Szkoła przy ulicy Polanki w Gdańsku – Oliwie mieści się w dwupiętrowej kamienicy z drewnianym gankiem. Od strony podwórka widać plac zabaw: huśtawki, stół do gry w tenisa stołowego i miejsce na grę w kosza. Gdyby nie szyld nad drzwiami, trudno byłoby przypuszczać, że tu mieści się szkoła, od niedawna funkcjonująca jako zespół. Tutaj uczą się dzieci od „0” do III klasy gimnazjum.
Do budynku nie wtargnie nikt obcy, bo przy wejściu czuwa pan Woźny, który dba o bezpieczeństwo dzieci.
Sale są przytulne, malowane i dekorowane przez rodziców . W klasach uczy się maksymalnie 16 osób. Zdarzają się też grupy kilkuosobowe. Na I piętrze jadalnia – tu można napić się herbaty, zjeść zupę lub obiad.
Marek ( imię zmienione ) przybył tu 2 lata temu. Źle wspomina tamten czas, był przygaszony, niepewny siebie. W poprzedniej szkole dali mu do zrozumienia, że wiele nie osiągnie w życiu. Rodzice załamali się, on sam bał się szkoły, nie chciał chodzić, symulował, popadał w fobię szkolną. Przez znajomych dowiedzieli się o niepublicznej podstawówce w Oliwie i tak trafił na Polanki. Znalazł się w klasie, gdzie 70% dzieci miało ten sam problem, co on – dysleksję. Marek miał zaległości – z trudem czytał, pisał, bał się wypowiadać. Nowa grupa szybko go zaakceptowała, pedagodzy i terapeuci wsparli. Dziś nie przypomina dawnego wystraszonego chłopca. Uwierzył we własne siły, jest aktywny, ma wiele pomysłów. Dużo lepiej czyta, pisze, chętnie zabiera głos na lekcjach. Trudno uwierzyć, że to ten sam Marek. I do tego dodaje: „Nie wiedziałem, że szkołę da się lubić”.
Marek nie jest jedynym uczniem, który trafił tu z trudnościami w nauce. Są też tacy z problemami wychowawczymi, ale także uczniowie zdolni, uczący się równolegle w szkole muzycznej lub uczęszczający na zajęcia łyżwiarstwa figurowego. Szkoła wspiera każdego ucznia. Traktuje go indywidualnie. To tutaj nauczyciele stawiają na indywidualizację nauczania, co jest trudne w przepełnionych klasach. Dla zdolniejszych są koła zainteresowań, konkursy, dodatkowe zadania, dla uczniów z trudnościami – zajęcia indywidualne, terapia pedagogiczna, spotkania z psychologiem. W jednej z klas nauczania początkowego uczy się chłopiec ze znacznym ubytkiem słuchu, w starszych klasach są dwie dziewczynki po porażeniu mózgowym, dla nich też znalazło się tutaj miejsce. Nie czują się inne, bo panuje tu atmosfera ciepła, życzliwości i akceptacji.
A wyniki testów kompetencji mówią same za siebie, uczniowie mimo wielu dysfunkcji osiągają najwyższe punktacje w województwie. Możemy się też pochwalić laureatami olmpiad i konkursów przedmiotowych.
To nie jest elitarna szkoła dla prymusów ani przechowalnia dla nieuków, ale przyjazne miejsce dla tych uczniów, którzy chcą w atmosferze zrozumienia i zaufania kształcić się i rozwijać, czasem może z trudem i dodatkowym wysiłkiem nauczycieli, rodziców i ich samych.
Aleksandra Maj – Adamska
nauczyciel języka polskiego |
