Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Problem koloru w sztuce

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1849 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Twórczość plastyczna jest najpowszechniejszym zjawiskiem spontanicznej i ekspresyjnej działalności dzieci, literatura, muzyka a nawet twórczość techniczna nie pełnią, tak powszechnych funkcji jak plastyka.


     Lowenfeld porównuje działalność plastyczną do nieświadomej nauki chodzenia. Dziecko tworzy zawsze z tym zasobem wiedzy, który aktualnie posiada bez specjalnego przygotowania. Najlepszym przygotowaniem jest sama twórczość.
     Twórczość plastyczna jest najpowszechniejszym zjawiskiem spontanicznej i ekspresyjnej działalności dzieci, literatura, muzyka a nawet twórczość techniczna nie pełnią, tak powszechnych funkcji jak plastyka.
     Każde dziecko posiada wewnętrzną potrzebę wypowiadania się poprzez plastykę, która dorównuje zabawie a niekiedy jest organicznie z nią zespolona, jako rodzaj zabawy twórczej. Natomiast zainteresowanie literaturą i muzyką zaczynają się objawiać dopiero później.
     Dziecko w swojej twórczości operuje całym alfabetem, na który składa się forma, kolor, kompozycja. Dzięki temu możemy rozszyfrować wypowiedź plastyczną i stwierdzić, jaki temperament, jaka wyobraźnia, myślenie i pamięć wzrokowa warunkują powstanie pracy plastycznej, a więc przedstawić wewnętrzną strukturę psychiczną autora.
      Bardzo ważną rolę odgrywa struktura kolorystyczna pracy zestawy, spokojne, stonowane, ciepłe lub zimne, jeśli powtarzają się w pracach, wówczas są wyrazem pewnych cech i prawidłowości psychiki autora. Niestety zdarza się niekiedy tak, że dziecko maluje na uboczu w odosobnieniu. Mimo posiadania barwnych farb struktura kolorystyczna jego pracy jest wyraźnie zgaszona czerwienią i brązem. Możemy wtedy stwierdzić, że coś na niego wywiera ogromne wrażenie. Najczęstszą przyczyną takiego sposobu zachowania jest rozbicie rodziny, śmierć. Opisany przypadek dowodzi jak wielki wpływ wywierają przeżycia na charakter wypowiadania się.
      Naukowo została rozszyfrowana tajemnica "dziecięcego języka obrazów". Podzielono rozwój tego języka na stadia.
     Pierwszą fazą rysunku bardzo małych dzieci, pedagogika nazywa bazgrotą.
     Dziecko w tym okresie nie usiłuje jeszcze niczego przedstawić, absorbuje je sama możliwość pozostawiania na powierzchni śladów. Główną formą wypowiedzi w tym okresie jest linia i plama. Czasem możemy mówić o prawdziwej fascynacji barwnym śladem kredki lub pędzla. Dzieci wypróbowują wszystkie dostępne kolory, przeprowadzają doświadczenia i cieszą się samym procesem malowania, zapełniają plamami i liniami cały papier: nie dążąc przy tym na ogół do wyobrażenia określonych kształtów.
     Nasuwa się tutaj porównanie tego "mazania" do abstrakcyjnej sztuki współczesnej, w której dojrzały artysta świadomie odszedł od figuralnego malarstwa a maleńkie dziecko zrobiło to intuicyjnie.
     Kolor w tym wieku odbierany jest na zasadzie przypadku, z czasem o wyborze zaczyna decydować czynnik emocjonalny. Dziecko lubi kolory intensywne zdecydowane. Szuka ich w najbliższym otoczeniu, w przyrodzie oraz w pudełku z kredkami. Kolory nazywa smakowicie np. czerwienie – kolor malinowy, wiśniowy, poziomkowy.
      Na następnym szczeblu rozwoju dziecko spostrzega, że istnieć może analogia między bezładnymi kształtami, które położyło na papierze a wizerunkiem rzeczy, które napotyka w swoim otoczeniu. Swoje własne graficzne działanie zaczyna uznawać za wizerunki rzeczy.
     Jest to dla dziecka w wielkie odkrycie, drugim odkryciem będzie zrozumienie sensu pisma. Dziecko gotowe jest uzupełniać swe rysunki tytułem. W tym czasie zaczynają pojawiać się schematy określonych przedmiotów np. prostokąt – dom, spirala – dym, trójkąt - dach. Schemat, który oznacza człowieka to stwór nazywany głowonogiem.
     Kolor w tym czasie jest wyznacznikiem uczuć dziecka. Sięgają one pędzlem do naczynia z farbą, która im się podoba i dlatego malarstwo małych dzieci bywa dekoracyjne z przypadku. Malują one po omacku, pod wpływem impulsu, beztrosko i naiwnie kładzie plamy. Szybko i łatwo podejmuje decyzje. Farba przestaje być tyko farbą – działa na zmysły, na wyobraźnie w sposób wyjątkowy i silny. Dziecko bawi nas i czaruje malarską szczerością.

Egocentryzm w kompozycji.
      W okresie rozwoju młodszego wieku szkolnego dziecko bardzo upraszcza rysowane przedmioty.
     Szuman twierdzi, że jest to okres, w którym dziecko rysuje głównie to co wie, a nie to co widzi. Wówczas to dziecko odkrywa związek między kolorem a przedmiotem. Czasami przez długi czas określana rzecz obdarzana jest tą samą nazwą np. trawa – zieloną, dach – czerwoną, słońce – żółtą. Dzieje się to tak długo, dopóki nowe przeżycie wzrokowe nie rozbije tej schematycznej zależności.
     Na płaszczyźnie uderza nas pojawienie się linii podstawy, na której dziecko umieszcza przedmioty i postacie oraz linii stropu (niebo, sufit). Pojawia się perspektywa kulisowa i topograficzna: spojrzenie prześwietlające. W dalszym ciągu panuje egocentryzm.
      Następny okres rozpoczyna się nauką szkolną. Zastanawiające jest to, że dzieci po tym czasie rzadziej rysują i malują, jak to robiły poprzednio – instynktownie, w sposób swobodny lekka ręką, dynamicznie.
     Zaczynają bać się rysowania, narzekają, że nie potrafią, ciągle wycierają gumką, a najchętniej kalkują gotowe wzory. Może to być spowodowane tym, że w klasie pierwszej muszą się nauczyć odwzorowywać długopisem czysto i poprawnie zgrabne litery i cyfry, umieszczając je dokładnie między linijkami.
     Robią to w zeszycie przy użyciu linijki margines oraz trójkąty i kwadraty w szlaczku. To wszystko sprawia, ze kreska staje się sucha, sztywna i mało zróżnicowana.
     Etap ten zmierza do realizmu. Dziecko stara się obrazować otaczający świat głównie w oparciu o doznania wzrokowe i emocjonalne. Jeśli te doznania pobudza się systematycznie to dochodzi do pięknych syntez tego, co obiektywne z subiektywnym.
     Jeśli dziecko nie jest pobudzane to popada w schemat, który już go nie zadowala, natomiast nadmierność spostrzeżeń prowadzi do nieodwracalnego naśladowania wzorów.
     Cecha ogólną charakteryzującą ten etap jest żywy kontur, który określa znaczący kształt organiczny.
      Kolor służy do celów informacyjnych. Dziecko w tym czasie potrafi nazywać kolory np. pąsowy, karmazynowy, purpurowy. Stopniowo odkrywa różne wyszukane kolory subtelne harmonie, zielenie, szarości, śnieżne biele. Zaczyna rozumieć, że mała plamka czerwieni gra inaczej w otoczeniu zieleni, niż jej duża plama.
      Krytyczny w rozwoju twórczym dziecka jest okres dojrzewania, a więc negatywny stosunek do wielu zjawisk dawniej akceptowanych.
     Kryzys ten pogłębia się w skutek samokrtycyzmu wywołanego przesadnym szacunkiem wobec autorytetów i wzorców. To wszystko wpływa na zahamowanie decyzji twórczej:
  • Zamazanie konturu;
  • Nieokreśloność kształtu;
  • Brak konsekwencji artystycznej w traktowaniu przestrzeni na płaszczyźnie;
  • Zanikanie własnego stylu plastycznego;
  • Naśladowanie dorosłych
  • Całkowita bezradność wobec najprostszego zadania plastycznego;
       W tym okresie trudno młodzież czymkolwiek zainteresować, co innego oczekują chłopcy, a co innego dziewczyny. Kolorowanka prac w tym okresie ma charakter barw lokalnych, podporządkowanych formie rysunkowej przedmiotów.
     Dlatego należy zastanowić się co zrobić, aby kiedy dziecko przechodzi do klasy szóstej, utrzymać jego spontaniczność w twórczości, chęć do tworzenia, zdolność dostrzegania i odczuwania kolorów. Jak rozwijać umiejętność ich rozróżniania, poznawania i zapamiętywania. Jak pogłębiać i poszerzać wiedzę o barwach.
     Czy uczuć dzieci, że kolory mają swoje nazwy np. cynober, karmin, ugier, mając na uwadze czynniki hamujące rozwój twórczości. W klasach początkowych jest to intensywna nauka pisania ograniczająca swobodę linii w kratkach zeszytu oraz szlaczkowanie.
     Ten czynnik może wpędzić dzieci w kryzys twórczy, podobnie jak okres dojrzewania wspomniany wyżej.
      Dlatego nauczyciel powinien umiejętnie rozbudzać inwencję, poszukiwać takich tematów aby rozwijać u dzieci umiejętność posługiwania się rysunkiem, rozszerzać zainteresowania, pobudzać do myślenia, do nowego spojrzenia na zjawiska pozornie znane.
     Musimy dbać o to, aby nie zatraciła się spontaniczność kolorystyczna. Musimy rozmalowywać dzieci poprzez różne ćwiczenia, tym samym wprowadzając zagadnienia dotyczące barwy światła i kompozycji.
     Musimy zachęcać dzieci poprzez stosowanie różnych technik plastycznych.
      Techniki plastyczne dobieramy do tematu lub odwrotnie temat do techniki, tak aby dziecku ułatwić uzyskanie dobrych wyników i zadowolenia. Wybierając technikę uwzględniamy wiek i umiejętności dzieci, czas przeznaczony na realizację, warunki pracy.
      Ważna w twórczości dzieci jest ich oszczędność, prostota środków wyrazu. W związku z tym materiały stosujemy proste, narzędzia klasyczne, ale stosowane umiejętnie z jak najszerszym zastosowaniem.
      Tematyki do prac malarskich najlepiej poszukiwać w najbliższym otoczeniu poprzez malowanie tego, co jest dla dzieci bliskie np. dom, rodzina, koledzy.
      W ćwiczeniach kolorystycznych dobrym tematem jest martwa natura, portret, scenki rodzajowe, tematy abstrakcyjne inspirowane muzyką.

Techniki malarskie
akwarela
  • mokre w mokrym
plakatówka
  • stosowanie nieograniczonej ilości kolorów
  • tworzenie barw
  • zaczernianie kolorów przez stosowanie czerni
  • rozbielanie
  • malowanie z barwnym tłem
  • malowanie z konturem
  • farba plakatowa i kredka świecowa
  • malowanie walorowe poprzez rozwadnianie
  • malowanie farbami z trocinami – faktura
Emulsja, barwniki
  • starsze klasy
  • dekoracje
  • abstrakcje
Tusze kolorowe
  • lawowanie
Opracowała : Aldona Piwońska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie