SCENARIUSZ SPOTKANIA INTEGRACYJNEGO UCZNIÓW KL.V I VI SZKOŁY PODSTAWOWEJ W DOBRZELOWIE
I DOBIECINIE
Zapraszający: Uczniowie kl. V i VI Szkoły Podstawowej w Dobrzelowie wraz
z wychowawcami.
Goście: Uczniowie kl. VI Szkoły Podstawowej w Dobiecinie
wraz z wychowawcą
Miejsce spotkania: Szkoła Podstawowa w Dobrzelowie
Data: 23.09.2003 r.
Tematyka spotkania:
„ŚWIĘTO PIECZONEGO ZIEMNIAKA”
Cele dydaktyczno – wychowawcze:
Uczeń:
־ Poznaje tradycje związane ze św. Teką - przysłowie ludowe;
־ Poszerza wiadomości o historii ziemniaka, jego budowie, wartościach odżywczych, jak
również o regionalnych i gwarowych nazwach tego warzywa;
־ Rozwija umiejętności poszukiwania wiadomości o ziemniaku z różnych źródeł
informacji;
־ Wspólnie uczestniczy w grach, zabawach integracyjnych, ruchowych i intelektualnych;
־ Nawiązuje nowe przyjaźnie;
־ Reprezentuje swoją szkołę;
־ Przezwycięża bariery emocjonalne i własną nieśmiałość w prezentowaniu się przed
grupą;
־ Wyrabia nawyk kulturalnego zachowania się, umiejętność współpracy
i współzawodnictwa;
־ Prezentuje zdolności intelektualne, sportowe podczas zabaw i konkursów;
־ Szerzej poznaje środowisko rówieśników i środowisko lokalne.
Metody i techniki :
־ zabawy integracyjne prowadzone m.in. metodą zabawowo – klasyczną
־ pogadanka
־ elementy wykładu
־ dyskusja
־ pokaz z opisem
Środki dydaktyczne:
ziemniaki, wizytówki, ringo, wiklinowe kosze, noże, patyczki, worki, kartki, długopisy, stoper, gwizdek
Przebieg spotkania:
1) Powitanie gości.
2) Część wstępna – wiersz, przysłowie i zagadka, podstawowe wiadomości o budowie, wartości odżywczej, nazwach gwarowych i historii ziemniaka.
3) Zabawa w głuchy telefon.
4) „Ziemniaczane konkurencje”- zabawy logiczne i rekreacyjno – sportowe.
5) Prezentacja wystawy pt. „Ziemniaczany dziwoląg”
6) Wyszukanie największego okazu z prezentowanych przez uczniów ziemniaków tzw. „Ziemniaczanego Króla”
7) Wspólny poczęstunek; wymiana poglądów.
8) Część końcowa – ognisko z symbolicznym zasypywaniem ziemniaków w popiele.
Ad.1)
Wychowawca kl. VI p. Grażyna Gryś powitała uczestników spotkania, a szczególnie gości. Życzyła wszystkim miłej i wesołej zabawy.
Gospodarze kl. V i VI podarowali gościom „kartoflane identyfikatory”.
Wszyscy inni również przypinają swoje wizytówki i poznają się wzajemnie podczas zabawy integracyjnej: „Przedstawiamy się gestem”.
Gospodarze zapraszają gości o zajęcie miejsc. Kilku uczniów przygotowało informacje wstępne dotyczące „ Święta pieczonego ziemniaka”
Ad.2)
Uczeń 1:
Jest zamożna gospodyni,
Pełno skarbów wiezie w skrzyni,
Jabłka, gruszki i ziemniaki,
Słoneczniki jak przetaki!
Woła na pola, na lasy:
-Hej ludzie róbcie zapasy!
Bo jak przyjdzie zima –
To kto ją przetrzyma?
Do komory skarby niesie...
- Wiemy, wiemy!
To jest jesień.
Uczeń 2:
Dzisiaj świętej Tekli będziem ziemniaki piekli!
/23 września/
Uczeń 3:
Co za nać zielona,
Co ma kwiatki białe,
Pod ziemią kryje skarby,
Które kopać trzeba.
Skarby te, nie ze złota,
Lecz tak doskonałe,
Iż cały dom wykarmią,
Nie gorzej od chleba.”
Uczeń 4:
Ziemniaki są darem jesieni stanowiącym bardzo ważny składnik naszego pożywienia.
Zawierają one m. in.: mikro- i makroelementy, karoten, witaminy:
K, B1, B2, B6, C; biotynę, fruktozę, sacharozę, skrobię, oraz kwasy: nikotynowy
i pantotenowy.
Obok żyta i pszenicy zalicza się je do najczęściej uprawianych roślin w Polsce.
Ziemniaki spożywać możemy tylko w stanie ugotowanym lub upieczonym.
Jadalną częścią rośliny jest bulwa, czyli podziemna łodyga.
W różnych regionach Polski ziemniaki mają odmienne nazwy, a oto niektóre z nich:
Kolejni uczniowie wypowiadają po 3 nazwy gwarowe:
balaburki
bazubry
bandurki
barabole
bule
bulby
bulbergi
buroczki
bryszki
dule
gałuchy
garadole
grule
hruszki
karakule
karłochy
kartochla
parpele
kartochy
kartofle
kobzole
koki
kompery
krompele
pantufki
pyry
ziemnior
Uczeń 12:
Historia ziemniaka:
Minęło już ponad 400 lat od czasu, kiedy hiszpańscy marynarze przywieźli z Ameryki do Europy (1565 r.), bulwy ziemniaka, masowo uprawiane przez Indian. W Peru i Chile jeszcze dziś można spotkać kartofle rosnące dziko. W latach 60-tych XVI w. rozpoczęto uprawę ziemniaków, lecz wkrótce o nich zapomniano. W rezultacie za pierwszego odkrywcę bulwy ziemniaczanej uznano angielskiego wiceadmirała i pirata Francisa Drake, który odbył podróż dookoła świata po Magellanie i znowu przywiózł do Europy ziemniaczane bulwy. Współcześni Drake'a sądzili, że jadalną częścią ziemniaka nie są bulwy, lecz zielone owoce. Z niecierpliwością czekano, więc na ich dojrzewanie i pożółkłe jagody gotowano w cukrze. Oczywiście smak tego wywaru był obrzydliwy. Jeden z hodowców, zauważył wszakże, że ogrodnicy (uprawiający ziemniaki w ogrodzie) od czasu do czasu pieką w popiele coś bardzo smacznie pachnącego i jedzą z dużym apetytem. Były to właśnie ziemniaki. Jednak po tym odkryciu uznano, że ziemniaki to roślina egzotyczna i nie nadaje się do masowego spożycia. Przeszkodą szerokiego rozpowszechnienia ziemniaków w Europie w XVI-XVII w. stała się okoliczność, że stosowano je do potraw w stanie niedojrzałym. Niedojrzałe, jeszcze gorzkawe w smaku bulwy zawierały nadmierną ilość substancji trujących dla organizmu człowieka. Stąd powstało błędne mniemanie o tym, że ziemniaki są trujące, a chłopi nadali im nawet nazwę "diabelskiego jabłka". Dopiero w XVIII w. władze niemieckie, mając na uwadze niezadowolenie społeczeństwa z powodu częstych klęsk głodu, próbowały walczyć zarówno z głodem, jak i z "buntownikami" wprowadzając ziemniaki i zmuszając ludzi do ich akceptacji. Spośród niemieckich prowincji, zgodnie stawiających opór przeciw wprowadzeniu uprawy ziemniaków, szczególnie przodowały Prusy. Represje, a także okoliczność, że narzucona siłą roślina okazała się bardzo smaczna i pożywna, dopięły swego: ziemniaki stopniowo zaczęto uprawiać i spożywać na terenie całych Niemiec. W drugiej połowie XVII w. uprawą ziemniaków zainteresowali się Francuzi.
Do Polski trafiły dzięki królowi Janowi III Sobieskiemu, który przysłał je z Wiednia królowej Marysieńce jako osobliwość cesarskich ogrodów. Gdy podano je po raz pierwszy w Wilanowie, nie wzbudziły entuzjazmu. Dopiero za panowania Augusta II ziemniaki zostały rozpowszechnione w całym kraju, a na początku XIX wieku uratowały większą część ludności od klęski głodu.
Współcześnie, oprócz bezpośredniego spożywania, z ziemniaków otrzymuje się mączkę ziemniaczaną będącą składnikiem budyniów, kisieli i krochmalu. Ziemniaki są również paszą dla zwierząt oraz surowcem do produkcji alkoholu.
Ad.3)
Uczniowie siadają w kole, nauczyciel rozpoczyna zabawę w "głuchy telefon".
Zdania do "głuchego telefonu":
np.
Szkodnikiem ziemniaków jest stonka ziemniaczana.
Bulwa to podziemna łodyga.
Ad.4)
Z każdej grupy(kl.V, VI, VI - goście) wybieranych jest do każdej konkurencji
6 uczniów.
Z 18 uczestników tworzy się ponownie trzy zespoły, w których znajduje się po 2 uczniów z poszczególnych klas.
Konkurencja 1
Sadzenie ziemniaków.
Pierwsze osoby z poszczególnych drużyn „sadzą” ziemniaki
(4 ziemniaki umieszczone są w małym koszyczku) w oznaczone (przez 4 ringa) miejsca, omijając pachołek wracają po prostej do rzędu, dotykając dłoni startującego zawodnika. Drugi zawodnik zbiera ziemniaki z oznaczonych miejsc i omijając pachołek wraca po prostej do rzędu podając ziemniaki kolejnemu zawodnikowi. Następna osoba sadzi, kolejna zaś zbiera i tak do ostatniego zawodnika.
Wygrywa zespół, który uzyskał najlepszy czas.
Konkurencja 2
Zbieranie ziemniaków
Drużyna w jak najkrótszym czasie zbiera ziemniaki wysypane z kosza, które musi przeliczyć. Wygrywa zespół, który uzyskał najlepszy czas i podał prawidłową liczbę zawartych w koszu ziemniaków.
Konkurencja 3
Rzut ziemniakiem do kosza.
Każdy z zawodników wykonuje 3 rzuty do ustawionego w określonej odległości koszyka na ziemniaki. Wygrywa drużyna, która uzyskała największą liczbę punktów. Każdy celny rzut to 2 punkty.
Konkurencja 4
Ziemniaczane wyrazy.
Z rzeczownika „ziemniak” utwórz jak największą liczbę słów.
Wygrywa zespół, który podał jak największą liczbę wyrazów
w określonym czasie.
Każdy wyraz to 1 punkt.
Za zwycięstwo w każdej konkurencji uczniowie otrzymują symboliczne nagrody.
Inne „Ziemniaczane zabawy” to:
־ „Najdłuższa obierka z ziemniaka”,
־ „Najładniejsza figura z ziemniaka i patyczków”.
Ad.5 i 6)
Po konkursach i zabawach wszyscy oglądali wystawę „Ziemniaczany dziwoląg ”i wybrali najładniejsze okazy- „ Ziemniaczanego Króla”.
Ad.7)
Dla uczestników spotkania przygotowano wspólny poczęstunek - herbatę
i pączki.
Uczniowie wymieniali się wrażeniami, rozmawiali o spotkaniu, dyskutowali
w grupach, śpiewali różne piosenki.
Na zakończenie spotkania każdy uczestnik mógł upiec dla siebie ziemniaka
i delektować się jego smakiem.
W miłej, wesołej i serdecznej atmosferze upływało kolejne spotkanie integracyjne uczniów z zaprzyjaźnionych ze sobą szkół.
Opracowały:
Joanna Ladko – Szymańska
Grażyna Gryś |
