„IDZIE WIOSNA”
Opracowała:
Wiktoria Trzak
Cele uroczystości:
- uświadomienie konieczności ochrony przyrody
- przypomnienie nazw wiosennych kwiatów chronionych
- kultywowanie zwyczajów związanych z pożegnaniem zimy
i powitaniem wiosny.
- integracja w grupie.
Obsada:
Wiosenka, Promyki słońca, Motyle, Muszki, Wietrzyk, Żaba,
Oset, Łopian, Pokrzywa, Pierwiosnek, Sasanka, Fiołek, Jaskier,
Kaczeniec, Rumianek, Bratek, Stokrotki, Niezapominajka,
Powoje.
1. Obrazek sceniczny:
(Sala łąka, kwiaty schylone śpią półkolem. Z boku z jednej strony Oset
i Pokrzywa z drugiej – Łopian. Światło powoli się rozjaśnia wbiegają Promyki słońca).
Promyki: (razem, krążąc dokoła kwiatów)
Ciesz się, ciesz się – ziemio cała
I ty, łąko miła
Już wiosenka zawitała,
Darów moc przysyła:
Śle promyków słońca wiele
I przecudne wonie;
Śle swój uśmiech i wesele,
Wita las i błonie…
Promyk 1: Pełna blasku i urody
Idzie uśmiechnięta;
Strój się, łąko, na te gody,
Zbudźcie się – ptaszęta.
Promyk 2: Zbudźcie, że się, wszystkie kwiatki,
I unieście głowy;
Strój się łąko, w barwne szatki,
Wieniec wij tęczowy!
(Kwiaty poruszają się i na chwilę unoszą głowy, po czym znowu schylają się; Promyki wybiegają.)
Kwiaty: (na pół sennie)
Co to? Co to? Wieść radosna…
Już podobno idzie wiosna!
Słonko chce, żebyśmy wstały;
Fiołek: (próbuje powstać, lecz opuszcza znów główkę)
Jam tak słaby i drżę cały.
Wietrzyk: (wpada pośpiesznie, wykonując powiewne ruchy)
Wstawać śpiochy! czas już, czas!
Wietrzyk ze snu budzi was…
Piękne szaty łąko włóż ,
Bo wiosenka idzie już!
(za sceną słychać śpiew ptaszka. Po chwili wbiegają Muszki, naśladując rękoma ruchy skrzydełek)
Muszki: Bzyk…bzum… wiatr nowinę niesie,
Ptaszek śpiewa w bliskim lesie
Bzyk… bzyk… bzum… bzum…
Kwiaty: (sennie, unosząc głowę)
Już brzęk muszek słychać cichy…
Otwierajmy swe kielichy,
Bo wiosenka niespodzianie
Jeszcze śpiące nas zastanie!
Pierwiosnek: (wstając)
Jam ozdobą pierwszą łąki,
Rozwinąłem wcześnie pąki;
Blaski słońca mnie zbudziły
I do życia dały siły.
Sasanka: (unoszą się z wolna)
O, pierwiosnek wstał już przecie
I rozgląda się po świecie;
Stokrotka: Grzeje słonko ukochane…
Jaskier: To i ja już zaraz wstanę.
Fiołek: I ja także już za chwilę
Z trawki główkę swą wychylę.
Muszki: Bzyk… bzum prawda widać szczera:
Łąka stroi się, ubiera!
Bzyk… bzyk… bzum… bzum…
(wstaje Jaskier, potem Fiołek; Muszki krążą coraz prędzej i coraz głośniej wołają):
Bzyk… bzum… głośmy wszędy, wkoło
Tę nowinę, tę wesołą…
Wstyd, kto ze snu dziś nie wstanie
Na wiosenki powitanie.
Bzyk… bzum… wstawać, czas już, czas!
Muszki ze snu budzą was.
Powój różowy:
Słyszysz, biały powoiku,
Co te muszki robią krzyku?
Powój biały: Uciszyły się nareszcie…
Niezapominajka: Może kłamią, ech nie wierzcie!
Kaczeniec: Jednak łąka się stroi;
Wstali towarzysze moi.
Pierwiosnek, Sasanka, Jaskier, Fiołek.:
Już stokrotki małe w trawie
Rozglądają się ciekawie.
(Powój biały unosi głowę potem wstaje)
Wszystkie kwiaty:
O, już wstał i powój biały!
Pierwiosnek Sasanka:
Śpiochy, wciąłby tylko spały!
Rumianek: (ponosząc się pośpiesznie)
Kwiaty mówią prawdę szczerą:
A to ze mnie śpioch dopiero!
Kaczeniec: Tak, naprawdę wstawać trzeba;
Słonko na nas patrzy nieba.
Stokrotka: (jedna do drugiej, podczas gdy Kaczeniec wstaje):
Ach, siostrzyczko ma- stokrotko,
Jakże mi się spało słodko!
Muszki: Bzyk… bzyk… głośmy wszędzie, wkoło,
Tę nowinę, tę wesołą…
Bzum… bzum… wiosna wnet przybędzie
I zabłyśnie radość wszędzie;
Hej, wesołą nieśmy wieść,
Łąka musi wieniec pleść!
(reszta kwiatów wstaje, oprócz Bratka i Niezapominajki)
Wszystkie kwiaty:
Piękny wianek ten dostanie
Cudna wiosna na wiązanie.
Muszki: Bzyk… bzyk…bzum… bzum..
Wszystkie kwiaty:
Niech nie zbraknie do wianuszka
Ni jednego z nas kwiatuszka!
Muszki: (podchodzą do bratka i Niezapominajki)
Bzyk… bzyk… śpioszku, a wstyd bratku,
Zbudźże się już naostatku!
Bzum… bzum… mała niezabudko,
Wiosna idzie – już cieplutko!
Plećcie wieniec – dalej wraz,
Cudnej wiośnie, pełnej kras!
Oset: (stojący dotąd na boku, zbliża się do kwiatów):
Mnie oddajcie w ręce władzę,
Wnet porządek zaprowadzę;
Ostre, długie kolce mama
I poradzę sobie sam!
Bratek: Oj, oj, boli… kole… kole!
Wszystkie kwiaty:
Ukróć, panie, swą swawolę!
Oset: (z pogardą):
Nie chcecie mnie do obrony,
To nie – idę obrażony;
Chciałem tylko pomóc raz,
Lecz, nie – żegnam was!
Wszystkie kwiaty:
Niechże waść się nie obraża!
Pełnij rolę gospodarza.
Lecz tu nie wchodź – mości panie,
Bobyś podarł nam ubranie!
Pokrzywa: (zbliża się do Niezapominajki)
Niezapominajka: (usuwając się)
Aj, oparzy mię pokrzywa!
Wszystkie kwiaty:
To dopiero niegodziwa!
Pokrzywa:
Wolne żarty! Ha, ha, ha ha!
To jej napędziłam stracha!
Lecz odchodzę idę już,
Bo tu z wami – ani rusz!
Łopian: (do Ostu);
Hej, hej oście – mości panie,
Są dwa miejsca przy łopianie:
(do pokrzywy)
Proszę panią, proszę pana…
Kompanija z nas dobrana:
Wszak w przyjaźni z sobą bywa
Łopian, oset i pokrzywa.
Oset i Pokrzywa:
(przechodzą na drugą stronę do Łopianu)
Przyjmujemy zaprosiny,c
Przyjacielu nasz jedyny;
Tutaj będzie lepiej nam,
Aniżeli z nimi tam!
Muszki: Bzyk… bzum… cicho już nareszcie,
Do roboty się zabierzcie!
Bzyk… bzyk…bzum… bzum..
Kwiaty: (tworzą koło i śpiewają: wywoływane kwiaty wychodzą z koła i robią drugie ustawiając się w należytym porządku);
Dalej, dalej do roboty,
Plećmy wieniec kolorowy;
Niech ten słonka promyk złoty
Blaskiem zdobi nasze głowy!
Niechaj łąka się przystroi,
Niech dziś w pięknym stanie wianku,
Zwitym z bladych tych powoi,
Z drobnych bratków i rumianku.
Niechaj wplecie się do wieńca
Barwnych kwiatów zastęp cały;
Tu – sasanka śród kaczeńca,
I fiołek skromny mały.
Dalej – jaskier, co się złoci,
Niezapominajki kwiecie;
Pośród małych dwóch stokroci
Niechaj się pierwiosnek wplecie.
Łopian, Oset, Pokrzywa:
A tu z boku – polne zioła;
Nie potrzeba nam nic zgoła…
Przyjdzie do nas żabka mała,
Będzie pięknie rechotała,
A wiaterka lekki wiew
W dal poniesie żabki śpiew!
(wbiegają dwa barwne Motyle i krążą dokoła kwiatów)
Motyl 1:
Pięknieś, łąko, się ubrała
Na wiosny przyjęcie…
W barwnym wianku stoisz cała…
Przy tym wielkim święcie!
Motyl 2:
Jako z tęczy twa korona,
Prześlicznie utkana;
Jasnym słonkiem ozłocona,
Co świeci od rana!
Muszki: (występując o krok do środka koła)
Bzyk… bzyk… bzum… bzum… głośmy wkoło
Te nowinę, tę wesołą!
Bzyk… bzyk… głośmy na wsze strony,
Bzum… bzum… wietrzyk będzie nieść
Od nas wszystkich miłą wieść!
Kwiaty:
Niech w świat płynie głos radosny:
Łąka czeka pani wiosny!
Muszki: Bzyk… bzyk… bzum… bzum…
2 Obrazek sceniczny:
(na środku sceny, na wzniesieniu, siedzi Wiosna, w wianku z zieleni, otoczona kołem kwiatów; na zewnątrz koła stoją Motyle i Promyki słońca; z boku – stoją półkolem, trzymają się za ręce, Oset, łopian i Pokrzywa; obok łopianu siedzi żaba.)
Motyle: (do Wiosny)
Spójrz, wiosenko, piękna, miła,
Jak ci łąka rada;
Jaki wieniec ci uwiła
I u stóp twych składa!
Wietrzyk: (wbiega)
Jak tu pięknie – kwiecia w bród…
Łąka dzisiaj – istny cud;
Splotła wiośnie wianek ten,
Jak marzenie i jak sen!
(staje w głębi sceny)
Kwiaty: (śpiewają tańcząc, bez trzymania się za ręce, aby było widać, że wszystkie kwiaty wymienione są w wianku)
Przyjm, wiosenko, od nas wianek,
Ten wianek łąkowy:
Jest w nim jaskier rumianek
I bratek liliowy;
Niezapominajka mała
Z nad wody lusterka,
Czarująca a nie śmiała
Modrym oczkiem zerka.
Tuż… fiołek skromną postać
Skrzętnie w trawce skrywa,
Bo nieznaną pragnie zostać
Ta skromność prawdziwa.
Tu kaczeniec złotą głowę
Już wychyla z wianka;
Tam – stokrotki dwie różowe
I drobna sasanka.
Jest pierwiosnka postać miła,
są pnące powoje;
Łąka w wianek ten włożyła
Wszystkie kwiaty swoje!
Żaba: (skacząc)
A tu – oset wraz z pokrzywą
Parą wielce są szczęśliwą;
Kuak… kuak… kuak…
Obok – łopian, pyszne ziele,
Też do nóżek twych się ściele;
Kuak… kuak… kuak…
A ja – siedzę przy łopianie,
Bo tu moje jest mieszkanie.
Kuak… kuak… kuak…
Oset i Pokrzywa: (składają ukłon przed Wiosną);
Myśmy: oset i pokrzywa…
Mówią – para z nas złośliwa;
Lecz w tym nie ma – wierzyć proszę,
Prawdy ani za dwa grosze.
Oset:
Że zadrasnę kogo kiedy?
W tym – niewiele jeszcze biedy;
To się zgoi… nic tak złego?
Na cóż kolce mam… do czego?
Może i narzeka kto,
Lecz nie moja wina to.
Pokrzywa: Kto za moje złapie liście
Ten się sparzy… oczywiście!
Lecz nie skrzywdzę i patyka,
Kiedy się mnie nie dotyka;
A kto śmie mnie ruszać sam,
Temu wnet nauczkę dam!
Łopian:
Ja nie parzę i nie Kolę…
Liście mama, jak parasole;
Każdy – rozłożysty, służy.
Pod mym liściem się pomieści
Lokatorów ze czterdzieści.
Żaba: Gospodarza mam dobrego,
Bo nie ściąga komornego.
Kuak… kuak… kuak…
Porechoczę troczę za to
I łą mą zapłatą
Kuak… kuak… kuak…
Tylko czasem się rozzłości,
Gdy sprowadzę dużo gości.
Kuak… kuak… kuak…
Muszki: Bzyk… bzyk… krzyczmy, a rozgłośnie…
Szerzmy chwałę cudnej wiośnie;
Bzum… bzum… niech wie ziemia cała,
Jaka radość zajaśniała!
Wiatr poniesie głos nasz w dal…
Dziś na łące wielki bal!
Bzyk… bzyk… bzum… bzum…
Kwiaty: Niech nasz głos rozradowany
Las powtórzy echem;
Teraz dalej, dalej, w tany,
Niech brzmi łąka śmiechem!
Niech wiosenki to przybycie
Rozbrzmiewa jak sławą;
Uczcijmy je należycie
Wesołą zabawą!
(biorą się za ręce i tańczą)
W ten wianuszek upleciony
Pójdź, miły wietrzyku
Miej przy sobie z każdej strony
Po jednym promyku.
(Wietrzyk i Promyki wchodzą do środka)
A te wszystkie polne zioła,
Co na boku stoją,
Niechaj przyjmą w środek koła
Małą żabkę swoją!
(Łopian, Oset i Pokrzywa tworzą kółko, biorąc do środka Żabę)
Żaba: (skacząc)
Kuak… Kuak… Kuak…
Kuak… Kuak… Kuak…
Kwiaty: Motylki, malowane
W piękne oczka pawie,
Od tej chwili mają dane
Wodzić rej w zabawie.
Hej zatańczmy, dalej żywo,
Przed królewną wiosną…
Jakżeś, łąko, dziś szczęśliwą
I jakżeś radosną!
(wszyscy tańczą)
O wiosenko nasza miła
Życia tyś ozdobą…
Jakże dobrze, żeś przybyła,
Wnosząc radość z sobą!
Jasne skronie twe – królewno,
Liśćmi oplecione;
Wiatr ci szatkę dał powiewną,
A słonko – koronę.
Zorza lica okrasiła,
Dają swój rumieniec;
Łąka w darze ci złożyła
Z barwnych kwiatów wieniec!
Wieniec do stóp dziś twych się chyli
W prawdziwym zachwycie…
W tej uroczej pięknej chwili,
Co raj zmienia w życie.
Za ożywcze, słodkie tchnienie,
Które ma z twej ręki…
Za ożywcze twe promienie,
Składa dzisiaj dzięki.
|
