Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dziecko nieśmiale - częściej oczekuje pomocy

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1861 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Dzieci, które po raz pierwszy przekraczają próg przedszkola często walczą z niepokojem i lękiem. Dziecko nieśmiałe i płaczliwe mocniej przeżywa rozstanie z rodzicami a wtedy nawet z pozoru błahe sytuacje urastają w ich odczuciu do rangi problemu.

Opis i analiza przypadku – dziecko nieśmiałe - cześciej oczekuje pomocy

Pracuję jako nauczyciel przedszkola 20 lat. Każdy rok szkolny w ciągu tych dwudziestu lat niósł ze sobą nowe wyzwania i różnorodne problemy do rozwiązania. Tak i też się stało w ostatnim roku szkolnym, kiedy to prowadziłam grupę mieszaną 4 i 5-latków. Były to głównie dzieci nowe, po raz pierwszy wstępujące do przedszkola.

Identyfikacja problemu
Takim właśnie dzieckiem – nowowstępującym do przedszkola oraz nieśmiałym i bardzo płaczliwym okazała się Wiki. Od pierwszych dni w przedszkolu była bardzo spokojna, zdyscyplinowana, ale miała trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami i nauczycielami. Na każdą sytuację trudną (w jej mniemaniu) reagowała płaczem, niepewnym zachowaniem, zdenerwowaniem. Obserwując Wiki już pierwszego dnia doszłam do wniosku, iż muszę jej poświęcić dużo czasu, a kontakty ze mną i rówieśnikami muszą być delikatne – pozwalające oswoić się dziewczynce z nową sytuacją. Dziewczynka oprócz werbalnych, wysyłała tez sygnały niewerbalne, a jej zachowanie wskazywało na cechy dziecka nieśmiałego (stan niepewności, zawstydzenia, niepokoju, a w kontaktach z innymi reagowanie płaczem na różne sytuacje, drżenie głosu i nerwowe zaciskanie dłoni).

Geneza i dynamika zjawiska
Swoje oddziaływania skierowane na osobę Wiki poprzedziłam zebraniem jak największej ilości informacji o dziewczynce. Z wywiadu z mamą uzyskałam informacje, iż ciąża przebiegała normalnie, poród odbył się czasie i przebiegał bez powikłań. Do 5 roku życia Wiki przebywała pod opieką rodziców a głównie mamy. Kiedy dziewczynka miała 2 lata, mama urodziła drugie dziecko – siostrę.
W opinii mamy Wiki zawsze była dzieckiem cichym, spokojnym i trochę strachliwym. Obawiała się wielu różnych rzeczy a w sytuacjach niepewności reagowała płaczem. Nie sprawiała trudności wychowawczych w potocznym rozumieniu tego słowa, jednak zachowanie dziewczynki często niepokoiło rodziców. Po urodzeniu siostry u Wiki bardzo widoczne stały się takie cechy jak: opiekuńczość, niesienie pomocy. Obecnie dziewczynki żyją w zgodzie i bardzo się kochają, pomimo, iż ich charaktery znacznie różnią się od siebie.
Na podstawie rozmów z dziewczynką oraz jej mamą stwierdziłam, że w domu panuje serdeczna, rodzinna atmosfera. Oboje rodzice dużo czasu poświęcają dziewczynkom oferując im coraz to nowe zajęcia i zabawy.
Zachowanie Wiki zawsze niepokoiło rodziców a nasilenie nie nieśmiałości i płaczliwości nastąpiło w czasie, kiedy dziewczynka rozpoczęła edukację przedszkolną.

Znaczenie problemu
Odwołując się do literatury, można globalnie ująć nieśmiałość w następujący sposób, iż ujawnia się ona wówczas, gdy jednostka ma wykonać pewne czynności w obecności innych ludzi. Zimbardo określa nieśmiałość jako złożoną przypadłość, która pociąga za sobą całą gamę skutków – od lekkiego uczucia skrępowania, nieuzasadnionego lęku przed ludźmi, aż do skrajnej nerwicy.
W oparciu o wiadomości zdobyte w literaturze przedmiotu, tudzież doświadczenie własne postawiłam prognozę negatywną i pozytywną. Te z kolei zainspirowały mnie do wdrażania zadań, mających na celu pomoc Wiki w lepszym przystosowaniu się do grupy przedszkolnej, budowaniu prawidłowych kontaktów interpersonalnych, a co za tym idzie lepszego samopoczucia w grupie przedszkolnej i budowaniu pozytywnego obrazu samego siebie.

Prognoza negatywna:
W sytuacji niepodejmowania żadnych oddziaływań wychowawczych, może wystąpić:
- izolacja Wiki od grupy rówieśniczej i dorosłych pracowników przedszkola,
- wzmagające się poczucie osamotnienia i braku poczucia bezpieczeństwa,
- obniżająca się samoocena.

Prognoza pozytywna:
Efektem wdrożenia działań opiekuńczo-wychowawczych, wspierających rozwój dziewczynki mogą być osiągnięte następujące postawy prezentowane przez nią:
- integracja ze środowiskiem przedszkolnym,
- wzmacnianie poczucia własnej wartości,
- pokonywanie zachowań właściwych „nieśmiałości” i wzmacnianie umiejętności radzenia
sobie w sytuacjach trudnych (w mniemaniu dziewczynki).

Propozycje rozwiązań:
• Pomoc dziewczynce w znalezieniu swojego miejsca w grupie poprzez wykorzystywanie sytuacji wychowawczych i zabawy integrujących grupę,
• stworzenie dziewczynce bezpiecznego środowiska przedszkolnego,
• wspieranie dziewczynki w działaniach rozwijających umiejętność komunikowania się z rówieśnikami i dorosłymi,
• wdrażanie działań mających na celu podniesienie samooceny
- włączanie do czynnego udziału w występie na forum miasta,
- pełnienie dyżurów i odpowiedzialnych funkcji w grupie przedszkolnej,
• współpraca z Rodzicami dziewczynki.

Efekty oddziaływań:
Analiza postawionej przeze mnie prognozy pozytywnej oraz całoroczna praca mająca na celu wdrażanie opracowanych propozycji rozwiązań przyniosła następujące rezultaty:
• Wiktoria coraz rzadziej reaguje płaczem na sytuacje trudne,
• Coraz chętniej bierze udział we wspólnych zabawach,
• Z własnej inicjatywy podejmuje się do wykonania różnych zadań,
• Dziewczynce udało się nawiązać bliższe kontakty z niektórymi koleżankami z grupy przedszkolnej,
• W kontaktach z osobami dorosłymi jest bardziej otwarta i coraz lepiej umie wyrażać swoje odczucia i potrzeby,
• Systematyczne kontakty i współpraca z rodziną dziewczynki wskazują, iż w jej relacjach z domownikami dostrzegalne są pozytywne skutki wspólnych oddziaływań opiekuńczo-wychowawczych.

Literatura:
Jerzy Aleksandrowicz, „Psychopatologia zaburzeń nerwicowych i osobowości” wyd. UJ. Kraków 2002,
Marta Bogdanowicz, „Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym”, WSiP, Warszawa 1985.
Elizabeth Hurlock, „Rozwój dziecka”, PWN, Warszawa 1985,
Hanna Olechnowicz, „Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku”, WSiP, Warszawa 1999.

Opracowała: mgr Joanna Marcinkowska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie