Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Opis i analiza przypadku uczeninnicy posiadającej trudności w uczeniu się

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 25418 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Agnieszka zwróciła moją uwagę już w pierwszych dniach roku szkolnego. Ta pogodna, uśmiechnięta dziewczynka bardzo chętnie brała udział w zabawie, ale tylko, kiedy uczestniczyła w niej także jej kuzynka również uczennica mojej klasy.  Dziewczynka niechętnie wypowiadała się na forum klasy i były to zwykle bardzo krótkie często jednowyrazowe wypowiedzi. Można powiedzieć, że nie zgłaszała się wcale do odpowiedzi i gdyby nie moje pytania wcale by się nie odzywała. Sytuacja ta wywołała moje zdziwienie, gdyż nie byłam dla niej zupełnie obcą osobą. Dziewczynka wraz z rodzicami od kilku lat mieszkała, bowiem w sąsiadującym z moim mieszkaniu i widywałyśmy się codziennie w różnych sytuacjach. Jej problemy adaptacyjne bardzo mnie zaniepokoiły.

Opis i analiza przypadku uczeninnicy posiadającej trudności w uczeniu się spowodowane zaburzeniami percepcji

2. Opis problemu

            Pierwsze poważniejsze problemy pojawiły się podczas ćwiczeń w głośnym czytaniu. Agnieszka mimo zachęty ze strony mojej i dzieci nie chciała przeczytać nawet najkrótszych dwu lub trzy literowych wyrazów. Taka sama sytuacja miała miejsce podczas zajęć matematycznych. Dziewczynka po prostu nie mówiła.   Zauważyłam, że podczas pisania Agnieszka popełnia błędy. Pojawiały się one zarówno podczas przepisywania, jak i pisaniu z pamięci. Dziewczynka myliła głoski p- b, t- d, k- g, f- w, miała problem z zapisywaniem dwuznaków, omijała litery lub całe sylaby.

Nawet, gdy zostawałyśmy w klasie same nie odzywała się i nie podejmowała rozmowy ani prób czytania.

            Dziewczynka chętnie rysuje. Wykonane przez nią prace są starannie wykonane, estetyczne i kolorowe, chociaż nieco schematyczne.

3. Analiza problemu
            Traktując bardzo poważnie problem dziecka i pragnąc go rozwiązać, zaplanowałam następujące działania.

  • Rozmowa z rodzicami dziewczynki.
  • Zasięgnięcie informacji na temat funkcjonowania dziewczynki w grupie zerowej w przedszkolu- rozmowa z nauczycielką przedszkola.
  • Rozmowa z innymi nauczycielami (uczącymi w- f, religii).
  • Badanie w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej (za zgodą rodziców).
  • Obserwacja dziewczynki w różnych sytuacjach.
  • Współpraca ze szkolnym pedagogiem.
3. 1.  Sytuacja rodzinna Agnieszki
            Agnieszka wychowuje się w rodzinie zrekonstruowanej. Jej rodzice są ludźmi wykształconymi.

 Matka rozstała się z jej biologicznym ojcem, kiedy dziewczynka miała dwa lata. Ojczym jest wobec niej serdeczny i opiekuńczy. Dziewczynka ma przyrodnią siostrzyczkę, wobec której jest bardzo opiekuńcza. Między córkami ojczyma (dwa razy w miesiącu spędzają u niego weekendy) nawiązała się nić sympatii i przyjaźni. Stosunki panujące w domu można określić, więc jako sprzyjające wychowaniu dzieci.

            Mama Agnieszki początkowo bagatelizowała problemy córki. Pytana o pobyt dziewczynki w przedszkolu stwierdziła, że nie miała ona problemów w kontaktach z nauczycielką, ani z innymi dorosłymi. Twierdziła, że dziewczynka w domu chętnie czyta. Owszem, zauważyła, że podczas pisania popełnia błędy, ale są one sporadyczne.

            Ojczym przyznał, że dziewczynka w kontaktach z dorosłymi wykazuje pewne zahamowania i nieśmiałość. Pełen optymizmu stwierdził, że to pierwsze miesiące w szkole i wyraził pewność, że z czasem sytuacja ulegnie zmianie.

            Na propozycję przeprowadzenia badań w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, mimo że starałam się im naświetlić korzyści z tego płynące dla dziecka i dla nich odpowiedzieli negatywnie.

            Według matki dziewczynki Agnieszka w domu pracuje bez zarzutów. Z relacji córki wie, że ta w szkole czuje się dobrze, wstydzi się tylko odpowiadać w obecności innych dzieci.

            Podejście rodziców do problemu dziewczynki zmienił przypadek. Mama nie mogła być obecna na wywiadówce z powodu choroby młodszego dziecka. Do odebrania informacji o dziewczynce upoważniła siostrę swojego męża. I to właśnie w rozmowie z ciocią dziewczynki dowiedziałam się, że ma ona problemy adaptacyjne i, że oswajanie się z rodziną ojczyma było procesem długotrwałym. Dziewczynka przez około rok czasu nie odzywała się wcale lub kontaktowała się z nimi za pomocą pojedynczych wyrazów.

3. 2. Sytuacja szkolna dziewczynki
            Rozmowa z nauczycielką przedszkola potwierdziła moje wcześniejsze przypuszczenia. Agnieszka z określoną grupą dzieci (tą, w której była jej kuzynka) bawiła się bardzo chętnie, zadania niewymagające wypowiedzi na forum wykonywała w miarę swych możliwości, zapytana przez nauczycielkę, tak, jak podczas moich zajęć po prostu milczała.

            Agnieszka jest pogodną dziewczynką, unika konfliktów. Otoczona opieką kuzynki nawiązuje pozytywne relacje z dziećmi, ale ma swoja stałą niewielka grupę koleżanek, z którymi spędza czas podczas przerw i na podwórku.

            Podczas zajęć ruchowych nie sprawia problemów, jest zdyscyplinowana i chętnie bierze udział w zabawach. Jeśli nie chce się bawić po prostu siada z boku, mimo zachęty nie podejmuje rozmowy z nauczycielem w- f oraz instruktorem pływania. Na religii zachowuje się podobnie.

            Aktywność na zajęciach ogranicza się do ćwiczeń w pisaniu, cichego czytania, którego efektywności nie można określić, liczenia –tylko na konkretach i zapisywaniu wyników w kartach pracy i w zeszycie oraz podejmowaniu i wykonywaniu prac plastyczno- technicznych.

4. Diagnoza               
            Z wstępnych obserwacji dziewczynki wynikało, że Agnieszka prezentuje duży poziom lęku przed werbalną prezentacją swoich umiejętności. Błędy popełniane przez dziewczynkę podczas ćwiczeń w pisaniu wskazywały na problemy związane z zaburzeniami percepcji wzrokowej i słuchowej.

5. Przewidywania, co do skuteczności oddziaływań
Prognoza pozytywna
-na skutek oddziaływań dydaktyczno- wychowawczych nauczyciela i rodziców dziewczynka przezwycięży lęk przed werbalnym kontaktem i prezentacją swoich umiejętności;

- przezwycięży trudności w nauce czytania i pisania;

-osiągnie sukces szkolny na miarę swych możliwości;

-wzmocni wiarę w siebie i swoje możliwości.

Prognoza negatywna
-na skutek zaniechania oddziaływań dydaktyczno-wychowawczych nie przezwycięży swoich problemów edukacyjnych;

-zamknie się bardziej w sobie, odizoluje od rówieśników;

- w efekcie mogą wystąpić poważne zaburzenia w rozwoju emocjonalnym, przejawiające się nawet zachowaniami aspołecznymi.

5. Podjęte działania
            Ponieważ rodzice Agnieszki nie zgadzali się na badanie dziewczynki w Poradni Psychologiczno –Pedagogicznej, ani na jej udział w zajęciach korekcyjno- kompensacyjnych zaproponowałam, indywidualne prowadzone przeze mnie na zasadzie wolontariatu zajęcia. Podczas rozmowy starałam się przekonać rodziców o celowości podjęcia działań, które przyczynią się do złagodzenia, a nawet rozwiązania problemów ich córki. Uświadomiłam im, że zobojętnienie na problemy dziecka doprowadzą do ich nawarstwienia i będą negatywnie rzutowały na dalszą naukę i samopoczucie dziecka zarówno w szkole, jak i w domu. Ta rozmowa przyniosła pożądane rezultaty rodzice zgodzili się na moja propozycję. Ustaliliśmy również, że będą w domu pracować z córką według wspólnie obranej koncepcji działań i moich wskazówek.

            Podczas pierwszych zajęć zawarłam z dziewczynką umowę, która ona potwierdziła skinieniem głowy. Otóż Agnieszka udział w każdym ćwiczeniu oceniała za pomocą ilustracji buziek wyrażających różne emocje. Buzia uśmiechnięta symbolizowała zadowolenie z proponowanych ćwiczeń, ale też ze swojej pracy. Trudności sygnalizowała buzia smutna.

            Zajęcia prowadziłam systematycznie dwa razy w tygodniu w te dni, gdy mieliśmy po trzy lekcje. Częstotliwość i systematyczność zajęć zwiększała szanse na pozytywne zmiany w zakresie naszych kontaktów, a przede wszystkim w zakresie potwierdzenia postawionej diagnozy, ćwiczonych funkcji i powodzenia terapii.

            Moja praca z Agnieszką polegała na nawiązaniu werbalnego kontaktu z dziewczynką oraz usprawnianiu: analizy i syntezy wzrokowo-ruchowej, koordynacji wzrokowo-ruchowej, słuchu fonematycznego, tempa i techniki czytania i pisania.

Terapię rozpoczęłam od prób nawiązania kontaktu werbalnego, który był niezbędny do podjęcia dalszych działań. Pomagała mi w tym maskotka, która rozmawiała z dziewczynką, zachęcała ją do pracy, zabawy i rozmowy. Pomysł okazał się bardzo trafny. Agnieszka najpierw nieśmiało potem z coraz większą śmiałością odpowiadała na pytania pluszowego stworka. Z czasem sama zaczęła mu zadawać pytania, czytać i pomagała mu rozwiązywać zadania matematyczne. Aby poczuła się bezpieczniej umówiłyśmy się, że zacznie czytać na forum klasy, kiedy sama poczuje, że jest do tego gotowa, ale będzie się starała odpowiadać na moje pytania. Tak też się stało. Za każdą wypowiedź nagradzałam ją pochwałą. Pozytywne wzmocnienie otrzymywała również od rówieśników i rodziców, którym o fakcie pisałam i często w jej obecności chwaliłam, za podjęty wysiłek.

W terapii wykorzystywałam „Metodę 18 struktur wyrazowych”, pomoce z serii „Mini pus” oraz techniki własnego pomysłu. Korzystałam również z ogólnodostępnych pomocy zgromadzonych w szkolnym gabinecie terapii pedagogicznej, takich jak: zagadki; krzyżówki; karty pracy; rozsypanki sylabowe, wyrazowe i wyrazowo- zdaniowe; słowniki ortograficzne; gry i zabawy edukacyjne; suwaki literowe, plątaninki literowe. Pamięć wzrokową ćwiczyłyśmy zestawami typu „memory” dostosowanymi do możliwości dziewczynki.

            Podczas ćwiczeń w czytaniu stosowałam następujące formy ćwiczeń: czytanie całościowe sylab i wyrazów; czytanie sylab i wyrazów w krótkich ekspozycjach; czytanie naprzemienne, sylab, wyrazów i zdań (tzn. dorosły czyta na przemian z dzieckiem); czytanie z przesłoną; czytanie chóralne;

ćwiczenia w rozumieniu treści czytanego tekstu.

Ćwiczenia w pisaniu następowały po ćwiczeniach w czytaniu i były oparte na tym samym materiale dydaktycznym. Przez cały czas zwracałam uwagę na prawidłowość kierunku kreślenia liter oraz prawidłową postawę przy pisaniu. Wdrażałam dziewczynkę do autokontroli poprzez zastanawianie się nad poprawnością zapisu i sprawdzanie jej. Szybką poprawę błędów umożliwiło używanie ołówka. Starałam się by ćwiczenie nie były zbyt długie i nużące, stosowałam częste przerwy w pracy, zasadę stopniowania trudności, systematyczności i indywidualizacji.

Równocześnie z ćwiczeniami niwelującymi trudności dydaktyczne prowadziłam ćwiczenia, które miały pomóc dziewczynce w rozpoznawaniu swoich stanów emocjonalnych i radzeniu sobie z nimi.

W drugim roku naszej wspólnej pracy zajęcia z Agnieszką prowadziłam raz w tygodniu, obecnie w trzeciej nie ma już takiej konieczności.

6. Efekty działań
            Po pierwszym roku pracy z dzieckiem udało mi się przekonać rodziców do konsultacji w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej, która potwierdziła trafność postawionej przeze mnie diagnozy i dostarczyła szczegółowych wskazówek do pracy.

            W efekcie wdrożonych przeze mnie działań oraz zaangażowaniu rodziców dziewczynka ośmieliła się. Pod koniec klasy pierwszej zdecydowała się na publiczną ( w klasie) recytację krótkiego wierszyka, co klasa przyjęła gromkimi brawami. Częściej decyduje się na głośne czytanie. Zmniejszyła się częstotliwość i ilość błędów podczas ćwiczeń pisemnych. Agnieszka jest radosna, a w jej oczach nie czai się lęk, bo wie, że ma prawo do odmowy, gdy czuje się mniej pewna siebie. Już teraz prowadzę rozmowy z nauczycielami przedmiotów oraz pedagogiem szkolnym, aby ułatwić jej moment przejścia na II etap edukacji.






Bibliografia:
1. Bogdanowicz M. O dysleksji, czyli specyficznych trudnościach w czytaniu i pisaniu. Wydawnictwo Popularnonaukowe Linea. Lublin 1995

2. Gąsowska T., Pietrzak- Stępkowska Z. Praca wyrównawcza z dziećmi mającymi trudności w czytaniu i pisaniu. WSiP. Warszawa 1994

3. Kujawa E., Kurzyna M. Reedukacja dzieci z trudnościami w czytaniu i pisaniu metodą 18 struktur wyrazowych. WSiP. Warszawa 1998

4. Sawa B. Jeżeli dziecko źle czyta i pisze. WSiP. Warszawa 1994

5. Święcicka M. Dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi. Centrum Medyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej MEN. Warszawa 1996

6. Zakrzewska B. I ty będziesz dobrze czytać. WSiP. Warszawa 2000


E. Krzysztofik Szkoła Podstawowa im. J. Kusocińskiego Pgolewo Wielkie

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie