Rola zajęć rytmiczno- kompensacyjnych w pokonywaniu zahamowań psychoruchowych dziecka 6- letniego
Z obserwacji moich, wynika, że wiele przedszkolaków z grupy zerowej w naszym przedszkolu wykazuje zahamowania emocjonalne. Stąd wynika moje zainteresowanie tym tematem.
Dzieci te potrzebują szeroko rozumianej pomocy ukierunkowanej na prawidłowy rozwój wszystkich sfer jego życia.
W obecnych czasach wiele uwagi poświęca się terapii przez sztukę, jako ważnemu czynnikowi kształtowania osobowości. Jej rola jest znacząca, gdyż nie ogranicza się wyłącznie do oddziaływań na wrażliwość estetyczną, ale ma wpływ na wszystkie dziedziny życia ludzkiego: życie umysłowe, uczucia, postawę moralną.
Proponowane formy zajęć stwarzają okazję do polisensorycznego pobudzenia- angażują wzrok, słuch, ruch, dotyk, oddziaływają korygując.
Dzieci lękowe, u których obserwuje się trudności w kontaktach społecznych i obniżoną aktywność, określane są mianem zahamowanych psychoruchowo. M. Chłopkiewicz wyodrębnia następujące grupy dzieci:
-dzieci zmotywowane - napięte - charakterystyczna ich cecha to ogromna skrupulatność i przesadna staranność w wykonywaniu zadań. Niepewne swych umiejętności sprawiają wrażenie nieustannie napiętych i niespokojnych. Bardzo związane z matką, odczuwają wielki lęk przed przedszkolem lub szkołą. Stronią od nowych osób, sytuacji są wówczas ciche, lękliwe i wycofują się. Te same dzieci w domu potrafią być ożywione, swobodne i ruchliwe.
-dzieci podporządkowane - uległe - to dzieci "wyciszone" małomówne, grzeczne, posłuszne, oceniane jako koleżeńskie i uczynne. Ich nieśmiałość i lękliwość występuje zwłaszcza w kontaktach z osobami dorosłymi; od najmłodszych lat słaba więź emocjonalna z matkami, które prezentują postawę wymagającą i represyjną. Wpływa to na ukształtowanie się u dziecka podstawy nieufności w stosunku do dorosłych, co odzwierciedla ich stosunek do nauczycieli.
- dzieci z obniżoną samooceną - zrezygnowane - są to dzieci bierne zarówno w domu jak i w szkole. Mają poczucie małej wartości, rezygnują z prób podejmowania działań ze względu na krytyczną ocenę samych siebie.
Nawet gdy osiągną sukces nie są w stanie w niego uwierzyć. Są apatyczne, powolne, przygnębione. Niezmiernie wrażliwe na przejawy dezaprobaty i odrzucenia uczuciowego ze strony innych osób. Często płaczą, gdy napotkają trudności rezygnują z zadania, wolą prosić o pomoc, niż samemu poszukać rozwiązania.
Bezradność i niska samoocena wynika z błędnych postaw rodzicielskich wobec dzieci nacechowanych głównie nadmiernym krytycyzmem, odrzuceniem, dezaprobatą, deprecjonowaniem wartości dziecka.
- dzieci nadwrażliwe - asteniczne - to dzieci bardzo skryte, powściągliwe, nie ujawniające swoich przeżyć. Czują się różne od innych dzieci, unikają towarzystwa, męczy je hałas, ruchliwość rówieśników, wolą samotne zabawy.
Nadmierna wrażliwość emocjonalna powoduje unikanie bodźców i izolowanie się od ludzi. Dzieci te pochodzą na ogół z rodzin rozbitych, nieszczęśliwych. Matki charakteryzują się cechami neurotycznymi, lękowymi, obarczają dzieci swymi skomplikowanymi przeżyciami.
Badania wykazują, że dzieci zahamowane emocjonalnie często spotykały się z krytyką i ośmieszeniem, a także z karami fizycznymi. Na te sytuacje dzieci reagowały lękiem, który generalizując powracał i był przyczyną wycofania z kontaktów, izolacji, trudności w wyrażeniu uczuć.
Emocje te paraliżują dzieci zahamowane w sytuacjach, gdy stają się przedmiotem zainteresowania wielu osób np. publiczne wystąpienia w przedszkolu, szkole. Owe zahamowanie wyraża się ogólnym spowolnieniem ,obniżoną aktywnością, a w sytuacjach zahamowania lękowego osłabieniem napięcia mięśni, wyrażającym się martwą mimiką, kłopotami w kojarzeniu i zapamiętywaniu, przy tym uczuciem pustki w głowie.
Zahamowanie wyrażać się też może nadmiernym napięciem i ustawicznym niepokojem psychoruchowym.
W sytuacji, kiedy dziecko czuje się oceniane przez otoczenie, objawy te wzmacniają się.
Napięcie mięśni jest przyczyną ich usztywniania, a konsekwencją może być niemożność pisania. Towarzyszą temu intensywne objawy wegetatywne- zanik głosu, pocenie się, blednięcie, czerwienienie
Dzieci zahamowane nie sprawiają zazwyczaj swym zachowaniem kłopotów wychowawczych, pozostają raczej niezauważone, a ich cierpienie nie jest dostrzegane przez dorosłych. Trudności w nawiązywaniu z nimi kontaktów powodują, że nauczycielki często rezygnują z prób zbliżenia się do dzieci nieśmiałych pozostawiając je samym sobie.
Rola muzyki w życiu dziecka zahamowanego psychoruchowo jest ogromna. Podstawowe formy ekspresji muzycznej, rozwijają naturalne formy ekspresji dziecka z mowy i ruchu.
Zwraca się szczególną uwagę na dziecięcą ekspresję muzyczną, jako wypowiedź mającą charakter osobisty, a więc dokument osobowości, który jest zarazem praktyką artystycznego działania.
Wypowiedzi dzieci w zakresie muzyki i ruchu, o charakterze zobiektywizowanym, mogą rozładować napięcie psychiczne, obudzić zaufanie do własnych możliwości twórczych, wpływają na treść życia uczuciowego i równowagę.
Okres przedszkolny, charakteryzuje się dużą podatnością i plastycznością na wpływy wychowania. W tym czasie kształtuje się te cechy osobowości, które w przyszłości mogą decydować o stosunku do ludzi i świata.
Przykłady muzycznej ekspresji dzieci można zaobserwować już we wczesnym dzieciństwie. Bawią one dźwiękami, ruchem, słowem, naśladują dorosłych w grze na instrumentach, w śpiewie. Rodzi się potrzeba słuchania muzyki i próby okazywania zadowolenia związanego z nią.
Z chwilą zdobywania nowych doświadczeń muzycznych i obcowaniem ze światem muzycznym, dzieci wykazują zainteresowanie, upodobania. Wówczas, gdy stworzy się odpowiednie warunki w przedszkolu bądź w domu, będą one się wzmagały i rozwijały, staną się potrzebą.
Rozwojowi wrażliwości dziecka zahamowanego psychoruchowo, sprzyja kontakt z muzyką w przedszkolu. Zajęcia rytmiczno- kompensacyjne w odpowiedni sposób przeprowadzone mają duże znaczenie dla zdrowia, uczą dyscypliny, porządku, odpowiedzialności oraz pełnią funkcję terapeutyczne. Dziecko zahamowane psychoruchowo dzięki ruchowi wzmacnia system nerwowy i ogólne samopoczucie.
Zauważa się, iż muzyka ma pozytywny wpływ na rozwój mowy, myślenia, zapamiętywania, analizowania i uogólniania, porównywania. Dziecko śpiewając rozwija aparat głosowy i klatkę piersiową. Dzięki temu kształtuje się oddech, ruch, szybka orientacja na określone polecenie, ćwiczy się koncentrację uwagi i orientację w przestrzeni. Każde dziecko wymaga od osoby dorosłej troski i uwagi nad przebiegiem rozwoju, który następuje powoli i etapowo.
Dziecko przedszkolne spontanicznie reaguje na muzykę, którą wysłuchuje radość, śmiech. Zdobywanie nowych doświadczeń muzycznych powoduje, że dzieci wykazują zainteresowania i upodobania. W warunkach sprzyjających będą się one rozwijały i wzmacniały, aż staną się większą potrzebą.
Muzyka, inspirowany nią ruch, mowa ekspresyjna i rytmizowana mają w sobie porządek, który stanowi o ich pięknie i właściwościach regulatywnych w odniesieniu do motoryki, psychiki i zachowań społecznych dzieci.
Porządek wyraża się w regularnym powtarzaniu metrum, w ścisłym wzajemnie zależnym, czasie trwania kolejno następujących po sobie dźwięków, sylab, czyli w rytmie, przy zmiennym lub przyspieszanym lub zwalnianym tempie muzyki, ruchu i mowy.
Niemal u wszystkich dzieci, niezależnie od stopnia rozwoju intelektualnego, dzięki funkcjom podkorza występują reakcje motoryczne na muzykę odzwierciedlające ten swoisty porządek- dzieci kołyszą się przy muzyce lub mowie w trójmiarze, klaszczą miarowo lub maszerują słysząc muzykę lub mowę w metrum parzystym, zmieniają nasilenie intensywności ruchu podczas zmiany tempa, muzyki i mowy.
W porządku tym tkwi siła terapeutyczna muzyki, inspirowanego nią ruchu. Różnorodność cech temperamentu, patologii zachowań i ich rozmiarów, uniemożliwi opracowanie ścisłego wzorca postępowania terapeutycznego.
Wskazana czasami więc będzie rezygnacja z funkcji kierowniczej i inspirujące zachęcenie dzieci do zabawy.
Dziecko może zainicjować ćwiczenia na piłce przy czym działanie terapeuty winno być dostosowane do zachowań dziecka- wykonanie muzyki skocznej- odzwierciedlającej odbijanie się dziecka na piłce lub kołyszącej w przypadku przechylania się dziecka na piłce w lewo i w prawo.
Wtedy właśnie dziecko odczuwa równorzędność własnej osoby i terapeuty co może prowadzić do uwolnienia się od ograniczającego przeciążenia wynikającego z nadmiernej dyrektywności osób dorosłych wobec dziecka i pomóc rozwijać inicjatywy twórcze.
Dzieciom, które są nieśmiałe można pomóc zapewniając stałe miejsce w grupie, powierzając im stopniowo role wiodące w parze lub w grupie.
W czasie zajęć należy pamiętać, by każde dziecko, także to przekonane o własnych trudnościach, mogło poznać własne możliwości doznać sukcesu, dlatego w trudniejszych zadaniach należy uwzględnić wariant łatwiejszy, dający szansę mniej sprawnym.
Terapia może być prowadzona indywidualnie lub zbiorowo.
Walorem terapii indywidualnej jest dostosowanie terapeuty do potrzeb dziecka w danej chwili. Powinna być stosowana w przypadkach uniemożliwiających pobudzenie aktywności grupowej lub nietolerancji form zajęć wynikających z ogólnych potrzeb grupy.
Terapia grupowa przyczynia się do realizacji naturalnego dążenia bycia w grupie, prezentowanie przed grupą własnych odrębności w czasie improwizacji tanecznych, muzycznych, zabaw z rekwizytami.
Najważniejszym osiągnięciem terapeutycznym jest zbudowanie u dziecka świadomości własnej osoby oraz akceptacji siebie samego. Istotne , aby suma doświadczeń płynąca z jego działania ,ocen terapeuty(gesty, słowa, mimika), grupy była pozytywna.
Każdemu dziecku potrzebna jest ze strony terapeuty akceptacja jego osoby ze wszystkimi ograniczeniami i dewiacjami, tolerancja dziwnych zachowań i niedoskonałości wykonań proponowanych czynności, stwarzanie szansy na odnoszenie sukcesów, empatia.
Uśmiech nauczyciela, zachęta słowem lub gestem, miła atmosfera, zróżnicowany charakter zajęć, eliminuje zmęczenie i niechęć dziecka, do ćwiczeń.
Ważnym aspektem tych zajęć jest praca nad wszechstronnym rozwojem dziecka. Aby uzyskać pożądane efekty, musi sprawiać radość prowadzącemu jak i dziecku.
Propozycje zajęć rytmiczno- kompensacyjnych
Szczególnie bogate walory relaksacyjno- korekcyjne i estetyczne mają takie formy jak: zabawy ze śpiewem, elementy tańców ludowych i nowoczesnych, ćwiczenia rytmiczne, które mają ścisły związek z muzyką. Należy je dostosować do możliwości rozwojowych danej grupy wiekowej.
Dzieci podporządkowując się muzyce, doznają uczucia harmonii, równowagi wewnętrznej. W zależności od tego jaki jest jego stan emocjonalny, ruchy dziecka będą zgodne lub nie z nastrojem i rytmem muzyki.
Dlatego każde zajęcie powinno być przemyślane pod względem elastyczności programu, który w zależności od nieprzewidzianych okoliczności ( formy psychicznej dziecka, stanu zdrowia, ilości dzieci ) trzeba skorygować lub zmienić.
Czas trwania zajęć w grupie przedszkolaków powinien trwać od 30 do 45 minut. Po tym czasie żadne ćwiczenia czy zabawa nie dają efektu rozwojowego, a przynoszą zmęczenie i przesyt.
Teresa Krzyżanowska uważa za najważniejsze w pracy nad rozwojem psychoruchowym dziecka stosowanie ćwiczeń oddechowych, które wchodzą w skład różnego typu zajęć jako element wiodący.
Ćwiczenia te wbrew łatwości wykonywania sprawiają dzieciom dużo trudności w szczególności w ostatniej fazie.
i wykonywanie ich razem z dziećmi.
Przykładem mogą być proponowane przez autorkę Wskazany jest pokaz osoby prowadzącej zabawy:
• „Rozpędzanie chmurek”- dzieci leżą na podłodze na Plecach . Nogi ugięte w kolanach, swobodnie oparte całymi stopami o podłogę, ręce leżą wzdłuż ciała. Wciągając powietrze nosem, płynnym ruchem kulistym unoszą ręce- „rozpędzają chmurki” i kładą je na podłodze za głową. Ponieważ ręce nie „rozpędziły chmurek” teraz przy powrocie rąk do pozycji wyjściowej, dzieci pomagają sobie dmuchaniem „rozpędzić chmurki”, wydychając powietrze ustami.
• „Ćwiczenie oddechu przeponowego” – dzieci znajdują się w pozycji leżącej na plecach, mają rozluźnione wszystkie mięśnie, nogi ugięte w kolanach, stopy przylegają do podłogi. Teraz starają się nabrać powietrza do przepony, tak aby było widoczne unoszenie brzucha na wysokości kąta żebrowego. Powietrze nabierają nosem, a wydychają buzią. Czasie wydechu, brzuch powinien przyjmować pozycję coraz bardziej wklęsłą. Ćwiczenie to sprawia dzieciom wiele trudności. Aby ułatwić zrozumienie i wykonanie, najpierw wykonują same wypychanie i wciąganie brzucha, bez zwracania- w pierwszej fazie na oddychanie. Po opanowaniu tej fazy ćwiczenia, przystępujemy do ćwiczenia właściwego czyli napełniania powietrzem „balonika” znajdującego się w brzuszku. Głębokość oddechu, czas trwania wydechu zależą w dużym stopniu od postawy, która podczas mowy i śpiewania powinna być swobodna, z plecami wyprostowanymi lecz nie naprężonymi. Powietrze trzeba wdychać nosem, szybko i bezgłośnie, wydychać spokojnie do samego końca ustami.
Ćwiczenia relaksacyjne i rozluźniające- są w pewnym sensie są kontynuacją ćwiczeń oddechowych, ponieważ bez prawidłowego oddechu nie jest możliwe wykonanie pełnego relaksu i rozluźnienia.
Przy wykonywaniu ćwiczeń relaksacyjnych i rozluźniających po pewnym czasie ćwiczeń- organizm sam reguluje zapotrzebowanie tlenowe, w wyniku czego następuje pogłębianie i wyrównywanie oddechu.
Ćwiczenia te są ważnym elementem ćwiczeń rytmiczno- ruchowych, wyrównujących napięcie emocjonalne.
Na zajęciach tych obowiązuje między innymi zasada stopniowania wysiłku przemienności stosowania ćwiczeń pobudzających i odprężających. Toteż ideałem byłoby sięgnięcie do ćwiczeń relaksacyjnych i wprowadzenie ich na początku zajęć ruchowych przy muzyce dla pozbycia się obciążeń stresowych, z jakimi uczniowie przybywają na zajęcia oraz przy końcu aktywnych ćwiczeń rytmicznych, aby krótkim relaksem odprężającym wyrównać funkcje organizmu (przede wszystkim oddech).
Ćwiczenia rozluźniające polegają na świadomym rozluźnianiu wszystkich mięśni. Jeżeli jest to połączenie z dążeniem do pełnego odprężenia psychicznego nosi nazwę relaksu bądź ćwiczeń relaksujących. Przy ćwiczeniach rozluźniających można stosować różne
pozycje ciała, w ćwiczeniach relaksacyjnych z udziałem dzieci- tylko pozycje leżące.
Ćwiczenia relaksacyjne w zajęciach rytmiczno- kompensacyjnych należy stosować w takim momencie zajęć, kiedy obserwujemy u dzieci napięcia emocjonalne wyrażające się nadpobudliwością psychoruchową. Może to być początek zajęć, w trakcie zajęć po zabawie wymagającej wysiłku fizycznego i psychicznego, po zabawach i ćwiczeniach pobudzających.
Po zakończeniu ćwiczenia relaksacyjnego, autorka proponuje wykonanie na bieżąco przeciągania (tak jak po spaniu), jest to naturalny masaż ciała poprawiający ukrwienie i dotlenienie całego organizmu.
Ćwiczenia rozluźniające stosujemy po wszystkich ćwiczeniach rytmiczno- kompensacyjnych, nawet kilka razy podczas zajęć. Oto przykłady tych ćwiczeń:
• „Ćwiczenie relaksacyjne na plecach- dzieci leżą na plecach , głowa ułożona z linią kręgosłupa, ramiona przylegają do podłogi, ręce wyciągnięte swobodnie wzdłuż ciała, dłonie odwrócone wewnętrzną stroną do góry, nogi wyprostowane, pięty złączone, palce stóp lekko rozchylone.
Przy tłumaczeniu tego ćwiczenia należy podejść do każdego dziecka i pokazać mu na jego rękach i nogach (przez delikatne podniesienie i puszczenie rąk i nóg) na czym polega rozluźnienie ciała. Kiedy dzieci potrafią już leżeć w rozluźnieniu, prosimy, aby zamknęły oczy i wyobraziły sobie coś bardzo pięknego. Do relaksu dołączamy cichy, spokojny, relaksowy akompaniament. Po zakończeniu ćwiczenia dzieci w pozycji leżącej przeciągają się tak jak po przebudzeniu, wyginając tułów raz w prawo, raz w lewo.
• „Napinanie i rozluźnianie mięśni całego ciała”- dzieci leżą na plecach jak przy ćwiczeniu relaksacyjnym. Na umówione, kolejno po sobie następujące sygnały muzyczne napinają po kolei wszystkie mięśnie.
Najpierw mięśnie rąk, potem nóg, tułowia, szyi i głowy. Wytrzymują w tym napięciu im po chwili wracają do relaksu.
Aby to ćwiczenie było dobrze wykonane wymaga wielokrotnego treningu i dużego wysiłku mięśniowego dlatego nie należy go przedłużać i powtarzać na tych samych zajęciach, a doskonalenie rozłożyć na kilka lub kilkanaście tygodni.
Zabawy i ćwiczenia rytmiczno- ruchowe- przy muzyce zaspakajają wrodzoną dziecka potrzebę ruchu, wyrabiając jednocześnie wiele dyspozycji psychofizycznych takich jak: spostrzegawczość, pamięć, uwaga, szybka reakcja.
W czasie zabaw rytmiczno- ruchowych ważne jest stworzenie atmosfery swobody, nastroju radości niewymuszonej dyscypliny, które pozwolą dziecku na opanowanie nieśmiałości, zmniejszenie, a nawet pozbycie się zahamowań psychicznych.
a)Zabawy i ćwiczenia inhibicyjno- incytacyjne- polegają na szybkiej reakcji, na usłyszany sygnał. Elementem kształcącym jest powodowanie u ćwiczącego stałej gotowości psychicznej i ruchowej do wykonywania polecenia. Najlepszym instrumentem jest pianino.„Marsz w miejscu- obrót”- dzieci maszerują zgodnie z akompaniamentem, na umowny sygnał muzyczny zatrzymują się i stoją w bezruchu. Po usłyszeniu akompaniamentu poruszają się zgodnie z rytmem.
b)Zabawy metrorytmiczne i wyrabiające poczucie tempa- ćwiczenia te są przejawem naturalnej ekspresji.
• „Akcenty”- dzieci tworzą pary i stoją lub siedzą naprzeciw siebie. Słuchając muzyki klaszczą każdą zaakcentowaną (pierwszą) miarę taktową w ręce partnera, pozostałe miary klaszczą w swoje ręce.
• „Zapamiętaj rytm”- dzieci poruszają się po sali zgodnie z akompaniamentem, w podanym wcześniej tempie. Po pewnym czasie osoba prowadząca gra kolejno dwa, trzy, cztery, pięć lub więcej dźwięków. Dzieci starają się zapamiętać ilość zagranych dźwięków i na komendę „hej” klaszczą tyle razy ile usłyszały dźwięków.
• „Zmiana tempa”- czasie trwania akompaniamentu w tempie umiarkowanym, dzieci idą po linii koła. Po zmianie akompaniamentu (tempo szybkie) biegają w rozsypce po całej sali. Powrót akompaniamentu do tempa umiarkowanego oznacza powrót do kola.
Zabawy z rekwizytami (według propozycji Janiny Stadnickiej) uatrakcyjniają zajęcia, pomagają w koncentracji uwagi, aktywizują ruchowo, a więc wyzwalają energię, stwarza to warunki do powstawania pełniejszych emocji i ich ekspresji stanowiących warunek zaistnienia procesów terapeutycznych.
• „Najpiękniejszy liść”- na podłodze rozkładamy liście, dzieci siadają wokół liści i opowiadają jak można się nimi bawić. Terapeuta proponuje dzieciom ułożenie kompozycji. Liście można:
-przypiąć do tekturowej tablicy,
-ułożyć w koszyczku wypełnionym gałązkami,
-ułożyć na podłodze lub stole,
-umieścić w splątanym drucie uformowanym na przykład w kształcie stożka lub drzewa.
Inspiracją może być muzyka w pogodnym nastroju. Po wykonaniu prac (indywidualnie lub zespołowo) następuje oglądanie wystawy.
Ekspresja ruchowa- zdaniem Barbary Kai, celem tej grupy ćwiczeń jest ogólne motoryczne pobudzanie. Punktem wyjścia jest dowolna odpowiadająca dzieciom, muzyka, która ma pobudzić ich motorykę- ożywić, rozluźnić napięcie emocjonalne.
• Polecamy dzieciom swobodne poruszanie się, tak jak zaprasza je muzyka, tolerujemy dowolną formę ruchu, nie ingerujemy, gdy ruch nie harmonizuje z muzyką .
Charakter muzyki zmieniamy na kolejnych zajęciach. W drugiej części zajęcia zaczynamy kontrolować ruchy dziecka. Wprowadzamy ćwiczenia inhibicyjno- incytacyjne. W ostatniej fazie staramy się ograniczyć zbędne ruchy dzieci, uporządkowywać za pomocą rytmu. W tym celu wprowadzamy np. rytmiczny marsz, którego rytm może być odtwarzany dowolną formą ruchu, klaskaniem, tupaniem, przy użyciu instrumentów perkusyjnych. Zmianom podlegać też może obraz ruchu- zaczynamy od ruchów wielkich zamaszystych, kończymy na drobnych.
Zabawy z piosenką- zabawy ze śpiewem sprzyjają dobrem nastrojowi, wyzwalają radość, uśmiech, odprężenie psychicznie.
Jednym pierwszych kontaktów dziecka z muzyką jest jego śpiew, a najprostszą formą muzyczną- piosenka. Wykonana własnym, żywym instrumentem, bliska ekspresji mowy, daje możliwość bezpośredniego przekazania bogatej skali emocji.
Sposób wprowadzania piosenki i jej nauki, zależy od osoby prowadzącej, powinien jednak być urozmaicany ćwiczeniami i zabawami z wykorzystaniem tekstu, rytmu, melodii itp.
Oto przykład:
• Zabawa ruchowa ze śpiewem do piosenki „Zatrzymać lato”
Zatrzymać lato
Zbieramy w lesie maliny,
zbieramy w lesie jagody.
Potem je w słoje włożymy,
dodamy cukru i wody.
Nie można zatrzymać lata lecz jego aromat, zapach
możemy schować w przetworach,
by mieć go w mroźne wieczory.
Opis zabawy:
Dzieci ustawione w „szachownicę” przodem do osoby prowadzącej, nogi złączone, ręce swobodnie opuszczone, plecy proste głowa lekko uniesiona. I zwrotka- podskoki taneczne z nogi na nogę, ręce poruszają się swobodnie razem z ciałem, na ostatnią ćwierćnutę lekki podskok obunóż i zeskok w rozkroku. Refren: Nogi złączone, ręce na biodrach, na „raz” wyciągnięcie w bok prawej prostej ręki i prawej nogi, która po wyciągnięciu dotyka palcami podłogi, na „dwa” wraca razem z ręką z pozycji wyjściowej na „trzy’ wyciągnięcie w ten sam sposób lewej ręki i nogi,, na „cztery” powrót.
Forma ruchów korekcyjnych w zabawach i ćwiczeniach rytmicznych powinna obejmować szeroki zakres pozycji ciała i głowy, umożliwiający wszechstronny rozwój.
Wskazane jest wykorzystanie przyborów i instrumentów perkusyjnych, które urozmaicają ćwiczenia korekcyjne, przez co stają się bardziej atrakcyjne.
Muzyka w sposób niezauważalny, a więc jakże doskonały wydaje polecenia o sposobie poruszania się i wykonywania zabawy czy ćwiczenia.
Moje doświadczenia podczas pracy pomogły mi odkryć twórcze pomysły wychowawczo- dydaktyczne oraz uświadomić niedociągnięcia w owych sytuacjach, co jak myślę będzie inspiracją do szukania nowych rozwiązań w terapii z dziećmi.
Zajęcia rytmiczno- kompensacyjne stymulują rozwój dziecka, aktywizują wyobraźnię rozbudzają w nim myślenie.
Ekspresja w sposób magiczny jest w stanie otworzyć wnętrze dziecka, a zarazem odkrywa uczucia i emocje. W efekcie dziecko wyzbywa się w ten sposób kompleksów i zahamowań, nabiera większej pewności siebie oraz buduje swój własny pozytywny obraz i staje się bardziej otwarte na różne formy działalności.
Literatura
1. Kozłowska A., Zaburzenia emocjonalne u dzieci w wieku przedszkolnym. Warszawa,1984.
2. Krzyżanowska T, Zabawy z piosenką, Katowice,1980.
3. Kaja B., Zarys terapii dziecka, Bydgoszcz, 2001.
4 Lawrowska R., Muzyka i ruch. Warszawa, 1988..
5. Smoczyńska-Nachtman U., Muzyka dla dzieci. Umuzykalnienie według koncepcji Carla Orffa, Warszawa, 1992.
6 .Stadnicka J., Terapia dzieci muzyką, ruchem i mową. Warszawa, 1998.
Opracowała mgr RENATA DZIADYK |
