Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Wyzwalanie aktywności dziecka w świetlicy szkolnej przez zastosowanie pedagogiki

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1464 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Rozpoczynając pracę w świetlicy szkolnej zwróciłam uwagę, że dzieci najchętniej uczą się przez zabawę. Postanowiłam zająć się tą tematyką szerzej i poszukałam informacji dostępnych w literaturze. Na ich podstawie napisałam artykuł dotyczący wpływu pedagogiki zabawy na wyzwalanie aktywności dziecka.


Wyzwalanie aktywności dziecka w świetlicy szkolnej przez zastosowanie pedagogiki zabawy

1. ROLA I ZNACZENIE ZABAWY

     Termin „zabawa” jest używany dowolnie. Nie ma zgodności co do roli i znaczenia zabawy. Wśród istniejących poglądów można pod pojęciem zabawy rozumieć, że jest to pewien rodzaj wytchnienia w przeciwieństwie do pracy. Pogląd ten jednak budzi wiele zastrzeżeń. Człowiek naprawdę zmęczony nie ma wielkiej ochoty do zabawy, chętniej biorą w niej udział ci, których praca nie zmęczyła. Teorii tej nie można również zastosować do wyjaśnienia zabaw dzieci, które podejmują tę czynność w różnych porach dnia i sytuacjach, najlepiej bawią się wówczas, gdy nie są jeszcze zmęczone.
     Dużym powodzeniem cieszą się do dzisiaj poglądy Karla Grossa, który istnienie zabawy uzasadniał celowością i traktował ją jako ćwiczenie przygotowawcze do przyszłego życia.
     W trakcie zabawy dziecko rozwija się wszechstronnie, kształci najróżniejsze umiejętności i funkcje, które później mają zastosowanie w działalności człowieka dorosłego.
     Teoria Grossa wywołała wielkie poruszenie w psychologii, że uwydatniła rolę zabawy w rozwoju dziecka. Znaczenie zabawy dla kształtowania psychiki dziecięcej doceniono natomiast wcześniej w pedagogice. Odkrycie zabawy jako swoistego rodzaju działalności przypisuje się pedagogowi niemieckiemu Fryderykowi Froeblowi, który już w połowie XIX wieku wyrażał pogląd, że swobodna aktywność dziecka w zabawie sprzyja rozwojowi jego uczuć, woli i charakteru, a jednocześnie zaspokaja tendencję do działania instynktownego, do samowyrażania własnej psychiki.
     W literaturze odnajdujemy także poglądy Clapareda, który podkreślał kompensacyjną funkcję zabawy. Nie wszystkie czynności dziecko może jeszcze wykonywać z jednej strony, z drugiej strony ćwiczy spostrzegawczość, orientację, pomaga w tworzeniu pojęć, uczy dziecko. W zabawie przejawia się naśladownictwo i ćwiczenie różnych funkcji, takich jak współżycie towarzyskie, walka, miłość. Zabawa to także wyrównywanie braków odczuwanych w rzeczywistym życiu za pomocą ucieczki w świat fantazji.
     Nie brakło również badaczy zwracających uwagę na realną treść zabaw i ich społeczne podłoże. James Baldwin wysunął tezę o roli „dziedziczności socjalnej” w rozwoju człowieka. Przyswajanie sobie w okresie dzieciństwa i młodości systemu idei i pojęć, sposobów myślenia i rozumienia świata, wiąże się, jego zdaniem z oddziaływaniem otoczenia społecznego.
     W przyjmowaniu tych wzorców ważną rolę odgrywa działalność zabawowa. Poprzez zabawę dziecko przeżywa różne sytuacje społeczne. Zabawa zatem wprowadza dzieci w świat rzeczywisty w przystępnej formie.
     Społeczną funkcję zabawy podkreśla również Elizabeth Hurlock, która w zabawie widzi ważny czynnik kształtowania osobowości i narzędzie przystosowania społecznego.
     Podobnie twierdzi francuski psycholog Jean Chateau wysuwając rolę podłoża kulturowego w rozwoju zabaw dziecięcych oraz humanistyczne wartości zabawy, wyrażające się w tendencji dziecka do doskonalenia aktywności w toku zabawy, co ma służyć zaspokojeniu potrzeby ekspresji i twórczości.
     Przedstawicielem polskim zwracającym uwagę na społeczne podłoże treści zabaw był Stefan Bolej. Podkreślał, że dzieci traktują swe zabawy na serio, poważnie, wkładają wiele pomysłowości i poczucia odpowiedzialności w czynności ludyczne. Natomiast analogii między zabawą i nauką dopatrywał się Stefan Szuman. Zwracał on uwagę na oddziaływanie środowiska i wychowania, pod których wpływem zmieniają się z wiekiem formy zabawy, a jej społeczne treści stają się coraz bogatsze.

2. WARTOŚĆ ZABAWY

     Zabawa towarzyszy człowiekowi od kolebki do śmierci przybierając w ciągu jego życia ciągle inne formy, zawsze nacechowane radością. Jest elementarną potrzebą zdrowia psychicznego. Sens zabawy dla dziecka tkwi głównie w ćwiczeniu się, a nie wyłącznie wyładowywaniu nadmiaru energii, czy odpoczynku. Młodość jest przygotowaniem młodego człowieka do aktywności fizycznej i psychicznej wieku dojrzałego. Jest swoistym podświadomym ćwiczeniem, wprowadzającym w życie biologiczne, społeczne i kulturalne.
      Dziewczynka ubierając lalkę i kołysząc ją w ramionach przygotowuje się do roli matki i macierzyństwa. Bawiąc się w sklep naśladuje znaną sobie sytuację społeczną. Budując łódź z kory, czy bawiąc się w wyścigi na torze, chłopiec poznaje radość i potęgę wcielania marzeń w czyn.
      Również z punktu widzenia rozwoju fizycznego zabawa jest istotnym czynnikiem, wpływającym odpowiednio na rozwój mięśni i całego ciała.
      Po pierwsze zabawa pomaga dziecku zrozumieć i poznać świat, w którym żyje. Umożliwia mu wypróbowanie swoich zdolności bez brania pełnej odpowiedzialności za czyny.
      Dziecko pozbawione zabawy, zwłaszcza z innymi dziećmi lub zamiast nich z dorosłymi, staje się samolubne, egocentryczne i tyranizuje otoczenie.
      Po drugie zadaniem zabawy jest uzupełnianie życia ujętego w ramy obowiązków i ustalonych form, wyrównywanie braków życia codziennego, zaspokojenie niewyżytych pragnień, a przez to przywrócenie równowagi psychicznej.
      Po trzecie zabawa kształci. Małe dziecko, bawiąc się różnymi zabawkami uczy się poznawać kształty, barwy, wielkość przedmiotów, materiał, z którego są zrobione, oraz ich znaczenie. Później, w miarę jak rośnie, rozwija wiele sprawności poprzez gry i sport.
      Po czwarte zabawa ma charakter terapeutyczny. Dzieci o zaburzeniach w rozwoju emocjonalnym, społecznym oraz o typowych manifestacjach takich zaburzeń jest wiele. W rozwiązywaniu ich problemów dopomoże im właśnie zabawa.
      Umiejętne pokierowanie zabawą i umożliwienie dziecku wypowiedzenia się przez zabawę jest ważnym czynnikiem terapii, ponieważ eliminuje lęki, rozładowuje napięcia, leczy niektóre zaburzenia emocjonalne.
      Zabawa daje dorosłym możliwość wykrycia wielu problemów, których w inny sposób nie można poznać. Dorosły, widząc dziecko bawiące się z innymi dziećmi, łatwo może zaobserwować, jak ono układa sobie stosunki z towarzyszami zabawy i jakie ma o sobie wyobrażenie, ukształtowane na podstawie obserwacji swych zabaw z innymi dziećmi. I po piąte – zabawa jest jednym z najważniejszych czynników wychowania moralnego.
      Wprawdzie dziecko dowiaduje się w domu i w szkole, co jest dobre, a co jest złe, jednak zmuszanie do przyjęcia norm moralnych nigdzie nie jest stawiane tak surowo, jak w zabawie grupowej. Dziecko wie, że musi być rzetelne, uczciwe, prawdomówne, że musi być dobrym towarzyszem, musi być opanowane mimo przegranej, jeśli chce, aby jego udział w zabawie był zaakceptowany przez grupę. Dlatego więc uczy się rozpoznawać normy szybciej i dokładniej w zabawie niż w innym przypadku.

3. WPŁYW ZABAWY NA ROZWÓJ DZIECKA W WIEKU SZKOLNYM

     Dostosowanie zabawy do rozwoju psychofizycznego dziecka jest podstawą jej efektywności jako środka wychowania i nauczania. Jeśli proponowana zabawa jest „za trudna” – wyprzedza rozwój psychofizyczny dziecka – wówczas jest nieinteresująca, nudna i męcząca. Również wtedy, gdy jest zbyt łatwa, gdy odwołuje się do przeżyć, z których dziecko już wyrosło, wówczas będzie środkiem opóźniającym rozwój, infantylizującym. Dlatego właśnie zabawa powinna być dostosowana do etapu rozwojowego dziecka, aby zaspokoić jego rzeczywiste potrzeby.
     Szkoła podstawowa i gimnazjum obejmuje wiek dziecka od 6 (klasa zerowa) do 16 roku życia. W psychologii rozwojowej okres ten jest dzielony na dwa etapy: młodszy wiek szkolny i wiek dorastania. Próg rozwojowy przypada mniej więcej na piątą klasę tj. 11-12 rok życia.
     W różnych okresach życia przeważają różne formy zabawy. W młodszym wieku szkolnym występuje jeszcze typ zabaw naśladowczych, zwanych także iluzyjnymi lub udawanymi. Polegają one na tym, że dziecko nadaje sytuacją lub przedmiotom inne właściwości niż wskazują na to ich cechy rzeczywiste, wyrażając to słowami lub odpowiednim zachowaniem się.
      Świat czarów i baśni, charakterystyczny dla okresu wczesnego i średniego dzieciństwa, zanika na rzecz świata przygód, które najsilniej manifestują się w wieku 10-11 lat.
      Zabawa inscenizacyjna spełnia wiele funkcji w życiu dziecka. Przede wszystkim daje mu możliwość wyjścia poza granice narzucane przez rzeczywistość, realizowania życzeń w sposób zastępczy, wyładowywania gniewu, usunięcia lub przezwyciężenia warunków, które są przykre lub psują plan w życiu codziennym. Dzieci odtwarzają historie, o których słyszały, czytały w książkach lub widziały je na filmie. Wcielanie się w postaci maleje jednak z roku na rok.
     Pociąg do zabaw naśladowczych w klasach młodszych daje podstawę do realizacji form teatralnych np. teatru samorodnego oraz bawienia się w odtwarzanie konkretnych postaci. Natomiast pogłębienie wyobraźni w okresie dorastania usuwa z klas starszych poprzedni typ zabaw naśladowczych, osłabia powodzenie teatru samorodnego oraz wprowadza nowy typ zabaw wyobraźni, opartych na przeżywaniu wewnętrznym bohaterskich ról i sytuacji.
      Właściwością psychiki dziecka w młodszym wieku szkolnym jest pobudliwość umysłowa, której towarzyszy silne napięcie ciekawości. Dziecko wówczas jest najbardziej chłonne, przeżywa naturalny głód poznania, ćwiczenie i uczenie się staje się potrzebą i przyjemnością. Właśnie w klasach od 0 do IV można stosować zabawy intelektualne, ćwiczące zdolność kombinowania, porównywania i wynajdowania (wszelkiego rodzaju zagadki). Ponieważ myślenie w młodszym wieku szkolnym jest konkretne i praktyczne, również zabawy tego wieku powinny posługiwać się tematyką konkretną. Myślenie abstrakcyjne obserwujemy już po 10 roku życia – możemy wówczas zacząć operować pojęciami oderwanymi i wnioskowaniem logicznym (łamigłówki, rebusy, gry takie jak warcaby itp.).
      Natomiast pamięć w tym okresie jest mechaniczna (szczyt w wieku 10 i 11 lat). Jest to najlepszy czas do nauczania tego wszystkiego, co opiera się na pamięci mechanicznej (tabliczka mnożenia, ortografia). Najlepsze zabawy to takie, które utrwalają nauczanie w oparciu o ten rodzaj pamięci. W klasach starszych i w gimnazjum pamięć mechaniczna obniża się powoli, a wzrasta pamięć logiczna.
     W zabawach należy również wykorzystać występującą u dzieci silną tendencję do gromadzenia zbiorów, kolekcjonowania. W okresie dorastania zapał kolekcjonerski słabnie, a zarazem specjalizuje się. Jest to oznaka początku różnicowania się zainteresowań, które cechują wiek dorastania.
      Ogromne znaczenie dla rozwoju zabaw w wieku szkolnym ma czytelnictwo, film, radio i telewizja.
      Istotną płaszczyzną rozwoju dziecka jest jego rozwój społeczny. W młodszym wieku szkolnym zaczynają powstawać grupy rówieśnicze, słabo powiązane i ze słabym przywódcą na czele. Natomiast w okresie dorastania grupa rówieśnicza jest mniej lub bardziej zwartą, choć nieformalną grupą równolatków, z dość rozwiniętą organizacją wewnętrzną, z podziałem funkcji, z ustalonymi obowiązkami. Typowymi zabawami przy słabo rozwiniętej grupie rówieśniczej są: zabawa w berka, w chowanego, w gumę, w owoce, w figury, w policjantów i złodziei. Są to raczej zabawy indywidualne niż grupowe i element współzawodnictwa ma tutaj stosunkowo małe znaczenie. Od motorycznego i intelektualnego rozwoju dziecka zależy w które gry tego typu najchętniej się bawi. W wieku lat 10 lub 11 gry nabierają w dużym stopniu charakteru współzawodnictwa. Samotna zabawa przestaje dziecko interesować, ustępując miejsca zabawom w drużynach, parach lub czwórkach. Zainteresowanie koncentruje się teraz na tym, żeby być zręcznym, czymś się odznaczać.
      Początkowo przejawia się zbyt duża indywidualność. Stopniowo jednak dziecko uczy się współdziałać z innymi, zatem rozwój form życia grupy rówieśniczej udziela się formom zabawowym okresu dorastania: zabawa uspołecznia się, staje się bardziej długotrwała, realizuje bardziej odległe cele, zaczyna operować skomplikowanym aparatem funkcji, przenika ją zasada podporządkowania się regułom, najpierw regułom tradycyjnym, a z czasem ustalonym w gronie koleżeńskim.
     Wzrost ilości zabaw ruchowych w młodszym wieku szkolnym wynika z harmonijnego rozwoju całego organizmu i doskonałego samopoczucia fizycznego i psychicznego, dużej pewności siebie, zaczepności, skłonności do walki i potrzeby ruchu. Typowymi dla klas młodszych będą wszelkiego rodzaju zapasy, zabawy zręcznościowe, skoczne, bieżne i gra w piłkę. W okresie dorastania popęd do ruchu nieco słabnie (u dziewcząt nawet znacznie) na skutek obniżonego w tym czasie samopoczucia fizycznego i psychicznego oraz zmieniają się jego formy. Głównymi zabawami w klasach starszych stają się gry sportowe. Mają one również znaczenie jako czynnik uspołeczniający. Dziecko uczy się, jak wspólnie wykonywać różnego rodzaju czynności, jak wspólnie z innymi osiągać cel, jak grać rolę przywódcy równie dobrze, jak członka zespołu, uczy się oceniać realnie siebie i swoje zdolności przez porównanie z towarzyszami zabawy.
      Zabawy występują w przedszkolu oraz w nauczaniu zintegrowanym. Potem zabawa jako środek nauczania zasadniczo urywa się i występuje jako czynnik wychowawczy na lekcjach wychowania fizycznego, lekcjach wychowawczych i na zajęciach pozalekcyjnych oraz oczywiście na zajęciach w świetlicy szkolnej.

4. GRY I ZABAWY ŚWIETLICOWE WYZWALAJĄCE AKTYWNOŚĆ DZIECKA – PRZYKŁADY

     Sztuka nauczania polega między innymi na tym, aby zainteresowaniom dziecka podsuwać właściwy i we właściwą formę ujęty materiał naukowy. Jest to szczególnie możliwe w świetlicy szkolnej, żeby zajęcia miały postać zabawy, a wartość pracy.
     Dzięki swemu bogactwu i różnorodności zabawy są niezastąpioną formą oddziaływania wychowawczego i kształcącego i będą nadal dzieciom towarzyszyć tak, jak towarzyszyły w przeszłości i jak towarzyszą obecnie. Możemy chyba powiedzieć, że zabawy nic nie jest w stanie zastąpić ani wyręczyć. Jest ona bowiem dopełnieniem życia, a nawet samym życiem, które bez zabawy stałoby się niepełne, ubogie i nieciekawe.

GRY I ZABAWY RUCHOWE

     Stanowią one jedną z najbardziej interesujących form zabawowych, oddziałujących wszechstronnie na organizm dziecka i wyzwalających jego aktywność. Przyczyniają się do podnoszenia ogólnej sprawności fizycznej, współdziałają z rozwojem wrażeń, uczą spostrzegać otaczające przedmioty i zjawiska ze wszystkich stron i we wszystkich ich wzajemnych powiązaniach. Do zabaw i gier ruchowych zaliczamy (wg Romana Trześniowskiego):
  • zabawy i gry ze śpiewem,
  • zabawy i gry orientacyjno-porządkowe,
  • zabawy i gry na czworakach,
  • zabawy i gry bieżne,
  • zabawy i gry rzutne,
  • zabawy i gry skoczne,
  • zabawy i gry kopne,
  • zabawy z mocowaniem,
  • wyścigi na wesoło,
  • gry drużynowe.
Przykłady zabaw i gier ruchowych:

„Kto zmienił miejsce”

Liczba uczestników – 15

Miejsce – boisko, sala gimnastyczna

Przebieg zabawy: Jeden z uczestników staje przed grupą. Dokładnie przygląda się jej ustawieniu, potem wychodzi za drzwi Sali lub odwraca się. W tym czasie następuje w grupie zmiana w ustawieniu uczestników. Następnie wraca (odwraca się) i rozpoznaje zmianę miejsc poszczególnych uczestników zabawy.

„Pisanie liter”

Liczba uczestników: - dowolna

Miejsce – sala

Przybory – papier, ołówki

Przebieg zabawy: Grupę dzielimy na dwa zespoły. Na sygnał dzieci piszą żądaną literę. Punkt zdobywa ten zespół, który szybciej i ładniej wykonał zadanie.

„Berek-słupek”

Liczba uczestników – dowolna

Miejsce – boisko

Przebieg zabawy: Wyznaczony „berek” biega za uciekającymi dziećmi, starając się dotknąć kogoś, a tym samym przekazać mu swoją rolę. Uciekający, aby się uchronić przed schwytaniem, przyjmuje w ostatniej chwili postać „słupa”, tzn. staje prosto i nieruchomo. Tylko ta poza może go uratować. Jeżeli się poruszy, „berek” ma prawo uderzyć go i zmienić rolę.

GRY I ZABAWY UMYSŁOWE

     Rozrywki umysłowe, zwane inaczej grami i zabawami umysłowymi, obejmują zagadki, łamigłówki, szarady, rebusy, kalambury, wierszyki.
Przykłady zagadek przyrodniczych:
  1. Co to jest paszkot? (Gatunek drozda)
  2. Ile nóg ma owad? (Sześć)
  3. Gdzie można spotkać lirogona? (W Australii)
  4. Jaki ssak lubi sporządzać parasol dla ochrony przed opadami? (Orangutan. Oddziera wielkie liście, by się pod nimi schronić w czasie ulew)
  5. Jak długo może nurkować pingwin cesarski? (Potrafi pozostać w zanurzeniu przez 18 minut i zejść na głębokość 265m)
  6. Czy ostrygojad zjada ostrygi? (Nie. Jego głównym pożywieniem są: czareczki, omułki, robaki i inne morskie bezkręgowce)
  7. Gdzie żyją kolibry? (W obu Amerykach)
  8. Jak nazywa się legowisko niedźwiedzia? (Gawra)
  9. Co to jest „kozia bródka”? (Grzyb z rodzaju goździeniec o gałązkowatym owocniku)
  10. Która roślina rośnie najszybciej? (Bambus. Niektóre gatunki rosną w tempie do 91cm na dzień)
GRY I ZABAWY DYDAKTYCZNE

     Mają one na celu przede wszystkim rozwijanie umiejętności czytania, pisania i komunikowania się. Zwraca się uwagę na wzbogacanie zasobu słów i pojęć, stwarzając możliwość słownego realizowania stanu rzeczy, zjawisk i zdarzeń. W formie zabawy łatwiej uczyć prawidłowego doboru słów, używania form gramatycznych, reguł ortograficznych, formułowania wypowiedzi. Zabawy uczą też dokładności spostrzegania znaków graficznych i kształtują umiejętność zamykania myśli w obrębie zdania, poprawnego stosowania spójników, przyimków, konstruowania zdań. Można więc powiedzieć, że gry i zabawy dydaktyczne służą ogólnemu rozwojowi mowy i myślenia uczniów.

Przykłady gier i zabaw dydaktycznych:

„Dobieramy wyrazy”

      Organizujemy konkurs międzygrupowy polegający na dobraniu wyrazów do wyrazu obranego przez grupę. Regułą zabawy jest to, aby podać wyraz na określoną liczbę liter i wpisać go na kratkowanym papierze po jednej literze pionowo w dół. Następnie zadaniem uczniów jest dopisywanie poziomo w poszczególnych wierszach takich liter, aby otrzymać nowy wyraz.

„Co zabieram w podróż?”
Jest to wersja „łańcucha wyrazów”, która przebiega następująco. Pierwsze dziecko mówi np. „Jadę do Ustki i zabieram ze sobą leżak.”, a następna osoba powtarza to zdanie, dodając do niego kolejną rzecz. Regułą zabawy jest, aby zachowana była kolejność zabieranych rzeczy, co pozwala na ćwiczenie pamięci.

„Utwórz zdanie”
Uczniowie w grupach mają za zadanie ułożyć trzy zdania składające się z trzech wyrazów według podanej z góry kolejności: rzeczownik – czasownik – rzeczownik (np. Autobus jedzie ulicą. ).

ZABAWY TEMATYCZNE

     Zabawa tematyczna charakteryzuje się tym, że w niej dzieje się wszystko tak jak „naprawdę”. Dziecko czerpie treści do zabawy z najbliższego otoczenia.
Przykłady zabaw tematycznych:

„Kilim malarski”
Dzieci oglądają pocztówki z reprodukcjami obrazów malarzy polskich przez 2-3 minuty i następnie notują tytuły obrazów i nazwiska twórców. Wygrywają ci, którzy zapamiętali i zanotowali najwięcej.

„Zabawa ze śpiewem”
Zabawa ze śpiewem „Jedzie pociąg z daleka”. Bawiący się dzielą między siebie role: lokomotywy, wagonów, pasażerów i konduktora. Pociąg z konduktorem porusza się po sali w takt śpiewanej przez pasażerów piosenki. Trzecią zwrotkę śpiewa konduktor, zatrzymując pociąg i zabierając pasażerów znajdujących się na różnych stacjach.

ZABAWY TWÓRCZE

     Treść i przebieg tym zabawą nadają same dzieci. Dziecko odtwarzając określone treści, angażuje swoje uzdolnienia, umiejętności emocjonalne i fizyczne. Tematy do zabaw czerpie z otaczającego życia. Do zabaw twórczych potrzebne są dzieciom pomoce: lalki, wózki, czapki (policjanta, żołnierza, kolejarza, górnika), torba listonosza, gotowe zabawki.
     W świetlicy można urządzić kąciki zabawowe, np. pracownie krawieckie, sklep, pocztę, zakład fryzjerski, przychodnię lekarską.

ZABAWY KONSTRUKCYJNE

     Uczą patrzeć, dostrzegać, analizować, a więc ćwiczą myślenie, kształtują wyobraźnię przestrzenną, tzw. Zmysł konstrukcyjny. Zabawy te odgrywają rolę w usprawnianiu manualnym i ruchowym. Dzieci modelują, układają i budują domy, mosty, fabryki, farmy, meble.
      Do zabaw konstrukcyjnych należy dostarczyć dzieciom materiały:
  • klocki,
  • elementy do konstruowania (z drewna, metalu),
  • składanki konstrukcyjne (klocki plastikowe, okna, drzwi, dachówki),
  • układanki konstrukcyjne złożone z kwadratów, kół i elementów łączących do konstruowania pojazdów, domów, mebli.
ZABAWY TOWARZYSKIE

     Służą aktywnemu wypoczynkowi dziecka, dostarczają mu wiele radości i zadowolenia. Zajęcia tego typu ćwiczą i doskonalą nawyki, uczą spostrzegać, myśleć i obserwować otaczające środowisko. Poprzez zabawy towarzyskie można nauczyć ładu i form towarzyskich w zachowaniu, elegancji w ubiorze.

Przykłady gier i zabaw towarzyskich:

„Ślepa babka”
Prowadzący przewiązuje oczy jednemu dziecku. Pozostałe dzieci rozbiegają się, a „ślepa babka” stara się złapać któreś z nich. Jeżeli kogoś złapie, musi go rozpoznać za pomocą dotyku. Trafnie rozpoznany staje się „ślepą babką”.

„Milczek”
Dzieci mogą porozumiewać się wyłącznie gestami. Prowadzący opowiada coś i kieruje do dzieci pytania. Zapytany powinien odpowiadać na migi. Pytania muszą następować szybko jedno po drugim. Kto się odezwie albo nie znajdzie dość szybko właściwego gestu jako odpowiedzi – daje fant.

„Do wody”
Dzieci stoją na zewnątrz koła narysowanego kredą na podłodze. Na okrzyk prowadzącego „do wody!” dzieci wskakują do koła. Na hasło „na ląd!” wyskakują. Jeśli polecenie „do wody” dane jest wtedy, gdy wszyscy są w kole, nikt się nie rusza (i przeciwnie). Dwie omyłki wyłączają z gry. Wygrywa ten, kto zostaje ostatni.

ZABAWY I GRY STOLIKOWE

     Kształcą zdolności poznawcze, pamięć, spostrzeganie, uwagę i myślenie. Mogą kształtować cechy charakteru, takie jak: rzetelność, koleżeńskość, systematyczność, oraz dostarczyć wiele wiadomości z historii, przyrody, matematyki. W grach stolikowych może brać udział dwoje, czworo lub nawet dowolna liczba uczestników. Mogą być wykorzystane plansze, liczmany, pionki, karty, figury.
Przykłady zabaw i gier stolikowych:

„Wybijanka”
Odmiana gry w warcaby polegająca na tym, żeby wykonać ruchy zmuszające przeciwnika do wybijania kamieni. Wygrywa to dziecko, które straci wszystkie kamienie.

„Gra w sto”

Gra dwoje dzieci. Pierwsze podaje dowolną liczbę całkowitą nie większą od 10. drugie dodaje do niej również liczbę nie większą od 10 i ogłasza wynik. Tak kolejno zwiększają sumy aż do 100. Wygrywa dziecko, które pierwsze powie sto.

„Do-guti”

Gra dwoje dzieci na planszy, każde dysponuje dwoma pionkami. Celem gry jest zablokowanie przeciwnika tak, aby nie mógł wykonać już żadnego ruchu. Jedno dziecko ustawia swoje pionki w dowolnych narożnikach kwadratu, a drugie w górnych (tych nie połączonych). Każdy pionek może poruszać się wzdłuż linii do sąsiedniego pola na planszy.

Zebrała i opracowała: mgr Małgorzata Szwajkowska-nauczyciel w Szkole Podstawowej im.św. Jana Kantego w Bestwinie

LITERATURA
  1. Conroy Don, Wilson Chris, Zagadki przyrodnicze, Warszawa 2003
  2. Praca zbiorowa pod red. Pomykało Wojciecha, Encyklopedia Pedagogiczna, Warszawa 1993
  3. Praca zbiorowa pod red. Preuss- Kuchty Lucyny, Szkoła bez nudy, Koszalin 1993
  4. Rosiński Marian, Organizacja pracy opiekuńczo-wychowawczej w świetlicach, Szczecin 1997
  5. Trześniowski Roman, Zabawy i gry ruchowe, Warszawa 1995

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie