Scenariusz moż być zaprezentowany w czasie akademii poświęconej organizacji Polskiego Czerwonego Krzyża lub z okazji Dnia Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca.
Wykorzystano w nim własne teksty wierszy oraz piosenki napisane do znanych melodii, z tekstami zmienionymi,dostosowanymi do tematyki uroczystości.
„Światu potrzeba więcej wrażliwych serc” – autorski scenariusz uroczystości
Narrator:
Czerwony Krzyż to organizacja charytatywna, pomagająca ludziom cierpiącym na całym świecie bez względu na ich narodowość, rasę, wyznawaną religię czy poglądy polityczne. Misja Czerwonego Krzyża opiera się na najszlachetniejszych ideałach, jakie człowiek może stworzyć – ideałach, które służą poszanowaniu godności wszystkich ludzi, bez czynienia różnic i podziałów między nimi. Upadło wiele powstałych dotychczas ideologii,
w ich miejsce pojawiły się nowe; natomiast humanitarne idee czerwonokrzyskie są niezmienne i wciąż aktualne.
W 1919 roku powstał w naszej Ojczyźnie Polski Czerwony Krzyż, który działa po dzień dzisiejszy. Aby misja tego Ruchu mogła dalej trwać i rozwijać się, potrzeba zrozumienia, zaangażowania i pracy młodego pokolenia.
Poprzez zaprezentowane za chwilę wiersze i piosenki chcemy wyrazić nasze zrozumienie dla nieszczęść i skomplikowanych losów ludzi, wynikających z różnorodnych konfliktów i problemów współczesnego świata, chcemy zadeklarować chęć niesienia pomocy tym, którzy jej potrzebują – na miarę naszych dziecięcych możliwości.
Wiersz:
Czerwony krzyżu, w morzach krwi
Pociechą błyszczysz smutną
Gdy bój, mord, i jęk, i łzy
Ten rozhukany tan twój utną.
Czerwony Krzyżu, kiedyż w biel
Roztlisz się promienistą,
Wszechumiłowań znak i cel
Daremny dziś Ewangelisto?
autor: Miriam
Narrator:
Nie ma na świecie dnia bez wojny. W czasie, gdy my prowadzimy spokojne życie w innych miejscach naszego globu giną ludzie.
Piosenka:
/napisana do muzyki Jerzego Satanowskiego (śpiewana przez E.Geppert pt. „Piosenka o Bośni”)/
1. W chwili, gdy kupujesz lody
I oglądasz pokaz mody,
Gdy ci słodko chwile płyną –
Ludzie giną.
2. W miastach o dziwacznych nazwach
Grad ołowiu, grzmot żelaza.
Nieświadomi, co ich winą –
Ludzie giną.
3. W wioskach, których nie wyśledzi wzrok,
Bez krzyku, bez spowiedzi,
Bez żegnania się z rodziną –
Ludzie giną.
4. Ludzie giną, gdy do kina
Się wybierasz wraz z rodziną.
Film oglądasz z śmieszną miną –
Nie, tu giną.
5. W stronach zbyt dalekich, by nas
Przejąć mógł czyjś bólu grymas,
Gdzie strach lecieć Herubinom –
Ludzie giną.
6. W chwili kiedy mecz oglądasz
Albo co wykazał sondaż,
Ludzi, co z cwaniactwa słyną –
Inni giną.
7. I choć żyjesz w dobrobycie,
Wspomnij tych, co tracą życie.
Chociaż nie jest twoją winą
To, że giną – wciąż giną.
Narrator:
Często staramy się nie zauważać czyjegoś cierpienia, bo tak jest wygodniej. Próbujemy wyciszyć wyrzuty sumienia, gdyż przypominają nam o tym, że należało komuś pomóc. Otwórzmy oczy na ból i cierpienie.
Piosenka:
/napisana do melodii Jerzego Satanowskiego (spiewana przez E. Geppert pt. „Pijmy”)/
1. Spójrzmy, spójrzmy kochani,
By zobaczyć, gdzie płacz i gdzie ból.
Świat umiera za oknami,
A my gramy najmniejszą z ról.
Świat umiera za oknami,
Gdzieś spokojny śni sen jego kat.
Spójrzmy, spójrzmy kochani.
Czy to tak ma wyglądać ten świat?
2.Krzyczmy, krzyczmy, kochani,
Niech od krzyku zapali się mur.
Świat umiera za oknami,
Niemy, szary, wyschnięty na wiór.
Świat umiera za oknami.
Czemu w niebie nie słyszy go nikt?
Krzyczmy, krzyczmy, kochani,
Choćby krtań nam rozerwał ten krzyk.
3.Chodźmy walczyć, kochani,
Póki jeszcze coś w sercach nam gra.
Świat umiera za oknami,
Wspólną pracą coś zdobyć się da.
Świat umiera za oknami.
Zauważmy, gdzie leją się łzy.
Służmy innym, kochani,
Zapomnijmy, kto dobry, kto zły.
Wiersz:
List do ludożerców
Kochani ludożercy
nie patrzcie wilkiem
na człowieka
który pyta o wolne miejsce
w przedziale kolejowym
zrozumcie
inni ludzie też mają
dwie nogi i siedzenie
Kochani ludożercy
poczekajcie chwilę
nie depczcie słabszych
nie zgrzytajcie zębami
zrozumcie
ludzi jest dużo będzie jeszcze
więcej więc posuńcie się trochę
ustąpcie
Kochani ludożercy
nie wykupujcie wszystkich
świec sznurowadeł i makaronu
Nie mówcie odwróceni tyłem:
ja mnie mój moje
mój żołądek, mój włos
mój odcisk moje spodnie
moja żona moje dzieci
moje zdanie
Kochani ludożercy
nie zjadajmy się Dobrze
bo nie zmartwychwstaniemy
Naprawdę
Tadeusz Różewicz
Narrator:
Henry Dunant – założyciel Ruchu Czerwonego Krzyża – zachęcając kobiety do pomocy rannym żołnierzom wrogiej armii, powiedział pod Solferino, że cierpienie jest niezależne od narodowości. Zastanówmy się, czy potrafimy szanować innych bez względu na ich narodowość, rasę, wyznawaną religię. Czy nie kierujemy się w życiu uprzedzeniami, stereotypami?
Wiersz:
Czerwony krzyż to znak bez granic.
Jaskrawo świecąc w czystej bieli,
Jest tam, gdzie los zaczyna ranić
Nieludzką nędzą, wojną, klęską.
Jego ramiona wszędzie sięgną.
Wszędzie – bez względu na wyznanie
Tych, co niedolą są przybici.
Choć może to są muzułmanie
Z kraju terroru, z kraju wojny,
Gdzie czas jest ciągle niespokojny.
A czasem człowiek, co swą wiarą
Wśród innych tak się nędznie szczyci,
Uznaje tylko swoje zdanie,
Bezdyskusyjne stawia pytanie:
- Na kogo liczy ten poganin?
Nieznany człowiek z dziką twarzą.
Ma mu pomagać chrześcijanin?
Ten innowierca wsparcia czeka?
- Nie- czeka człowiek na człowieka.
Narrator:
Naśladując szlachetną ideę Polskiego Czerwonego Krzyża starajmy się zauważać ludzką biedę, ból i cierpienie. Nie patrzmy na nie bezczynnie i obojętnie. Spieszmy się kochać ludzi – czas i życie szybko mija.
Wiersz:
- Nakazano mi żyć!
Jak? Jestem w rozterce.
Z czego mam więcej czerpać: z umysłu czy z serca?
Kogo kochać? Co wiedzieć? O czym pięknym marzyć?
Czy mam czekać ze strachem, czym mnie los obdarzy?
- Ciągle pytasz i tkwisz tak w marnej bezczynności.
I nie czujesz ni smutku, ni żadnej radości.
I nie ruszasz się z miejsca, a zegar wciąż bije.
Czas twój dojdzie do końca, przed nim się nie skryjesz.
Nie uwierzysz, że los tak zawiódł cię w marzeniach.
Zadasz tylko pytanie gorzkiego zdziwienia.
- Co to było? Tak prędko? Minęło tak skrycie?
Czy to młodość minęła?
- Nie – całe twe życie!
Piosenka Stanisława Sojki pt. „Tolerancja”
1.Dlaczego tak brakuje nam szczerości w życiu, otwarcia?
Budowa ściany wokół siebie – marna sztuka.
Czasami dobre słowo, czuły dotyk wystarczą,
Bo każdy człowiek tego pragnie, tego szuka.
Ref. Na miły Bóg! Życie nie tylko po to jest, by brać.
Życie – nie po to, by bezczynnie trwać.
I aby żyć , siebie samego trzeba dać.
2. Problemy twoje, moje, nasze boje – polityka.
A przecież każdy włos, jak nasze lata, policzony.
Kto jest bez winy niechaj pierwszy rzuci kamień, niech rzuci.
Daleko raj, gdy na człowieka się zamykam.
Ref. Na miły...
Narrator:
Wiedząc, co jest w życiu najważniejsze zacznijmy razem robić coś dobrego dla innych. Biedy na świecie nie brakuje, ale brakuje ludzi wrażliwych i ofiarnych.
Piosenka:
/napisana do melodii utworu „Nie patrz na to miła” grupy Pod Budą/
1. Świat jest taki , a nie inny
I na pewno się nie zmieni.
Ciągle będą ludzie biedni, pokrzywdzeni.
I choć sam masz trudne życie,
Ale budząc się o świcie,
Pomyśl o tych, co nie wstaną dzisiaj rano.
Ref. Służba innym, co z miłości się zrodziła,
To zasada najważniejsza w życiu naszym.
I w tym nasza siła, i w tym nasza siła
Móc cierpienie zauważyć, żyć w przyjaźni.
2. Nie możemy wciąż się bawić,
Gdy tu biedy coraz więcej
I ważniejszy jest karabin niźli serce.
Straszą bombą, terroryzmem,
Nikt nie karze aferzysty,
Tylko krzywdy nie brakuje między nami.
Ref....
3. Gdy niemodny jest humanizm,
Życie ludzkie ma się za nic,
Chociaż hasła wzniosłe płyną wciąż mediami.
Gdy tak ważne jest bogactwo,
Gdy promuje się cwaniactwo-
Musisz żyć szlachetniejszymi ideami.
Ref....
Narrator:
Jak spędzamy nasze młode życie? Czy znajdujemy czas na szczerą refleksję nad swoim postępowaniem?
Wiersz:
Tak idę przez życie uparcie do przodu,
Choć może nie widzę w tym celu.
Nie mogę narzekać – mam dobrych rodziców,
Kolegów, przyjaciół mam wielu.
Zaliczam dni wolne spędzone przyjemnie,
Zaliczam kolejne dni w szkole.
Zadania odrabiam, mam piątki w dzienniku,
Pracuję, choć bawić się wolę.
Po lekcjach – do domu. Omijam kolegę –
Ciamajda oberwał, więc beczy.
Omijam staruszkę, co dźwiga zakupy.
I po co tak dużo jej rzeczy?
Nie plączę się nigdzie. Do domu powracam
Jak trzeba – gdy obiad na stole.
Swój pokój posprzątam, rodzicom pomogę
I siostrę w czytaniu podszkolę.
Więc jestem w porządku. Tak mi się wydaje...
Czy jednak ja dobrze to widzę?
Bo czemu – tak często – gdy idę przez życie,
Po prostu za siebie się wstydzę?
Narrator:
Choć jesteśmy jeszcze dziećmi, możemy mieć udział w budowaniu dobra na świecie swoimi dobrymi uczynkami. Nawet te najmniejsze gesty dobroci powtarzane wiele razy mają dużą wartość, a wrażliwości, wzajemnej życzliwości, pomocy trzeba uczyć się od najmłodszych lat. Naprawę świata zawsze należy zacząć od siebie, od pracy nad sobą systematycznie i wytrwale, krok po kroku.
Wiersz:
Dziecko I
Możesz na mnie liczyć, kolego z ławki, drogi przyjacielu.
Na pomoc w nauce, zrozumienie,
Na podanie dłoni w problemie.
Ja się zmienię.
Ja się postaram zmienić. Może nie od razu
Złe nawyki zmienię w ideały.
Wiem – trzeba wyrzeczeń, poświęcenia, ofiary,
Trzeba pracy.
Dziecko II
Ciągle mi powtarzacie, rodzice kochani,
By być dobrym, szlachetnym, życzliwym dla ludzi.
Być pociechą w ich smutku, być nadzieją w rozpaczy,
I pomocą przy pracy.
Cóż obiecać wam mogę, wy mnie dobrze znacie –
Tak mi trudno przychodzi poprawa.
Choć was bardzo kocham, choć bardzo szanuję –
Rzadko to okazuję.
Dziecko III
Wiedza jest drugim słońcem dla człowieka,
Źródłem radości, środkiem do celu.
Ty mi ją dajesz, mój nauczycielu.
Dziecko IV
Chcę Cię dzisiaj zapewnić o swoich staraniach
Mamo, tato, mój nauczycielu.
O pracy nad sobą, o pilności w nauce –
Ja się życia dobrego nauczę.
autor: Bożena Moskwa
|
