Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
W pogoni za zdrowiem na przestrzeni wieków

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4727 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Zdrowie jest największą wartością człowieka, o które należy dbać i je chronić. Zdrowie warunkuje możliwość działania, radość życia, poczucie szczęścia. Sięgając w głąb dziejów i myśli ludzkiej, człowiek zadawał sobie pytania związane ze zjawiskami, które zdrowiu i życiu nieuchronnie zagrażały. Odpowiedzi na te pytania nosiły niekiedy znamiona magii, wierzeń religijnych, zgromadzonych doświadczeń o charakterze przyrodniczym, mody czy wynalazków. Nie sformułowano jednak konkretnych odpowiedzi.

W POGONI ZA ZDROWIEM NA PRZESTRZENI DZIEJÓW
„Szlachetne zdrowie,
Nikt się nie dowie,
Jako smakujesz,
Aż się zepsujesz”
Jan Kochanowski

Zdrowie jest największą wartością człowieka, o które należy dbać i je chronić. Zdrowie warunkuje możliwość działania, radość życia, poczucie szczęścia. Sięgając w głąb dziejów i myśli ludzkiej, człowiek zadawał sobie pytania związane ze zjawiskami, które zdrowiu i życiu nieuchronnie zagrażały. Odpowiedzi na te pytania nosiły niekiedy znamiona magii, wierzeń religijnych, zgromadzonych doświadczeń o charakterze przyrodniczym, mody czy wynalazków. Nie sformułowano jednak konkretnych odpowiedzi. Człowiek nadal docieka swojej biologicznej i duchowej natury. Poszukuje dróg, aby określić zajmowaną pozycję w otaczającym go świecie społecznym i w świecie natury. Istota ludzka bardzo wcześnie dostrzegła, że jednym z czynników warunkujących jego byt jest zdrowie: pełnia fizycznego, psychicznego i społecznego dobrostanu człowieka.
Spoglądając w głąb historii, już w medycynie chińskiej ciało ludzkie uważano za system współzależnych składników z tendencją do utrzymania naturalnej równowagi.
Brak owej równowagi (choroba) to element pewnych czynników np.: brak snu, niewłaściwa dieta, nieporozumienia rodzinne i społeczne oraz mała ruchliwość fizyczna ciała (F. Capra).
W schemacie uniwersalnym opisanym przez Galena z Pergamonu (129-189 n.e.) zachowanie zdrowia wymagało równowagi sześciu wartości: powietrza i światła (aer), jedzenia i picia (cibis et potus), ruchu i odpoczynku (motus et guies), snu i czuwania (somnus et vigilia), wydzielania i wydalania (sekreta et excreta), emocji (affectum animi). Wartości te następnie zostały podzielone na zależne, niezależne i odchyleń patologicznych.
Hipokrates (460-377 p.n.e.) na greckiej wyspie Kos wygłaszał swoje myśli, iż zdrowie jako dobre samopoczucie oraz choroba jako złe samopoczucie zależy od tego, co nas otacza, co na nas oddziałuje (wiatr, słońce, gleba, powietrze, temperatura, woda), jaki przyjęliśmy sposób życia (żywienie, praca, odpoczynek, zwyczaje seksualne).
Według Platona (437-347 p.n.e.) zdrowie między innymi było funkcją doskonalenia stylu życia.
Plutarch (50-125 n.e.) uważał, że czynnikiem warunkującym zdrowie jest aktywność fizyczna, praca oraz stan wolności.
Stoicy (IV w. p.n.e. – III w. n.e.) przed wartość zdrowia fizycznego wysuwali harmonię umysłową ponad wszystko. Piękno i cnota to jedność, gimnastykę łączono z muzyką, tańcem i poezją. Wszystko zaś służyło zarówno ciału, jak i duszy.
Ideał wychowania w starożytnej Grecji, który postulował doskonałość duchową i cielesną czyli piękno i dobro zwane kalokagatią. Wrażała się ona zarówno w sprawności i wytrzymałości fizycznej, jak i w zaletach umysłu i charakteru moralnego wychowania.
Chrześcijaństwo w czasach średniowiecznych interpretowało pojęcie zdrowia nie jako brak choroby czy cierpienia, co zdolność znoszenia tych przypadłości. Ból, choroba, śmierć to naturalny skutek grzechu. Nie łączono piękna fizycznego i moralnego ze zdrowiem. Istotna zaś była higiena, bo czyste ciało to czysta dusza.
Średniowieczny sposób traktowania ciała zawierał się w relacjach między religijną ascezą a ćwiczeniami cielesnymi. W klasztorach ciało – źródło grzechu stało się przedmiotem umartwień.
W XII w. dotarły do Europy nauki Arabów, według których styl życia ma decydujący wpływ na moment śmierci człowieka (jest pośrednikiem choroby a zdrowia). Symbolem nowego poglądu na przełomie Średniowiecza a czasów nowożytnych był lekarz i filozof Paracelsus (1493-1541). Uważał on, że zdrowi należy ciągle zdobywać, gdyż zależy ono jedynie od samego człowieka. Zainteresowanie znaczeniem zdrowia i środowiska społecznego przyczyniło się do powstania pojęcia – medycyna społeczna. Powstało wiele teorii i nauk empirycznych, a każda wskazywała własną koncepcję rozumowania zdrowia i choroby.
W Polsce specyficznym okresem na poglądy zdrowotne była epoka Renesansu.
Wielorakość powiązań łączących wychowanie fizyczne z wszystkimi dziedzinami życia występowało szczególnie wyraźnie.
Historia teorii i praktyki wychowania fizycznego do niedawna to jeden z najbardziej zaniedbanych rozdziałów historii wychowania, aczkolwiek przeszłość ta jest bardzo interesująca. Można w niej dostrzec różnorodne powiązania wychowania fizycznego z podstawowymi dążeniami poszczególnych epok. Okazuje się, że problem wychowania fizycznego należał do najważniejszych problemów walki o nową koncepcję człowieka i nowe formy organizowania jego społecznego życia na ziemi. Szczególnie w XVI wieku nastąpiła głęboka przemiana dotycząca zachowań zdrowotnych. Dominującym zjawiskiem tej epoki w dziedzinie zdrowia jest inne spojrzenie na ciało ludzkie. Wychowanie rodziców powinno opierać się na kształtowaniu praktycznych umiejętności młodego szlachcica. Opierało się więc w pewny sensie na wychowaniu fizycznym w formie różnorodnych ćwiczeń sprawnościowych przydatnych w życiu.
W okresie Renesansu wychowanie humanistyczne dla klasy panującej to kształcenie zachowania, wysławiania się i obyczajów. Dzieła Ł. Górnickiego, M. Reja i J. Kochanowskiego to zbiór polskiego ideału kształtowania kultury fizycznej wśród młodzieży męskiej.
Krytyczny wizerunek młodego szlachcica przedstawił Ł. Górnicki w „Dworzaninie polskim”. Autor wyobraża sobie, iż młody szlachcic powinien odznaczać się wysoką kulturą umysłową i artystyczną oraz być wszechstronnie sprawnym, „(…) aby miał kształt i dobre postanowienie w ciele, a członki udatne, tak iżby (…) znać siłę, znać czerstwość, znać szybkość”.
W „Żywotach człowieka poczciwego” M. Reja czytamy, iż obowiązkiem młodego człowieka jest uprawianie pożądanych ćwiczeń już od najmłodszych lat. Autor wspomina też o roli rodziców, którzy o takie wychowanie powinni zadbać, ponieważ stanowi to ich rodzicielski obowiązek.
Obraz wychowania fizycznego krytycznie przedstawia też J. Kochanowski. W księdze pierwszej „Pieśni” opisuje młodych szlachciców, którzy „(…) nie umieją na koń wsiąść i w łowy na dzikiego zwierza z oszczepem jechać są niegotowi”. Autor zwraca uwagę na takie elementy wychowania fizycznego, które są przydatne w życiu i do których należy jazda konna, posługiwanie się oszczepem, strzelanie z łuku, pływanie, pokonywanie przeszkód terenowych oraz hartowanie ciała i umiejętność radzenia sobie w trudnych sytuacjach. Dziś nazwiemy te umiejętności – utylitarnymi.
Drugi nurt tego okresu, nurt dążeń wyzwoleńczych Polski wyrażał nieco inne spojrzenie na znaczenie ćwiczeń cielesnych w wychowanie młodego pokolenia. Istotny wkład do dziedziny wychowania fizycznego i ciekawą interpretację tego problemu przedstawił S. Petrycy z Pilzna w „Polityce Arystotelesowej” ujmując znaczenie zabaw i gier dla ćwiczenia ciała i umysłu dzieci. Proponuje doskonalić biegi, skoki, rzuty, wyścigi, grę w piłkę, zapasy, pływanie, szermierkę a nawet „strzelanie” z procy dla celności oka. Drugim propagatorem kultury fizycznej tego okresu w Polsce był wybitny lekarz (Stefana Batorego) Wojciech Oczko, który napisał dzieło „O różnych przypadłościach ciała ludzkiego”.
Doceniał i uzasadniał znaczenie zapasów, jazdy konnej, dźwigania ciężarów, gry w piłkę czy tańca jako ćwiczeń warunkujących zachowania zdrowotne.
Te podwaliny różnorodnych koncepcji wychowania fizycznego mogą stanowić wartościowy wkład naukowy dla współczesnego modelu kultury fizycznej, których cele nadrzędne nie uległy przedawnieniu. Ich ciągle aktualna wartość powinna być podtrzymywana przy dostępnych nam obecnie środkach i metodach realizacji wychowania przez sport i kulturę fizyczną.
Wiek Oświecenia w oczach filozofów i lekarzy propagował szersze ujęcie zachowania zdrowia. Ciekawą propozycją było tworzenie systemu publicznej opieki zdrowotnej. Zaczęły pojawiać się na ten temat pierwsze publikacje. W 1762 roku Beniamin Franklin opublikował „Zdrowie to bogactwo”. Johan Frank uważał biedę za matkę chorób i obwiniał za ten stan rzeczy ówczesny rząd. Rousseau (1712-1778) zalecał dbałość o rozwój fizyczny, gdyż zdrowie to coś więcej, niż przeciwieństwo choroby. W 1794 roku B. Ch. Faust opracował katechizm zdrowia, który włączono do programów szkolnych. Myśli wieku Oświecenia na temat zdrowia i życia zawarł Hufeland w wydanej publikacji „Makrobiotyk” (1796 r.).
Przełom XVIII i XIX wieku nie wniósł rewolucyjnych myśli na temat zdrowia i roli ćwiczeń fizycznych. Twierdzono, że medycyna powinna być nauką elementarną każdej kulturalnej osoby.
Pozytywizm XIX w. ogranicza zaś rolę medycyny tylko do spraw leczniczych. Prowadzono jednak badania poszukując związku między warunkami społecznymi, zdrowiem i chorobą.
Rozwój przemysłu przyczynił się do powstania nowego środowiska człowieka. Pojawił się problem dotyczący warunków pracy i warunków sanitarnych klasy robotniczej. W wyniku różnorodnych badań Maksa Pettenkofera (1818-1901) pojawiły się nowe postawy naukowe w dziedzinie higieny.
W Polsce zainteresowania tą problematyką przejawiał pisarz Bolesław Prus (1847-1912). Uzasadniał, jaką rolę dla społeczeństwa spełniają podstawowe inwestycje sanitarne (wodociągi, kanalizacje), które obniżają ilość zgonów wywoływanych chorobami infekcyjnymi.
Rozwój bakteriologii przyczynił się do stosowania nowego modelu zdrowego życia i higieny wśród warstwy średniej (Louis Pasteur, Robert Koch). Cenną inicjatywę rozpoczął lekarz Józef Polak przy współpracy Bolesława Prusa, dzięki którym powstało w Warszawie Towarzystwo Higieniczne (1898). Natomiast pionierem w wojskowej opiece zdrowotnej był Felicjan Sławoj Składowski dbający o wychowanie fizyczne i sport wśród młodzieży. Niepokojący stan zdrowia, zwłaszcza wśród młodych Polaków widział Józef Piłsudski, który w 1927 roku przewodniczył pierwszemu posiedzeniu Rady Narodowej Wychowania Fizycznego. Uznał on wówczas rozwój kultury fizycznej w życiu narodu za jedno z ważniejszych zadań, które powinno poprawić zdrowie społeczeństwa, podnieść wydajność pracy i sprawność fizyczną służb obronnych. J. Piłsudski proponował rozwiązanie problemów kultury fizycznej na kilku poziomach: kształcenie kadry, rozwój fizyczny młodzieży uniwersyteckiej, dostosowanie programów edukacyjnych do możliwości rozwojowych dziecka oraz rozszerzenie ruchu sportowego w klubach i stowarzyszeniach.
Udało się J. Piłsudskiemu powołać Centralny Instytut Wychowania Fizycznego w Warszawie (obecna Akademia Wychowania Fizycznego im. J. Piłsudskiego), który wykształcił wielu znakomitych sportowców, trenerów i nauczycieli. Zmiana podejścia do wychowania fizycznego dzięki mądrej i wykształconej kadrze pedagogicznej, harmonijne programy edukacji uwzględniające naturalne prawa młodości i rozwoju to postulaty J. Piłsudskiego, które pozostają aktualne dla wychowawców i sprawujących władzę w Polsce.
W wieku XX wraz z rozwojem patologii klinicznej i medycyny antropologicznej zwracano uwagę na szereg problemów zdrowotnych. Obecnie centralnym ośrodkiem myśli jest człowiek w fizycznym, umysłowym i społecznym wymiarze. W odniesieniu do niego powstała cała gama pojęć zdrowia i choroby interpretowanych z pozycji socjologicznej, psychologicznej, teologicznej, kulturowej, fizjologicznej itp. Nie ma jednak zdrowia bez sprawności fizycznej uznawanej powszechnie za pozytywny miernik zdrowia, tzn. gotowość organizmu do podejmowania wysiłków fizycznych i wykonywania czynności ruchowych. Stanowi pożądaną wartość biologiczną dla człowieka. Jednocześnie osobnicza sprawność fizyczna decyduje o zaradności człowieka w różnych zmieniających się sytuacjach życiowych. Stanowi także pożądaną wartość społeczną. Jej wysoki poziom i wszechstronny charakter może ułatwić człowiekowi pracę, wzbogacić jego wypoczynek, rozszerzać kontakty międzyludzkie, tworzyć nowoczesny styl życia. W celu osiągania przedstawionych wartości należy kierunkować rozwój dzieci na ich fizyczną sprawność w ramach wszelkich działań wychowawczych.
Pojęcie zdrowia odnoszące się do jednostki i społeczeństwa wiąże się z pojęciem promocji zdrowia, którego niezaprzeczalną istotą jest higiena. Termin - promocja zdrowia – ukształtował się w czasie obrad Światowego Zgromadzenia Zdrowia (ŚZZ) w 1978 roku. Dynamiczny rozwój promocji zdrowia stworzył potrzebę uściślenia jej. W roku 1984 I Międzynarodowa Konferencja w Ottawie na temat promocji zdrowia poszukiwała nowych form i treści w tej dziedzinie. Owocem kolejnych konferencji w Adelajdzie (Australia 1988), w Sundsvall (Szwecja 1991) były deklaracje i przedstawione stanowiska na skalę światową oraz program działań promocji zdrowia na XXI wiek.
W ramach Europejskiej Strategii Zdrowia (1991 WHO) przyjęto cztery główne kierunki działań:
· Promocja zdrowia
· Zapobieganie chorobom i występowaniu ryzyka w otoczeniu
· Zapewnienie powszechnie dostępnych i odpowiedniej jakości świadczeń zdrowotnych
· Wdrażanie zmian polityki zdrowotnej, organizacji opieki zdrowotnej oraz jej ekonomizacji wraz z oceną technologii medycznej i reorientacją kształcenia kadr i informacji.
Promocja zdrowia ma obejmować całą populację i dotyczyć jej codziennego życia. Światowa Organizacja Zdrowia zaprojektowała i rozpowszechniła wiele propozycji odnoszących się do poszczególnych krajów, które są przyjmowane zgodnie z istniejącymi warunkami danej społeczności. Znane nam są tematycznie te projekty, które realizujemy w szkołach np. „Szkoła promująca zdrowie”, „Zdrowe miasta”, „Zdrowe miejsca pracy”.
Od 1994 roku działa Stowarzyszenie Zdrowych Miast Polskich. Niektóre z nich: Poznań, Toruń, Gdańsk, Białystok czy Kraków należą także do Europejskiej Sieci Zdrowych Miast.
Projekt „Szkoły promującej zdrowie” w Polsce zaistniał w 1992 roku. W ostatnich latach dużym osiągnięciem było wdrażanie wychowania zdrowotnego w szkołach na mocy ustawy o systemie oświaty. Należy też wspomnieć o zasługach Szkolnego Związku Sportowego działającego na rzecz rozwoju sportu i turystyki wśród dzieci i młodzieży.
Istnieje jeszcze wiele działań prowadzonych na szeroką skalę w promowaniu zdrowia. W Polsce działalność ta ciągle się rozwija i rozrasta. Jak ważna to skala problemu w sektorach opieki zdrowotnej, edukacji narodowej i ochrony środowiska świadczy fakt powstania Narodowego Programu Zdrowia zatwierdzonego na mocy protokołu ustaleń Rady Ministrów. Ten oficjalny dokument określa kierunek zdrowotnej polityki społecznej (od 1996 roku).
ŚOZ ogłosiła dwa dokumenty o istocie promocji zdrowia:
· „Deklaracja Zdrowia” – zajmująca się problematyką zdrowotną XXI w. (1998),
· „Zdrowie 21” – ustanawia kierunki polityki zdrowia na następny wiek (1998).
W związku z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej wprowadzono nowe uregulowania prawne w zakresie zdrowia publicznego. Jak szeroka i ważna to problematyka, świadczą niektóre przytoczone zagadnienia:
· zaprojektowanie systemu obowiązkowego zgłaszania chorób,
· powołanie Europejskiej Instytucji do Badań Epidemiologicznych,
· przygotowanie dokumentu na temat „Stan zdrowia we Wspólnocie”,
· opracowanie i wdrażanie polityki w dziedzinach: promocja zdrowia, uzależnienia lekowe, zapobieganie wypadkom, szczepienia i uodpornianie, nowotwory złośliwe, AIDS, problemy starszego wieku, choroby serconaczyniowe.
Obecnie promocja zdrowia to ciągły proces działań zmierzających do poprawy i utrzymania ludzkiego zdrowia. Składa się z trzech spójnych elementów: edukacji zdrowotnej, zapobiegania chorobom i ochrony zdrowia.
Edukacja zdrowotna (Heath education) w nowym podejściu skupia się nie tylko na dostarczaniu wiedzy ale na uczestniczeniu we wspólnym działaniu, dwukierunkowym porozumiewaniu się oraz na podkreślaniu znaczenia czynników społecznych, ekonomicznych, fizycznych i politycznych. Edukacja zdrowia ma więc za zadanie dostarczać wiedzy i informacji na temat zdrowia, wzmacniać działania zdrowotne, zapewnić wpływ na zdrowotną politykę społeczną. Zapobieganie chorobom to profilaktyka pierwotna, wtórna i trzeciego stopnia. Profilaktyka pierwotna polega na zapobieganiu powstawania chorób poprzez zmianę środowiska i zmianę zachowań niszczących – na wspierające zdrowie. Profilaktyka wtórna to wstrzymywanie powstawania i rozwoju chorób poprzez wczesne wykrywanie, diagnozowanie i natychmiastowe leczenie. Profilaktyka trzeciego stopnia to minimalizowanie powikłań i niepełnosprawności poprzez rehabilitację i dbałość o zapewnienie prawidłowej jakości życia.


Ochrona zdrowia to całościowe działania polityki zdrowotnej ukierunkowane na ułatwianie dokonania wyboru jednostce i dotyczą zmian w środowisku życia, nauki i pracy. Do mechanizmów ochrony zdrowia w tym zakresie można zaliczyć: ustanawianie prawa wspierającego zdrowie; zasad, przepisów ukierunkowanych na zdrowie pozytywne i zapobieganie chorobom. Promocja zdrowia to proces długotrwały i niezwykle złożony, ważny społecznie ze względu na niski stan zdrowotności naszego społeczeństwa, bierny styl życia dorosłych i dzieci, zanieczyszczeń środowiskowych i innych znaczących czynników zagrażających człowiekowi.
Poważnym problemem społecznym w Polsce jest wysoka umieralność z powodu złego stanu zdrowia dorosłych. Zasadnicze przyczyny występowania tego zjawiska dotyczą stylu życia i źle rozumianą zasadą lub jej nieznajomością w stosunku do promocji zdrowia. Istotnymi przyczynami nieprawidłowego stylu życia wśród Polaków są: wysokie spożycie alkoholu, złe nawyki żywieniowe, mała aktywność ruchowa, otyłość, narkomania, palenie papierosów. Polacy posiadają także niski poziom wiedzy na temat stresu, który jest skutkiem obciążeń psychicznych. Problem ten dotyczy coraz częściej dzieci, których rodzice obciążeni nadmiarem obowiązków nie mają czasu na okazywanie uczuć swoim dzieciom. Niekorzystnie na zdrowie wpływa również fakt zastępowania naturalnych form ruchu biernym odpoczynkiem przy komputerze, grach telewizyjnych itp. Profilaktyka zapobiegawcza w szczególności powinna docierać do dzieci i młodzieży, aby wzrastali w pełnej gotowości i świadomości do działań na rzecz zdrowia.
Dobrze rozumiane pojęcie zdrowia to umiejętność aktywnego wypoczynku, kontrola masy ciała związane z racjonalnym żywieniem, przeciwdziałanie stresom, unikanie wszelkich używek, przestrzeganie higieny ciała. Do tych czynników należy dołączyć problematykę chorób cywilizacyjnych (cukrzyca, miażdżyca, choroba niedokrwienna serca, choroba nadciśnieniowa, choroby nowotworowe, AIDS, nerwice….
Niezmiernie istotny we współczesnym świecie jest stosunek człowieka do natury i społeczeństwa do otaczającego środowiska. Życie w zgodzie ze środowiskiem przyrodniczym to problem wszelkiej działalności człowieka, a niezmiernie bliski kulturze fizycznej i turystyce. Ekologia jako młoda dziedzina biologii zajmuje się m.in. badaniem wpływu środowiska na zdrowie, w którym żyje i wypoczywa człowiek. Wykorzystanie naturalnego środowiska w procesie kształcenia osobowości i zdrowia dziecka nie jest nowością. Już Jean Jacgues Rousseau w wydanej książce „Emil, czyli o wychowaniu” (1762 r.) pisał o korzyściach zabaw i ćwiczeń na świeżym powietrzu. Dziś również wiele uwagi poświęca się wychowaniu fizycznemu w terenie - w formie zajęć lekcyjnych, wycieczek i różnorodnej rekreacji. W zależności od rodzajów terenu wyzwala się w człowieku adekwatna aktywność do czynnego wypoczynku. Dla dzieci organizuje się obozy, biwaki, kolonie, zielone szkoły, place zabaw i oazy zieleni. Ze względu na zubożenie naszego społeczeństwa, nie wszyscy mogą dziś korzystać z tych dobrodziejstw. Drugim znaczącym problemem jest postępująca mechanizacja i urbanizacja przyczyniająca się do wygodnego, ale nie zawsze zdrowego wypoczynku. Człowiek chowa się do zamkniętych pomieszczeń, hal sportowych, pływalni, lodowisk.
W przeludnionych obiektach tego typu tracimy odporność na działanie czynników znajdujących się w naszym otoczeniu. Sięgamy po środki farmakologiczne i tracimy zdolność do samoobrony przed szkodliwymi ustrojami. Przyśpieszone tempo życia, stres, hałas i cała eksplozja wynalazków mających ułatwić życie człowiekowi prowadzi go do zgubnych konsekwencji utraty naturalnej odporności i zdrowia. Człowiek zatracił to, co niegdyś stanowiło integralną z nim całość – życie w naturze. Nie zapominajmy więc my – dorośli, rodzice, nauczyciele, działacze sportowi, że wysiłek fizyczny w plenerze to największa efektywność regeneracji ludzkiego organizmu. Fundujmy naszym organizmom wypoczynek w zdrowym środowisku, szukajmy miejsc zapomnianych przez cywilizację.
Dobrze sterowane działania zdrowotnej profilaktyki w szkołach zapewni nam zdrowe społeczeństwo.
Postęp cywilizacji i wszelkie osiągnięcia nauki orientują człowieka w kierunku eliminującym potencjał motoryczny i wysiłek fizyczny z czynności, które u człowieka pierwotnego decydowały o przetrwaniu jednostki. Ograniczenie możliwości ruchowych człowieka poprzez nowe technologiczne powiązania stanowisk pracy pogłębiają to, co dla człowieka jest szkodliwe. Ograniczając człowiekowi możliwość ruchu tworzymy paradoksy biologiczne. Istota ludzka przystosowana przez naturę do intensywnych wysiłków, w niewielkim stopniu wykorzystuje te możliwości. Nie potrafi obronić się także przed negatywnymi czynnikami środowiska, do których nie jest przystosowana. Zła organizacja życia, zanieczyszczenia, hałas, zakłócenia naturalnych dobowych rytmów biologicznych powoduje zachwianie stanu równowagi psychofizycznej.
Niski poziom aktywności fizycznej spotęgowany wysokokalorycznym sposobem odżywiania zmusza człowieka do ustalenia optymalnego bilansu energetycznego. Jednym z jego podstawowych elementów jest niezbędne biologiczne minimum ruchu. Brak ruchu i towarzyszącego mu wysiłku fizycznego usposabia do choroby. Zadaniem rodziców, nauczycieli i wychowawców jest więc wskazywać dzieciom i młodzieży, że drogą do pozytywnego zdrowia jest racjonalny trening możliwości przystosowawczych od dzieciństwa przez wiek dojrzały do późnej starości. Oznacza to konieczność stymulowania rozwoju, umiejętności podtrzymywania zdolności ruchowych i zdolności do wysiłku fizycznego przez całe życie.
Hasło Światowej Organizacji Zdrowia: „Twoje zdrowie w twoich rękach” przypomina, że zdrowie zależy od samej jednostki i rodziny, w której ona wzrasta.
Zadaniem szkoły, a szczególnie nauczycieli wychowania fizycznego jest wskazywać na prawidłowe kierunki rozwoju młodzieży szkolnej, wprowadzać modę na sport, rekreację, turystykę, spacery i inne formy aktywnego wypoczynku. Moda na sport powinna zataczać coraz szersze kręgi nigdy nie przemijać.
„Szkoła bezpieczna i przyjazna dla ucznia, wspierająca jego wszechstronny rozwój we współpracy z domem rodzinnym i w zgodzie z naturą” – to motto Szkoły Podstawowej nr 9 im. A. i Cz. Centkiewiczów w Bełchatowie, w której jestem nauczycielką wychowania fizycznego.
Szkoła ta kształci uczniów na miarę XXI wieku, tak by potrafili radzić sobie w zmieniającym się współczesnym świecie i stawiać czoła coraz bardziej wymagającej rzeczywistości, tak, by w sposób najbardziej efektywny i wydajny umożliwiać młodym ludziom wszechstronny rozwój oraz uformować zdrowego moralnie i fizycznie pokolenia.

LITERATURA
1. Bielczyk Z.: Środowisko przyrodnicze jako czynniki rozwoju psychomotorycznego człowieka, cz.3. Kultura fizyczna nr 3-4, 1995.
2. Cendrowski Z.: Poradnik młodzieżowego organizatora sportu. Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1997.
3. Demel M.: O wychowaniu zdrowotnym. Warszawa 1968.
4. Demel M.: Pedagogika zdrowia. Warszawa 1980.
5. Demel M., Human W.: Wprowadzenie do rekreacji fizycznej. Elementy historii teorii i metodyki. Warszawa 1970.
6. Denisiuk L., Fidelus K., Krawczyk M.: Elementy teorii i historii wychowania fizycznego. Warszawa 1969.
7. Grabowski H.: Teoria wychowania fizycznego. AWF, Kraków 1987
8. Jakubowski J.Z. (red.N): Literatura polska. Warszawa 1974.
9. Krzysztofowicz J.: Wychowanie dla zdrowia. Warszawa 1986
10. Młodzianowska-Jakubowska H.: Wybór materiałów do historii kultury fizycznej. Warszawa 1963.
11. Tatarkiewicz W.: Historia filozofii, tom I,II,III. Warszawa 1978.
Czasopisma:

1. Daszkiewicz I.: Refleksje Józefa Piłsudskiego o wychowaniu fizycznym.
Kultura fizyczna nr 1-2, 1996.
2. Grabowski M.: Ciało czy ruch. Kultura fizyczna nr 5-6, 1996.
3. Kalpaxis A.: Olimpiada – Igrzyska olimpijskie w starożytności. Kultura fizyczna nr 1-2, 1996.
4. Karolczyk-Biernacka B.: Wartość sportu-sport wśród innych wartości. Kultura fizyczna nr 11-12, 1996.
5. Kruchowska A.: Geneza potrzeb ruchowych człowieka. Lider nr 6, 1995
6. Wojnarowska B.: Zmiany aktywności ruchowej uczniów, nauczycieli i rodziców oraz pozycji nauczyciela wychowania fizycznego w szkołach promujących zdrowie. Kultura fizyczna nr 7-8, 1996.


Opracowała:
mgr Mirosława Kruszyńska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie