|
Temat:
SPOSOBY OBRONY PRZED STRESEM,
CZYLI DZIWNE ZACHOWANIA DZIECI.
CELE:
1.Wskazanie rodzicom wzorów zachowań rekompensujących poczucie niższości.
2.Wykazanie jak ważna jest rodzicielska umiejętność postawienia się na miejscu dziecka i zrozumienie tego, co przeżywa
PRZEBIEG SPOTKANIA:
ĆWICZENIE 1
Nauczyciel rozdaje rodzicom, krótkie ankiety i prosi o ich wypełnienie.
Taką samą ankietę wypełniali na godz. wychowawczej uczniowie. Rodzice odpowiadają tak, jak myślą, że odpowiedziałyby ich dziecko.
ANKIETA
Tytuł ostatnio przeczytanej książki………………………………………………………
Imię przyjaciela…………………………………………………………………………..
Ulubione zajęcie………………………………………………………………………….
Najbardziej lubię………………………………………………………………………….
Nie lubię, gdy……………………………………………………………………………..
Boję się……………………………………………………………………………………
Ile czasu dziennie poświęcasz nauce……………………………………………………..
Ile czasu dziennie poświęcasz kolegom…………………………………………………..
Oceń w skali od 1 do 5 swoją pomoc w domu…………………………………………....
Ulubiony program telewizyjny…………………………………………………………...
Nie radzę sobie z………………………………………………………………………….
ĆWICZENIE 2
Po wypełnieniu, nauczyciel rozdaje ankiety wypełnione przez dzieci. Rodzice maja czas na analizę i porównanie odpowiedzi swoich i dziecka.
Nauczyciel:
Czy rzeczywiście znamy swoje dziecko?
-Wydaje nam się, że tak.
-Jednak widzę na Państwa twarzach zdziwienie, uśmiechy, gdy odpowiedzi były zupełnie inne, niż się państwo spodziewali.
-Nasze dzieci są zupełnie inne w towarzystwie kolegów, inne w szkole.
-Jak często się słyszy narzekania matek na dzieci, podczas gdy nauczycielka mówi:
”Ja z nim nie mam najmniejszych problemów!”
i odwrotnie nauczyciele skarżą się na zachowania ucznia, a matka ma w domu miłego, sympatycznego chłopczyka (dziewczynkę).
Skąd takie zamiany? Zachowania naszych dzieci zależą od doznawanych w danym momencie stanów emocjonalnych.
Silne poczucie niższości wywołane np. kolejna jedynką, czy wyśmiewaniem się przez kolegów, czy wreszcie opryskliwym odezwaniem się najbliższych powodują zachowania ochraniające dziecko przed bólem wywołanym przez otoczenie.
Przedstawiam państwu, więc wzór zachowań „ucieczkowych” i omówię je z państwem.
ĆWICZENIE 3
Prowadzący rozdaje rodzicom kartki.
Nauczyciel:
Proszę państwa o chwilę zastanowienia i przypomnienie sobie takich zachowań dzieci, które wydawały się państwu dziwne, niepasujące do sytuacji, w jakich wystąpiły lub do temperamentu osoby, której były udziałem.
Przypomnijmy sobie również okoliczności, w jakich wystąpiły.
-Po przerwie nauczyciel prosi o odczytanie ( chętne osoby) zapisków i podczas dyskusji przyporządkowanie przedstawionych zachowań do wzorcowych reakcji ucieczki od poczucia niższości podanych na plakacie.
Następnie wspólnie rodzice zastanawiają się, dlaczego dziecko zostało zmuszone do reakcji obronnej.
-Tu nauczyciel podaje swój przykład: Chłopiec, który ma kłopoty z czytaniem (szczególnie głośnym) na lekcji języka polskiego, kiedy nauczyciel wywołuje uczniów po kolei do czytania fragmentów tekstu, gdy czuje, że za chwile będzie wywołany zaczyna odwracać się do kolegów siedzących; robi głupie miny, głośno dowcipkuje na temat pomyłek w czytaniu, które popełniają koledzy. Nie reaguje na uwagi nauczyciela.
Czynnik stresujący: głośne czytanie (wiem, że wypadnę źle),
chłopiec ma: poczucie niższości (jestem gorszy od pozostałych, odczuwa: napięcie emocjonalne, stres (nie wytrzymam tego oczekiwania, jego reakcja obronna: błazenada (niech chłopaki zobaczą, że chociaż nie jestem tchórzem to i tak okażę się klasowym idiotą. Przykłady podane przez rodziców nauczyciel omawia podobnie:
• czynnik stresujący,
• uczucia dziecka,
• reakcja obronna.
Nauczyciel:
Szanowni państwo bardzo ważnym w wychowaniu nastolatka jest zrozumienie go i pomoc w opanowaniu emocji. Dobrze jest o emocjach i uczuciach rozmawiać zarówno dziecka jak i swoich.
Nie walczmy z dzieckiem o drobiazgi, ale jasno precyzujmy oczekiwania i określajmy konsekwencje zachowania, którego nie akceptujemy.
Nie obrażajmy się za słowa – dziecko nie jest dla nas partnerem w kłótni.
I najważniejsze – pamiętajmy, jak sami czuliśmy się w wieku „nastu” lat i jak często uważaliśmy, że rodzice nas nie rozumieją.
Prezentacja plakatu pod hasłem „uczucia”.
Wskazane jest, aby zainteresować nim rodziców i wykazać jak wiele różnych uczuć towarzyszy nam w ciągu życia i jak ważna jest umiejętność nazywania ich i mówienia o nich. Zainteresowanym darujemy kserokopie plakatu.
Agnieszka Wilkanowska
|
