|
Skonstruowany przeze mnie indywidualny program edukacyjno- terapeutyczny przeznaczony jest dla konkretnego dziecka z głębokim upośledzeniem umysłowym, ale mogą go wykorzystać również inni nauczyciele pracujący z dziećmi z głębokim upośledzeniem, porażeniem mózgowym czy dziećmi autystycznymi.
Pracując z uczniem upośledzonymi nauczyciele zobligowani są do opracowywania programów indywidualnych dla poszczególnych uczniów. Od indywidualnego programu pracy z dzieckiem upośledzonym bardzo wiele zależy. Program ten musi być dokładnie przemyślany, zaplanowany, a następnie we właściwy sposób wprowadzony w życie.
Napisanie dobrego programu dla dziecka, którego nie znamy nie jest łatwe, pozwolę sobie nawet napisać, że jest niemożliwe. Rozpoczynając pracę z dzieckiem głęboko upośledzonym nie wiemy, jakie są jego indywidualne możliwości, nie znamy też skomplikowanej sytuacji rodzinnej, w którą czy chcemy, czy też nie musimy wejść i w niej funkcjonować, dyskretnie pomagać, pilnując jednocześnie, aby nie naruszać ich prywatności, nie osądzać, i nie krytykować rodziców. Staram się zdobyć ich zaufanie. Założeniem mojej pracy z rodzicami jest tak ukierunkować naszą znajomość, aby chcieli ze mną współpracować dla dobra dziecka, jednocześnie muszę pamiętać, że to ja zostałam posłana, aby pomagać rodzicom a nie odwrotnie. Pisząc ten program, wiem że zostanie w całości wprowadzony w życie. Zdaję sobie sprawę, że każdego dnia będę dostosowywała wymagania do indywidualnych możliwości i stanów emocjonalnych, jakie wystąpią w danym momencie.
W moim indywidualnym programie zajęć uwzględnię wiele metod pracy. Postaram się, aby czas poświęcony mojej uczennicy mógł być zawsze dla niej dobrze spożytkowany, a dla mnie przyniósł zawodową satysfakcję. Skonstruowany przeze mnie indywidualny program edukacyjno- terapeutyczny przeznaczony jest dla konkretnego dziecka z głębokim upośledzeniem umysłowym, ale mogą go wykorzystać również inni nauczyciele pracujący z dziećmi z głębokim upośledzeniem, porażeniem mózgowym czy dziećmi autystycznymi.
Program opiera się na szczegółowej analizie i obserwacji dziecka, zaleceniach Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, wskazówkach zawartych w literaturze oraz rozmowie z rodzicami.
CHARAKTERYSTYKA UCZNIA
Ola urodziła się jako zdrowe dziecko i jej rozwój przebiegał prawidłowo do czwartego roku życia. W wieku czterech lat uległa wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego nastąpiło silne uszkodzenie mózgu. Konsekwencją tego jest głęboki niedorozwój umysłowy z porażeniem spastycznym prawych kończyn – górnej i dolnej.
Dziecko samodzielnie siada, siedzi, stoi. Samodzielnie nie chodzi. Potrafi z pomocą drugiej osoby przejść kilkadziesiąt kroków. Prowadzona jest pod rękę lub podtrzymywana za biodra. Chodzenie z każdym rokiem staje się coraz bardziej niebezpieczne, ponieważ jest coraz większa i cięższa, i w chwili utraty równowagi utrzymanie jej nie jest łatwe. Potrafi samodzielnie stać trzymając się poręczy. Kilka razy dziennie jest pieluchowana. Stoi wtedy samodzielnie, trzymając się opiekuna. Szybko męczy się i traci równowagę. Chęć zmiany miejsca sygnalizuje przesuwaniem się na pupie.
Dziewczynka porozumiewa się z rodziną sygnalizując swoje potrzeby mimiką, gestami oraz wieloma charakterystycznymi nieartykułowanymi dźwiękami. Dzięki temu, potrafimy zorientować się w jej stanach emocjonalnych i zareagować zgodnie z jej oczekiwaniami.
Widzi i przysuwa się np. do zabawki, żeby ją złapać. Wszystkie przedmioty bierze do ust i gryzie. Ola nie mówi, ale artykułuje pojedyncze dźwięki. Reaguje na naśladowane przez nauczyciele dźwięki i odgłosy z najbliższego otoczenia. Bardzo często się denerwuje i złości – wówczas kopie i gryzie zarówno siebie jak i osobę, z którą przebywa. Ola czasami potrafi reagować na bardzo proste polecenia. Potrafi też dokonywać wyborów spośród zabawek. Wybiera hałasujące, wydające dźwięki. Lubi zabawki drgające i wibrujące. Dotyka, lecz nie bierze do ręki przedmiotów zbyt zimnych i zbyt gorących. Większość przedmiotów chłopiec bada wielozmysłowo. Dotyka, ogląda z różnej odległości, potrząsa, oblizuje, rzuca i wsłuchuje się w wydawany przez nie dźwięk.
Ola nie lubi ćwiczeń z zapachami i smakami. Chciałaby koniecznie zjeść to, co zbliżam do jej nosa lub ust. Jeżeli nie pozwalam jej, jest rozdrażniona i zła. Zaczyna głośno mlaskać, gryźć się, kopać opiekuna. W ten sam sposób daje znać, że jest głodna. Posadzona przy stole śmieje się (bardzo często głośno) i z zadowolenia macha rękami. Zaspokojony głód sygnalizuje odsunięciem talerzyka I odsuwaniem się od stołu. Samodzielnie chwyta kubek i pije, widelcem prowadzi pokarm do ust.
W zakresie samoobsługi jest niesamodzielna. Nie sygnalizuje potrzeb fizjologicznych. Czasem współdziała przy wykonywaniu czynności ubierania, rozbierania i pieluchowania. Często przeciwstawia się, gdy ma być wysadzana. Bardzo lubi kąpiele, ale buntuje się przy myciu głowy. Generalnie nie lubi dotykania głowy – dotyczy to mycia, czesania, głaskania. Równie niechętnie poddaje się różnym masażom ciała, twarzy.
WARUNKI ORGANIZACYJNE I SPECYFIKA PRACY
Każde nauczanie indywidualne jest inne, specyficzne i niepowtarzalne. Prowadząc zajęcia z Olą napotykam charakterystyczne sytuacje i warunki. Zdążyłam ją dobrze poznać, dzięki czemu niemal zawsze rozumiem jej reakcje i zachowania. Bardzo dobrze poznałam Oli rodziców i pozostałych członków rodziny. Matce służę zawsze wsparciem psychicznym i pomocą. Dziewczynka mieszka z rodzicami i dziadkami w domu jednorodzinnym z dużym ogrodem. Ponadto rodzina jest właścicielem minizoo i hodowli koni, co daje możliwość obcowania ze zwierzętami i hipoterapii. Niestety, Ola nie przejawia zainteresowania zwierzętami i nie lubi ćwiczeń hipoterapeutycznych.
Mama Oli prowadzi gospodarstwo agroturystyczne. Ojciec dziewczynki jest prezesem Fundacji Dzieci Poszkodowanych W Wypadkach Komunikacyjnych “WRÓĆ”. Dziecko rozpoznaje rodziców. Wywnioskować można to z jej reakcji - śmieje się, przytula, całuje. Gdy jest bardzo zdenerwowana, uspokaja się najczęściej przy matce. Przez kilka godzin dziennie Olą zajmuje się opiekunka, która jest do dziecka bardzo przywiązana. Oleńka zawsze jest zadbana i dopilnowana. Jest kochana przez całą rodzinę. Często odwiedzają ją dziadkowie ze strony matki i kilkunastoletni kuzyn. Stan emocji Oli warunkuje moją współpracę z nią i wpływa na osiągane wyniki. Nie zawsze ćwiczenia, które zaplanuję wykonać w danym dniu, jestem w stanie zrealizować. Dobór ćwiczeń muszę dopasować do samopoczucia chłopca, jego stanu emocjonalnego i możliwości fizycznych.
Ola ma swój oddzielny pokój dostosowany do jej potrzeb. Ma zgromadzony duży zestaw zabawek i pomocy, które wykorzystuję w czasie prowadzenia zajęć. Oprócz tego przywożę też dodatkowe środki dydaktyczne, aby chętniej zainteresowała się nieznanymi przedmiotami. Wszelkiego typu ćwiczenia ruchowe, jak pełzanie, turlanie oraz masaże wykonujemy na specjalnym materacu, który znajduje się w pokoju dziewczynki lub na dużym, miękkim dywanie w pokoju gościnnym. Ćwiczenia związane z przemieszczaniem, jak chodzenie i chodzenie na klęczkach wykonujemy w przedpokoju i w pokoju gościnnym. Gdy napotykam trudności w wykonaniu trudniejszych fizycznie ćwiczeń, mogę liczyć na pomoc któregoś z domowników. Współpraca z rodziną układa mi się bardzo dobrze.
METODY PRACY
W zależności od możliwości i potrzeb mojej uczennicy, stosuję daną metodę w całości lub tylko wprowadzam wybrane z niej elementy:
- Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
- Masaż twarzy wg Castillo-Moralesa
- Metoda Aktywności M. Ch. Knillów
- Metoda Kinezjologii Edukacyjnej Paula Dennissona
- Muzykoterapia
- Metoda Shantali
- Masaże ciała, zabawy paluszkowe
Program zakłada nawiązywanie kontaktu poprzez dotyk , słowo mówione i śpiewane. Podstawą jest nawiązanie pozytywnego kontaktu emocjonalnego z nauczycielem, akceptacja jego głosu , chętne słuchanie piosenek, pozwalanie się dotykać i masować, wzmacnianie kontaktu werbalnego mimiką lub gestem.
ZASADY PRACY
Na każdym etapie pracy z moją uczennicą kieruję się zasadami obowiązującymi w ortodydaktyce i oligofrenopedagogice:
- Zasada gruntownej znajomości dziecka i przychodzenia mu z racjonalną, specjalistyczną pomocą.
- Zasada dostosowania poczynań pedagogicznych do możliwości i potrzeb ucznia oraz warunków środowiskowych.
- Zasada indywidualizacji wymagań, metod, doboru środków dydaktycznych oraz organizacji i tempa pracy.
- Zasada stopniowania trudności.
- Zasada aktywnego udziału dziecka w procesie dydaktycznym.
- Zasada zintegrowanego oddziaływania i współdziałania specjalistów.
- Zasada systematyczności.
- Zasada trwałości zdobytych umiejętności.
- Zasada współpracy z rodziną.
CELE PRACY TERAPEUTYCZNEJ
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej, z dnia 30 stycznia 1997r., w sprawie zasad organizowania zajęć rewalidacyjno – wychowawczych dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim, w mojej pracy indywidualnej z uczniem realizuję następujące cele: Cel główny
- Zapewnienie możliwości najpełniejszego komunikowania się z otoczeniem w sposób werbalny i pozawerbalny
- Kompleksowy rozwój zmysłów w celu jak najpełniejszego zrozumienia znaczenia i sensu otaczającego świata.
Cele podstawowe :
- Tworzenie niezbędnych warunków do zapewnienia uczniowi komfortu psychicznego.
- Rozwijanie poczucia akceptacji i bezpieczeństwa.
- Nawiązywanie pozytywnego kontaktu emocjonalnego nauczyciela z uczniem.
- Wspieranie rozwoju sprawności psychofizycznej.
- Umożliwianie i tworzenie sytuacji, w których poznaje najbliższe otoczenie.
- Stymulowanie rozwoju zgodnie z indywidualnymi możliwościami i potrzebami podopiecznych.
ZALECENIA
- Staramy się odczytywać wszystkie niewerbalne komunikaty.
- Dostosowujemy poczynania pedagogiczne do możliwości i potrzeb dziecka.
- Dbamy o aktywny udział dziecka w działaniach pedagogicznych.
- Prowadzimy systematyczną obserwację zachowań dziecka.
ĆWICZENIA REWALIDACYJNO-WYCHOWAWCZE
Tematyka zajęć rewalidacyjnych opiera się głównie na rozwijaniu procesu komunikacji z otoczeniem i rozwijaniem samodzielności, szczególnie czynności samoobsługowych w takim stopniu, na ile pozwala rozwój psychofizyczny. Uwzględniono także wycieczki po okolicy jako najlepszą możliwość poznania przedmiotów i zjawisk w naturalnym środowisku. Tematyka zajęć została opracowana według poszczególnych sfer aktywności życiowej.
| Sfera aktywności:KOMUNIKOWANIE SIĘ |
| Cele terapeutyczne |
Ćwiczenia rewalidacyjne |
Środki dydaktyczne |
Uwagi |
- Usprawnianie motoryki narządów artykulacyjnych.
- Rozwijanie komunikacji.
|
- Zamknięcie lub zasłonięcie oczu i słuchanie dźwięków dochodzących z ulicy.
- Słuchanie dźwięków z jednoczesną obserwacją źródła dźwięku.
- Uderzanie pałeczką w przedmioty z różnych materiałów.
- Toczenie hałasujących przedmiotów.
- Rozpoznawanie hałasujących zabawek i pomocy dydaktycznych.
- Uderzanie o siebie dwoma identycznymi lub różnymi przedmiotami.
- Odbijanie gumowych zabawek.
- Przelewanie wody.
- Przesuwanie przedmiotów.
- Drapanie po powierzchni szklanej, papierowej, metalowej.
- Rozpoznawanie głosu, szmeru.
- Lokalizowanie źródła dźwięku, kierunku i odległości.
- Różnicowanie głośności.
- Naśladowanie dźwięków dziecka.
- Wokalizacja dźwięków przez dziecko.
- Ćwiczenie reakcji dziecka na własne imię
|
- Pędzelki
- Pałeczki drewniane, szklane, metalowe, plastikowe
- Przedmioty fajansowe, szklane, plastikowe, metalowe, drewniane
- Piłki, balony, kasztany, kamyki
- Groch, fasola, ryż, makarony, gwoździe
- Klocki, łyżeczki, garnuszki, szklanki., szyszki.
- Piłki gumowe i skórzane, balony
- Papier, karton, folia
- Płytki metalowe, szklane, plastikowe, magnetofon, zegarek, budzik, pozytywka, grzechotki
|
Stosowanie metody terapi ustno-twarzowej Castillo-Moralesa. |
| Sfera aktywności: SPRAWNOŚĆ MOTORYCZNA |
- Usprawnianie ruchowe i psychoruchowe w zakresie dużej motoryki :
- postawa
- lokomocja
- koordynacja ruchów
|
Wyczuwanie brzucha, pleców i pośladków:
- Leżenie na plecach.
- Leżenie na brzuchu.
- Ślizganie się w kółko na brzuchu, na plecach.
- Siedząc – przyciąganie kolejno nóg.
- Siedząc – kręcenie się w kółko na pośladkach.
- Siedząc – przewrót na plecy.
- Siedząc – przyciąganie kolan, chowanie głowy.
- Czołganie się na brzuchu.
- Masaże brzucha, pleców i pośladków.
Wyczuwanie rąk i nóg:
- Siedząc – podciąganie kolan do siadu skulonego.
- Pchanie kolan do siadu prostego.
- W siadzie prostym – rozcieranie i oklepywanie kolan.
- Stanie z podtrzymywaniem.
- Chodzenie z podtrzymywaniem.
- Chodzenie na kolanach.
- Siedząc na krześle – dotykanie podłogi palcami stóp.
- Uderzanie o podłogę piętami.
- Uderzanie całą stopą.
- Dotykanie łokciami kolan.
- Dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie.
Wyczuwanie całego ciała:
- Leżenie na plecach i brzuchu.
- Turlanie się.
- Leżenie z rękami wzdłuż ciała i z podniesionymi w różnych kierunkach.
- Ciąganie za kostki nóg ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub plecach.
- Kołysanie w pozycji siedzącej.
- Kołysanie w pozycji leżącej.
- Huśtanie.
|
- Materac, mata do ćwiczeń
- Materace do ćwiczeń, fotel bujany, hamak, huśtawka ogrodowa
|
Wszystkie ćwiczenia wykonywane z pomocą nauczyciela.
Masaże rąk i nóg.
Masaże całego ciała. |
- Usprawnianie ruchowe i psychoruchowe małej motoryki:
- koordynacja ruchów rąk
- koordynacja wzrokowo-ruchowa
- manipulacja
|
- Badanie otoczenia dotykiem.
- Zabawy manipulacyjne.
- Chwytanie drobnych przedmiotów.
- Zabawy paluszkowe np.
- Sroczka
- Idzie rak nieborak
- Idzie, idzie czapla po drewnianej desce
- Zabawy z piłką lub balonem.
- łapanie piłki
- rzucanie piłki
- turlanie
- Wkładanie i wyjmowanie przedmiotów.
- Włączanie klawiszy telefonu, pozytywek.
|
- Kulki, piłeczki,
- Fasola, groch, kasza, ryż, makaron
- Szyszki, kasztany, żołędzie
- Piłki gumowe, skórzane, balony
- Piramidki
- Foremki
- Telefony, pozytywki
|
Wszystkie ćwiczenia wykonywane z pomocą nauczyciela |
| Sfera aktywności: SAMOOBSŁUGA |
- Zwiększanie aktywności własnej.
|
- Zdejmowanie butów.
- Ściąganie części garderoby.
- Wkładanie i wyjmowanie rąk z rękawów.
- Nalewanie płynów z dzbanka do kubka.
- Jedzenie łyżeczką.
- Nabijanie jedzenia na widelec.
- Samodzielne zdejmowanie chusty zasłaniającej głowę.
- Samodzielne zdejmowanie opaski zasłaniającej oczy.
- Sygnalizowanie w każdy możliwy sposób: głodu, bólu, potrzeb fizjologicznych.
- Siedzenie z podparciem i bez podparcia.
- Stanie samodzielne i z podtrzymywaniem.
- Chodzenie z pomocą.
- Przemieszczanie się samodzielnie w dowolny sposób: czołganie, przesuwanie.
|
- Buty
- Różne części ubrania
- Dzbanek
- Kubek
- Sztućce
- Chustki, opaski
|
Wszystkie ćwiczenia wykonywane z pomocą nauczyciela. Dzbanek nie może być za ciężki. |
| Sfera aktywności: ZACHOWANIA SPOŁECZNE |
- Rozwijanie zainteresowania otoczeniem.
- Kształtowanie umiejętności funkcjonowania w otoczeniu.
- Nawiązywanie kontaktów w sposób odpowiedni do możliwości dziecka.
|
- Bezpośredni kontakt z roślinami: dotykanie, wąchanie, łamanie, próbowanie.
- Kontakt z żywiołami: wodą, powietrzem, ziemią, ogniem.
- Bezpośredni kontakt ze zwierzętami: oglądanie, głaskanie.
- Wytwarzanie atmosfery zaufania i bezpieczeństwa:
- przytulanie
- głaskanie
- obejmowanie
- delikatne masaże
- Współdziałanie w czasie zabaw i ćwiczeń.
- Reagowanie na polecenia: daj, puść, rzuć, weź.
- Właściwe reagowanie na głos opiekuna.
- Podawanie ręki na powitanie i pożegnanie.
- Samodzielne sięganie po zabawki, przedmioty za pomocą obu rąk.
- Samodzielny wybór zabawki.
- Rozrzucanie zabawek.
- Wkładanie przedmiotów do pudełka.
- Przekładanie przedmiotów z jednego pojemnika do drugiego.
- Burzenie wieży z klocków.
- Wprowadzanie w ruch wiszących tasiemek, wstążek, łańcuchów.
- Wprowadzanie w ruch zabawek poruszających się wahadłowo lub obrotowo.
|
- Kwiaty, liście, gałązki, nasiona różnych roślin
- Miski z wodą
- Pojemniki z lodem
- Suszarki, wentylatory
- Pojemniki z piaskiem
- Świeczki, zapałki
- Zwierzęta
- Różne przedmioty, zabawki
- Pozytywki, telefony, grzechotki
- Zapachy
- Latarki
- Radio, magnetofon
- Tasiemki, wstążeczki, sznurki
- Opakowania
|
Ze względów bezpieczeństwa czynności wykonywane są pod ścisłym nadzorem nauczytciela. |
| Sfera aktywności: FUNKCJE POZNAWCZE |
- Wspomaganie rozwoju spostrzegania.
- Wielozmysłowe poznawanie otoczenia.
- Wydłużanie czasu koncentracji uwagi.
|
- Podążanie wzrokiem za przedmiotami.
- Badanie otoczenia dotykiem.
- Ćwiczenia słuchowe z przedmiotami wydającymi dźwięk.
- Ćwiczenia w różnicowaniu smaków i zapachów.
- Badanie powierzchni dotykiem.
- Reagowanie na zmiany natężenia:
- światła
- hałasu
- temperatury
- Zabawy z lustrem.
- Dotykanie przesypywanie ugniatanie rozcieranie na ręce i na innych częściach ciała piasku, ryżu, kaszy.
- Przelewanie, chlapanie, reagowanie na temperaturę wody.
- Dmuchanie strumieniem powietrza-zimnym, ciepłym-na różne części ciała.
- Słuchanie piosenek, melodii, czytanych przez nauczyciela treści.
- Wsłuchiwanie się w naturalne dźwięki: głosy ludzi, śpiew ptaków, głosy zwierząt, odgłosy dochodzące z ulicy, hałasy bawiących się dzieci.
- Masaże rąk i całego ciała przedmiotami o zróżnicowanej fakturze.
- Picie artykułów płynnych o zróżnicowanej temperaturze.
- Wspólne muzykowanie na instrumentach perkusyjnych.
- Wystukiwanie rytmów.
- Badanie otoczenia dotykiem.
- Stukanie palcami o blat stołu.
- Uderzanie nogami o podłogę.
|
- Różne przedmioty, zabawki
- Radio, magnetofon, kasety
- Zabawki grające
- Pożywienie, napoje
- Kubeczki zapachowe, świece zapachowe
- Pojemniki z różną zawartością np. z wodą, grochem itp.
- Latarka
- Suszarka
- Gąbki, szczoteczki, materiały, piórka, wata, pumeks, bańki mydlane
- Książeczki dla dzieci
- Lustro
- Instrumenty perkusyjne
- Stół. Krzesło, fotel
|
Wykorzystywane elementy metod:
- W. Sherborne
- Program SPH Knillów
- Masaż twarzy wg Castillo-Moralesa
- Metoda Kinezjologii wg P. Dennissona
- Muzykoterapia
- Metoda Shantali
- Masażyki ciała
|
WNIOSKI DO DALSZEJ PRACY
Autorski program zajęć rewalidacyjno – wychowawczych przygotowałam najrzetelniej, jak potrafiłam. W miarę zaistniałych potrzeb będzie on przeze mnie modyfikowany i ulepszany.
Dzięki długoletnim doświadczeniom w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi wiem, że zestawy ćwiczeń, jakie zaplanuję przeprowadzić w danym tygodniu pracy, będę musiała zawsze dopasowywać do zastanego stanu emocjonalnego mojej uczennicy, jej zdrowia. Ponadto Przy tak dużej niepełnosprawności intelektualnej dziewczynki nie jestem w stanie przewidzieć efektów mojej pracy. Dlatego, na bieżąco, będę prowadziła notatki, zaznaczając odniesione sukcesy i porażki. Będę też zapisywała uwagi, wskazówki i zalecenia, które wykorzystam w dalszej pracy z uczniem. W każdej problematycznej sytuacji dotyczącej dziecka, będę w miarę moich możliwości, służyła jego rodzinie pomocą, radą i wsparciem psychicznym. Będę również nadal doskonaliła swój warsztat pracy w zakresie pracy z głęboko upośledzonymi.
LITERATURA
- Bogdanowicz M., Kisiel B., Przasnysza M. [1992] Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka. Warszawa: WSiP.
- Kielin J. (red.). [2002] Rozwój daje radość. Terapia dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim. Gdańsk: GWP.
- Kielin J. [2003] Jak pracować z rodzicami dziecka upośledzonego. Gdańsk: GWP.
- Knill C. [1995] Programy aktywności. Podręcznik. Warszawa: CMPP-P.
- Kwiatkowska M. [1997] Dziecko głęboko niezrozumiane. Warszawa: Oficyna Literatów i Dziennikarzy
- Żółkowska T. (red.). [2000] Rehabilitacja osób z głębszym stopniem upośledzenia umysłowego. Kręgi poszukiwań. Szczecin: US.
Plan zajęć rewalidacji indywidualnej na rok szkolny 2005/2006
| PLAN TYGODNIA |
| PONIEDZIAŁEK |
WTOREK |
CZWARTEK |
PIĄTEK |
- Przygotowania do zajęć
- Masaż
- Knill (program Dotyk i komunikacja)
- Ćw. kształtujące rozwój społeczny
- Relaksacja
- Pożegnanie
|
- Przygotowania do zajęć
- Masaż
- Knill (program Dotyk i komunikacja)
- Ćw. sprawności motorycznej
- Relaksacja
- Pożegnanie
|
- Przygotowania do zajęć
- Masaż
- Knill (program Dotyk i komunikacja)
- Komunikowanie się
- Relaksacja
- Pożegnanie
|
- Przygotowania do zajęć
- Masaż
- Knill (program Dotyk i komunikacja)
- Stymulacja sensomotoryczna
- Relaksacja
- Pożegnanie
|
ROZWÓJ SPOŁECZNY
Cele:
- Poszerzenie możliwości porozumiewania się z Olą.
- Poszukiwanie nowych form porozumiewania się.
Sposób realizacji:
- Ćwiczenie wykonywania prostych poleceń: weź, siadaj, wstawaj, dotknij, spójrz, patrz na mnie.
- Ćwiczenia wykonywania gestu powitania i pożegnania.
- Słuchanie głośnej, rytmicznej muzyki lub cichej i spokojnej w zależności od nastroju.
- Pokazywanie kolorowych kartek lub świecenie kolorową latarką /elementy chromoterapii/
- Mówienie w odpowiedniej do nastroju Oli tonacji.
- Ćwiczenia dotykania i głaskania innych ludzi.
- Powtarzanie gestów, prowadzenie dłoni (po ok.30 s. odczekanie aż sama podejmie gest).
- Reagowanie na imię.
- Wymuszanie wykonywania po nas niektórych czynności np. przechylamy dziecko mówiąc bum, powtarzamy tą czynność kilka razy, następnie opóźniamy przechylanie dziecka, czekając aż dziecko zrobi to samo itp.
MOTORYKA DUŻA I MAŁA
Cele:
- Doskonalenie umiejętności stania i wstawania.
- Doskonalenie umiejętności poruszania się.
- Kształtowanie umiejętności manipulacyjnych.
- Kształtowanie umiejętności poruszania ręką lewą.
Sposób realizacji:
- Staje z pomocą nauczyciela.
- Nauczyciel pomaga dziecku, aby z pozycji siedzącej wstało i chwilę stało samodzielnie.
- Chodzi podtrzymywane za prawą rękę, za biodra oraz pod pachami.
- Dziecko przemieszcza się z pozycji na plecach do pozycji na brzuchu i odwrotnie.
- Dziecko leży na brzuchu, a nauczyciel pomaga mu podnieść tułów od podłoża.
- Bierze przedmiot do ręki i puszcza go.
- Potrafi włożyć różne palce do otworów.
- Nauka trzymania przedmiotów w lewej ręce.
- Włączanie lewej ręki podczas zabaw typu „kosi-kosi, siała baba mak”.
KOMUNIKOWANIE SIĘ
Cele:
- Kształtowanie umiejętności nadawania informacji.
- Kształtowanie umiejętności odbioru informacji.
Sposób realizacji:
- Sygnalizowanie informacji przez dziecko o potrzebach, stanach emocjonalnych za pomocą gestów.
- Słuchanie i wykonywanie poleceń.
- Słuchanie taśm z nagraniami różnych efektów akustycznych.
- Słuchanie nagłego, głośnego dźwięku np. trąbki.
- Słuchanie ludzkiej mowy np. mamy, nauczyciela, radia.
- Kojarzenie polecenia z czynnością np. daj rękę, popatrz na mnie.
STYMULACJA SENSOMOTORYCZNA
Cele:
- Rozwiniecie u dziecka globalnego odczuwania bodźców dotykowych.
- Rozwiniecie u dziecka globalnego odczuwania bodźców wzrokowych.
- Rozwiniecie u dziecka globalnego odczuwania bodźców węchowych i smakowych.
Sposób realizacji:
- Nacieranie ciała dziecka szorstkim ręcznikiem, szczotkowanie dość twardą szczotką, pędzlem, gąbką.
- Dostarczanie ciepłych i zimnych bodźców (lód, świeczka, nadmuch ciepłym i zimnym powietrzem).
- Stosowanie masażu twarzy, ust itp.
- Nauka wodzenia wzrokiem za przedmiotem, źródłem światła.
- Nawiązanie kontaktu wzrokowego dziecka z nauczycielem.
- Podawanie dziecku na zmianę artykułów spożywczych o przeciwnych smakach.
- Zapoznawanie dziecka z różnymi zapachami.
Beata Zawadzka
|
