Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Sztuka- impresjonizm

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4480 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 IMPRESJONIZM [franc. < łac.], szt. plast.
kierunek w malarstwie i rzeźbie ostatniego trzydziestolecia XIX w. i pocz. XX w., którego istotą było subiektywne utrwalenie wrażeń jednostkowych. Impresjonizm był reakcją na eklekt. akademizm w malarstwie XIX w.; czynniki, które wpłynęły na impresjonizm to m.in.: malarstwo romantyzmu :

TURNER JOSEPH MALLORD WILLIAM (1775-1851), angielski malarz i grafik; jeden z najwybitniejszych pejzażystów XIX w.; pejzaże i mariny, w których głównymi elementami kompozycji są światło, kolor, powietrze; prekursor francuskiego impresjonizmu; Walczący „Téméraire” (1839), Słońce weneckie (1843), Deszcz, para, szybkość (1844).

John Constable: Katedra w Salisbury, 1823 — Victoria and Albert Museum, Londyn;
barbizończyków,

Gustave Courbet: Skały w Etretat, 1869 — Von der Heydt Museum, Wuppertal;

MANET ÉDOUARD (1823–83), franc. malarz i grafik; uczył się u Th. Couture'a, w czasie licznych podróży kopiował dzieła dawnych mistrzów (zwł. weneckich i hiszp.) znajdujące się w Luwrze i innych muzeach eur.; głośnymi dziełami z pierwszego okresu stały się Śniadanie na trawie (1863, wystawione na tzw. Salonie Odrzuconych) i Olimpia (1863) — obrazy szokujące zderzeniem współcz., właściwej naturalistom tematyki ze sztuką wielkich mistrzów przeszłości (Giorgiona, Tycjana, Rafaela). Stała konfrontacja obrazowanej bezpośrednio rzeczywistości i artyst. tradycji pozostała najistotniejszym problemem malarstwa Maneta. Szczególnie żywy był jego dialog z malarstwem D. Vélazqueza (Martwy torreador 1864–65) i F. Goi (Rozstrzelanie cesarza Maksymiliana 1868, Balkon 1868–69). W kształtowaniu mal. formy dzieł Manet zaznaczył się także wpływ drzeworytu jap., widoczny w przestrzennej budowie obrazów i operowaniu płaską plamą barwną (portret E. Zoli, 1868). Od ok. 1870 przejęcie jasnej, rozsłonecznionej palety i aktualnej, parysko-plenerowej tematyki zbliżyło Maneta do poszukiwań grupy malarzy od 1874 nazywanych impresjonistami (Barka Moneta, Argenteuil, oba 1874). Przy licznych podobieństwach Manet zachował odrębność wobec sztuki impresjonistów, utrzymując dbałość o klas. układy kompozycyjne i odniesienia do sztuki przeszłości (Bar w Folies-Bergère 1882)

Impresjonizm narodził się we Francji w środowisku młodych malarzy, którzy 1874 urządzili w atelier fot. Nadara w Paryżu wystawę; spotkała się ona z wrogim stanowiskiem krytyki, a od tytułu obrazu C. Moneta Impresja — wschód słońca powstała nazwa grupy; w następnych latach odbyło się jeszcze 7 wystaw impresjonistów; z ponad 50 uczestników twórczą rolę odegrali:

MONET CLAUDE (1840–1926), malarz franc.; jeden z twórców i najbardziej konsekwentny przedstawiciel impresjonizmu; w początkowym okresie twórczości uległ wpływom E. Boudina, G. Courbeta (Kamilla 1866) i J.F. Bazille'a ( Kobiety w ogrodzie 1867); na ukształtowanie jego malarstwa wywarły też wpływ: szkoła barbizońska, plenery w lasach Fontainebleau i okolicach Paryża z C. Pissarrem, A. Renoirem i A. Sisleyem, oraz nad morzem z J.B. Jongkindem, a także podróż do Londynu (1870), gdzie zetknięcie się z malarstwem J. Constable'a, a zwł. W. Turnera, ustaliło kierunek twórczości Moneta Po 1870 malował obrazy używając gł. czystych, jasnych barw i stosując szkicową technikę, pozwalającą na oddanie wibracji i refleksów światła oraz uzależnionej od niego zmienności barw w pejzażach (gł. z doliny Sekwany, Argenteuil, Vétheuil, Giverny, ale również dworzec Saint-Lazare w Paryżu), stanowiących odtąd wyłączny temat jego malarstwa (Impresja — wschód słońca 1872); po 1890 powstały słynne serie, w których Monet ukazuje ten sam motyw, zmieniający się w zależności od oświetlenia w różnych porach dnia, roku, warunkach atmosf. (Stogi 1890–91, Topole 1891–92, Katedra w Rouen 1892–94, widoki Londynu 1899–1904 i Wenecji 1908, Nenufary od 1905), malowane drobnymi plamkami zacierającymi kontury i kształty przedmiotów, wypełnione jasnymi, roztapiającymi się w świetle barwami. Był to przywódca i najbardziej konsekwentny reprezentant impresjpnozmu,

SISLEY ALFRED (1839–99), malarz ang.; należał do grupy impresjonistów franc., jeden z najbardziej konsekwentnych przedstawicieli tego kierunku; malował pejzaże okolic Paryża i brzegów Sekwany (po 1880 gł. w m. Moret-sur-Loing) przepojone światłem i nastrojem spokoju, odznaczające się wyrafinowanym, delikatnym kolorytem i lekką fakturą, oddające przejrzystość powietrza i grę refleksów świetlnych na wodzie; szczególnie piękne są pejzaże Sisleya z motywem wody (Powódź w Port-Marly 1876) i zimowe (Śnieg w Louveciennes 1874); zajmował się też grafiką.

C. Pissarro , M. Cassatt oraz:
MORISOT BERTHE (1841–95), franc. malarka i graficzka; uczennica C.J.B. Corota; związana z grupą impresjonistów, zaprzyjaźniona z É. Manetem; malowała sceny we wnętrzach i plenerze, przedstawione w migotliwym, srebrzystym świetle; po 1889 zwracała większą uwagę na konstrukcję bryły i wyrazistość rysunku; ulubionym motywem były postacie kobiet i dzieci; od 1874 uczestniczyła w wystawach impresjonistów.

RENOIR AUGUSTE (1841–1919), ojciec Jeana i Pierre'a, franc. malarz i rzeźbiarz; jeden z gł. reprezentantów impresjonizmu; 1862–63 uczył się w Paryżu w Atelier Gleyre, gdzie zaprzyjaźnił się z C. Monetem, J.F. Bazille'em i A. Sisleyem. Duży wpływ na jego wczesną twórczość wywarły dzieła kolorystów weneckich; ze współczesnych mu malarzy oddziałali nań G. Courbet i E. Delacroix (Diana 1867, Kobieta w kąpieli 1870). Począwszy od słynnej wystawy u Nadara w Paryżu 1874, wystawiał wielokrotnie z impresjonistami (1876, 1877 i 1882). Obrazy Renoira z tego okresu to malowane krótkimi, lekkimi pociągnięciami pędzla, jasnymi, pastelowymi barwami z przewagą różu i błękitu, pełne migotliwego światła pejzaże (Droga wśród traw ok. 1875), martwe natury, a zwł. znacznie liczniejsze niż u pozostałych impresjonistów portrety i kompozycje figuralne (Loża 1874, Huśtawka 1877, Pani Charpentier z dziećmi 1878, Śniadanie wioślarzy 1881). W 1879–82 Renoir przebywał w pn. Afryce, następnie we Włoszech, gdzie poznał twórczość Rafaela i malowidła pompejańskie; pod ich wpływem, a także malarstwa D. Ingres'a, ok. 1882 odszedł częściowo od impresjonizmu; obrazy tego okresu cechuje wyraźniejszy modelunek form, gładka faktura oraz chłodniejszy koloryt ( Kąpiące się 1884–87). Po 1886 w twórczości Renoira nastąpił nawrót do żywiołowego kolorytu z przewagą ostrych czerwieni; w licznych obrazach, gł. o motywie aktu kobiecego na tle pejzażu (Sąd Parysa 1914), Renoir osiągnął pełną równowagę barwy i mocno zaznaczonej formy. Pod koniec życia, od ok. 1913, Renoir uprawiał rzeźbę. Częściowo sparaliżowany, kierował pracą uczniów i przy ich pomocy tworzył w glinie akty i torsy; pozostawił też wiele rysunków i grafik. Wywarł duży wpływ na wielu malarzy młodszego pokolenia.

DEGAS, De Gas, EDGAR (1834–1917), franc. malarz pastelista i grafik; studiował w École des Beaux-Arts w Paryżu, następnie podróżował po Włoszech (1860) i USA (1872). Od klasycyzujących kompozycji hist. we wczesnym okresie twórczości, zwrócił się ku tematyce portretowej (Kobieta z chryzantemami 1865); bliski kontakt z impresjonistami (brał udział w ich pierwszych wystawach), wpłynął na ukształtowanie się sztuki Degasa; zajmując się gł. analizą ruchu, wzajemnymi relacjami przestrzennymi w obrazie, dążył do skrystalizowania w przemyślanej kompozycji przelotnych wrażeń, chwilowych gestów i sytuacji. Często stosował technikę pastelu, pozwalającą na szybsze zanotowanie interesującej artystę sytuacji. Prace z tego okresu o tematyce obejmującej kompozycje figuralne z życia wielkomiejskiego (Absynt 1876, Prasowaczki 1884), cykle scen baletowych (Koniec arabeski ok. 1880, Różowe tancerki 1885, Błękitne tancerki 1890), wyścigów konnych (Przed startem 1862, Dżokeje 1881–85) oraz akty kobiece — cechuje mistrzostwo rysunku, śmiałość ujęć i skrótów kompozycyjnych, często wycinkowych, na wzór fotografii, którą Degas interesował się podobnie jak drzeworytem jap.; w swych obrazach, gł. w cyklu baletowym, wykorzystywał też efekty sztucznego światła. Oprócz różnych technik malarskich uprawiał rysunek oraz litografię i monotypię, a przy końcu życia, zagrożony ślepotą, rzeźbę w glinie i wosku (figurki koni, tancerek, akty kobiece). Wywarł wpływ m.in. na H. Toulouse-Lautreca, P. Bonnarda i E. Vuillarda.

Wpływ impresjonizmu zaznaczył się w ostatniej fazie twórczości Maneta, impresjonizm oddziałał też na P. Cézanne'a, P. Gauguina i V. van Gogha. Główne cechy impresjonizmu:
malarstwo plenerowe utrwalające bezpośrednie wrażenia zmysłowe, oparte na wnikliwych studiach nad wzajemnym stosunkiem światła i koloru (których konsekwencją było odrzucenie zasady barw lokalnych i zastąpienie źródła światła grą refleksów), swobodna technika mal., nowa konstrukcja obrazu (asymetryczna kompozycja, silne skróty, zbliżenia), szkicowość, prowadząca do stopniowej dematerializacji przedmiotów przez zagubienie modelunku i zatarcie konturów; tematyka: pejzaż, martwa natura, rzadziej kompozycje figuralne (scena rodzajowa, a także portret, akt).
Impresjonizm odegrał wielką rolę w rozwoju sztuki nowoczesnej; w Polsce poszukiwania zbieżne z impresjonizmem zapoczątkował A. Gierymski. Zdobycze impresjonizmu przeszczepili do kraju J. Pankiewicz i W. Podkowiński.




POSTIMPRESJONIZM [łac.-franc.], zespół różnorodnych zjawisk artyst. występujących gł. we Francji między 1886 (ostatnia wystawa impresjonistów z udziałem neoimpresjonistów) a 1905 (wystąpienie fowistów);
ogólną cechą sztuki tego okresu był odwrót od impresjonizmu, jednakże dla wielu przedstawicieli postimpresjonizmu impresjonizm stał się punktem wyjścia do dalszych poszukiwań twórczych, zwł. dla inicjatorów neoimpresjonizmu:

GEORGES SEURAT (1859–91) :
- Kąpiel w Asnieres , 1883–84, National Gallery, Londyn
- Obraz Kąpiel w Asnieres wystawiony został na Salonie Artystów Niezależnych w 1884. Był pierwszym obrazem Seurata, w którym pojawiły się elementy zapowiadające powstanie stylu nazwanego neoimpresjonizmem.

SIGNAC PAUL (1863–1935), franc. malarz, akwarelista i rysownik; współtwórca i teoretyk neoimpresjonizmu, którego zasady sformułował wraz z G. Seuratem; od 1908 przewodn. Société des Artistes Indépendants; stosował metodę dywizjonizmu, używając czystych kolorów pryzmatycznych; malował gł. sceny rodzajowe w pejzażu, najczęściej nad brzegiem Sekwany, lub nadmor. (Port w Honfleur 1886) oraz portrety; autor pracy teoret. D'Eugéne Delacroix au néo-impressionisme (1899), która stanowi kodyfikację neoimpresjonizmu.

PAUL CéZANNE (1839- 1906), który dążył w swych dziełach do wzmocnienia dyscypliny kompozycji obrazu i konstrukcji formy, malarz franc.; jeden z najwybitniejszych twórców sztuki nowoczesnej; Cézanne malował martwe natury, nawiązujące do prac E. Maneta - Martwa natura z czarnym zegarem ok. 1870, pejzaże Paryża, studia portretowe, w których zaznacza się właściwe Cézanne'owi współzależne traktowanie bryły i plamy barwnej
- Dom powieszonego 1873,
- Portret V. Chocqueta 1876/77
- nawarstwianie planów i określanie struktury przedmiotów przez geometryzację :Topole, Autoportret 1873–75, martwe natury z jabłkami i paterą
- wydobycie wzajemnego oddziaływania form i kolorów : Błękitny wazon, Autoportret z paletą, Kąpiące się , 1883–87

TOULOUSE-LAUTREC HENRI (1864–1901), franc. malarz i grafik. W dzieciństwie został kaleką, zmierzającego do silnej ekspresji i podkreślenia dekor. wartości linii; osiadł na Montmartrze, z którym związał swą twórczość; zafascynowany malarstwem E. Degasa; w obrazach, rysunkach i litografiach ukazywał chwytane na gorąco życie i typy paryskie końca XIX w. — sceny z kabaretów, teatru, cyrku, kawiarni, domów publ., wyścigów, sądów, szpitali i prosektoriów
- Danse au Moulin de la Galette 1889,
- album litografii Le café-concert 1893,
- Au salon de la rue des Moulins 1894, Cyrkówka 1895);
- twórca wnikliwych portretów (album litografii Yvette Guilbert 1894),
- znakomitych plakatów (Divan japanais 1892, Jane Avril 1898),
- dekoracji ściennych w kabarecie Mirliton na Montmartrze (1886)
- i ilustracji w czasopismach oraz do książki J. Renarda Histoire naturelle (1899)
Twórczość Toulusa-Lauterka, zwł. litografie, wywarła silny wpływ na rozwój nowoczesnego plakatu.

Do postimpresjonizmu zalicza się reprezentantów symbolizmu, m.in. :

REDON ODILON (1840–1916), franc. grafik i malarz; przedstawiciel symbolizmu; wyznawał poddanie się podświadomości; zaprzyjaźniony z S. Mallarmém; początkowo uprawiał rysunek czarną kredką i litografię, po 1890 także malarstwo, stosując gł. technikę pastelu; tematem jego kompozycji były postacie mitol., potwory oraz kwiaty; sztuka REDONA — wizyjna, nastrojowa i metaforyczna — wywarła znaczny wpływ na nabistów, a surrealiści uznali go za swego prekursora;
- cykl litografii W marzeniu (1879),
- Apokalipsa św. Jana (1883),
- Kuszenie św. Antoniego (1888).

GAUGUIN PAUL (1848–1903), franc. malarz, rzeźbiarz i grafik; w młodości służył w marynarce, od 1871 był urzędnikiem bankowym w Paryżu. Malarstwem zajął się 1874 jako amator, od 1883 poświęcił się mu całkowicie, porzucając dotychczasowe zajęcia. Początkowo tworzył pod wpływem impresjonistów, zwł. C. Pissarra;
kompozycje, malowane dużymi płaszczyznami intensywnych, czystych barw, zamkniętych grubym konturem
- Żółty Chrystus 1888,
- Walka Jakuba z aniołem 1888,
- Piękna Angèle 1889
- wraz z É. Bernard oprac. założenia cloisonizmu i syntetyzmu (m.in. polegające na radykalnym uproszczeniu form zamkniętych wyraźnym, płynnym konturem, operowaniu płaską jednolitą plamą barwną i odrzuceniu perspektywy), które stały się podstawą tzw. szkoły z Pont-Aven, a potem grupy nabistów.
- w twórczości Gauguina nastąpiło pogłębienie nurtu symbolizmu, połączone ze wzbogaceniem i uintensywnieniem kolorytu, maks. syntezą formy i większą monumentalizacją kompozycji :
- Skąd przybywamy? Kim jesteśmy? Dokąd idziemy? 1897,
- Biały koń 1898).

BERNARD ÉMILE (1868–1941), franc. malarz, poeta i krytyk sztuki; przedstawiciel szkoły z Pont-Aven; symbol. pejzaże i sceny figuralne; drzeworyty (ilustracje do Kwiatów zła Ch. Baudelaire'a 1901–08); zał. czasopismo „La Renovation Esthétique”; działalność publicystyczna.

a także działających poza Francją: J. Ensora, J. Tooropa, E. Muncha, F. Hodlera; głosili oni prawo artysty do deformacji, syntezy i dekor. stylizacji form, nadając symbol. znaczenie barwom i liniom. Odrębne miejsce w postimpresjonizmie zajmują dzieła V. van Gogha, odznaczające się niezwykłą siłą ekspresji, dramatyzmem i wymową symbol.; wynikiem połączenia impresjonist. kolorytu z syntet.-dekor. ujęciem formy była twórczość tzw. intymistów (P. Bonnard, É. Vuillard); do zjawisk postimpresjonizmu niektórzy badacze włączają także fowizm.

Anna Błachut

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie