Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Coś więcej - o islamie

 

 W IMIĘ ALLACHA LITOŚCIWEGO I MIŁOSIERNEGO: CHWAŁA ALLACHOWI, WŁADCY ŚWIATÓW, BŁOGOSŁAWIEŃSTWO I POKÓJ PANU PROROKÓW, PANU NASZEMU I OPIEKUNOWI, MUHHAMADOWI I JEGO RODOWI. NIECH TO BŁOGOSŁAWIEŃSTWO I POKÓJ TRWAJA NIEPRZERWANIE AŻ DO SĄDU OSTATECZNEGO.
(Księga tysiąca i jednej nocy)


Pojawienie się islamu przed blisko piętnastoma wiekami było wielkim wydarzeniem w historii ludzkości. Wiele stuleci islam kształtował życie, zarówno materialne, jak i duchowe, wielu narodów na rozległym obszarze sięgającym od granic Chin i Indii na wschodzie, a na zachodzie od Atlantyku i Hiszpanii. Religia ta, która się pojawiła na początku VII wieku w pustynnej Arabii, od razu sięgnęła głęboko w życie jednostkowe, jak również społeczne i polityczne jej wyznawców. Islam interesował się bowiem nie tylko życiem pozagrobowym, ale również życiem tego świata. Zmieniał on w sposób istotny sposób życia i myślenia narodów, które go przyjęły. Święta księga islamu, Koran, była i jest nie tylko zbiorem przykazań religijnych i moralnych, lecz również kodeksem prawnym, a także „konstytucją” nowych państw muzułmańskich.
Islam liczy dzisiaj ponad 400 milionów wyznawców i jest trzecią religią świata co do liczby wiernych. Jest religią uniwersalną, niedługo bowiem po swoim pojawieniu się w Arabii, rozpowszechnił się wraz z podbojami arabskimi, w innych krajach i narodach. Skupił w sobie przedstawicieli różnych narodów i różnych grup etnicznych: Arabów, Persów, Turków, Mongołów, Malajczyków, Chińczyków, Berberów, Murzynów, Indusów jak i również przedstawicieli narodów europejskich. Jednak najsilniej zakorzenił się w krajach Azji i Afryki, trafiając tam właśnie na najbardziej sprzyjający grunt.
Muhammad, czyli „Wysławiony”, twórca nowej religii i szef państwa, łączył w swoim ręku władzę religijną i świecką.
Rzadko zdarzają się religie, które tak bardzo jak islam wpływają na kształt społeczeństwa. Bardzo często wystarczy kilka kadrów z jakiegoś filmu, aby rozpoznać, że kraj, w którym został on nakręcony jest muzułmański: ubiór mężczyzn i kobiet, minaret przy meczecie, pismo arabskie- mnogość tych szczegółów nie pozostawia wątpliwości. Pomyłka jest jednak możliwa skoro związek pomiędzy islamem a Bliskim Wschodem wydaje się tak oczywisty. Gdyby ten sam film został nakręcony na Jawie albo u Chińczyków Hui, czy ugrupowaniu amerykańskim Black Moslems, to atmosfera islamska byłaby już o wiele mniej wyraźna.

Piętno odciskane przez islam na społeczeństwie znajduje swoje wytłumaczenie w tym, że jest to religia totalna, która obejmuje wszystkie aspekty życia osobistego czy społecznego. Pod tym względem można go porównywać do roli religii chrześcijańskiej- w tym okresie chrześcijaństwa, gdy odnośnikiem praw i obyczajów była wyłącznie doktryna Kościoła.
Dzisiaj wszystkie kraje muzułmańskie odwołują się do islamu, chociaż istnieją pomiędzy nimi znaczne różnice w interpretacji, jaką nadają temu punktowi odniesienia. W przeciwieństwie do nich wszystkie kraje kultury chrześcijańskiej nie chcą odwoływać się do katolickiego, czy protestanckiego Kościoła, chociaż ich kultura głosi głębokie ślady jego obecności.
Dlatego też, sądzi się, że islamowi odpowiada tylko taka sytuacja, gdy ma przewagę w kraju , w którym się zakorzenia. Islam panuje na zwartym i jednorodnym obszarze; pomijając całkiem nieznaczne wyjątki. Nie sięga on ani Ameryki, ani Europy, a w Afryce jest wyraźnie obecny na północ od równika. Jeżeli chodzi o Azję, to islam ma tam swoje najsilniejsze zastępy, ponieważ połowa muzułmanów świata żyje właściwie w czterech krajach: w Indonezji, w Pekistanie, w Bangladeszu i w Indiach.
Islam daje różnym ludom poczucie przynależności do jednej wspólnoty, Ummy*, która jednoczy wiernych pomimo oczywistych różnic kulturowych.
Przystąpienie do islamu wymaga jedynie prostych formalności: nowy wyznawca oczyszcza się przez rytualne obmycie i cała otwartością wypowiada formułę wyznania wiary, szahadę*.
Za to o wiele trudniej odejść od islamu. Według Koranu ten, kto wyrzeka się islamu, zasługuje na śmierć. Wyglądałoby więc na to, że słynny werset Koranu: „Nie ma przymusu w religii” oznacza tylko, iż nie wolno nawracać niewiernych siłą. Islam przewiduje zresztą dla niektórych spośród nich status ochronny, zwany dhimma*, który zapewnia szczególne względy wyznawcom religii Księgi, szczególnie żydom i chrześcijanom, w porównaniu z błachowalcami jakimi są animiści. W każdym bądź razie porządku muzułmańskiej społeczności nie można naruszać.
Ostatecznie człowiek nie będący muzułmaninem w kraju islamskim nie jest całkiem takim samym obywatelem jak pozostali i daje mu się czasami bardziej lub mniej dyskretnie odczuć nienormalny i żałosny charakter jego położenia.
Sytuacja różni się znacznie w zależności od kraju. W Afryce Północnej, a zwłaszcza w Maroku i w Tunezji, zasady niestosowania przymusu są całkowicie przestrzegane. Natomiast w krajach wahhabickich, tj. Arabia Saudyjska, czy Katar- nie ma mowy o pozwoleniu na istnienie kościoła lub synagogi i zabronione jest odprawianie mszy lub wszelkich innych obrzędów religijnych w prywatnym pomieszczeniu. Nietolerancja prowadzi nawet do zakazu urządzania wigilijnych przyjęć w restauracjach. Oczywiście nikt, również osoby nie będące muzułmanami, nie może spożywać nawet bardzo umiarkowanych ilości alkoholu. Te różnice w postępowaniu dają się wyjaśnić strukturą stanowiącego 90% większość islamu sunnickiego, w którym nie ma duchowieństwa, a co za tym idzie, scentralizowanej władzy religijnej. Oznacza to, że w interpretacji zasad islamu pozostaje wiele miejsca dla pomysłowości znawców Koranu oraz opiekujących się meczetami imamów.


*umma- to abstrakcyjny wyraz, utworzony od umm, „matka”
*szahada- oznacza „świadectwo”
*dhimma- istnieje od VIIw, nigdy nie występowała w islamie szyickim, a dziś nie jest używana otwarcie w islamie sunnickim.



ZASADY ISLAMU

Islam odznacza się wielką prostotą zasad: jedyny i wszechmocny Bóg objawił ludziom tekst Koranu, który przekazał za pośrednictwem człowieka imieniem Mahomet.
Koran to Słowo Boże. Mahomet nie jest autorem tego tekstu, lecz otrzymał go od anioła Bożego Gabriela.
Ten doskonały i pełny tekst zaspokaja wszystkie potrzeby człowieka i społeczeństwa. Koran jest najważniejszym punktem odniesienia we wszystkich sprawach, tj.: duchowieństwo, prawo, polityka, gospodarka, nauka, moralność indywidualna i zbiorowa.
Uznanie wszechmocy Boga to poddanie się jego woli. Słowo „islam” oznacza właśnie „posłuszeństwo”. Posłuszeństwo wobec Boga polega właśnie na słuchaniu Jego Słowa, to znaczy na sumiennym przestrzeganiu przepisów Koranu.
Najistotniejsze z tych przepisów to „ pięć filarów islamu”: wyznanie wiary (szahada), modlitwa pięć razy w ciągu dnia, post, jałmużna(zakkat) i pielgrzymka (hadż). Dobry muzułmanin powinien znać dokładnie całość Koranu, ponieważ powinien dostosowywać do niego całe swoje życie prywatne i publiczne. Koran zaleca zresztą wiernym, aby recytowali go zawsze, gdy tylko jest to możliwe. Tysiące wyznawców znają go na pamięć od deski do deski.
Czasem przesłanie Koranu może pozostawić miejsce na interpretacje, jako ,że umysł ludzki jest ograniczony. Islam za prawdziwą taką wykładnię Koranu, jaką nadał mu prorok Mahomet, zarówno poprzez swój sposób życia, jak i poprzez swoje nauczanie. Uzupełniające teksty nazywane „hadithami” opisują tę wykładnię. Ich wiarygodność gwarantują podejmowane przez muzułmańskich specjalistów skrajne środki ostrożności. Polegają one na starannym spisywaniu źródeł i ustalaniu chronologicznego ciągu imion ludzi, którzy zebrali to nauczanie. Stosując prawnicze porównanie, można powiedzieć, że Koran to prawo wchodzące w zakres najwyższej władzy, a „hadithy” to orzecznictwo sądowe, czyli sposób w jaki zostało prawo zinterpretowane.

„ Wierzyć w Jedynego Boga, w aniołów, którzy są Jego wysłannikami, w Jego objawione księgi, w posłanych przez Niego ludzi, w zmartwychwstanie w dniu ostatecznym, w wyznaczanie przez Boga dobra i zła.” (a.n.)

Wiara w jedynego Boga nie jest właściwa tylko dla islamu, lecz charakteryzuje przytłaczającą większość tych, którzy wierzą, że wszechświat został stworzony. Jednakże surowość z jaką mówią o tym muzułmanie prowadzi do tego, że niektórzy spośród nich zarzucają chrześcijanom oddawanie czci Bogu w trzech osobach.
Anioły bardzo często występują w Koranie. Wymienia się wśród nich Gabriela, Michała oraz Malika- stróża piekieł. Mają one rozmaite zadania: podtrzymują Boży tron, wychwalają Boga, służą Mu jako wysłannicy.
Objawienie Boże nie ogranicza się tylko do Koranu, który jest Słowem Bożym w stanie czystym. Rozciąga się też na przekaz innych ksiąg. Koran wyraźnie wymienia: „karty Abrachama”, Torę zw. „kartami Mojżesza”- czyli pierwsze pięć ksiąg Biblii- psalmy Dawida i Ewangelię. Islam przyznaje szczególną pozycję tym, którzy powołują się na takie księgi. Są oni uważni za „ludzi Księgi”. Jednym z praktycznych następstw takiego stanu rzeczy jest to, że muzułmaninowi wolno ożenić się z żydówką lub chrześcijanką, która może nadal praktykować swoją religię.
Ludzie posłani przez Boga to prorocy. Charakteryzują się wielką cnotą, są wzorem postępowania, wybrani zostali przez Boga, aby przekazywać objawienia, których zasadnicza treść nie ulega zmianie- jedyność Boga, zakaz czynienia zła..- lecz, których forma może się zmieniać w zależności od adresata tych objawień: określonego środowiska społecznego. To wyjaśnia, dlaczego są wysyłani kolejni prorocy, spośród których Koran wymienia: Adama Henocha, ojca Matuzalema, Abrahama, Jakuba, Dawida, Mojżesza, Jezusa, Jana Chrzciciela,
Mahometa. Lista nie jest zamknięta. Koran naucza nawet, że każdy naród ma proroka, ale nie będzie już innego proroka po Mahomecie.
Gdy Bóg zadecyduje, że nadszedł czas, wszechświat ulegnie zniszczeniu, a następnie po pewnym czasie każdy zostanie przywrócony do życia. Wtedy nastąpi Sąd Ostateczny, który rozstrzygnie o naszym przeznaczeniu w zależności od uczynków popełnionych za życia. To, czym są piekło i raj, pozostaje poza wszelką wyobraźnią; wierny ma w nie tylko wierzyć.
Tylko Bóg zna dobro i zło. Moralność, którą należy zachowywać, aby zostać zbawionym jest przedstawiona w Koranie. Owa moralność została skodyfikowana przez muzułmańskie prawo „szari’a”, które zawiera również pierwiastki czysto ustawowe: status prawny osób, przepisy handlowe, prawo karne, itp.
Dla muzułmanina islam jest religią doskonałą; jest uwieńczeniem i spełnieniem boskiego objawienia.
Część swojego powodzenia zawdzięcza islam niewątpliwie swej prostocie. Żeby być dobrym muzułmaninem trzeba przestrzegać przepisów Koranu, wspieranych również modlitwą, postem, jałmużną i pielgrzymowaniem. Duchowni są tylko w szyizmie, a modlitewny dywan może zastąpić meczet.
W codziennej religijnej praktyce muzułmanin niewiele poświęca uwagi doktrynalnym różnicom pomiędzy rozmaitymi nurtami, sunnizmem, szyizmem czy harydżyzmem, a nawet często nie wie o ich istnieniu. Toteż spotyka się na przykład mieszkańców Mzabu, którzy nie wiedzą, że są harydżytami i nie zastanawiają się, dlaczego ich społeczność udała się w głąb Sahary, by szukać schronienia przed prześladowcami ze strony innych muzułmanów. Tak samo liczni muzułmanie sunniccy, poza tym bardzo wykształceni, w ogóle nie znają poglądów szyickich, co częściowo wyjaśnia wpływ irańskiej rewolucji islamskiej w niektórych arabskich środowiskach sunnickich.
Dogmatyczne podziały pomiędzy trzema wielkimi nurtami islamu nie mają znaczenia w codziennym życiu, jakie nasza analiza może im nadawać.
Natomiast praktyka islamu może ulegać znacznym zmianom pod wpływem czynnika niezależnego od doktrynalnych podziałów. Otóż niektórzy szczególnie pobożni wierni nie zadowalają się wypełnianiem nakazów Koranu i usiłują pod kierunkiem duchowych mistrzów poświęcić się bardziej służbie Boga, przede wszystkim na drodze mistycznej.
W ten sposób islam, który mógłby być abstrakcyjną religią bez organizacyjnych ram, staje się mozaiką szkół, posiadających zawsze swoją własną osobowość, a niekiedy bardzo ścisłą organizację.
Oczywiście powoływanie się na Koran oraz szacunek dla proroka zapewniają tej całości dosyć dużą spójność zasad. Nie można jednak zaprzeczyć, że wewnątrz islamu przejawiają się bardzo odmienne rodzaje wrażliwości, co dosyć często powoduje konflikty, a nawet wojny. Jedni muzułmanie bardziej interesują się utworzeniem islamskiego społeczeństwa oraz ci, bardziej skłonni do mistycyzmu.
Pierwsi są oczywiście bardziej uwikłani w sprawy polityczne. Najbardziej charakterystyczni w tym kierunku są Bracia Muzułmanie.
Jeśli chodzi o islamskich mistyków, to wszyscy oni są związani z tzw.sufizmem. Ów ruch skupia w sobie „muzułmańskie bractwa”, chociaż w każdym bractwie mistyczne niepokoje mają odrębny charakter.
Istnieje jeszcze jedna, odrębna grupa muzułmanów „świeckich”, żyjących ściśle z zasadami religii, lecz bardzo dobrze dostosowujących się do społeczeństwa, do którego należą, nawet jeżeli nie rządzi się ono islamskim prawem „szari’a”. Do tej kategorii należą muzułmanie wykształceni częściowo w stylu zachodnim.


BRACIA MUZUŁMANIE

Dzisiejsza rzeczywistość odsuwa często Braci Muzułmanów, a ich poglądy religijne są słabo znane. Ruch narodził się w Egipcie w 1927 roku, gdy grupa wiernych zaproponowała kaznodziei Hassanowi el Bannie wprowadzenie w życie jego idei odnowy islamu. Były to czasy obecności brytyjskiej kolonizacji i muzułmanie czuli się wtedy bezsilni oraz upokorzeni. Oczekiwali na przywódcę, który byłby w stanie zapoczątkować prawdziwie islamską politykę.
Ruch ten rozwijał się bardzo szybko, w 1948 roku miał już 1500000 wyznawców. Skorumpowany reżim króla Faruka zaniepokoił się takim stanem rzeczy i w 1949 roku Hassan el Banna został zamordowany.
Ruch zaczął działać w ukryciu. Bracia Muzułmanie zainspirowali palestyńskie ruchy fedainów orza Al.-Fatah. Rozruchy i represje przeplatały się, a do najkrwawszego wydarzenia doszło w 1982 roku, gdy w Hamie zginęło około 20000 osób.
Doktryną jest ta najczystsza i najsurowsza doktryna islamu. Ustanowione w 1945 roku prawo ruchu, wymaga od wyznawcy życia całkowicie zgodnego z wiarą; dlatego mówi się tu o islamie integralnym. Wymagane jest również osobiste poddanie się „głównemu przywódcy”.
Bracia Muzułmanie przestrzegają Koranu, narzucają sobie moralne zasady swojej religii, ale usiłują także ustanowić muzułmańską władzę polityczną, przynajmniej w krajach o muzułmańskiej większości. Oznacza to, że zniesienie kalifatu było objawem bezbożności, podobnie jak bezbożne są ateistyczne rządy komunistów, świeckie rządy Zachodu oraz wszelkie formy wolności, które dopuszczają praktyki sprzeczne z islamskim prawem „szari’a”.
W rzeczywistości siła Braci Muzułmanów polega na tym, ze nie można ich zaatakować z punktu widzenia islamskiej ortodoksji. Niepokój, jaki wzbudzają wśród przywódców wszystkich krajów muzułmańskich, dowodzi, jak bardzo wydaje się trudne do pogodzenia –idealne państwo islamskie z przyjętymi na ogół z Zachodu strukturami politycznymi. Takie struktury odpowiadają jednak innym potrzebom, szczególnie potrzebie odrębności, dla której Bracia Muzułmanie nie znaleźli jeszcz4e zadowalającego rozwiązania.

SUFIZM

To islamski mistycyzm. Ma on szczególna własność, że istnieje zarówno w islamie sunnickim, jak i szyickim. Jak każdy mistycyzm- jest poszukiwaniem Boga, a jego zewnętrzne przejawy mogą przybierać bardzo różne kształty. Z drugiej strony w sufiźmie ze względów ezoterycznych są obecne tajemne praktyki i obrzędy inicjacyjne, zmieniające się także w zależności od mistrza, który ich naucza.
W sufiźmie nie ma w ogóle jedności. Każdy mistrz* skupia wokół siebie gromadę uczniów, przyciągniętych sławą jego nauczania. Mistrzowie oświadczają najwyżej, że są członkami „bractwa”, które z kolei założył słynny w minionych wiekach sufi. Nikt nie sprawdza jakiejkolwiek ortodoksyjności danego nauczania, jeśli tylko odwołuje się ono do islamu.
Znaczenie tego mistycznego islamu jest również godne uwagi. Pod względem historycznym odgrywał on pierwszoplanową rolę przy narodzinach takich odchyleń jak imailizm oraz religia druzyjska. W literaturze głęboko zainspirował niektóre najwybitniejsze arabsko-perskie dzieła, takie jak „Księga tysiąca i jednej nocy” albo miłosny poemat o Lejli i Madżnunie.
Sufizm jest jednak najbardziej oryginalny pod względem duchowości. Zgodnie z sufickimi poglądami zbliżenie do Boga dokonuje się stopniowo. Trzeba przede wszystkim przestrzegać zasad Koranu, ale jest to tylko warunek wstępny, który nie pozwala poznać natury świata. Obrzędy są bezowocne, gdy nie zna się ich ukrytego znaczenia. Tylko wtajemniczenie pozwala przeniknąć powierzchnię rzeczy. Człowiek na przykład jest mikrokosmosem, to znaczy pomniejszonym światem, w którym odnajdujemy obraz całego wszechświata, czyli makrokosmos. Jest więc zrozumiałe, że pogłębiając znajomość człowieka, dochodzimy do takiego postrzegania świata, które jest zetknięciem z Bogiem.
Wg. Sufich wszelkie istnienie pochodzi od Boga i tylko Bóg jest rzeczywisty. Stworzony świat jest odblaskiem boskości, „wszechświat jest cieniem Absolutu”. Dostrzeżenie Boga za zasłoną rzeczy wymaga czystości duszy. Tylko trud wyrzeczenia się świata pozwala wznieść się ku Bogu. „Człowiek jest zwierciadłem, które po wypolerowaniu odbija Boga”.
Bóg, którego odkrywają sufi, jest Bogiem miłości i dochodzi się do Niego poprzez miłość.

Mistrz*- sufi, oznacza najstarszego wiekiem/ wełna-od noszonych ubrań z wełny


„Kto zna Boga miłuje Go; kto zna świat odrzuca go.”
„Jeśli chcesz być wolny, pozostawaj w niewoli miłości.”

Tych wypowiedzi nie potępiliby chrześcijańscy mistycy. Warto w związku z tym zwrócić uwagę na zbieżność sufizmu z innymi filozoficznymi i religijnymi nurtami.
Na początku sufizm pozostawał pod wpływem myśli pitagorejskiej i perskiej religii zaratustriańskiej. Sufickie wtajemniczenie, które pozwala na ponowne duchowe narodziny, przypomina nieco chrześcijański chrzest, a w sufickiej formule: „Człowiek jest niebytem wobec Boga” można by nawet odnaleźć jakieś buddyjskie echa.
W duchowych technikach sufizmu króluje zróżnicowanie i wyobraźnia. Poszukiwanie Boga za pośrednictwem symboli dokonuje się u niektórych sufich przez muzykę i taniec, które wg nich przewyższają myślenie. Ta drogą szedł właśnie Dżalal ad-din Rumi, zwany Mewlaną, założyciel bractwa tańczących derwiszów. Dla innych sufich symbolika stanowi intelektualne ćwiczenia, które sprowadzają się do rozmyślań nad zaszyfrowaną wartością liter, podobnie jak to robią Żydzi z Kabałą. Czasami również sufi poszukuje zjednoczenia z Bogiem poprzez powtarzające się w nieskończoność wzywanie Jego imienia.
Sufizm nadaje więc islamowi pewien mistyczny i poetycki wymiar.
Takie szkoły określamy ogólnie mianem bractwa. Nie stały się one instytucją, lecz co najmniej sposobem na zgodne z islamem życie, sposobem uznawanym tak ogólnie, że wszelkiego rodzaju mistyczne albo niemistyczne ruchy przybierają miano bractwa, aby prowadzić swoją działalność.

MUZUŁMAŃSKIE BRACTWA

Bractwa skupiają uczniów poszczególnych sufickich mistrzów. Nauczanie to przede wszystkim wtajemniczenie, przekazywanie doświadczenia mistrza uczniowi. Grupę spaja przywiązanie do osoby mistrza, podobnie jak to miało miejsce w szkołach starożytnej Grecji albo na Zachodzie w średniowieczu.
Arabski termin, który tłumaczymy jako bractwo, to „tarika”, czyli „droga”. Wyraża on ideę duchowego marszu ku Bogu. W islamie były dziesiątki bractw i wiele spośród nich nadal rozwija się bardzo żywo. Niektóre liczą kilkaset tysięcy, a nawet kilka milionów członków.
Bractwa na ogół noszą nazwę od imienia założyciela. Do najważniejszych i najbardziej znanych należą:
- NAKSZBANDIJA, założona w XIV w, bardzo aktywnie działająca w ZSRR
- KADIRIJA, założona w Bagdadzie w 1166r, znana od Bliskiego Wschodu po Indie
- TIDŻANIJA, założona w pn-zach Afryce pod koniec XVIIIw, aktywna również w Czarnej Afryce
- SANUSIJA, założona na początku XIXw, aktywnie działa w Libii i na Saharze
- MURYDYZM, założony w Senegalu pod koniec XIXw
- BLACK MUSLIMS, założony w 1931r w Ameryce
- AHMADI, założona w 1891r w Pakistanie

Chociaż teoretycznie wszystkie bractwa tworzą wspólnie jeden ruch suficki, to pierwiastek mistyczny w ich praktykach zmienia się znacznie w zależności od bractwa. Niektóre spośród bractw odgrywają również czasem rolę bardziej polityczną niż religijną.
Ogólnie rzecz biorąc, bractwa kadirija i tidżanija maja opinię dość tolerancyjnych. Zwłaszcza to drugie bractwo.
Związki bractw z innymi formami islamu są bardzo złożone. Najbardziej tradycyjny islam, nazywany niekiedy integrystycznym, widzi w sufiźmie i bractwach godne potępienia nowinki. Bractwa zapewniają o swojej całkowitej prawowierności, przestrzegają bowiem dokładnie przepisów Koranu. Niektóre spośród nich bronią się nawet, wywodząc swoja dodatkowe praktyki od pierwszych kalifów lub od samego proroka. Jeśli chodzi o islam nowoczesny, to widzi on w muzułmańskiej mistyce ucieczkę przed światem i niebezpieczeństwo popadnięcia w zabobonność.

WIELKIE NURTY ISLAMU

-SUNNIZM: = HANAFICKI
= MALIKICKI
= SZAFICKI
= HANBALICKI
-SZYIZM: = IZMILIICI
= DRUZOWIE
= ALAWICI
-CHARYDŻYZM


KALENDARZ ISLAMSKI

Era islamska zaczyna się w roku hidżry, ucieczki proroka z Mekki do Medyny, czyli w 622r ery chrześcijańskiej.
Koran mówi wyraźnie, że czas mierzy się według Księżyca. Rok ma 354dni, która dzielą się na 12 księżycowych miesięcy po 29/30 dni.
Nazwy księżycowych miesięcy:
- muharram
- safar
- rabi’ al.-awwal (rabi’ pierwszy)
- rabi’ ath-thani (rabi’ drugi)
- dżumada al.-awwal
- dżumada ath-thani
- radżab
- sza’ban
- ramadan
- szawwal
- dhu’ l-kada
- dhu’ l-hidżdża

Poza tym w każdym trzydziestoleciu jest 11 lat przestępnych. Wówczas do ostatniego miesiąca dodaje się jeden dzień.
W większości krajów muzułmańskich można posługiwać się kalendarzami: księżycowym i słonecznym. Miesiące księżycowe wyznaczają rytm życia religijnego. Jeśli chodzi o miesiące słoneczne, to muzułmanie używają naszych określeń, często wymawiając je z angielska, albo arabskich nazw tych miesięcy.
Według muzułmanów kalendarz księżycowy jest korzystniejszy, ponieważ post ramadanu przypada każdego roku w innym okresie, co sprawia, że to doświadczenie staje się jednakowo trudne we wszystkich częściach świata.
Rok księżycowy jest mimo wszystko o 10 dni krótszy od roku słonecznego, co powoduje, że oba te kalendarze się rozmijają.

Święta Księga- Koran składa się z 114 sur, czyli rozdziałów i porusza wszystkie tematy, od charakteru Boga [miłosierny i litościwy], po prawa rządzące doczesnymi sprawami ludzi. Nie przywłaszczaj sobie cudzego mienia- nakazuje. Nie zabijaj zwierzyny odbywając pielgrzymkę. Jego podstawowe przesłanie to sposób na harmonię w życiu.
W Koranie Bóg nakazuje zachowywać się łagodnie wobec bliźnich, prowadzić życie etyczne. Oczywiście nie są to nowe idee; Koran potwierdza wiele nauk z Biblii. Pod wieloma względami posłannictwo Boga zawarte w Koranie sprowadza się do tego, by „traktować innych lepiej, niż oni traktują ciebie”.
Współcześnie dla większości muzułmanów Koran jest także tekstem literackim, źródłem czystego, arabskiego języka. Uczniowie uczą się go na pamięć, a dorośli muzułmanie recytują przy każdej ważnej okazji- na ślubach, pogrzebach, podczas świąt. W religii zakazującej rzeźb i ikon ta księga jest fizyczną manifestacją wiary, toteż jej małe, obszarpane egzemplarze tkwią w kieszeni każdego pobożnego muzułmanina na świecie.
Zagrożeniem są fanatycy tworzący coraz to nowe ugrupowania islamu i powołujący się na wyrwane z kontekstu wersety Koranu- tak jak to ma też miejsce w chrześcijaństwie np. w przypadku zielonoświątkowców czy wyznawców Jahwe.
Wers, który przykładowo zaleca kobietom skromny stój i zachowanie, jest powszechnie odczytywany jako dobra rada praktyczna; inne jego interpretacje były dla talibów uzasadnieniem do więzienia afgańskich kobiet w domach.
Na ogół uważa się, że wersety zalecające dżihad, czyli walkę z wrogami Boga; mówią o wewnętrznym dążeniu człowieka do osiągnięcia czystości duchowej i oświecenia. Inne opisują zbrojną walkę Mahometa z wrogami i dostarczają dzisiejszym radykałom pretekstów do prowadzenia świętej wojny przeciwko niewiernym.
Takich interpretacji, niestety, nie można, odrzucić, ponieważ islam jest religią bez ustalonej hierarchii; nie ma muzułmańskiego papieża ani ekskomuniki heretyków. Toteż, choć imam może służyć swoim wiernym przewodnictwem i wiedzą, władza islamu zawarta jest ostatecznie w jego świętej księdze, pozwalając interpretować jednostkom Słowo Boże na swój własny sposób.

Sam Koran potwierdza ten dylemat w surze III:7
„ W niej są znaki solidne- one stanowią istotę Księgi- i inne – dwuznaczne. Ci, co w sercach mają skłonność do zwątpienia, postępują za tym, co jest w niej wieloznaczne, poszukując niezgody(...) „

Powodzenie w interpretacji jest częścią naszych preferencji .. Anna Błachut

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 23:04:38
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 23:04:38) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie