Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Jakie metody mogą być wykorzystywane w pracy z dzieckiem niepełnosprawnym?

 

W klasie integracyjnej uczą się wspólnie dzieci zdrowe i niepełnosprawne. Obecność tych drugich często zmusza nas nauczycieli do poszukiwania takich metod pracy, które nie tylko wspomogą uczenie się, ale także będą korygowały pewne zaburzenia.

     W tym artykule chcę przybliżyć takie metody, jak: Gimnastyka Mózgu dr P. Dennisona, Ruch Rozwijający W. Sherborne oraz Metoda Malowania Dziesięcioma Palcami. Metody te lub ich elementy można wykorzystywać do pracy podczas zajęć pozalekcyjnych oraz trakcie lekcji.

KINEZJOLOGIA EDUKACYJNA – „GIMNASTYKA MÓZGU”

     Kinezjologia Edukacyjna jest kierunkiem, który powstał na podstawie badań humanistów w dziedzinie psychologii i pedagogiki. Uczy i pokazuje w praktyce możliwości wykorzystania naturalnego ruchu fizycznego niezbędnego do pracy mózgu i ciała w celu samostuktualizującego uczenia się (doświadczenia) i twórczej samorealizacji jednostki.

     Naturalny rozwój fizyczny jest podstawą samodoskonalenia się bazowych nawyków widzenia, słuchania, organizowania wewnętrznych czynności psychicznych, konstruktu uzdolnień, umiejętności, spontaniczności i działań twórczych. Natura obdarzyła człowieka nieograniczonymi możliwościami rozwoju intelektualnego i fizycznego. Ruch fizyczny i rozwój intelektu szczególnie ściśle związane są ze sobą w dzieciństwie, a rozwój dziecka powinien kroczy naturalną drogą w oparciu o naturalne mechanizmy integracji myśli i ruchu.

     Naturalny rozwój dziecka 5 - 7 letniego zostaje zaburzony, czego przyczyną są współczesne warunki kształcenia. Wiąże się to z tym, że kształcenie wymaga od dziecka niezwykłej pracy umysłowej przy minimalnym wykorzystaniu ruchu, wysokiego poziomu kontroli wewnętrznej w celu opanowania umiejętności szkolnych, rzadko zaś łączy się z łatwym i radosnym uczeniem się. Prowadzi to do permanentnego odczuwania stresu i pozostawanie w stanie „spięcia” całego organizmu.

     Jednym z najlepszych sposobów na obniżenie stanu stresu w procesie uczenia się jest przestrzeganie prawideł naturalnego rozwoju. Paul i Gail Dennisonowie odkryli ogromne możliwości ruchu fizycznego, które mogą być wykorzystane dla skutecznego rozwoju i uczenia się zarówno w przypadku dziecka, jak i dorosłego. Badania zainspirowały autorów do stworzenia programu wykorzystującego różnorodne ruchy ciała. W swojej książce „Gimnastyka Mózgu” zaprezentowali ćwiczenia, których celem było ożywienie „integracji myśli i ruchu”. Ćwiczenia te likwidują efekt stresu wielu odruchów.

     Ćwiczenia Gimnastyki Mózgu pobudzają określone części mózgu i mechanizmy integracji myśli i ruchu, dzięki czemu nowy sposób uczenia się staje się bardziej naturalny, bystry, spontaniczny i sprzyja jednocześnie lepszemu zapamiętywaniu. Wiedza w sposób naturalny zostaje włączona w aktywne działanie, tworząc potrzebę osobistej samorealizacji, gdyż już w następnym etapie kształtowania wiedzy włączony zostaje mechanizm integracji myśli i ruchu.

      Dr Paul Dennison opracował zależne od zadania ruchy, które przynoszą korzyści każdemu ćwiczącemu. Efekty ich regularnego stosowania to m. in.:

  • poprawa koncentracji;
  • poprawa koordynacji wzrokowo – ruchowej;
  • poprawa oddychania;
  • zwiększenie zdolności manualnych;
  • synchronizacja pracy obu półkul mózgowych;
  • poprawa umiejętności szkolnych takich, jak: wysławianie się, czytanie i rozumienie, liczenie, zapamiętywanie cyfr, słuchanie, formułowanie myśli, pisanie – kaligrafia, literowanie, ortografia, twórcze pisanie;
  • usuwają zmęczenie, odprężają i relaksują;
  • pomagają w łagodzeniu stresów.
     Celem terapii zajęciowej prowadzonej metodą Gimnastyki Mózgu jest pobudzenie określonych części mózgu i mechanizmów integracji myśli i ruchu. Ćwiczenia te są również nastawione na rozwój różnorodnych systemów koordynacji ruchu i funkcji psychofizycznych. Dr Paul Dennison opracował szereg ćwiczeń aktywizujących:
  • Ćwiczenia na przekraczanie linii środkowej – ułatwiają lateralizacyjne przekraczanie linii środkowej ciała. Pozwalają lepiej skupić uwagę słuchową i wzrokową w tym samym czasie i skupiać się na najbliższej płaszczyźnie. Koordynują całe ciało i stabilizują je.
  • Ćwiczenia wydłużające – mają przywrócić pierwotną długość mięśni, ponieważ organizm reaguje na zagrożenie, stres postawą obronną - silnym napięciem tylnej części ciała, od stóp do głowy. Ćwiczenia te mają zneutralizować odruch obronnego kurczenia się. Skuteczność tych ćwiczeń stwierdzono tez w łagodzeniu odruchów w specyficznych wadach wymowy, w utrudnionym czytaniu, pisaniu i słuchaniu. Wpływają one na zwiększenie sprawności komunikowania się.
  • Ćwiczenia energetyzujące – ułatwiają przepływ energii elektromagnetycznej przez ludzkie ciało. Podtrzymują pozytywne elektryczne i chemiczne zmiany zachodzące podczas pracy fizycznej i umysłowej. Ćwiczenia te wzmacniają i podtrzymują poczucie lateralizacji, stabilności oraz relacji pomiędzy nami a otoczeniem.
  • Ćwiczenia pogłębiające – ułatwiają osiągnięcie stabilności emocjonalnej, ogólnego wyrównania energii oraz przyczyniają się do łagodzenia napięć związanych z różnymi, nowymi sytuacjami społecznymi.
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO – WERONIKI SHERBORNE

     Ogromne znaczenia ruchu dla prawidłowego rozwoju osobowości człowieka wykazali i wykorzystali trzej uczeni żyjący w XIX wieku. Byli nimi: Rudolf Steiner, Emil Jaques - Delcrone oraz Rudolf von Laban. Ten ostatni twierdził, że ruch jest wyrazem naturalnej potrzeby ludzkiej aktywności. Uważał, że przez ruch naszego ciała uczymy się nawiązywać kontakty z otaczającym nas światem.

     Weronika Sherborne – uczennica i kontynuatorka dzieła Labana – opracowała własną metodę pracy z dziećmi, znaną jako Developmenental Movement – Ruch Rozwijający. Autorka metody szczególną uwagę zwracała na potrzebę rozwijania bliskich związków między ludźmi, dlatego opracowała system ćwiczeń oparty na naturalnych potrzebach dziecka zaspokajanych w kontakcie z dorosłym.

Metoda ta ma nauczyć aktywnego i twórczego życia przez:
  • poznanie siebie i innych;
  • zdobycie zaufania do siebie i innych;
  • nabranie pewności siebie i wiary we własne możliwości w sytuacji aktywnego ruchu i kontaktu z drugą osobą.
W metodzie W. Sherborne wyróżnia się kilka kategorii ruchu:
  • ruch prowadzący do poruszania własnego ciała;
  • ruch kształtujący związek z otoczeniem fizycznym;
  • ruch wiodący do wytwarzania się związku z drugim człowiekiem;
  • ruch prowadzący do współdziałania w grupie;
  • ruch kreatywny.
Ruch Rozwijający ma pozytywny wpływ na wszystkie aspekty rozwoju dziecka:
  • rozwój emocjonalny – łagodzenie zaburzeń i napięć emocjonalnych, rozwijanie uczuć wyższych;
  • rozwój poznawczy – znajomość własnego ciała, zdolność koncentracji uwagi;
  • rozwój społeczny – rozwijanie inicjatywy i aktywności przejawianej w zabawie, łatwość wchodzenia w interakcje z dorosłymi i rówieśnikami, wzrost pozytywnych reakcji w stosunku do partnera w czasie zabawy;
  • rozwój ruchowy – podnoszenie sprawności i aktywności ruchowej.
METODA MALOWANIA DZIESIĘCIOMA PALCAMI

     Metoda została po raz pierwszy zastosowana przez jej autorkę R. F. Show w roku 1934 w jednej z rzymskich szkół. Autorka zaobserwowała, że malowanie dziesięcioma palcami, obejmujące manipulację farbami przy użyciu palców i dłoni, ma wiele wspólnego z naturalną skłonnością dzieci do zabawy substancjami o konsystencji błota. Wykorzystanie tej skłonności okazało się bardzo przydatne w terapii. Wielu badaczy podkreślało takie walory metody, jak pomoc w pokonywaniu lęków, uwalnianie się od zahamowań, wzmacnianie wiary we własne siły, pobudzanie ekspresji fantastycznej, a także wartości diagnostyczne jako techniki projekcyjnej.

      Metoda ta wymaga przygotowania farb i papieru. Zaleca się stosowanie sześciu podstawowych kolorów: niebieskiego, czarnego, czerwonego, brązowego, zielonego i żółtego. Można je uzupełnić kolorami białym i fioletowym. Farby powinny znajdować się w miseczkach o takiej wielkości, aby dziecko mogło swobodnie włożyć w nie rękę. Można malować ma białym lub szarym papierze pakunkowym.

     Metoda malowania dziesięcioma palcami oprócz cennych walorów terapeutycznych ma również wartości diagnostyczne. Obserwacji poddaje się szereg elementów takich, jak ustosunkowanie się dziecka do tworzywa, element czasu, element ruchu, zachowanie się wobec kolorów.

Opracowanie:
mgr Justyna Sokolińska -pedagog specjalny

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 22:32:28
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 22:32:28) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie