Bajka pt. ,,Jaką miarą mierzysz taką Ci oddadzą”
Czas trwania: ok. 30min.
Cele:
- Budzenie uczuć życzliwości i dobroci wśród dzieci.
- Zwrócenie uwagi na fakt, że ,,dobro rodzi dobro”. Jaki jesteś dla innych tacy są ludzie w stosunku do ciebie.
Osoby: król, królowa, paź, minister skarbu, minister oświaty, wróżka dwie kucharki
ludzie: pięć osób
zwierzątka: dwie myszy, dwa koty
fleciści: (dzieci wg uznania, może być 4,5 grają rondo z podręcznika klasy VI)
Dekoracja: Mogą być 3 tablice zestawione w podkowę, na nich wpięte w okna zasłony, na jednej ścianie szable. Fotel – tron, odpowiednio przygotowany, długi chodnik na ziemi. Stół nakryty białym obrusem, u dołu girlandy kwiatów.
Z boku prawdziwa beczka (duża)
(Scena przedstawia ścianę, wnętrze pałacu. Na środku tron, po prawej duży, nakryty stół, świeczniki)
Na tronie śpi król. Wbiegają myszy, przestraszone dotykają króla, podskakują, piszczą.
Muzyka – Myszki trzymając ogony w garści tańczą:
4 kroki w prawo
4 kroki w lewo
obrót dookoła własnej osi.
Figura 1.
Myszy tańczą w rozsypce po całej sali, potem dookoła tronu. Jedna myszka wyjmuje królowi berło z ręki, druga zdejmuje koronę i tańczy w niej.
(Zmiana melodii, słychać miauczenie kotów które wbiegają na scenę. Myszy porzucają berło i koronę, przestraszone wyglądają zza tronu. Koty zauważyły myszy, podają im rękę, myszy się opierają ale wychodzą. Koty całują myszy w łapy i tańczą razem na sali. Budzi się król – wszyscy uciekają za tron wyglądając lekko)
Król. (ziewa i przeciąga się, zauważa berło i koronę na ziemi, podnosi je)
- Czy mi się śniło czy może było naprawdę? Tak mi się coś wydawało, że tu przed chwilą myszy z kotami tańcowały? No tak, jak król śpi to nawet myszy harcują. Oj ciężki króla los, nawet się zdrzemnąć nie można (ziewa znowu)
- A gdzież to królowa? Żonka moja. I pazia nie widać?
(klaszcze w ręce – cisza, bierze dzwoneczek i dzwoni, woła:) – Paziu! paziu!
Paź: (wbiega)
Król.
Paziu, poproś mi tu szybko królową.
(paź wybiega, w tym czasie król wstaje i chodzi po komnacie. Po chwili wchodzi królowa)
Królowa. (powitalny ukłon)
Wzywałeś mnie mój mężu?
Król.
Tak moja duszko, usiądź tu na chwilkę chcę z tobą porozmawiać (królowa siada obok)
Królowa.
Słucham cię mój mężu
Król.
Wiesz, zdrzemnąłem się chwilkę i miałem dziwny sen, wyobraź sobie moja duszko że przyśniło mi się, że na tej sali myszy z kotami tańczyły...
Królowa.
Myszy z kotami? I koty ich nie zjadły? Doprawdy, dziwny sen. W życiu to wprost niemożliwe: pies szczeka na kota, kot łapie myszy.
Król. (z namysłem)
No tak – wilk poluje na zające.
Królowa. (z wyrzutem)
Nawet człowiek człowiekowi jest wilkiem.
Król.
No właśnie! Widzisz moja duszko, pomyślałem sobie właśnie w tej chwili jakby to było dobrze przekonać się czy moi poddani doceniają to wszystko co dla nich robię. Czy nie uważają mnie za takiego ,,wilka”?
Królowa.
No to się przekonaj o tym
Król.
Ale jak to zrobić by powiedzieli prawdę i nie udawali.
Królowa.
Nie wiem co ci doradzić. Wezwij ministrów, może oni ci coś doradzą.
Król.
Świetna myśl! (klaszcze w dłonie) Paziu! paziu!
Paź.
Słucham panie!
Król.
Paziu, idź i natychmiast przywołaj mi tu ministrów.
Paź. (kłania się)
Już idę panie (sam siada na ziemi obok tronu. Wchodzą ministrowie, przedstawiają się i mówią:)
Minister Oświaty! (ukłon)
Minister Skarbu! (ukłon)
Król.
A gdzie pozostali ministrowie?
Minister Oświaty (ukłon – i mówi)
Minister Kultury i Sztuki wyjechał właśnie wczoraj w bardzo ważnej sprawie państwowej do pewnej zamorskiej Krainy.
Minister Skarbu (mówi z ukłonem)
Minister wojny też został zaproszony aby pogodzić dwa skłócone państwa.
Król.
No dobrze, dobrze. Wezwałem was tutaj panowie ministrowie abyście mi doradzili jak przekonać się czy poddani są zadowoleni z moich rządów.
Minister Oświaty (uniżenie, służalczo)
Ależ Królu, jesteś sprawiedliwy, dbasz o poddanych to pewnie cię kochają, po co ci dowiadywać się?
Minister Skarbu (w podobny sposób)
No właśnie królu, Minister Oświaty dobrze mówi, po co ci te kłopoty. Jesteś przecież takim dobrym, najlepszym Królem.
Król. (podejrzliwie)
Dobrze, dobrze, tylko bez wazeliny (po chwili) Ja jednak chciałbym się przekonać osobiście – ale jak to zrobić?
(po namyśle, chodząc po sali wskazuje zdecydowanie ministra oświaty)
Może ty ministrze oświaty mi coś doradzisz. Jesteś człowiekiem światłym, uczonym. Znasz wszystkie litery pisane i drukowane, duże i małe. Czytał pan geografię i wszystkie bajki – to pan na pewno mi coś doradzisz
Minister Oświaty (przestraszony drapie się po głowie, otwiera księgę z którą przyszedł, zamyka ją i mówi)
Królu, w mojej księdze nic na ten temat nie pisze, nie wiem co ci doradzić.
Król.
A może ty, ministrze skarbu. Pan też jest człowiekiem uczonym. Liczyć pan umie i w ogóle całą tabliczkę mnożenia pan znasz zwyczajnie i na wyrywki to nie powinien mieć pan kłopotów.
Minister Skarbu. (cofa się przestraszony)
Ja? ja? ja? – ja naprawdę nie wiem, ja bym prosił żebym mógł już pójść sobie bo muszę liczyć pieniądze i odkładać je na kupki, żeby wiedzieć co na co jest przeznaczone.
Król (macha zniechęcony ręką)
No dobrze, dobrze, idźcie panowie do swoich obowiązków.
Królowa.
No nie powiem żebyś miał zbyt bystrych ministrów!
Król.
No właśnie. Ale pomyślmy chwilę, może my coś wymyślimy. (myślą)
Królowa. (głośno) – Mam!
Przecież mój mężu w naszym pałacu gości przejazdem wróżka. Bardzo mądra i dobra kobieta. Trzeba ją tu wezwać. Ona na pewno coś ci doradzi i pomoże.
(oboje klaszczą niecierpliwie, wbiega paź)
Król.
Paziu, wezwij tu do nas natychmiast tę uczoną niewiastę, wróżkę która przyjechała do nas i gości przejazdem na naszym dworze.
Paź (z ukłonem) – Idę panie! Wróżka za chwilę tu będzie!
Wróżka. (wchodzi z dużą, szklaną kulą, kłania się i mówi:)
Po co wezwałeś mnie królu?
Król.
Wiem wróżko, że jesteś dobrą i mądrą kobietą. Mamy tu z królową problem: Chcemy abyś nam doradziła jak przekonać się czy poddani są ze mnie zadowoleni.
Wróżka (myśli chwilę, patrzy w szklaną kulę, wreszcie mówi:)
Hm (myśli) czy jutro są twoje urodziny?
Król.
Tak, tak – a skąd wiesz?
Wróżka.
Dużo wiem Królu. (Po chwili) Jest jedno rozwiązanie, ale czy naprawdę chcesz tego Królu by poznać jacy są poddani?
Król.
Chcę, mów koniecznie. Chcę wiedzieć czy są mi życzliwi i co o mnie myślą.
(Wróżka zbliża się z kulą do króla, chwilę patrzy i coś po cichu im tłumaczy. Paź w tym czasie podchodzi do brzegu sceny, kładzie palec na usta i mówi: ,,pst”.
Wróżka.
Ale możesz się jeszcze Królu rozmyślić!
Król.
O! o! mowy nie ma. Toż to doskonały pomysł. Dziękuję wróżko. Usiądź sobie tutaj z nami.
(wróżka siada na boku, przy stoliku, Król bierze gęsie pióro i coś pisze, pieczętuje pismo, zwija rulon i woła:)
Paziu! paziu! (paź wbiega) – Paziu wezwij mi tu natychmiast Ministra Oświaty.
(Paź wybiega. Wchodzi Minister Oświaty)
Minister Oświaty.
Słucham Panie!
Król.
Weź to pismo i odczytaj je wszystkim poddanym.
(minister czyta po cichu zdziwiony, nic nie rozumie, wzrusza ramionami ale idzie powoli do brzegu sceny i głośno, dobitnie czyta)
Minister Oświaty.
Uwaga! Uwaga! Nasz umiłowany Król zaprasza wszystkich dobrych i wiernych poddanych do udziału w przyjęciu z okazji urodzin Króla. Pan prosi jednak wszystkich o miłą przysługę. Osoby które przyjmą zaproszenie Króla proszone są o przyniesienie ze sobą trochę wody aby uzupełnić rezerwy zamkowe.
Każdy kto przyjdzie otrzyma miłą niespodziankę.
(W tym czasie Król, Królowa, wróżka, ministrowie zasiadają za stołem. Minister kłania się, odchodzi na bok. Król zadowolony zaciera ręce, Królowa uśmiecha się i kiwa głową. Na scenę paź wtacza beczkę, pomaga mu w tym minister skarbu. Z widowni wchodzą osoby. Każda podchodzi do mikrofonu z boku i mówi swoją rolę)
1 Osoba (z naparstkiem wody)
A to tyran, ma dość służących aby mu nanieśli wody. Naparstek wody, dość – dla pozoru. Dźwigać wodę? Jeszcze czego!
(Podchodzi, udaje życzliwość, kłania się Królowi i wlewa wodę do beczki)
Król.
Proszę, proszę – (zaprasza do stołu, pierwsza osoba siada)
Osoba 2
Szklanka wody, dość, byle coś mieć. Jeszcze czego, harować na darmozjada!
(podobnie jak wyżej – ukłon, wlewa wodę. Król zaprasza do stołu)
Osoba 3
Dzbanek wody wystarczy.
(jak wyżej)
Osoba 4
Ja niosę karafkę wody. I lekko i elegancko! Niech myśli że bardzo się staram. Nie ma głupich! (jak wyżej)
Osoba 5
Idzie z wiadrem (dźwiga zasapana)
Trochę ciężko, ale Król dobry, warto uczciwie spełnić jego prośbę.
(Król zaprasza jak wyżej)
Wszyscy siedzą za stołem, Król klaszcze w dłonie. Wchodzą trzy kucharki kolejno z tacami. (na tacach banany, winogrona, owoce, upieczona z chleba i ozdobiona piórami kura lub indyk, itp. wg pomysłu reżysera)
Król.
Zapraszam wszystkich, bawcie się i ucztujcie!
(gwar, wszyscy jedzą, śmieją się)
(Król klaszcze w dłonie wbiegają tancerki, wykonują dowolny taniec, tańczą i wybiegają. Może być menuet.)
Wszyscy jedzą, po chwili wstają i śpiewają.
Wszyscy.
Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje Król
Wstaje królowa i mówi:
Miłościwy Królu, mamy dla Ciebie jeszcze jeden prezent urodzinowy.
(Klaszcze w dłonie)
Wchodzą dzieci przebrane w stroje podobne do pazia z fletami. Jeden z flecistów z ukłonem mówi:
Flecista.
Pozwól Królu że zagramy ci słynne rondo które skomponował imć.............................
(rondo jest w podręczniku kl. VI)
Fleciści grają. Król do taktu rusza ręką. Po zakończeniu gry Król woła:
Król.
Brawo! brawo!
Fleciści (wołają)
Wiwat Król! Wiwat Królowa!
(Wszyscy zebrani podejmują okrzyk wstając. Król siedzi, podnosi ręce w geście uciszenia, wstaje, wszyscy siadają)
Król.
Dziękuję, dziękuję. Jestem bardzo wzruszony moi drodzy poddani. Dziękuję wam żeście przybyli na moje zaproszenie i wysłuchali mojej prośby. Każdy z was przyniósł wody by zasilić zapasy zamkowe. Obiecałem wam niespodziankę.
Będzie za chwilę.
(ogólna radość. O!o1o!. Król zwraca się do ministra skarbu:)
Ministrze Skarbu przynieś niespodziankę (minister wychodzi, po chwili przychodzi z dużą szkatułą)
Król. (do poddanych)
Niech każdy z was weźmie teraz swoje naczynie w którym przyniósł wody i ustawi się w rzędzie.
(poddani wychodzą zza stołu, biorą naczynie i ustawiają się)
Król.
Teraz ministrze skarbu otwórz szkatułę i wsyp do pełna złota każdemu do jego naczynia.
(ogólny krzyk zawodu, niektórzy się cieszą, minister wypełnia rozkaz a Król zwraca się do poddanych, następnie do widowni i mówi:)
Król.
Jaką miarką dajesz, taką ci oddadzą! (rozkłada ręce w bok)
Królowa.
Dawajcie – a będzie wam dane, miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą. Odmierzą wam bowiem miarą jaką wy mierzycie.
(Łk. 6,38)
(Ustawienie do finału)
Piosenka:
Już się kończy nasz bajka i na finał czas, jeśli wam się podobało, bardzo cieszy nas. Niech wam w życiu towarzyszy ważny morał ten:
Jaką miarą dajesz innym (3x)
tą oddadzą ci.
Chciałbyś zło odmienić, już najwyższy czas, my też bardzo chcemy więc posłuchaj nas, dzisiaj wspólnie wznieśmy ręce w górę właśnie tak.
Narysujmy wielkie serce (3x)
Serce to miłości znak!
Narysujmy wielkie serce
wielkie niby świat
by w tym sercu każdy człowiek
swoje miejsce miał
by życzliwość kwitła wokół
każdy był nam brat
Wtedy byłoby weselej (3x)
wtedy milszy byłby świat!
Spójrz dookoła siebie może płacze ktoś?
A ty widzisz właśnie tylko własny nos,
Może twoje dobre słowo i życzliwy gest
Będą lekiem na zmartwienie (3x)
I im położą kres!
Narysujmy wielkie serce itd.
KONIEC Opracowała DOROTA GAWERSKA
