Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
W jaki sposób zwiększyć efektywność uczenia się ?

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 6324 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 Jednym z podstawowych celów nauczania jest podniesienie poziomu osiągnięć szkolnych uczniów oraz wykształcenie u nich takiej postawy, która umożliwi im uczenie się przez całe życie. Współczesnego człowieka powinna cechować aktywna postawa edukacyjna, gdyż tylko taka postawa może zagwarantować pełne i świadome uczestnictwo w stale zmieniającym się świecie. Znamienną cechą współczesnego człowieka winien być sposób uczenia się.
     "Dziś - pisze H. Hamer - potrzebą chwili jest wychowanie samodzielnie myślących, aktywnych, pełnych inwencji i inicjatywy młodych ludzi, którzy potrafiliby efektywnie pracować w warunkach wolnego rynku."
     Olbrzymia odpowiedzialność spoczywa w osobie nauczyciela. "Nauczanie staje się więc organizowaniem sytuacji uczenia się, a może lepiej i sztuką kierowania uczeniem się innych." Oprócz organizowania uczenia się, nauczyciel powinien ułatwiać pracę uczniów oraz wzbudzać ich motywację do nauki.
     Ułatwianie polega na wskazywaniu uczniom właściwych sposobów uczenia się, tzn. na zaznajamianiu z czynnościami uczenia się. Przez "sposoby" (techniki) pracy umysłowej rozumie się na ogół różne podstawowe czynności poznawcze i motoryczne, które warunkują skuteczne uczenie się, sprzyjają organizacji i planowaniu tego procesu, a z czasem pozwalają nabyć określonej wprawy w samodzielnym zdobywaniu wiedzy.
     Mimo, iż zapoznanie ze sposobami uczenia się jest sprawą bardzo ważną, jednak z doświadczenia wiadomo, że nauczyciele informują o technikach uczenia się raczej rzadko i pobieżnie; a przecież "rozwijanie myślenia i umiejętności uczenia się należy uznać za podstawowe zadania procesu nauczania."
     J. Pieter zauważa, iż "we wszelkim działaniu prym wiodą motywy, bo sposoby działania są od nich uzależnione."
     W zależności od rozmaitości sytuacji, zadań życiowych a także i osoby, można wyliczyć szereg różnorodnych motywów. Mając na uwadze szkołę oraz działania uczniów i nauczycieli R.I. Arends wyróżnia następujące czynniki motywacyjne:

  1. Poziom napięcia, związany z trudnością wykonywanego zadania. Jeżeli zadanie jest zbyt łatwe, uczniowie będą czuli niewielką ochotę aby je wykonać, z kolei zadanie zbyt trudne mocno stresuje uczniów i to powoduje, że na uczenie się zostaje przeznaczona resztka energii.
    Optymalnym rozwiązaniem jest umiarkowany poziom napięcia, który pobudza do uczenia się.
  2. Koloryt emocjonalny . Uczniowie wkładają ¦w uczenie się mniej lub więcej wysiłku w zależności od tego czy środowisko dydaktyczne i określona sytuacja dydaktyczna są przyjemne czy nieprzyjemne.
  3. Poziom poczucia sukcesu - związany z wysiłkiem włożonym w rozwiązanie zadania. Zadania zbyt łatwe nie przynoszą poczucia sukcesu, nie motywują uczniów; zadania zbyt trudne także nie mają wartości motywującej.
  4. Poziom zainteresowania. Materiał nauczania, sposób pracy nad nim powinien nawiązywać do zainteresowań uczniów (można odnosić się w zadaniach do realiów klasy).
  5. Sprzężenie zwrotne. Informację o wyniku działania uczeń powinien otrzymać jak najszybciej. Powinna ona być jak najdokładniejsza i niewartościująca.
  6. Struktury dydaktyczne celu i nagród. Głównym czynnikiem sprawczym sukcesu powinien być wysiłek uczniów włożony w pracę.
  7. Kształtowanie motywów panowania. Potrzeba panowania zostaje zaspokojona, jeżeli uczeń czuje, że ma wpływ na środowisko dydaktyczne i zadania.
     Do zadań efektywnego nauczyciela należy, więc kształtowanie otoczenia sprzyjającego uczeniu się.
     E. Perrot podobnie jak R.I. Arends uważa, iż aby uczenie się przyniosło lepsze efekty, nauczyciel powinien skupić uwagę uczniów na temacie nauki poprzez ukazanie im czegoś interesującego, oprócz tego należy ułatwić przejście od znanego do nieznanego, wyjaśnić uczniom czego się od nich oczekuje. Czynności uczniów powinny być przygotowane w ten sposób, aby powstało wysokie prawdopodobieństwo osiągnięcia zamierzonych celów. Nowym pojęciom należy nadać znaczenie.
     Na atrakcyjność treści zwraca uwagę również W.D. Wall: "treści powinny być wystarczająco zróżnicowane, bogate i zrozumiałe."
     Należy pamiętać także, że wykonywaniu zadania powinna towarzyszyć także satysfakcja "oklepane, stereotypowe zadanie nie budzi zainteresowań badawczych, a zadanie zawierające zbyt wiele niejasności może spowodować dezorientację i niepokój, prowadząc w efekcie do zatamowania dociekliwości."
     Powyższe przykłady dowodzą, iż do naczelnych motywów uczenia się dzieci należy sugestywny wpływ nauczyciela i całej sytuacji szkolnej.
     Aby uczenie się przyniosło pożądane efekty, musi odbywać się w odpowiednich warunkach. J. Pieter dokonał podziału warunków na cztery grupy:
  1. warunki psychiczne, które obejmują procesy świadomości i cechy osobowości.
  2. warunki przedmiotowe - czyli struktura obiektywna przedmiotu, którego się uczy.
  3. warunki organiczne, obejmujące ogół czynności fizjologicznych organizmu.
  4. warunki społeczne do których zaliczono wykształcenie, jakość pracy nauczyciela, stopień organizacyjny szkoły itp.
     Optymalna sytuacja istnieje wtedy, gdy wszystkie z wymienionych warunków mają zabarwienie pozytywne.
     Istnieje jeszcze wiele innych warunków sprzyjających uczeniu się jak np.: odpowiednie oświetlenie, właściwa wysokość mebli itp., jednak tutaj podano tylko niektóre, istotne z punktu widzenia nauczyciela i ucznia. Oprócz tego uczniowie mogą sięgnąć do książek J. Rudniańskiego, który dostosował technologię pracy umysłowej do ich potrzeb, w tym celu wykorzystał dorobek psychologii uczenia się.

Opracowanie : Irena Pietrucha

Bibliografia:
  • H. Hamer: Klucz do efektywności nauczania. Poradnik dla nauczyciela. Warszawa 1997, "Veda." S.12
  • Ł. Dawid: Uczenie się jako forma działalności ucznia. W: Dziecko w świecie szkoły. Pod red. B. Dymary. Kraków 1998, Impuls, s.50
  • J. Półturzycki: Wdrażanie do samokształcenia. Warszawa 1983, WS i P, s.96-97
  • H. Chylińska: Samodzielność jako czynnik kształtowania umiejętności uczenia się. "RUCH PEDAGOGICZNY" 1987 NR2, s.101
  • J. Pieter: Psychologia uczenia się i nauczania. Katowice 1970, Śląsk, s.142
  • R.I. Arends: Uczymy się nauczać. Warszawa 1995, WS i P, s.138-141
  • E. Perrot: Efektywne nauczanie. Warszawa 1995, WS i P, s.26-27
  • W.D. Wall: Twórcze wychowanie w okresie dzieciństwa. Warszawa 1986, PWN, s.312
  • J.S. Bruner: W poszukiwaniu teorii nauczania. Warszawa 1974, PIW, s.168
  • Z. Pietrasiński: Sztuka uczenia się. Warszawa 1964, WP, s.25-34
  • J. Rudniański: Metody pracy umysłowej ucznia. Warszawa 1967, PZWS
  • J. Rudniański: Jak się uczyć. Warszawa 1964, PZWS

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie