Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Diagnoza, jako podstawa tworzenia tepapii pedagogicznej

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 12987 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Opracowała: Grażyna Michalik

„ Angela ma 10 lat. Jej rodzice uważają, że jest bystrą dziewczynką. Mimo to nauczyciel poinformował rodziców, że umiejętność czytania Angeli jest znacznie poniżej średniej klasowej. Testy psychologiczne wykazały, że Angela czyta na poziomie dziecka siedmioletniego, a jej inteligencja jest w granicach normy. Angela wykazuje odpowiednią motywację i nie ma problemów emocjonalnych. Ani lekarz, ani psycholog nie potrafią odpowiedzieć na pytanie, dlaczego Angela ma trudności z czytaniem. Rodzice są tym zaniepokojeni”.

„ Michał ma osiem lat. Jest zdolnym, żywym chłopcem, którego rodzice opisują jako ruchliwego, aktywnego i lubiącego spędzać czas na świeżym powietrzu. Rodzice nauczyli się wyznaczać mu w domu zadania, które pozwalają na rozładowanie nadmiaru energii chłopca. Pojawiły się natomiast problemy w szkole. Jego pismo jest nieczytelne, nauczyciel skarży się, że dziecko nie potrafi usiedzieć na miejscu. Robi minimalne postępy w nauce, natomiast nieustannie utrudnia i przeszkadza w prowadzeniu zajęć szkolnych. Psycholog twierdzi, że Michał nie potrafi czytelnie pisać, mimo że bardzo się stara. Jego inteligencja jest w normie. Lekarz nie potrafił znaleźć przyczyn trudności”.

Angela i Michał- dzieci inteligentne, które mają znaczne, niełatwe do wytłumaczenia trudności w uczeniu się. Każde dziecko z tego typu problemami stanowi indywidualny przypadek, ale jednocześnie mają na tyle dużo cech wspólnych, że ich kłopoty można określić jednym wspólnym terminem. Brzmi on „specyficzne trudności w uczeniu się”.

Specyficzne trudności w uczeniu się mogą być zdefiniowane, jako niespodziewany i niewytłumaczalny stan u dziecka o inteligencji co najmniej w granicach normy, wyrażający się znacznym opóźnieniem w co najmniej jednym zakresie uczenia się.
Zakresy te dotyczą podstawowych umiejętności szkolnych, takich jak: czytanie, pisanie, mówienie, ortografia, arytmetyka , które można stosunkowo łatwo zmierzyć; oraz równie bardzo istotnych, ale trudniejszych już do zmierzenia umiejętności, takich jak: wytrwałość, organizacja, samokontrola, umiejętności społeczne, koordynacja ruchów.
Zdaniem M. Bogdanowicz termin ten odnosi się do „ zaburzonego funkcjonowania dziecka w szkole, gdy jego postępy edukacyjne pozostają na poziomie istotnie niższym niż oczekiwany ze względu na wiek życia, sprawność intelektualną mieszczącą się w granicach normy oraz sprzyjające rozwojowi warunki środowiskowe i dydaktyczne”.
Na podstawie tej definicji o specyficznych trudnościach w uczeniu się nie możemy mówić, gdy są one spowodowane: defektami słuchu ; zaburzeniami motorycznymi spowodowanymi schorzeniami np. przez mózgowe porażenie dziecięce; obniżonym intelektem; nieodpowiednimi warunkami środowiskowymi- zaniedbaniem, deprywacją kulturową.



SYMPTOMY DYSLEKSJI, DYSGRAFII, DYSORTOGRAFII I DYSKALKULII

Samo sformułowanie „specyficzne trudności w uczeniu się” wskazuje na ich wąski zakres, jednakże terminologia określająca je jest bardzo obszerna i bogata.
Dysleksja - termin pochodzenia greckiego (dys- źle, słabo, ciężko; leksis- słowo, wyraz) przyjął się już dzisiaj powszechnie na całym świecie.
Obecnie funkcjonujący obraz specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu wpłynął na zakres definicji „dysleksji”. Brzmi następująco: „Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego. Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są wynikiem ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej, często oprócz w czytaniu, dodatkowo pojawiają się poważne trudności w opanowaniu sprawności w zakresie czynności pisania i poprawnej pisowni”.( M. Bogdanowicz)

Definicja ta, zawiera w swoim wymiarze obok trudności w czytaniu także trudności w pisaniu zarówno graficznym, jak i ortograficznym. Pozwala jednak na wprowadzenie i zastosowanie oddzielnego nazewnictwa dla określenia trudności w pisaniu, nie odnosząc ich do wspólnego pojęcia dysleksji – trudności w czytaniu.
Stąd też o dysgrafii mówimy wtedy, gdy mamy do czynienia ze znacznie obniżonym poziomem graficznym pisma. Stan ten ponadto utrzymuje się zazwyczaj długo i nie ustępuje ani poprzez stereotypowe działania (wielokrotne przepisywanie), ani przez perswazję, ani przez ciągłe zwracanie uwagi uczniowi na jego niestaranność zapisów w zeszycie. Wymaga przede wszystkim zrozumienia istoty trudności ze strony nauczyciela i rozwijania u dziecka sprawności manualno – wzrokowej i kierunkowo – przestrzennej.
Pismo dysgraficzne według spostrzeżeń B. Zakrzewskiej charakteryzuje się:
„- nieadekwatną strukturą litery: brakiem niektórych elementów, deformacją litery;
- zmiennym kierunkiem pisma: różnym położeniem liter w zeszycie, wyrazów w zdaniu;
- niewłaściwym zagęszczeniem liter w wyrazie: różnym odstępem między literami i wyrazami;
- zachwianiem proporcji liter: różnymi wielkościami liter w wyrazie, wyrazów w zdaniu;
- dowolnym sposobem łączenia liter: łączeniem na różnym poziomie, brakiem połączeń międzyliterowych;
- skreślaniem, przeprawianiem liter.”

Należy pamiętać jednak o tym, że o dysgrafii mówimy wtedy, kiedy kilka z powyższych symptomów występuje równocześnie w pisaniu u dziecka, ale nie wówczas, gdy takie błędy pojawiają się sporadycznie, przypadkowo, bądź przez tylko pewien czas.

Dysortografia, której pojęcie podobnie jak w dysgrafii wiąże się z trudnościami w pisaniu, dotyczy jednakże niemożności opanowania w określonym czasie umiejętności ortograficznego pisania. „O trudnościach w uczeniu się ortografii można mówić wtedy, gdy uczeń nie może opanować poprawnej pisowni w czasie i zakresie przewidzianym przez program nauczania, mimo iż korzysta z form i metod nauki ortografii uznanych za optymalne, dla uczniów o prawidłowym, harmonijnym rozwoju intelektualnym.”
Utrzymujące się długo w pisowni błędy ortograficzne nie można usunąć tradycyjnymi sposobami, np. wielokrotnym przepisywaniem tego samego wyrazu, częstym pisaniem dyktand, itp. W pracy z dzieckiem ze stwierdzoną dysortografią należy uwzględnić rozwijanie percepcji i pamięci wzrokowo – manualnej. Stąd korzystniejsze jest wzrokowe zapamiętywanie, pisanie z pamięci.
E. Górniewicz dostrzega następujące błędy, które mogą wskazywać na dysgrafię.
Dotyczą one płaszczyzn:
„- mylenia ó = u, ż = rz, h = ch;
- oznaczania spółgłosek miękkich ś = si, ć = ci, ź = zi, ń = ni, dź = dzi;
- mylenia j = i;
- pomijania utraty dźwięczności lub udźwięcznianie spółgłosek na końcu lub w środku wyrazu;
- pisownia samogłosek nosowych (mylenie ą, ę z o, e) lub zespołami literowymi (on, om, en, em, oł, eł)”.

Mimo indywidualnych różnic charakterystycznych dla poszczególnych dzieci dyslektycznych, co często akcentuje wielu badaczy, większość jest zgodna, że istnieje specyficzny dla dysleksji syndrom, czyli zespół objawów, odróżniający je od pokrewnych patologicznych zjawisk.
Wszystkie te symptomy mogą występować w różnych układach i w różnym stopniu nasilenia.

Zdaniem B. Zakrzewskiej są to następujące objawy:

„1. wyraźna rozbieżność między poziomem czytania a rezultatami w nauce z innych przedmiotów (na niekorzyść czytania);
2. wyraźna rozbieżność między poziomem rozwoju umysłowego a poziomem czytania;
3. często występujące błędy w pisaniu, niekiedy obniżony poziom graficzny pisma;
4. trudności w opanowaniu języków obcych;
5. obniżona zdolność analizy i syntezy wzrokowej:
6. obniżona zdolność analizy i syntezy słuchowej;
7. zaburzenia w rozwoju mowy, artykulacji;
8. zaburzenia orientacji czasowo – przestrzennej;
9. zaburzenia rozwoju ruchowego, sprawności manualnej;
10. zaburzenia procesu lateralizacji;
11. częściej występujące trudności w czytaniu i pisaniu u chłopców niż u dziewcząt;
12. współwystępujące z trudnościami w czytaniu i pisaniu objawy nerwowości i zaburzenia zachowania;
13.dość częste mikrouszkodzenia tkanki mózgowej w okresie okołoporodowym
14. brak uszkodzenia narządu wzroku i słuchu.
W przedstawionym zespole objawów najbardziej znaczące dotyczą punktów: 1, 2, 3, 5, 6, 8, 9, 10, 14.”
Sporadyczne występowanie jednego rodzaju błędów z przedstawionego układu, o przemijającym charakterze nie może przesądzić o tym, że mamy do czynienia z dzieckiem z ryzyka dyslektycznego. Obraz dysleksji, jak potwierdza to wielu autorów, tworzy nie tylko jeden rodzaj błędów, lecz równoczesne występowanie kilku ich rodzajów oraz uporczywe utrzymywanie się pomyłek w czytaniu i pisaniu, mimo zastosowania dodatkowej pomocy. Niemniej jednak dostrzeżenie któregoś z charakterystycznych błędów musi wzmocnić czujność nauczycieli i rodziców.

J. Jastrząb, zajmująca się problemem dysleksji zarówno w aspekcie teoretycznym, jak i praktycznym, specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu, uzupełnia trudnościami w uczeniu się matematyki – dyskalkulią rozwojową.
Jest to „strukturalne zaburzenie zdolności matematycznych, mającym swe źródło w genetycznych lub wrodzonych nieprawidłowościach tych części mózgu, które są bezpośrednim anatomiczno – fizjologicznym podłożem dojrzewania zdolności matematycznych zgodnie z wiekiem; jest zaburzeniem występującym bez jednoczesnego zaburzenia ogólnych funkcji umysłowych”.
Zespół charakterystycznych objawów może obejmować trudności w zapisie i odczytywaniu pozycyjnych układów cyfr w liczbach, trudności w wykonywaniu operacji na liczbach, w poprawnej orientacji przestrzennej, w spostrzeganiu i określaniu zależności, w pamiętaniu wzorów, reguł matematycznych, w czytaniu ze zrozumieniem treści zadań, trudności w rozumieniu czynności i operacji złożonych.
Zarówno dysleksja, dysgrafia, dysortografia i dyskalkulia wymagają stosowania odpowiednich i indywidualnych form pomocy, a nieskuteczne zabiegi ze strony nauczyciela, zastąpić należy specjalnym programem działania terapeutycznego.
Prowadzenie takowych działań zależy od wczesnego rozpoznania specyficznych trudności w uczeniu się, czyli wczesnej diagnozy.


INTERDYSCYPLINARNA DIAGNOZA SPECYFICZNYCH TRUDNOŚCI W UCZENIU SIĘ

Termin diagnoza wywodzi się od greckiego słowa „diagnosis”, co oznacza rozróżnianie, osądzanie i funkcjonuje jako specjalistyczny odpowiednik słowa „rozpoznanie”. Zdaniem S. Ziemskiego diagnoza oznacza „rozpoznanie badanego stanu rzeczy poprzez zaliczenie go do znanego typu lub gatunku, przez przyczynowe, celowe wyjaśnienie tego stanu rzeczy, określenie jego fazy obecnej oraz przewidywanego dalszego rozwoju”.
We współczesnym języku naukowym zakres pojęcia „diagnoza” nie ogranicza się wyłącznie do rozpoznawania stanów patologicznych, ale obejmuje wszelkie rozpoznanie jednostkowych stanów rzeczy i ich tendencji rozwojowych w oparciu o znajomości ogólnych prawidłowości.
Pełny obraz rozpoznawanego zjawiska, poprzez ujawnienie zaburzonych mechanizmów warunkujących procesy czytania i pisania, ustalenia ich przyczyn oraz przewidywanie jego dalszego rozwoju, stwarza równoczesna, wieloaspektowa diagnoza: medyczna, psychologiczna i pedagogiczna. Taka diagnoza specyficznych trudności w uczeniu się wyznacza jej interdyscyplinarny charakter.

Diagnoza medyczna ma charakter selektywny. Polega na wykluczeniu ewentualnych wad narządu wzroku i zmysłu słuchu. Dostarcza nam danych składających się na obraz stanu zdrowia dziecka oraz stanu narządów zmysłów. Diagnoza medyczna opiera się na badaniach specjalistycznych i jak sama nazwa sugeruje leży w gestii lekarza specjalisty.

Różnorodność czynników warunkujących procesy czytania i pisania określają złożoność diagnozy psychologicznej, albowiem istotny będzie pomiar takich czynników, jak: inteligencja, sprawności percepcyjno – motoryczne, integracja percepcyjno – motoryczna, lateralizacja, orientacja w schemacie ciała i przestrzeni, pomiar zdolności psycholingwistycznych oraz pomiar cech i struktury osobowości. Zwykle obraz diagnozy psychologicznej na podstawie przeprowadzonych badań tworzą specjaliści Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej.
Pierwszą, a zatem leżącą w kompetencji nauczyciela, powinna być diagnoza pedagogiczna.
Jest niejako punktem wyjścia w ujawnianiu dzieci dyslektycznych.
Zwykle nauczyciele pierwsi zauważają trudności dziecka w nauce, dokonują analizy i opisu zaobserwowanych objawów specyficznych trudności w uczeniu się, sugerują konsultacje lekarskie, kierują za zgodą rodziców na badania do poradni.
Diagnoza pedagogiczna stanowi więc element szerokiego postępowania rozpoznawczego.
Składają się na nią trzy elementy:
1. rozpoznanie zjawiska;
2. ocena tego zjawiska z punktu widzenia przyjętych standardów rozwojowych;
3. prognoza rozwoju.
Wiarygodność diagnozy pedagogicznej wzrasta, kiedy stworzone są odpowiednie warunki do jej przeprowadzenia. Składa się na nie: klimat poczucia bezpieczeństwa, indywidualne podejście do diagnozowanego dziecka, atrakcyjność stosowanych narzędzi diagnostycznych. Bardzo ważny jest również sposób przeprowadzenia badania. Zadania nie mogą doprowadzić do zmęczenia i zniecierpliwienia dziecka. Zasadne więc jest sięgnięcie po techniki zabawowe.

Całościowa diagnoza pedagogiczna obejmuje:
- ocenę poziomu czytania;
- ocenę poziomu pisania;
- diagnozę środowiska rodzinnego;
- diagnozę prognostyczną.

Badanie opanowania umiejętności czytania dotyczy oceny znajomości liter, sprawdzenia umiejętności czytania głośnego oraz rozumienia tekstu.
Pierwszym krokiem w pedagogicznym działaniu rozpoznawczym jest sprawdzenie znajomości liter.
Próba zwykle dokonywana jest w następującej kolejności:
1. uczeń nazywa wskazywaną literę;
2. uczeń wskazuje odpowiednik literowy wymawianej litery;
3. uczeń kopiuje litery.
Sprawdzian umiejętności czytania odbywa się za pomocą tekstu bezsensownego oraz tekstu wiązanego.
Tekst bezsensowny służy do badania tempa czytania. Przy pomocy tekstu wiązanego bada się technikę i tempo czytania, analizuje rodzaj popełnianych błędów oraz sprawdza stopień rozumienia tekstu. stosuje się również próbę cichego czytania, która wydaje się bardziej miarodajna podczas sprawdzania rozumienia tekstu, albowiem dziecko czytając, głównie koncentruje się na treści.

Ocena poziomu pisania dokonywana jest zwykle poprzez trzy formy pisemnych sprawdzianów: przepisywanie, pisanie ze słuchu i pisanie z pamięci. Każda z tych form w różnym stopniu angażuje procesy percepcyjno – motoryczne i intelektualne.
Pedagogiczne postępowanie diagnostyczne w tym zakresie ma na celu ujawnienie dysgrafii i dysortografii.
Staje się to możliwe poprzez wnikliwą identyfikacje i interpretację błędów popełnionych podczas realizacji trzech prób pisania oraz ocenę poziomu graficznego pisma.
Rozpoznawczy etap diagnozy pedagogicznej w obrębie analizy błędów popełnionych podczas czytania i pisania ma na celu wysnucie wniosków i włączenie ich do interdyscyplinarnej diagnozy, dającej podstawy stworzenia obrazu prognozy co do dalszego rozwoju dziecka.

Włączenie diagnozy środowiska rodzinnego do pedagogicznego postępowania rozpoznawczego uzasadnione jest rolą jakie ono odgrywa w rozwoju dziecka. Istnieje więc potrzeba uchwycenia tych elementów środowiska rodzinnego, które zaburzają rozwój zdolności, czy utrwalają istniejące deficyty.
Do przeprowadzenia diagnozy środowiska rodzinnego służą takie techniki, jak: wywiad z rodzicami dziecka, rozmowa z dzieckiem, techniki projekcyjne.

Ostatnim, a zarazem najtrudniejszym etapem pedagogicznego postępowania diagnostycznego jest diagnoza prognostyczna.
Polega ona na przewidywaniu tego, jak dane zjawisko może lub powinno się rozwijać. Stanowi konfrontację wszystkich spostrzeżeń i wniosków interdyscyplinarnego badania dziecka, które ujawnia specyficzne trudności w uczeniu się.
Dzięki szerokiemu zestawowi danych z poszczególnych diagnoz uzyskuje się podstawę do kontynuowania pełnej, realistycznej prognozy. Czynność ta wymaga z jednej strony wnikliwej analizy uzyskanych wyników badań, a z drugiej łączenia różnych elementów w precyzyjne wnioski.
Bowiem tylko wnikliwie przeprowadzone podsumowanie wyników diagnozy pedagogicznej, psychologicznej i lekarskiej stanowi właściwe podłoże do wyznaczenia drogi terapeutycznej dziecka, gwarantującej trafność doboru indywidualnych działań korekcyjno – kompensacyjnych dla tegoż dziecka.
Całościowo i właściwie ujęta interdyscyplinarna diagnoza indywidualnego przypadku daje szansę na powodzenie terapii pedagogicznej.


CO O DYSLEKSJI WIEDZIEĆ POWINIEN RODZIC DZIECKA
I JEGO NAUCZYCIEL

Dysleksja nie jest chorobą, którą można wyleczyć, nie jest to również coś, z czego się wyrasta. Dyslektycy uczą się radzić sobie ze swoimi problemami w większym lub mniejszym stopniu, w zależności od cech osobowości oraz pomocy, jaką otrzymają w domu i w szkole.
Jeżeli dziecko- uczeń dużo pracuje, stara się, zna zasady ortograficzne, a mimo to ma kłopoty z czytaniem oraz prawidłowym pisaniem, należy problem ten zgłosić do pedagoga lub Poradni P-P. Dzięki specjalistycznym badaniom oraz analizie prac dziecka będzie można rozpoznać przyczynę jego trudności w nauce.
Dziecko z objawami dysleksji rozwojowej potrzebuje zwiększonego zainteresowania ze strony rodzica i nauczyciela.
Problem ten narasta w klasach starszych.. Parcjalne opóźnienia funkcji poznawczych i motorycznych oraz integracji percepcyjno- motorycznej powodują nie tylko trudności w nauce języka ojczystego, ale również języków obcych i wielu innych przedmiotów. Uczeń dyslektyczny potrzebuje indywidualnego podejścia ze strony nauczycieli, ze względu na specjalne potrzeby edukacyjne, możliwości i ograniczenia. To podejście aktualne jest do wszystkich przedmiotów nauczania. Ważne jest, aby nauczyciele dostosowywali wymagania do możliwości ucznia i oceniali jego pracę w stosunku do włożonego wysiłku i pracy, a nie do uzyskanych efektów. Należy pamiętać, że ustne odpowiedzi dziecka dyslektycznego są lepszym wskaźnikiem jego umiejętności niż prace pisemne. W przypadku dysgrafii lub dysortografii prace pisemne powinny być oceniane ze względu na ich poprawność merytoryczną ( treść, zakres wiedzy), a nie ze względu na poprawność ortograficzną czy poziom graficzny pisma.

UCZNIOWIE KLAS STARSZYCH MAJĄ TRUDNOŚCI Z :
( między innymi)
- przypominaniem słów, nazw;
- poprawnym, płynnym czytaniem i pisaniem;
- organizacją swoich czynności, co odbija się na pracach pisemnych;
- rozumieniem bardziej skomplikowanych instrukcji, mogą je błędnie zrozumieć;
- zachowaniem i rozpoznawaniem kierunków przestrzeni, miejsca, czasu;
- zapisywaniem informacji z tablicy i podczas ich dyktowania;
- ukończeniem zadania w wyznaczonym czasie, szybko się męczą;
- koncentracją uwagi ( wynik niepokoju);
- zachowaniem właściwych relacji z rówieśnikami: jest postrzegany jako nieposłuszny, niegrzeczny, agresywny lub buntowniczy;
- opowiadaniem treści lektury, odpowiedzią na zasadnicze pytania;
- wykonywaniem ćwiczeń na lekcji wychowania fizycznego;
- trudności w koordynacji ruchów.

RODZICU! NAUCZYCIELU! Pamiętaj, że dziecko dyslektyczne bardzo przeżywa niepowodzenia w nauce, bądź zatem dla niego cierpliwy i wyrozumiały. Na trudności reaguj spokojnie, nie krytykuj, chwal nawet za drobne sukcesy oraz porozmawiaj z nim o jego trudnościach. Odpowiedzialność za dziecko dyslektyczne spoczywa nie tylko na rodzicach, ale również na wszystkich nauczycielach mających z nim zajęcia.

DEKALOG DLA RODZICÓW DZIECI DYSLEKTYCZNYCH
( dla nauczycieli też !!!) za M. Bogdanowicz

NIE- „ nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe”

1. Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
2. Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizuje je to do pracy.
3. Nie łudź się, że dziecko „ samo z tego wyrośnie, weźmie się w garść”,
„ przysiądzie fałdów” lub, że ktoś je z tego „ wyleczy”.
4. Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania, pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
5. Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.

TAK- „ strzeżonego Pan Bóg Strzeże”

6. Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.
7. Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka, na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się ze specjalistą( psychologiem, pedagogien, logopedą).
8. Aby jak najwcześniej pomóc dziecku:
- zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga;
- korzystaj z odpowiedniej literatury i fachowej pomocy nauczyciela- terapeuty
( w formie terapii indywidualnej i grupowej);
- bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.
9. Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka w jego kłopotach szkolnych.
10. Chwal i nagradzaj dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nią wysiłek.
Spraw, aby praca z dzieckiem była przyjemna dla was obojga.


KILKA SŁÓW REFLEKSJI

Sprawą decydującą o szkolnych losach dziecka – a nierzadko o całym jego życiu – jest jak najwcześniejsze wykrycie objawów dysleksji. Ideałem jest rozpoznanie w wieku przedszkolnym, najpóźniej w klasie zerowej i natychmiastowe podjęcie terapii.
Stąd wypływa potrzeba identyfikowania dzieci zagrożonych niepowodzeniami w nauce czytania i pisania – ryzykiem dysleksji. Termin „ryzyko dysleksji’ stosuje się do dzieci młodszych wykazujących wybiórcze zaburzenia w rozwoju psychoruchowym, które mogą uwarunkować wystąpienie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu.
Ryzyko dysleksji może odnosić się również już do uczniów, którzy napotykają na pierwsze, lecz nasilone trudności w nauce – mimo inteligencji w normie, dobrze funkcjonujących narządów zmysłu, właściwej opieki dydaktycznej i wychowawczej, zarówno w domu, jak i w szkole. Mogą one w późniejszym życiu, nawet dorosłym, wpływać negatywnie na poczucie własnej wartości i umiejętności rozwiązywania życiowych problemów.
Przyczyny dysleksji leżą poza szkołą, ale brak pomocy w formie terapii, zespołów korekcyjno – kompensacyjnych powoduje, iż trudności dziecka dyslektycznego utrwalają się, a nawet pogłębiają.
Największą krzywdą, jaką można dyslektycznemu dziecku wyrządzić, to zaniechać terapii i pozostawić go samemu sobie. Bez opieki specjalistycznej kłopoty dyslektyka nie skończą się właściwie nigdy. Im wyższy etap kształcenia, tym trudności będą dotkliwiej odczuwane.
Sama terapia pedagogiczna w zależności od wielkości zaburzeń może trwać nawet kilka lat. Zależy ona od motywacji dziecka i od wsparcia ze strony rodziny i szkoły.
Zebrała i opracowała: Grażyna Michalik
nauczycielka nauczania zintegrowanego SP nr2 w Sztumie

Literatura:

M. Bogdanowicz, Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci..., „ Psychologia Wychowawcza” 1996, nr 1.
M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji. Problem i diagnozowanie, Gdańsk 2002.
I.Czajkowska, K. Herda, Zajęcia korekcyjno- kompensacyjne w szkole, WSiP 1984.
E. Górniewicz, Pedagogiczna diagnoza specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, Toruń 1998.
J. Jastrząb, Akceptacja uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, „ Wychowanie na co dzień” 1997, nr 3.
J. Jastrząb, Edukacja terapeutyczna Toruńska Szkoła Terapeutyczna- dziesięć lat doświadczeń, Toruń 2002.
J. Jastrząb, Zaspokajanie potrzeb edukacyjnych, „ Wychowanie na co dzień” 1995, nr 12.
Z. Saduś, Analiza błędów ortograficznych popełnianych przez uczniów w starszym wieku szkolnym oraz sposoby ich przezwyciężania, [ w:] Jak pomóc dziecku z dysortografią, W. Turewicz (red.), Zielona Góra 2002.
M. Selikowitz, Dysleksja i inne trudności w uczeniu się, Warszawa 2002.
B. Zakrzewska, Trudności w czytaniu i pisaniu Modele ćwiczeń, Warszawa 1999.
S. Ziemski, Problemy dobrej diagnozy, Warszawa 1973.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie