Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Drama

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 9769 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Drama – metoda pracy z dziećmi w klasach I -III


„ Słucham i zapominam,
widzę i pamiętam,
robię i rozumiem”

Konfucjusz

Wstęp

Drama jest metodą nauczania służącą aktywizowaniu rozwoju dzieci i młodzieży. Rozwija wyobraźnię, sprawność intelektualną i ruchową, szybki refleks, które to przygotowują do kreatywnego życia. Metoda ta pozwala dziecku wzmocnić wiarę w siebie, pozwala dojrzewać mu do samodzielnego podejmowania decyzji i znajdować pytania dotyczące własnej tożsamości. Już w latach trzydziestych XX w. Janusz Korczak reprezentował nastawienie na nowoczesną pedagogikę, która traktuje dziecko jako osobę godną partnerstwa i szacunku, rozwija w nim wiarę w siebie, kładzie nacisk na kształcenie pełnej osobowości dziecka, harmonijny rozwój intelektu, uczuć, intuicji i sprawność ciała. Takie podejście wprowadza dla pedagoga wysokie wymagania w myśl zasady „ kochaj i dawaj przykład”. Drama w pełni wykorzystuje wychowawcze oddziaływanie środowiska rówieśniczego, pobudza rozwój poprzez swój atrakcyjny i niekonwencjonalny charakter. Odwołuje się w codziennej pracy do różnych dziedzin sztuki. Wprowadzenie improwizowanych sądów, rytuałów, obrzędów i symboliki rozwija wyobraźnię i kreatywność w kształceniu postawy otwartej do życia.
Jest szczególnie cenna w pracy z dziećmi u których występują specyficzne trudności w uczeniu się, wynikające z zaburzeń w różnych sferach rozwojowych. Możliwość decentracji interpersonalnej jest podstawą poznawania drugiego człowieka. Umowne życie fikcją w dramie pozwala na otwarcie się, stwarza gotowość badania i rozwijania swoich możliwości, pozwala spojrzeć na daną sytuację z innego, niż własny, punktu widzenia.
W improwizacji dramowej występują co najmniej trzy płaszczyzny, dzięki którym może nastąpić zmiana w pojmowaniu rzeczywistości:
- płaszczyzna wynikająca z kontekstu, konflikt narzuca nam sytuacja;
- płaszczyzna uniwersalna – dotyczy pojęć ogólnych, ujawnia powszechne prawdy o stosunkach międzyludzkich;
- płaszczyzna osobista – służy przywołaniu własnych doświadczeń uczestnika dramy i porównaniu ich z doznaniami innych uczestników.
U dzieci głębiej zaburzonych pozwala odkrywać i rozwijać wewnętrzne możliwości dotyczące koncentracji uwagi, zmysłów, wyobraźni, fizycznego Ja, mowy, emocji, intelektu. Silne odwoływanie się do wszystkich zmysłów jest dodatkowym atutem dramy. Dzieci poprzez działanie, później wyobrażenia zmysłowe mogą rozwijać doświadczenia, emocje. Próbując swojego głosu, gestu, mimiki uczą się właściwej komunikacji z otoczeniem. Poznając możliwości ruchu w przestrzeni czują się bezpieczne i pewne swoich kompetencji.

Drama jest metodą odwołującą się do zabawy dziecięcej, teatru, psychodramy dlatego też w niniejszym opracowaniu starałam się wskazać podobieństwa i różnice wypływające z tego faktu.

Drama a zabawa


Drama jako metoda wychowawcza jest przedłużeniem zabawy dziecięcej.
Są różne teorie zabawy dziecięcej.
Teoria biologiczna zwraca uwagę na fakt zbieżności zabaw dziecięcych typu oszołomieniowego, takich jak kręcenie się w kółko, kołysanie na koniku, z zabawami zwierząt i ptaków. Istnieje pogląd, że zabawa jest wynikiem nadmiaru energii i inny, że bierze się z uzewnętrzniania instynktów czy popędów, takich jak naśladowczy, łowiecki, zbieractwa, walki. Teoria rekompensaty rzeczywistości traktuje zabawę jako konieczność uzupełniania niedoskonałego świata realnego, czy zastępczego zapanowania nad światem, gdy nie można w inny sposób nad nim zapanować. Istnieje także teoria zabawy mówiąca o wyładowywaniu i sublimowaniu przykrych uczuć, związanych z sytuacjami w świecie realnym. Bardzo istotny jest pogląd o społecznym pochodzeniu zabawy. W pierwotnych kulturach dzieci od najmłodszych lat uczestniczyły w pracach rodziców, dopiero rozwój pracy i narzędzi uniemożliwił włączanie się dzieci w prace rodziców. Dzieci zwykle bawią się w to co obserwują, zatem poziom zabawy jest zależny od środowiska kulturowego w którym się rozwijają. Dzieci najczęściej odgrywają role rodziców, bliskich, osób znaczących. Obserwacje dzieci są bardzo dokładne i wnikliwe. Odgrywając role doskonale naśladują sposób zachowania, mówienia, intonacje, często dokładnie odtwarzają sceny z życia realnego. Wielki wpływ na treść zabawy mają środki masowego przekazu, literatura, i często reklama.

Ludyczność jest wpisana w naturę człowieka i wyraża jego istotę – homo sapiens ludens. Człowiek przez całe życie potrzebuje przyjemności przebywania w innym, iluzorycznym świecie, w drugiej rzeczywistości, w świecie, w którym można przekraczać samego siebie i realizować najśmielsze marzenia.

Zabawę można potraktować jako formę przygotowania do dorosłego życia. Dzieci ćwiczą proste funkcje manualne, czy wdrażają się do przyszłej pracy, czy wytwarzania prostych przedmiotów. Zabawa jest miejscem powstawania pierwszych więzi i uczuć społecznych. Dzieci przekraczają swój egocentryzm i uczą się partnerstwa i współpracy, czy przodownictwa i współzawodnictwa.
Funkcje zabawy to przeżycie specyficznej przyjemności, napięcia, wzruszenia, jako czynności autotelicznej, bezproduktywnej, samej dla siebie, na niby, o nie znanym bliżej przebiegu i efekcie końcowym.
Z nią wiąże się rozwój osobowości, zmysłów, fantazji, wyobraźni, sprawności sensorycznych, także uczuć i emocji, ćwiczenia pamięci, obserwacji, myślenia i mowy. Zabawa jako czynność kreatywna, rozwija zdolności i zachowania twórcze, otwiera, rozwija i ujawnia potrzeby i zdolności artystyczne. Obserwacje pokazują, że ludzie, którzy w dzieciństwie dużo czasu poświęcili zabawie, charakteryzują się samodzielnością myślenia, odwagą działania, kreatywności i inteligencją, a często specjalistycznymi uzdolnieniami i talentami artystycznymi.
Zabawa spełnia funkcje poznawcze, przy czym jest to wiedza czynna. Dzieci bawiąc się -przeobrażają świat. Ćwiczą sprawności, poznają reguły rządzące światem ludzi dorosłych, kształcą myślenie bliskie dywergencyjnemu. Ćwiczą sprawności językowe i podstawowe funkcje języka i ekspresji, komunikacji, informacji.
Zabawa może mieć charakter terapeutyczny. Dzieci dokonują w zabawie autoterapii przerzucając swoje lęki na innych, czy przykre przeżycia.



Należy zwrócić uwagę, że w języku polskim istnieje różnica znaczeniowa między pojęciem zabawy a gry.


Drama nawiązuje do kategorii zabaw tematycznych, które nie są z zasady grami. Drama korzysta z form życia „ na niby”, ale od zabawy różni się zasadniczo tym, że na zakończenie dramy ujawnia się refleksja.

Cech zabawy w dramie:
§ podstawą dramy jest fikcja;
§ najważniejszy jest w niej proces a nie efekt;
§ nie jest grą opartą na rywalizacji;
§ zakłada efekt wielości prawidłowych rozwiązań i akceptację różnych stanowisk i poglądów;

Cech dramy:
§ drama jest zabawą przygotowaną przez pedagoga. Nauczyciel przynosi tematy, fikcyjne sytuacje wyjściowe i reguły, którym uczniowie muszą się podporządkować. Są to sytuacje z problemem, który uczniowie powinni rozwiązać. W zabawie tematycznej to dzieci proponują role i tematy, są nieświadome reguł, ich rola kończy się na zabawie, chwilowym życiu na niby. Co więcej, dzieci nie dopuszczają do tego świata ułudy ludzi dorosłych;
§ w dramie zabawa w role i konkretne ćwiczenia podporządkowane są określonemu celowi dydaktyczno – wychowawczemu. W zabawie cele są niesprecyzowane i intuicyjne, charakter zabaw jest przypadkowy;
§ dram nie kończy się na zabawie w role. Po każdym ćwiczeniu, po wyjściu ze świata fikcji, następuje refleksja nad przeżyciami w rolach, dochodzi do rozmów analitycznych i dyskusji, służących lepszemu poznaniu samych siebie, ludzi najbliższych, także zrozumieniu odegranych postaci, postaw ludzkich w ogóle. Czasami drama pełni funkcję terapeutyczną, uczniowie porównując różne rozwiązania tej samej sytuacji, uczą się, jak należy podchodzić do własnych problemów w chwili obecnej i przyswajają sobie sposoby, jak radzić sobie w życiu w przyszłości.

Zalety dramy:
§ uczenie staje się przyjemne w realizacji;
§ intensywność przeżycia i zaangażowania do końca;
§ aura niezwykłości, stan napięcia i zaciekawienia;
§ radość przeżywania wielości światów i wielości postaci;
§ możliwość przekraczania swoich realnych granic i możliwości;
§ podsyca ciekawość i motywuje do aktywności i wysiłku;

Związki dramy z teatrem

Drama, metoda dydaktyczno – wychowawcza wywodzi się z teatru, a jej podstawowymi elementami strukturalnymi, wyróżniającymi ją z pośród innych metod nauczania – uczenia się, jest rola i związana z nią fikcja sceniczna, czyli główne składniki sztuki teatralnej.
Rola w dramie zbliża się do funkcji jaką pełni w życiu, czyli do ról rodzinnych, zawodowych, społecznych, towarzyskich. Role życiowe są to zachowania, przeżycia, komunikaty słowne i pozawerbalne ( w tym kostiumy i rekwizyty ), wyznaczone przez określone relacje rodzinne, sytuacje zawodowe, społeczne i towarzyskie.

Rola dramowa zawieszona jest między życiem, zabawą i teatrem. Rola życiowa jest autentyczna, zaś teatralna sztuczna a zarazem artystyczna.
Pedagodzy dramy zatem odróżniają „ granie roli” – teatralne od „ bycia w roli”. Bycie w roli jest dla nich spontanicznym, naturalnym wykonywaniem przez ucznia zadania w określonej fikcyjnej sytuacji, zgodnie z jego własnym sposobem przeżywania i myślenia i warunkami psychofizycznymi. Dramowe granie roli jako, że zawsze ma charakter edukacyjny, krótki czas przygotowań i prezentacji sprawia, że stosuje się scenki teatralne, nazywane często improwizacją. Praktycy zwracają uwagę na fakt, że w dramie nie najważniejsze jest operowanie takim czy innym nazewnictwem, tzn. bardziej terminologią dramową czy teatralną, ale istotne jest ukierunkowanie pracy uczniów na ekspresję, czy plastykę.
Każde ćwiczenie dramowe oprócz roli i fikcji, zawiera w sobie takie elementy dramatyczno – teatralne nierozłącznie z rolą związane, takie jak: konflikt, kontrast, zaskoczenie, niespodzianka, tajemnica, skupienie, nastrój, symbolika.
Konflikt, pobudza emocje i zaangażowanie w sytuację. W czasie konfliktu postaci sceniczne ujawniają nowe cechy, zaskakują nas swoimi reakcjami i wypowiedziami, uczniowie uczą się przede wszystkim rozwiązywania trudnych problemów;
Kontrast, sprzyja rozwijaniu różnych umiejętności, wzmacnia skupienie;
Niespodzianka, nieprzewidywalność przebiegu zdarzeń i losu, to struktury literacko – teatralne pobudzające ustawicznie ciekawość;
Skupienie i nastrój prowadzą do rozwijania uczuć. Moment zaś katarktycznego oczyszczenia są aktem poznania przez przeżycie;
Symbol – symbolika są charakterystyczne w ogóle dla sztuki, wszystkie niemal postacie, omawiane na lekcjach literatury, mają wymiar symbolu, reprezentatywności, uniwersalności, uogólnienia czy archetypu. Zatem drama nie jest tylko treningiem interpersonalnym, psychotechniką na uczącą określonych cech charakteru, czy socjotechniką, służącą nauczaniu konkretnej umiejętności społecznej. Istotą dramy jest istnienie warstwy symbolicznej.

Teatralne środki wyrazu w dramie: przestrzeń, dekoracja, rekwizyt, muzyka, światło.

Celowo stosowane środki teatralne uatrakcyjniają dramę, wzmacniają siłę emocjonalnego oddziaływania na uczniów, rozwijają i kształtują ich wrażliwość estetyczną, poczucie smaku i ogólną kulturę, służącą edukacji teatralnej.
Drama i psychodrama pojawiły się prawie równocześnie na początku dwudziestych lat XX w. Jacob Levy Moreno pierwsze teatrzyki psychoterapeutyczne wprowadził w latach 1911 – 1914.

Drama jako metoda nauczania i wychowania

Metoda ( gr. methodos – droga, sposób ) to systematycznie stosowany sposób pracy z nauczyciela z uczniami, umożliwiający uczniom opanowanie wiedzy oraz umiejętności stosowania jej w praktyce, jak również rozwinięcie zdolności i zainteresowań. Od tego, jakie są czynności nauczyciela i uczniów oraz do jakich wyników prowadzą, zależy charakter i wartość metody. ( B. Suchodolski, ).
Wychowanie człowieka, który stałby się czarującą istotą, wymaga wielu zabiegów pedagogicznych i to od początku edukacji dziecka.
Drama jest metodą pedagogiczną, która dzięki odwoływaniu się do indywidualności każdej jednostki ludzkiej, sprzyja wydobywaniu i rozwijaniu najbardziej pożądanych cech osobowości człowieka.
W związku z tym, że drama umożliwia wykorzystanie naturalnej skłonności dziecka do naśladownictwa i zabawy, może być stosowana już w wychowaniu przedszkolnym, a także młodszych klasach szkoły podstawowej. Jej stosowanie sprzyja rozwijaniu nie tylko aktywności intelektualnej uczniów, ale przede wszystkim emocjonalnej i ruchowej.
Nawiązuje ona do Deweyowskiej koncepcji „ Nowego Wychowania” uzależniając dobór treści i metod nauczania do możliwości psychofizycznych dziecka, zdolności percepcyjnych i potrzeby działania. W swoich założeniach jest również bliska Nowoczesnej Szkole francuskiej Technik Freineta, propagującej swobodną twórczość dziecka.
Drama jako metoda syntetyczna, integracyjna i łącząca funkcje dydaktyczno – wychowawcze z ogólnorozwojowymi i korektywno – terapeutycznymi rządzi się takimi samymi regułami jak każda metoda nauczania.
Zgodnie z tym wprowadzając dramę należy zwrócić uwagę na zasadę poglądowości – najpierw przedstawić i przeżyć sytuację fikcyjną, a później o niej mówić.
Pamiętajmy o zasadzie stopniowania trudności: najpierw wprowadzamy proste techniki w zespołach 2 – osobowych, później zwiększamy liczbę uczestników i technika przechodzi na wyższy poziom. Ćwiczenia ruchowe wyprzedzają słowa – monologi i dialogi.
Zasada aktywnego udziału ucznia jest oczywista, na tym oparta jest drama, aby uczestnik był cały czas aktywny i twórczy.
Zasada trwałości wiedzy obowiązuje podobnie. Lepiej zapamiętujemy to co przeżywamy ( Konfucjusz ).
Zasada operatywności widoczna jest choćby w przekładaniu treści utworu na inną formę np. komiksu.



Klasyfikacja dramy

W początkach dramy jesteśmy zainteresowani tym, aby pomóc jednostce odkryć i zbadać jej własne możliwości, niezależnie od innych ludzi. W późniejszym stadium drama obejmuje odkrywanie i badanie środowiska, a w tym środowisku dostrzegamy, że istnieją inni ludzie, na których jednostkach zaczyna się uwrażliwiać dzięki posiadanym wewnętrznym możliwościom. Na późniejszym etapie jednostka czuje potrzebę wzbogacania tych możliwości na zewnątrz siebie i swojego najbliższego środowiska
( B. Way, 1995 ).

Zakresy i etapy wprowadzania dramy

A – odkrywanie wewnętrznych możliwości
B – indywidualne uwalnianie i doskonalenie wewnętrznych możliwości
C – wrażliwość na innych łącznie z odkrywaniem środowiska
D – wykorzystanie innych wpływów zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego
środowiska.
Rozwijane kolejno sfery funkcjonowania: koncentracja, zmysły, wyobrażenia, fizyczne JA, mowa, emocje i intelekt.


Klasyfikacja dramy według Gavina Boltona


poziom D: drama właściwa

poziom C: teatr

poziom B: gry dramowe

poziom A: proste doświadczenia, wprawki dramatyczne, ćwiczenia

dramatyczne, gry, inne formy artystyczne;

Proste doświadczenia:

Wykorzystanie zmysłów do ćwiczeń na koncentrację:
a ) ćwiczenia rozwijające wrażliwość słuchową
- słuchanie oddechu,
- słuchanie dźwięków z otoczenia
- słuchanie dźwięków muzycznych
- zapamiętywanie i powtarzanie nazw np. rzeczowników
b ) ćwiczenia rozwijające wrażliwość wzrokową
- rozejrzyj się po ... Ile jest różnych kolorów /
- popatrz na ...
- zbadaj w szczegółach
c ) ćwiczenia rozwijające wrażliwość dotykową
- dotykanie przedmiotów wykonanych z różnych tworzyw
- dotykanie drugiej osoby
d ) ćwiczenia rozwijające wrażliwość smakową i węchową
- rozpoznawanie smaków i zapachów
- smakowanie i delektowanie się każdym kęsem
e ) łączenie zmysłów


Wprawki dramatyczne

Ten etap polega na odwołaniu się do przypomnianych wrażeń, kiedy nie ma już bezpośredniego oddziaływania bodźców na zmysły. W tej grupie można wyróżnić ćwiczenia:
- intonacyjne – jak mówi człowiek przestraszony, władca itp.
- ćwiczenia ruchowe – wychodzimy pod dużą górę, przeskakujemy rów itp.
- ćwiczenia mimiczne – pokaż jaką minę ma człowiek zadowolony, smutny itp.


Ćwiczenia dramatyczne

Znajdują szerokie zastosowanie w nauczaniu zintegrowanym. Do częściej stosowanych ćwiczeń należą:
- Partycypacja dźwiękowa w opowiadaniu – dzieci naśladują odgłosy pojawiających się w opowiadaniu elementów np. żywiołów;
- Partycypacja ruchowa
- Tworzenie wspólnego opowiadania
- Zmiana zakończenia opowiadania
- Scenki i sytuacje improwizowane – odtwarzanie zajęć dzieci na przerwie
- Inscenizacje improwizowane – wypowiadanie ról własnymi słowami;


Gry

Do tej grupy zaliczane są wszelkiego typu ćwiczenia, gry i zabawy sprzyjające integracji i aktywności. Mają one zastosowanie w pracy z dziećmi uczącymi się dopiero współżycia i współdziałania w grupie:
- gry z wyobrażonymi przedmiotami. Ustala się że każde dziecko ma inny przedmiot i na określony sygnał wszyscy się bawią swoim przedmiotem np. piłką
- gry w wyobrażonych sytuacjach
- gry w wyobrażonej przestrzeni
- powstawanie z niczego


Inne formy artystyczne

- układanie opowiadań
- tworzenie melodii do tekstów
- tworzenie tekstów do melodii
- ilustrowanie zwrotek wiersza wytworami plastycznymi
- malowanie obrazów słowami
- swobodny tekst
- ilustrowanie muzyką opowiadania nauczyciela itp.

Gry dramowe są najbliższe dramie właściwej. Mają swoje miejsce akcji, sytuację wyjściową. Uczestnicy wchodzą w role. Całość ma charakter dramowy.

Drama właściwa - uczestnicy improwizują, zatem działają bez scenariusza. Nie ma podziału na widzów i aktorów. W dramie najważniejszy jest całościowy rozwój indywidualności człowieka. Jej istotą jest konflikt, zaś głównym sposobem pracy w dramie jest bycie w roli.
Konflikt może być wyraźny lub delikatny i nieuchwytny. Może mieć podstawy psychologiczne lub obiektywne, duchowe lub umysłowe i abstrahując od źródeł będzie zawsze zawierał pewien poziom emocji. Konflikt może też wynikać z okoliczności nad którymi człowiek nie panuje, albo też może wynikać z charakteru człowieka.



Przykłady technik dramowych:
Wykorzystywane w kształceniu językowym: fonetyki, części mowy, fleksji, słowotwórstwa i składni.
§ Rozmowa – polegająca na dawaniu i przyjmowaniu odpowiedzi, stanowi najprostszą formę bycia w roli. Wymiana argumentów powoduje często narastanie konfliktu, który jest nieodłącznym atrybutem dramy. Technika rozmowy w roli pozwala zrozumieć przeżycia, a jednocześnie sprzyja kształtowaniu mowności dziecka;
§ Wywiad jest nieco inną odmianą pracy w roli. Może być dwuosobowy, a także z grupą osób. Wywiad sprzyja rozwojowi myślenia oraz wyobraźni uczniów;
§ Ćwiczenia pantomimiczne tzw. „ etiudy”, są często stosowaną formą pracy w roli z małymi dziećmi. Sprzyja rozwijaniu plastyki ciała, koncentracji, fantazji itp., można wprowadzać nazwy części mowy;
§ Improwizacje – to oprócz scenek i inscenizacji improwizowanych także przedstawienia improwizowane. Oparte są często na osnowie opowiadania nauczyciela lub na podstawie utworu literackiego. Uczniowie działają w grupach bez nastawienia na efekty artystyczne.
§ Inscenizacja – w odróżnieniu od inscenizacji improwizowanej – opiera się na wyraźnym podziale na widzów i aktorów;
§ Rzeźba – może mieć kilka odmian. Najprostszą formę przyjmuje wtedy, gdy uczeń zastyga w określonej pozie bez ruchu. Bardzo ważna jest tu mowa ciała, gestu i mimiki twarzy. Innym wariantem tej techniki jest sytuacja, w której jeden z uczniów jest tworzywem, a drugi rzeźbiarzem;
§ Żywe obrazy to obrazy stworzone z ludzi. Najważniejsze zdarzenie zostaje uchwycone w najbardziej dramatycznym momencie i zatrzymane w bezruchu ( stop – klatka ). Uczniowie uczą się współdziałania i koncentracji;
§ Film stanowi jakby kontynuację stop – klatki. Jego akcja może przebiegać w tempie zwolnionym lub przyspieszonym. Po chwilowym zatrzymaniu jego akcja toczy się dalej, aż do następnej stop – klatki;
§ Rysunek to technika plastyczna, która znajduje szerokie zastosowanie. Może to być realistyczny lub fantastyczny portret postaci literackiej. Uczniowie mogą rysować przedmioty należące do poszczególnych postaci, mogą rysować wyposażenie wnętrz, w których toczy się akcja. Mogą barwami wyrażać swoje uczucia i nastroje.
§ Ćwiczenia głosowe spełniają bardzo ważną funkcję, zwłaszcza w nauczaniu języka ojczystego. Na początku dobrze jest wprowadzić rytm oddechowy. Wyrazistość mówienia ułatwia ćwiczenie w powolnym wymawianiu głosek. Celowi temu służą również ćwiczenia ortofoniczne. W tej grupie znajdują się zabawy w naśladowaniu głosów zwierząt, odgłosów wydawanych przez przedmioty będące w ruchu;
§ List jest jedną z form bycia w roli. Odczytanie listu bohatera literackiego może stanowić punkt wyjścia do poznania utworu oraz zrozumienia motywów postępowania postaci literackich;
§ Dziennik lub pamiętnik może być odczytany jako świadectwo minionej epoki, np. w związku z omawianiem warunków życia ludzi w dawnych czasach;

Mam nadzieję, że to skromne opracowanie zainspiruje innych do podejmowania niekonwencjonalnych zadań na zajęciach z uczniami. Ze swojego doświadczenia i obserwacji mogę powiedzieć, że techniki dramowe pozwoliły moim uczniom szybciej poznać siebie i kolegów. Ułatwiło to bardzo pracę w klasie. Dojrzałość społeczną, odpowiedzialność za siebie i właściwe dokonywanie wyborów do różnego typu zajęć w szkole potwierdziły badania socjometryczne jakie przeprowadziłam w klasie drugiej. Myślę, że drama może pełnić z powodzeniem swoje funkcje na każdym etapie kształcenia, a jest bardzo pożądaną metodą w pracy z dziećmi w młodszym wieku szkolnym. Przedstawione powyżej przykłady techniki ukazują jak łatwiej wprowadzać dzieci np. w świat gramatyki. Kultury językowej trzeba dzieci uczyć już od najmłodszych lat.



Literatura:

Arend R., 1950, Zaburzenia psychiczne, a rysunek dziecka, Warszawa
Awgulowa J., Świętek W., 1974, Inscenizacje w klasach I – IV, Warszawa
Badurski J., 1984, Z zagadnień integracji muzyki z matematyką, Życie Szkoły nr 3
Bergson A., 1967, Ewolucja twórcza, Warszawa
Borzęcki A., Okraszewski K., Rakowiecka b., Szmidt K., 1995, Porządek i przygoda. Lekcje twórczości, Warszawa
Czapów Cz., Czapów G., 1969, Psychodrama, Warszawa
Dewey J., Sztuka jako doświadczenie,
Długosz J., 1992, Imprezy i uroczystości w procesie dydaktyczno – wychowawczym klas początkowych, Rzeszów
Dorman J., 1981, Zabawa dzieci w teatr, Warszawa
Dziedzic A., Gudro M., 1998, Drama w szkole podstawowej, Kielce
Jakowiecka M., 1979, Integracja pracy dydaktyczno – wychowawczej w nauczaniu początkowym, Nauczyciel i Wychowanie nr 5
Okoń W., 1987, Zabawa a rzeczywistość, Warszawa
Pankowska K., 1997, Edukacja przez dramę, Warszawa
Papuzińska J., Żurakowski B., 1985, Wartości literatury dla dzieci – Wybrane problemy, praca zbiorowa, Warszawa – Poznań
Pielasińska W., 1983, Ekspresja – jej wartość i potrzeba, Warszawa
Tyszka M., 1977, Sztuka dla najmłodszych. Teoria – recepcja – oddziaływanie, praca zbiorowa, Warszawa – Poznań
Way B., 1995, Drama w wychowaniu dzieci i młodzieży, Warszawa
Suchodolski B., 1980, Pedagogika, Warszawa
Thanhoffer M., Reichel R., Rabinstein R., 1996, Nauczanie kreatywne cz. I Podstawy i metody nauczania całościowego, Klanza












Opracowanie Ewa Rozwadowska
Szkoła Podstawowa w Zegartowicach
Gmina Raciechowice

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie