Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Drama jako uatrakcyjnienie lekcji

 


Dzisiejsza polska szkoła znalazła się w zaklętym kręgu niemożności. Brak funduszy, trudne, przeładowanie programy, liczne klasy powodują, że uczeń traktuje szkołę jako zło konieczne, po prostu jej nie lubi. Wydaje się, że rekcją na tę sytuację są stresy, agresja. Ma się wrażenie że szkoła stała się „bezduszną pompą”, wtłaczającą określoną, ściśle odmierzoną ilość wiadomości. W zetknięciu z tą całą machiną oświatową uczeń jest bezbronny. Czuje swą bezbronność, odpowiedzią zaś jest ucieka w bierność. Nauczyciele narzekają na brak błyskotliwych uczniów, cechujących się dociekliwością i zainteresowaniem danym przedmiotem. Do bardzo wielu uczniów, chyba zbyt wielu, przylgnęła etykieta „przeciętny”, „przeciętniak”. Szkoła jako instytucja poświęca sporo uwagi pracy z uczniami słabymi albo szczególnie uzdolnionymi. Natomiast trudno znaleźć opracowanie poświęcone pracy z uczniami przeciętnymi, średnimi. Mimo że jest to największa liczbowo grupa, my nauczyciele poświęcamy im najmniej uwagi. Dla nich natomiast szkoła i wszystko, co się w niej dzieje, jest nudne i nieciekawe. Wydaje się, że mur bierności i nudy zostanie rozbity, jeśli na lekcji będzie działo się coś autentycznego i ciekawego. Niekonwencjonalność, zabawowy charakter wprowadzanych przez nauczyciela nowych form pracy są remedium na nudę. Zarówno gry dramatyczne, lekcje związane z zabawą w teatr, konkursy, różne formy przekładu intersemiotycznego, to pomysł na urozmaicenie zajęć. Ostatnio coraz więc zwolenników zdobywa drama jako przykład działania twórczego.
Co to jest drama?
Drama to proces badawczy, którego cechą dominującą jest fikcja dramatyczna, zazwyczaj improwizowana. Fikcja dramatyczna powstaje wtedy, gdy dwie lub więcej osób we wspólnej przestrzeni, postanawia coś, co nie jest rzeczywiste, używając swoich ciał i głosów jako środków wyrazów. Natomiast zadaniem fikcji dramatycznej jest poprzez zniekształcenie ukazać rzeczywistość i wywołać w efekcie zmianę myślenia uczestników. Drama dotyczy przede wszystkim zmiany oceny, jest procesem oddziałującym na poznanie. Techniki dramy nie należy mylić z techniką inscenizacayjną, bo najważniejsze jest głębokie przeżycie, wstrząs psychiczny, refleksja, poznanie wyniesione z roli, nie urody sceny. Metoda dramy zawsze jest oszczędna w środkach i przez poznanie, przeżycie prowadzi do etycznych doświadczeń.
Przez wiele lat traktowano dramę w Polsce jako terapię w psychiatrii. W Anglii natomiast przedmiot ten istnieje w szkołach w różnych formach od dawna. W przeszłości zajmowali się tym nauczyciele języka angielskiego, obecnie istnieją wydziały dramy, w skład których wchodzą specjalne szkoleni nauczyciele, a drama stanowi oddzielny przedmiot w programach szkolnych.
Obecnie w Polsce metodę dramy stosuje się, osiągając określone cele. Przede wszystkim drama pozwala pogłębić świadomość samych siebie i otaczającego świata. Pomaga kształtować umiejętność koncentracji, współpracy i porozumiewania się. Rozwija odczucia estetyczne i umiejętność porozumiewania się w formie artystycznej, pobudza też wyobraźnię.
Na czym polega wyjątkowość dramy?
Wyjątkowość tej formy polega przede wszystkim na stymulowaniu poznawczych i oddziaływujących reakcji jednocześnie. Uczestnicy dramy powinni i myśleć, i czuć. Istotą dramy jest stosowanie ról i czyni się to dla wielu celów, między innymi by:
- stworzyć maskę, zza której uczestnicy mogą bezpiecznie sprawdzać idee i czyny (np. „bym tego nie powiedział, ale teraz mogę”),
- zbadać punkty widzenia lub emocji, których się nie doświadcza,
- nadawać sobie status,
- motywować jednostki i grupy do badania, dyskutowania i udzielania rad,
- rozszerzać i badać stosowanie języka,
- pobudzać wyobraźnię,
- przekazywać fakty zwięźle, aktywnie i w kontekście emocjonalnym.
We wszystkich przypadkach ważne jest, aby nauczyciel miał jasno sprecyzowane cele. Granie ról jest metodą, która służy uczeniu się, nie jest to przygotowanie przedstawienia. Nauczyciel powinien być skoncentrowany na nauczaniu a nie graniu, uczeń zaś na uczniu się nie graniu.
Granie ról nie wymaga szczególnej umiejętności aktorskich, a podstawowym wymogiem jest realistyczny stosunek i zaangażowanie wobec pewnych postaw. Właśnie dlatego drama jest atrakcyjna dla wszystkich uczniów, bez względu na średnią ocen. Dzieci nieśmiałe, zamknięte w sobie, mają kłopot z werbalizacją własnych sądów, mają szansę odnaleźć się w tej formie, być bardziej aktywne i odważne. Drama jest jedną z wielu możliwych form pracy na lekcji języka polskiego, godzinach wychowawczych itp. Często jako nauczyciel wyprowadzam elementy dramy w czasie zajęć. Zawsze jest to uatrakcyjniane procesu lekcyjnego.

Drama na lekcjach języka polskiego.
W dramie, jako w każdej sytuacji szkolnej, ważne jest zainteresowanie uczniów tematem zajęć. W tym celu przygotowuję odpowiednie materiały pomocnicze, które pobudzają zaciekawieni i zaangażowanie grupy. Dobór materiałów wymaga pracy, ale późniejsze efekty są tego warte.
Zazwyczaj wykorzystuję następujące pomoce:
o utwory literackie,
o utwory muzyczne,
o albumy z reprodukcjami obrazów,
o albumy z fotografiami,
o fragmenty artykułów z prasy,
o rysunki niedokończone,
o fragmenty pamiętników, życiorysów itp.
Prowadząc lekcji dramy pamiętam by:
- temat był bliski uczniom (ciekawy, ekscytujący),
- pobudzić zespół na wstępie i postawić w roli eksperta,
- udzielać konkretnych instrukcji, stosując język prosty, zrozumiały,
- wystrzegać się wartościowania, raczej chwalić za wysiłek i twórczą pracę,
- nie korygować w trakcie trwania działań błędów językowych (najważniejsze: myślenie),
- pozwolić uczniom kształcić umiejętność wspólnego dochodzenia do wiedzy,
- śledzić tok myślowy ucznia,
- dawać możliwość swobodnego wypowiedzenia się po dramie.
Nie ma jednego słusznego modelu pracy metodą dramy. Wypracowałam w trakcie działań z młodzieżą własny sposób, opierający się na poszczególnych fazach dających się wyróżnić w każdej dramie:
I. Ćwiczenie relaksacyjne, rozluźniające, motywujące do pracy,
II. Koncentracja na temacie pracy,
III. Główna faza: grupy tworzą improwizowane sceny,
IV. Prezentacja pracy jako wymiana doświadczeń.

BIBLIOGRAFIA
1. A Dziedzic, Drama na lekcjach języka polskiego, WSiP, Warszawa 1995
2. Janus "Twórcze improwizacje, gry dramatyczne", Polonistyka" nr 10/ 1994
3. K. Pankowska Drama-zabawa i myślenie, COMUK, Warszawa 1990

Projekty zajęć prowadzonych metodą dramy:
- „Ludzkie przygody, ludzkie noś... - lekcja powtórzeniowa o Janie Kochanowskim”,
- Spotkanie z Henrykiem Sienkiewiczem - wywiad na temat genezy „Krzyżaków”,
- W cmentarnej kaplicy - obrzęd „Dziadów” - reportaż filmowy.


Channa
nauczyciel języka polskiego w gimnazjum
Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 22:59:37
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 22:59:37) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie