„...Miłość jest cierpliwa,
miłość jest dobrotliwa, nie zazdrości,
miłość nie jest chełpliwa, nie nadyma się,
nie postępuje nie przystojnie, nie szuka swego,
nie unosi się, nie myśli nic złego,
nie raduje się z niesprawiedliwości, ...”
(Pierwszy list św. Pawła do Koryntian)
Dzieci, które są pewne tego, że są kochane i akceptowane mają wewnętrzną siłę w dążeniu do celu. Otoczone ciepłem, troską, akceptacją i miłością, uczą się kochać siebie samych. Dorastając w świadomości, że zasługują na miłość będą umiały dawać i przyjmować miłość.
Siedzę sobie sama skulona na wersalce. Jestem smutna, to mało powiedziane. Mam bardzo niskie poczucie własnej wartości – to też kłamstwo. Tak naprawdę to nie mam żadnej wartości, nie lubię siebie, czuje się jak „zbity pies”. Znowu zraniłam swoich KOCHANYCH rodziców. Jest mi przykro,
czuję wielki żal, a moje serce przepełnia gorycz.
Mają rację dając mi do zrozumienia, że jestem do niczego. Sama przecież wiem o tym najlepiej. Teraz nie będą się do mnie odzywać, ignorować moje towarzystwo, bo swoim zachowaniem ich obraziłam. Znowu nie spełniłam oczekiwań jakie wobec mnie mają. Dobrze mi tak!
Nie wiem dlaczego nie potrafię rozmawiać z nimi. Miedzy nami nie ma żadnej płaszczyzny porozumienia.
Nie potrafię powiedzieć im jak bardzo ich kocham, jacy są dla mnie ważni,
i jak wiele jestem w stanie zrobić dla nich. W ogóle nie umie z nimi rozmawiać.
Tak wiele mam im do powiedzenia i nie wiem jak to zrobić. Jestem wstrętnym dzieckiem!
Ale ja przecież nigdy nie widziałam, aby w moim domu się rozmawiało.
Jeżeli w moim domu nie używa się słowa „kocham” , to jak mam im powiedzieć, o tej miłości, którą przepełnione jest moje serce. Pewnie mnie wyśmieją zaraz jak się odezwę żeby im cokolwiek wytłumaczyć.
Nie zrozumieją, że ja mam inne poglądy niż oni, inaczej postrzegam ludzi i rzeczy. Ale to wcale nie świadczy o tym, że jestem przeciwko nim. Zresztą nie będą mieli i tak czasu, aby posłuchać co mam im do powiedzenia!
„Kocha się mimo wszystko” - nie wiem kiedy po raz pierwszy usłyszałam te słowa, ani kto je wypowiedział. Są piękne, powodują, że życie nabiera sensu.
Najbardziej spodobały mi się słowa „mimo wszystko”. Zaczęłam się zastanawiać, co one znaczą?
Mimo mojego wyglądu.
Mimo mojego poziomu intelektualnego.
Mimo stopni jakie w szkole dostaję.
Mimo tego, że nie spełniam oczekiwań rodziców, nie zaspakajam ich ambicji jakie w stosunku do mnie mają.
Mimo tego, że czasami nie potrafię stłumić gniewu, lenistwa, jestem krnąbrna i zachowuje się nie tak jak przystało na grzeczną dziewczynkę.
Zawsze pragnęłam takiej bezwarunkowej miłości. Zawsze chciałam, by kochano mnie tylko dlatego, że jestem.
Myślałam, że taka miłość jest niemożliwa dopóki nie spotkałam ludzi, którzy potrafią tak kochać. Są życzliwi dla innych, zawsze służą dobrą radą i pomocą, nie ma w nich zawiści, obłudy, fałszu i zakłamania.
Czy tego chcecie, czy nie – moja uwaga stale jest skupiona na was moi rodzice. Nie tyle na tym co mówicie, ale jak się zachowujecie. Od was uczę się oczekiwań względem życia i tego jak mam postępować wobec innych ludzi (koleżanek, nauczycieli, osób starszych, potrzebujących pomocy ...). Nieustannie was obserwuję, a jak każde dziecko jestem świetnym obserwatorem. Wyniesione z domu doświadczenia i wzorce postępowania towarzyszą mi stale w życiu codziennym. Moja osobowość kształtuje się poprzez przyswajanie sobie waszych zachowań.
Dziecko, to nie maszynka, którą można zaprogramować tak, aby spełniała wasze marzenia i oczekiwania względem życia.
Dziecko, to żywa istota, bacznie obserwująca wszystko co się wokół niej dzieje.
Opracowała: mgr Czesława Lachowicz – Dworak
LITERATURA:
1. Beata Ecler: „ Rodzinne wychowanie do wysiłku”, „Śląsk” Wydawnictwo Naukowe Katowice 2000r.
2. Dorothy Law Nolte i Rachel Harris: “Dzieci patrzą na nas” , Instytut Wydawniczy PAX Warszawa 2002r.
3. James Dobson „Rozmowy z rodzicami”, Drukarnia wydawnicza im W. L. Anczyca, Kraków 1998r.
|
