Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Gdy diagnoza brzmi: cukrzyca...

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2179 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Marzena Głowacka

Diabetes mellitus, najczęściej nazywana cukrzycą, jest znana ludzkości od czasów starożytnych. Wykrywano ją poprzez badanie moczu. Długo jednak nie znano sposobu jej leczenia (za wyjątkiem alkoholu, który obniżał stężenie glukozy we krwi).
Dzięki insulinie, zastosowanej po raz pierwszy w Kanadzie w 1922r., choroba ta przestała być śmiertelną.
Mianem cukrzycy określa się grupę chorób metabolicznych charakteryzujących się wzrostem poziomu cukru we krwi wynikającym z defektu wydzielania i (lub) działania insuliny, czyli hormonu wydzielanego przez komórki trzustki nazywane beta, który spełnia w organizmie bardzo istotną rolę poprzez wpływ na gospodarkę węglowodanów i przy prawidłowej funkcji wydzielniczej stabilizuje poziom cukru we krwi.
W 1997r. ustalono następującą klasyfikację cukrzycy:
1.Cukrzyca typu I (zależna od insuliny IDDM) - stanowi około 10% wszystkich zachorowań na cukrzycę.
2.Cukrzyca typu II (niezależna od insuliny NIDDM) - stanowi około 90% wszystkich zachorowań
3.Inne typy cukrzycy - występują w związku z innymi chorobami (zakażenia, wpływ leków, zatrucia, schorzenia genetyczne).
4.Cukrzyca ciężarnych - rozpoznawana u kobiet dotychczas zdrowych w czasie trwającej ciąży.
W roku 1994 liczba wszystkich chorych na cukrzycę na świecie wynosiła 110,4 milionów osób. Badania epidemiologiczne wskazują, że w Polsce choruje na nią obecnie około 1 miliona ludzi, a drugie tyle ma chorobę nierozpoznaną.
Wśród dzieci spotykamy się z typem I (występuje on przed 35 rokiem życia), który cechuje destrukcja komórek beta, wytwarzanie bardzo małych ilości insuliny lub jej całkowity brak.
Dochodzi do tego na skutek nieprawidłowego działania układu odpornościowego, którego funkcje obracają się przeciwko własnemu organizmowi, doprowadzając do powolnego niszczenia komórek produkujących insulinę. Chorobie nie można zapobiec i do końca trudno określić jej przyczynę.
Typowymi objawami klinicznymi są tu: wzmożone pragnienie, wielomocz, spadek wagi ciała, osłabienie, często towarzyszące zmiany grzybiczne narządów płciowych oraz jamy ustnej.
Bez odpowiednio szybko wdrożonego leczenia dochodzi do kwasicy ketonowej.
Lekiem jest insulina podawana drogą zastrzyku podskórnego, często wielokrotnie w ciągu dnia.
Niektóre dzieci i młodzież mogą chorować na rzadko spotykaną postać cukrzycy typu II (MODY), choć z powodu narastającego problemu otyłości u dzieci będzie ona z pewnością coraz częstsza.
Jak każda choroba przewlekła, cukrzyca wymaga pogodzenia się z nią, zaakceptowania, potem wzbudzenia w sobie chęci do działania.
Skoro choroba stała się faktem, trzeba się do niej dostosować, poznać ją, a nawet pokochać.
Wymaga ona prowadzenia samokontroli: badania cukru kilka razy na dobę, regularnego kontrolowania ciśnienia krwi, oglądania swego ciała i we współpracy z lekarzem diabetologiem wyciągania wniosków z dokonanych obserwacji, by uniknąć niedocukrzeń i przecukrzeń oraz późniejszych powikłań choroby w postaci uszkodzeń narządu wzroku, nerek, dużych i małych naczyń, zakończeń nerwowych.
Tak, więc celem leczenia jest usunięcie objawów cukrzycy i niewydolności fizycznej, zaś celem długoterminowym - zapobieganie powikłaniom cukrzycy.
Aby go osiągnąć potrzebne są wg tradycyjnych poglądów trzy kamienie węgielne: insulina, dieta i wysiłek fizyczny, zaś w nowoczesnym postępowaniu np.: wg prof. J. Ludvigssona ze Szwecji trzy zasadnicze punkty leczenia to: insulina, miłość i opieka. Dr hab. n. med. Ragner Hanas dodaje do nich jeszcze czwarty - wiedzę (motywacja - samokontrola), gdyż osoba chora na cukrzycę musi stać się "swoim własnym ekspertem".
Cukrzyca nie powinna przeszkadzać w uczęszczaniu do szkoły.
Dziecko chore, jeśli jest dobrze leczone może tak jak jego zdrowi rówieśnicy prowadzić normalny tryb życia, brać udział w zawodach szkolnych, lekcjach wychowania fizycznego i uprawiać sport czy brać udział w wycieczkach.
Powinno być jednak do nich odpowiednio przygotowane, a rodzice muszą wiedzieć dzień wcześniej o planowanych zajęciach oraz intensywności wysiłku fizycznego, gdyż, jeśli będzie on bardziej intensywny niż zwykle, to należy odpowiednio zmniejszyć dawki insulin.
Informacja o chorobie dziecka powinna być odnotowana w jego dokumentacji medycznej.
Zatajenie jej przed rówieśnikami i nauczycielami może doprowadzić do trudnej sytuacji w przypadku wystąpienia niedocukrzenia podczas zajęć lekcyjnych, dlatego warto poinformować nauczycieli o cukrzycy przede wszystkim ze względów bezpieczeństwa, ale też dla wygody dziecka, które z racji swej choroby ma prawo spożywać posiłki w klasie lub na boisku sportowym bądź też wyjść z klasy i podać sobie insulinę. Poza tym lekkie niedocukrzenie może pogorszyć przejściowo zdolność koncentracji i skupienia uwagi, a rozumiejący to nauczyciel potrafi nieco ułatwić dziecku życie.
Trzeba pamiętać, iż podczas pobytu w szkole dziecko może się źle poczuć z powodu wystąpienia zbyt niskiego stężenia glukozy we krwi - niedocukrzenia lub zbyt wysokiego stężenia glukozy we krwi.
Niskie stężenia glukozy we krwi mogą być szkodliwe dla mózgu. Poza tym objawy hipoglikemii są bardzo nieprzyjemne. Dlatego jeśli dziecko podejrzewa niedocukrzenie powinno szybko coś zjeść, a potem dopiero zmierzyć poziom cukru, gdyż objawy nasilają się i trudniej przywrócić prawidłowy poziom cukru we krwi. Bezpieczniej jest uniknąć niskiego poziomu cukru kosztem wysokiego.
O lekkiej hipoglikemii mogą świadczyć takie objawy jak uczucie głodu, pocenie się, drżenie rąk i nóg.
Dziecko może być blade, nieco spowolniałe, zachowywać się nieadekwatnie do sytuacji. Mogą występować bóle lub zawroty głowy oraz zaburzenia widzenia.
W przypadku wystąpienia umiarkowanej hipoglikemii dziecko nie jest już w stanie rozpoznać prawidłowo objawów niedocukrzenia lub na nie zareagować. Sprawia wówczas wrażenie spowolniałego lub "nieobecnego ciałem", zachowuje się nieadekwatnie do sytuacji lub jakby było pijane, może też reagować agresywnie na podejmowane próby leczenia. W przypadku ciężkiej hipoglikemii u dziecka z cukrzycą może dojść do utraty przytomności, a czasem nawet do drgawek.
W leczeniu niedocukrzenia zwykle wystarcza zjedzenie już 10g cukrów prostych (glukozy w tabletkach, cukierków lub wypicie 1/2 szklanki soku owocowego). Jeśli objawy nie ustąpią po 5-10 min. postępowanie należy powtórzyć.
Przy ciężkiej hipoglikemii nie podaje się dziecku nic do ust. Należy wstrzyknąć mu glukagon (np. GlucaGen - wg instrukcji. Uwaga! - glukagon nie działa, jeśli niedocukrzenie wystąpiło po spożyciu alkoholu!).
Po około 5 min. stężenie glukozy zacznie wzrastać i dziecko powoli powinno odzyskać świadomość. Powinno ono też zjeść dodatkowo jedną lub dwie kromki chleba i kontrolować stężenie glukozy we krwi.
Po przebytej hipoglikemii dziecko może mieć nudności i wymioty. Jeśli wymioty przedłużają się, to koniecznie trzeba zawieźć je do szpitala.
W przypadku drgawek należy uważać, by dziecko się nie skaleczyło, ułożyć je w pozycji na boku i pozostać przy nim.
Zbyt wysokie stężenie glukozy we krwi objawia się wzmożonym pragnieniem, częstym oddawaniem moczu (dziecko z cukrzycą powinno mieć możliwość korzystania z toalety nawet w trakcie lekcji), sennością, bólem głowy lub brzucha. Należy wówczas jak najszybciej oddać dziecko pod opiekę rodziców.
Podczas dnia stężenia glukozy we krwi powinny utrzymywać się w granicach od 5 do 8 mmol/l (od ok. 90 do 140mg%) przed posiłkami. Ważne, aby nie były zbyt niskie (tj. poniżej 70mg%), gdyż mogą wystąpić objawy niedocukrzenia.
Dlatego też podczas egzaminów (zwłaszcza długich) powinno być dozwolone zabranie ze sobą drobnego posiłku, takiego jak orzeszki lub rodzynki ( w nieszeleszczącym opakowaniu), aby w razie niedocukrzenia można było spożyć dodatkowe węglowodany oraz swobodne opuszczenie sali w razie potrzeby. Uczeń może też zabrać ze sobą glukometr i testy paskowe, a także poprosić o dodatkowy czas na wykonanie badań oraz spożycie dodatkowego posiłku.






Bibliografia:

1.Ragnar Hanas "Cukrzyca typu 1 u dzieci, młodzieży i dorosłych. Jak stać się znawcą swojej cukrzycy?"
Dia - Pol Spółka z o.o. Bydgoszcz 2003r.
2."Przezwyciężyć cukrzycę. Wskazówki dla rodziców dzieci w wieku 13-17 lat" - broszura wydana przez Novo Nordisk 1999r.
3.Czasopisma:
- "Diabetyk" nr 11/2003
- "Po pierwsze człowiek. Cukrzyca" nr 13/2004

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie