Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Pogotowie rodzinne jako środowisko wychowawcze

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 10219 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 
1. Pogotowie rodzinne

     Wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. nr 19 poz. 238) wprowadzono nową kategorię rodzin zastępczych, zwanych pogotowiem rodzinnym.
     Pogotowie rodzinne zwiększy możliwości zapewnienia opieki dzieciom, zwłaszcza małym, w systemie rodzinnej opieki zastępczej. Jest formą niespokrewnionej rodziny zastępczej, która za ciągłą dyspozycyjność w zakresie świadczenia opieki nad dziećmi otrzymuje od starosty wynagrodzenie. Instytucja ta jest tworzona przez powiaty w miarę istniejących potrzeb lokalnych. Pogotowia rodzinne powinny stanowić integralną część budowanego lokalnego systemu opieki nad rodziną i dzieckiem w powiecie.
     Pogotowia rodzinne tworzy się w celu szybkiego zapewnienia opieki dzieciom do lat 10 w sytuacjach, gdy:

  1. nastąpiła nagła konieczność zapewnienia dziecku opieki wskutek okoliczności uniemożliwiających sprawowanie opieki bezpośrednio przez rodziców bądź też opieka rodzicielska zagraża zdrowiu lub życiu dziecka; w takiej sytuacji dziecko może być umieszczone bez zgody rodziców, ale o fakcie tym należy niezwłocznie powiadomić sąd opiekuńczy;
  2. rodzice przejściowo, przez krótki okres, z przyczyn obiektywnych nie mogą sprawować opieki nad dzieckiem; w tym przypadku konieczna jest zgoda rodziców dziecka.
     Utworzenie tego typu instytucji powinno zapobiegać nawet przejściowemu umieszczaniu dzieci małych w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, a także zapewnić im opiekę jak najbliżej miejsca zamieszkania. O konieczności ich powołania w powiecie decyzję podejmuje powiatowe centrum pomocy rodzinie. Powinno ono wraz z ośrodkiem adopcyjno-opiekuńczym przystąpić do odpowiedniego doboru kandydatów do pełnienia zadań pogotowia rodzinnego.
     Szczególne zadania które ma wypełniać pogotowie rodzinne, takie jak przyjmowanie dzieci małych, w stresie, całodobowa gotowość do przyjęcia dziecka, okresowy pobyt dziecka w rodzinie, wymagają szczególnie wysokich kwalifikacji od prowadzących je osób. Dlatego też należy dużą wagę przykładać do kwalifikacji osób, które mają pełnić funkcję pogotowia rodzinnego.

2. Dobór kandydatów do pełnienia funkcji pogotowia rodzinnego

     Dobór kandydatów powinien nastąpić w oparciu o kryteria wymienione w art. 33d ustawy o pomocy społecznej, dużą wagę należy przywiązać do opinii o nich ośrodka pomocy społecznej. Wywiad środowiskowy powinien być szczególnie starannie przeprowadzony. Kandydat powinien być w wieku umożliwiającym właściwą opiekę i dobry kontakt z małym dzieckiem oraz legitymować się dobrym stanem zdrowia. Należy zwrócić uwagę na atmosferę panującą w rodzinie, która będzie przyjmować dzieci, na stosunek innych jej członków do zobowiązań podejmowanych przez kandydata. Rodzina przyjmująca dziecko powinna mieć warunki mieszkaniowe odpowiednie do potrzeb opieki nad dzieckiem małym. Kandydaci do pełnienia funkcji pogotowia rodzinnego powinni być poddani odpowiednim badaniom w ośrodku adopcyjno-opiekuńczym dla ustalenia psychicznej zdolności do opieki nad małym dzieckiem. Muszą oni ukończyć specjalistyczne szkolenie dla rodzin zastępczych, obejmujące m.in. wiedzę z zakresu praw dziecka oraz odpowiednich przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, a także uzyskać zaświadczenie o posiadanych kwalifikacjach. Proces przygotowania osób do pełnienia funkcji pogotowia rodzinnego jest długotrwały i żmudny.
     Powołując pogotowie rodzinne, starosta zawiera z odpowiednio dobraną i przeszkoloną osobą umowę o pełnienie funkcji rodziny zastępczej – pogotowia rodzinnego. Umowa może być zawarta z osobą samotną lub z małżeństwem, ale w tym drugim wypadku wynagrodzenie przysługuje jednej osobie. Do umowy między nią i starostą mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące zlecenia: Tytuł XXI art. 734-757 Kc. Powinno być w niej jasno sformułowane wyłączenie art. 738 Kc dotyczącego możliwości podzlecania zadania. Umowa powinna szczegółowo regulować obowiązki rodziny zastępczej, warunki, jakie powinna zapewnić przebywającym w niej dzieciom, kwestie związane z pozostawaniem w gotowości, gdy przejściowo nie ma w niej dzieci, z przerwami w opiece nad dziećmi w razie niezdolności do pracy z powodu choroby lub innych przyczyn. Umowa reguluje zasady wynagradzania osób pełniących funkcję pogotowia rodzinnego. W określeniu zakresu opieki rodziny zastępczej nad dzieckiem należy kierować się przepisami Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, zwłaszcza art. 112 i 113 oraz przepisami ustawy o pomocy społecznej i aktów wykonawczych.

3. Zawieranie umowy o pełnienie funkcji pogotowia rodzinnego

     Gdy osoba, z którą starosta zawarł umowę o pełnienie funkcji rodziny zastępczej nie jest objęta obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym, starosta opłaca za nią składkę w wysokości 7,5% przeciętnego wynagrodzenia, tj. w wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne dobrowolne. Opłacanie tej składki stanowi podstawę ubezpieczenia dziecka (dzieci) przebywającego w rodzinie zastępczej.
     Warunki rozwiązania umowy zlecenia z rodziną zastępczą pełniącą funkcję pogotowia rodzinnego powinny być wyraźnie określone w zawartej umowie między rodziną zastępczą a starostą. Jest to bardzo istotne, ponieważ przybywającym w tych rodzinach dzieciom nie należy zmieniać warunków bez uzasadnionej potrzeby. Jeżeli w umowie nie zostały określone warunki jej rozwiązania, następuje ono po upływie trzech miesięcy od dnia wypowiedzenia przez jedną ze stron. Jednakże w przypadku rażących naruszeń warunków umowy i nienależytego wywiązywania się z opieki nad powierzonymi dziećmi, starosta może wypowiedzieć umowę bez zachowania terminu wypowiedzenia. Zobowiązany jest wówczas zapewnić opiekę dzieciom przebywającym w rodzinach zastępczych, z którymi rozwiązał umowę powierzenia oraz zawiadomić sąd o rozwiązaniu umowy. Starosta nie może zawrzeć umowy o pełnienie funkcji rodziny zastępczej będącej pogotowiem rodzinnym z osobą całkowicie niezdolną do pracy. Całkowita niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy to niezdolność ustalona przepisami o emeryturach i rentach z FUS albo umiarkowany i znaczny stopień niepełnosprawności w rozumieniu przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób.
     Rodzinie będącej pogotowiem rodzinnym można powierzyć pod opiekę nie więcej niż troje dzieci. Od tej zasady można odstąpić w przypadku, gdy umieszczenia wymaga liczniejsze rodzeństwo, a warunki mieszkaniowe na to pozwalają. Rodzina powinna być przygotowana do przyjęcia dzieci w różnym wieku (niemowląt, dzieci w wieku przedszkolnym, w wieku wczesnoszkolnym), o różnych potrzebach rozwojowych.
     Dzieci umieszczone w pogotowiu rodzinnym na podstawie orzeczenia sądu przebywają w nim w oparciu o umowę powierzenia dziecka. Na każde przyjęte dziecko rodzina otrzymuje miesięczną pomoc pieniężną. Przyznaje ją rodzinie zastępczej starosta lub upoważniony przez niego kierownik powiatowego centrum pomocy rodzinie (art. 47 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej). Podstawą ustalenia wysokości pomocy jest obecnie kwota 1327 zł.
     Szczegółowe zasady tworzenia, działania i wynagradzania rodzin zastępczych oraz zasad przyznawania pomocy pieniężnej na utrzymanie dzieci określi przygotowywane rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie rodzin zastępczych. Już obecnie powiatowe centra pomocy rodzinie powinny zadbać o odpowiedni dobór i przygotowanie kandydatów do pełnienia funkcji pogotowia rodzinnego.

4. Rozporządzenie Rady Ministrów z 8 lipca 1999 r.

     Przeszło rok czekały rodziny zastępcze na nowe rozporządzenie regulujące ich funkcjonowanie. Nowe rozporządzenie Rady Ministrów z 26 września 2000 r. reguluje następujące sprawy:
  1. zasady doboru rodzin zastępczych, ich przygotowania i szkolenia oraz umieszczania dzieci w tych rodzinach.
  2. zasady działania i finansowania rodzin zastępczych.
  3. zasady, warunki i kryteria przyznawania pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka umieszczonego w rodzinie zastępczej oraz wysokość tej pomocy.
  4. zasady przyznawania rodzinie zastępczej pełniącej zadania pogotowia rodzinnego wynagrodzenia z tytułu pozostawania w gotowości przyjęcia dziecka albo świadczonej opieki i wychowania.
  5. zasady i wysokość odpłatności rodziców za pobyt dzieci w rodzinach
  6. zastępczych oraz sposób i tryb postępowania w tych sprawach.
* Uwzględniając zalecenia Konwencji o Prawach Dziecka rozporządzenie w § 1, a więc już na początku, podkreśla prawo dziecka do zachowania więzi z rodziną naturalną, co odgrywa ważną rolę w kształtowaniu tożsamości dziecka. W § 2 czytamy, że rodzina zastępcza „kieruje się dobrem przyjętego dziecka” i szanuje jego prawa, ze szczególnym uwzględnieniem prawa do podtrzymywania kontaktu z rodziną naturalną. Zwracając uwagę na znaczenie więzi rodzinnych dziecka rozporządzenie stawia jako pierwszy i zapewne najważniejszy warunek przy doborze rodziny zastępczej „przygotowanie kandydatów do pełnienia funkcji rodziny zastępczej” (§ 3 ust. 1 pkt. 1). Na drugim miejscu – możliwości „zaspokojenia potrzeb dziecka”... przez rodzinę (§ 3 ust. 1 pkt. 2). W dalszej części tego paragrafu (ust. 2) znalazł się napis o pierwszeństwie w pełnieniu funkcji rodziny zastępczej osób spokrewnionych, spowinowaconych z dzieckiem albo wskazanych przez rodziców dziecka, jeżeli dają oni gwarancję poprawy sytuacji dziecka (§ 3 ust. 2).
     Takie uszeregowanie najważniejszych spraw wskazuje intencję prawodawcy, aby przede wszystkim kierować dziecko do osób, które „dają rękojmię należytego wykonywania zadań rodziny zastępczej” (ustawa o pomocy społecznej art. 33d pkt.1). Dotychczasowa praktyka jest niestety inna. Dziecko jest bowiem na ogół kierowane do rodziny spokrewnionej, bez względu na jej przygotowanie do sprawowania opieki i wychowania. Ściślej mówiąc, sąd opiekuńczy ustanawia rodzinę zastępczą sankcjonując najczęściej zastaną sytuację; np. dziadkowie zostają rodzicami zastępczymi dziecka, które mieszka z nimi od dłuższego czasu, czy nawet od pierwszych miesięcy swojego życia.
     Praktyka sądów rodzinnych wynika z przekonania, że dla obu stron, dziadków i wnuków, zerwanie łączących ich więzów byłoby bardzo bolesne, a skoro dziadkowie chcą być rodziną zastępczą to znaczy, że „jakoś sobie poradzą”. Wynika także z tego powodu, że sądy nie mają wykazu innych rodzin, do których mogłyby skierować potrzebując opieki dzieci. Trzecią przesłanką takich decyzji jest przeświadczenie, że wychowanie rodzinne jest korzystniejsze niż wychowanie w placówkach opieki całkowitej.
     Ustawę o pomocy społecznej w części dotyczącej problemów opieki nad dzieckiem i rodziną, jak również rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie rodzin zastępczych, odczytywać można jako wyraz polityki państwa kształtowania modelu zastępczej opieki rodzinnej opartego na przeszkolonych i przygotowanych do swoich zadań rodzinach. O szkoleniu rodzin zastępczych mówi § 8 rozporządzenia: „Szkolenie organizuje się dla kandydatów zgłaszających gotowość pełnienia funkcji rodziny zastępczej oraz dla rodzin zastępczych”. Ustawa o pomocy społecznej przewiduje, że szkolenie organizuje powiatowe centrum pomocy rodzinie lub na jego zlecenie ośrodek adopcyjno-opiekuńczy lub inny podmiot (art. 33e, ust. 2). Rozporządzenie stanowi więc, że jeśli organizatorem szkolenia jest ośrodek adopcyjno-opiekuńczy lub inny podmiot, kandydatów na szkolenie kieruje PCPR.
     Aktualnie pozyskiwaniem kandydatów na rodziców zastępczych zajmują się przede wszystkim ośrodki adopcyjno-opiekuńcze i organizacje pozarządowe, np. Towarzystwo „Nasz Dom”, Towarzystwo Przyjaciół Dzieci, Stowarzyszeni „Szansa”, „Pro Familia”. Stowarzyszenia pozarządowe są najpoważniejszym partnerem władz powiatowych w propagowaniu zastępczego rodzicielstwa. Jeżeli PCPR będą w organizacjach pozarządowych dostrzegać partnerów, ułatwi to pozyskiwanie kandydatów na rodziny zastępcze, ich szkolenie i wspieranie w opiece nad dziećmi.
     Gdy przeszkolone i przygotowane rodziny znajdą się w ewidencji PCPR, wówczas – jak to przewiduje § 3 ust. 3 – „sąd opiekuńczy może zwrócić się do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu dziecka powiatowego centrum pomocy rodzinie o wskazanie kandydatów zgłaszających gotowość pełnienia funkcji rodziny zastępczej”
     Nowym i bardzo ważnym elementem rozporządzenia jest zapis § 4, który określa prawo opiekunów zastępczych do informacji o dziecku:
  • „Rodzinę zastępczą przygotowuje się na przyjęcie dziecka przez udzielenie szczegółowych informacji o dziecku i jego sytuacji rodzinnej”.
  • „Rodzinie zastępczej udziela się informacji o zakwalifikowaniu dziecka do kształcenia specjalnego lub udziału w zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych albo o konieczności objęcia dziecka pomocą profilaktyczno-wychowawczą lub resocjalizacyjną”
     W przypadku rodzin spokrewnionych zapis ten nie jest aż tak ważny, gdyż rodzina zna dziecko. Jest to natomiast bardzo ważne w przypadku rodzin obcych wobec dziecka, a nawet jest to niezbędny warunek świadomej decyzji o przyjęciu dziecka do rodziny. Przyszli opiekunowie muszą znać problemy rozwojowe dziecka, aby zastanowić się, czy są w stanie im sprostać.
     Można przypuszczać, że z czasem rodziny wyspecjalizują się w opiece nad dziećmi mającymi szczególne potrzeby, np. rodziny dla dzieci najmłodszych, dzieci w wieku szkolnym, dla dzieci niepełnosprawnych umysłowo lub fizycznie, dzieci, które weszły w konflikt z prawem. Każda taka rodzina przed podjęciem świadomej decyzji o opiece zastępczej powinna znać diagnozę przyjmowanego dziecka, ponieważ staje się ono (na czas krótszy lub dłuższy) członkiem ich rodziny i zmienia, a najczęściej zaburza jej funkcjonowanie.
     Prawo zastępczych rodziców do „szczegółowej informacji o dziecku” jest najważniejszym ich prawem. Rozporządzenie z 8 lipca 1999 r. (§ 6 ust. 1) przewidywało, że: „Dzieci zakwalifikowane do kształcenia specjalnego, udziału w zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych albo pomocy profilaktyczno-wychowawczej lub resocjalizacyjnej mogą być umieszczone jedynie w rodzinie zastępczej, która ma pełne rozeznanie występujących u dzieci zaburzeń”. Jak z tego wynika, informacje na temat zaburzeń w rozwoju dziecka mogły uzyskać tylko niektóre rodziny – nieformalnie zwane terapeutycznymi. Bardzo nieprecyzyjne określenie, że „rodzina ma mieć pełne rozeznanie” nie wskazywało, kto jest odpowiedzialny za przekazanie informacji o dziecku; czy ten kto dziecko powierza rodzinie, czy przyszli rodzice zastępczy. Dobrze się stało, że nowe rozporządzenie reguluje ten problem w sposób jednoznaczny.
     Nowym rozwiązaniem w rozporządzeniu w sprawie rodzin zastępczych z 8 lipca 1999 r. była konieczność weryfikacji zasadności pobytu dziecka w rodzinie zastępczej: „W przypadku umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej na okres powyżej sześciu miesięcy powiatowe centrum pomocy rodzinie lub ośrodki, o których mowa w ust. 1, ustalają, nie rzadziej niż co pół roku, konieczność dalszego pobytu dziecka w rodzinie zastępczej” (§ 2 ust. 2). Odczytywać to można jako okresowe badanie sytuacji w rodzinie naturalnej pod katem możliwości powrotu dziecka do rodziny. W nowym rozporządzeniu zapis ten jest jednoznaczny: „Centrum pomocy dokonuje, co najmniej raz w roku, na podstawie wywiadu rodzinnego (środowiskowego), ocena sytuacji opiekuńczo-wychowawczej dziecka w rodzinie zastępczej” - § 7 ust. 1; „W przypadku stwierdzenia ustania potrzeby pobytu dziecka w rodzinie zastępczej, o której mowa w ust. 1, lub nienależytego wykonywania zadań rodziny zastępczej albo ustania warunków, o których mowa w art. 33d ustawy, wymaganych do pełnienia funkcji rodziny zastępczej, starosta zawiadamia sąd opiekuńczy odpowiednio o możliwości powrotu dziecka do rodziny naturalnej lub o potrzebie zapewnienia dziecku opieki zastępczej w innej formie”(§ 7 ust. 2).
     Tak sformułowane przepisy sugerują konieczność przeprowadzania wywiadu środowiskowego i oceny sytuacji dziecka w rodzinie zastępczej, czyli sprawdzanie, jak ona spełnia swoje zadania. Konieczność takiej periodycznej oceny nie budzi wątpliwości. Aby jednak zbadać możliwość powrotu dziecka do rodziny naturalnej, trzeba przeprowadzić wywiad środowiskowy w tej rodzinie i ocenić, w jakim stopniu uporała się ona z problemami, które doprowadziły do umieszczenia dziecka w rodzinie zastępczej. Niestety, w rozporządzeniu nie znalazł się zapis, który nakładałby na służby pomocy społecznej zadanie monitorowania rodzin naturalnych, z których dzieci zabrano i umieszczono w rodzinach zastępczych. Wynika z tego, że baczniej obserwowana jest rodzina zastępcza, choć została przeszkolona i przygotowana do swoich zadań rodzicielskich nie potrafiła się wywiązać.
     Najobszerniejszy fragment rozporządzenia – paragrafy od 9 do 19 dotyczą spraw finansowych. Poprzednie rozporządzenie z 8 lipca 1999 r. spowodowało wiele zamieszania w sprawach pomocy pieniężnej udzielanej rodzinom zastępczym na częściowe pokrycie kosztów utrzymania, uzależniając wysokość tej pomocy od dochodów rodziny przyjmującej dziecko. Przepis ten obowiązywał do kwietnia 2000 r. i został zmieniony przez nowelizację ustawy o pomocy społecznej. W art. 33g ust. 2 znalazł się następujący zapis: „Starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania rodziny zastępczej, udziela pomocy pieniężnej na częściowe pokrycie kosztów utrzymania każdego umieszczonego dziecka, niezależnie od dochodu rodziny”.
     Nowe rozporządzenie, odmienne niż poprzednie, określa od kiedy rodzina zastępcza ma otrzymywać pomoc pieniężną na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dziecka. Jest to szczególnie ważne w przypadku rodzin spokrewnionych, w których dzieci przebywają z reguły wcześniej niż sąd ustanowi zastępczą opiekę rodzinną. Teraz taka rodzina może otrzymywać pomoc pieniężną „za okres pobytu dziecka przed wydaniem orzeczenia, nie dłużej jednak niż dwa miesiące” (§ 9 ust. 2). Przepis ten dotyczy także rodzin niespokrewnionych.
     Jeszcze korzystniejsze warunki przewidziano dla rodzin zastępczych – pogotowia rodzinnego. W przypadku, gdy dziecko przebywało w takiej rodzinie przed wydaniem orzeczenia sądu o umieszczeniu dziecka „pomoc pieniężna przysługuje za cały okres pobytu dziecka przed wydaniem orzeczenia”. To bardzo korzystny zapis, ponieważ pozwala rodzinie zająć się dzieckiem natychmiast, gdy do niej trafi. Właśnie tak powinno działać pogotowie. Bardzo istotną nowością w rozporządzeniu z 1999 r. było wprowadzenie możliwości wynagradzania rodzin zastępczych „z tytułu świadczonych usług”. Wynagrodzenie dla takiej rodziny nie mogło przekroczyć 150% wysokości kwoty bazowej. Nowe rozporządzenie, ustalając niższy pułap wynagrodzenia, likwiduje jednocześnie dowolność w jego ustalaniu. „Rodzinie zastępczej pełniącej zadania pogotowia rodzinnego przysługuje z tytułu świadczonej opieki i wychowania miesięczne wynagrodzenie w wysokości 120% podstawy” (§ 15 ust. 1).
     Jest to mniej niż potencjalnie mogła otrzymywać rodzina według starego rozporządzenia, ale daje za to większą szansę stabilizacji.
     Wysokość wynagrodzenia zwiększa się o 20% podstawy, „jeżeli w rodzinie zastępczej przebywa, w okresie dłuższym niż 10 dni w miesiącu kalendarzowym, więcej niż czworo dzieci”. I tu pojawia się wątpliwość. W § 5 rozporządzenia jest zapisane, że w „rodzinie zastępczej umieszcza się w tym samym czasie nie więcej niż troje dzieci” i tylko w przypadku rodzeństwa, którego nie można rozdzielać, w takiej rodzinie może zostać umieszczona większa liczba dzieci. W nowym rozporządzeniu (§ 15) dopuszcza się przebywanie w rodzinie więcej niż czworga dzieci i niekoniecznie musi to dotyczyć rodzeństwa. To jest bardzo niedobry zapis. Po pierwsze dlatego, że pogotowie rodzinne to szczególna rodzina zastępcza, która ma obowiązek przyjęcia każdego dziecka do 10 roku życia doprowadzonego w sytuacjach nagłych (przez policję), bez żadnego rozpoznania i diagnozy. Zapewne będą więc tam trafiać dzieci w sytuacji silnego stresu. Dopuszczenie możliwości umieszczania w takiej rodzinie czworga i więcej dzieci jest ewidentnym błędem bądź rażącym niedopatrzeniem. Ponadto nigdzie nie jest powiedziane, kiedy rodzina zastępcza, pełniąca rolę pogotowia rodzinnego, może odmówić przyjęcia nowego dziecka. Czy mając aktualnie troje dzieci, może odmówić przyjęcia następnych? Czy może zadecydować, że nie jest w stanie sprawować opieki nad więcej niż jednym dzieckiem?
     Ta forma zastępczej opieki rodzinnej została poddana prawnym regulacjom po raz pierwszy w ramach nowelizacji ustawy o pomocy społecznej w marcu 2000 r.. w praktyce funkcjonuje już 10 lat w Zielonej Górze, krócej w Gorzowie Wielkopolskim, Elblągu, Nowym Sączu i w kilku innych ośrodkach. Warto byłoby przyjrzeć się, jakie problemy występują w tych rodzinach i nie nakładać na nie zbyt wielkich ciężarów, bo nie będzie chętnych do ich prowadzenia.
     Dotychczasowe doświadczenia tych rodzin są bardzo obiecujące. Pogotowia rodzinne ratują porzucone dzieci przez chorobą sierocą, bardzo pozytywnie stymulują ich rozwój. W Nowym Sączu młoda matka, która przyjęła niemowlę do pogotowia rodzinnego, karmiła to dziecko własną piersią. Inna rodzina przyjęła niemowlę ze szpitala, gdy lekarze nie dawali dziecku szans na przeżycie. W warunkach domowych dziecko wyzdrowiało.
     Dobrze się stało, że nowe rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie rodzin zastępczych wprowadziło wiele korzystnych zmian. Można oczekiwać, że praktyka zastępczego rodzicielstwa podyktuje dalsze modyfikacje. Opieka rodzinna jest tańsza niż zakładowa, nie mówiąc o tym, że jest bez porównania efektywniejsza. Rozwój tej formy opieki rodzinnej będzie możliwy wówczas, gdy uznamy, że opieka „za pieniądze” jest uprawniona, że fałszywa jest alternatywa – miłość albo pieniądze, że można być świetnym wychowawcą i opiekunem zajmując się obcym dzieckiem we własnym domu.

Bibliografia:
Czasopismo „Problemy opiekuńczo wychowawcze”, art. Tamary Uliasz „Pogotowie rodzinne”,
Barbary Passini „Nowe rozporządzenie w sprawie rodzin zastępczych” oraz „Zastępcza opieka rodzinna”.

Opracowała: Mariola Grobelna
Samorządowa Szkoła Podstawowa
im. Janusza Korczaka w Toporowie

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie