Przedstawiam Państwu scenariusz inscenizacji.
Scenariusz przeznaczony jest do realizacji w klasach IV – VI szkoły podstawowej.
Osoby: Maria Konopnicka i jej dzieci: Tadeusz, Staś, Janek, Zosia, Helenka, Laura.
Maria Konopnicka podchodzi pod drzwi swojego mieszkania, kładzie koszyk z prowiantem, w torebce szuka kluczy. Zza drzwi słychać huk, przewracanie krzeseł, krzyk dzieci, głos Tadeusza „Baczność”, „Równać szyki”, itp.
Dzieci ustawione w pary wymachują groźnie sprzętem kuchennym (wałkiem, tłuczkiem, szczotkami). Na głowach mają papierowe hełmy. Dowodzi nimi Tadeusz trzymający w ręku drewniany, pozłacany miecz. Głowę jego zdobi również pozłacana korona.
Maria Konopnicka wchodzi, na widok dzieci uśmiecha się. One zaś milkną, chowają „broń”. Laura podbiega do matki, tuli się.
M. Konopnicka (rozglądając się dookoła): -Co wy tu wyrabiacie?
Tadeusz: -Bawimy się w wojnę, proszę mamy!
M. Konopnicka: -W wojnę?
Zosia i Helenka: -Tak, w wojnę, mamusiu! W wojnę!
Zosia: -Tadzio jest królem, a my jesteśmy jego żołnierzami. I szliśmy na wojnę.
M. Konopnicka (ciepło, serdecznie): -A dlaczego szliście na wojnę?
Tadeusz: -Bo ja chciałem być sławny jak król Sobieski…Żeby mi się wszyscy nisko kłaniali.
Staś (zza pleców Tadeusza): -I ja też, proszę mamy! I ja chciałem być królem, ale mi Tadzio nie dał. Ale i ja będę jeszcze królem!
M. Konopnicka: -Dobrze, dobrze już dzieci. Zróbmy tu porządek. Tadziu! Stasiu! Poustawiajcie krzesła na swoich miejscach i siadajcie do stołu.
Wszyscy robią porządek i siadają, Laura na kolanach u matki, piją herbatę lub jedzą owoce.
M. Konopnicka: -A teraz powiedzcie prawdę! Dlaczego chcieliście iść na wojnę?
Chwila milczenia chłopcy są zakłopotani, nerwowo mieszają herbatę.
M. Konopnicka: -No śmiało, słucham!
Helenka (prawie z płaczem): -Bo nas Tadzio przymusił…On chciał być królem i dlatego kazał nam iść na wojnę. Ale my nie chcieliśmy iść na wojnę, bo my się bardzo bałyśmy…Tylko Tadzio nam kazał iść na wojnę!
W oczach Tadeusza błysnął gniew. Powoli opuścił głowę. Pani Maria pogłaskała dziewczynki, uśmiechnęła się do chłopców. Zapanowała cisza. Chłopcy wiercili się niespokojnie na krzesłach. Matka była zamyślona, od czasu do czasu spoglądała na chłopców. Nagle wstała i zaczęła mówić jakby sama do siebie samej.
M. Konopnicka (cicho): -Niemało łez ludzkich popłynąć musiało, żeby królowie mogli się sławą szczycić… niemało łez. Niemało potrzeba było krzywd na świecie, żeby się ludzie królom nisko kłaniali. Niemało i krwi, i łez i krzywdy…
M. Konopnicka (do dzieci): -Dobrze dzieci, idźcie do swoich pokojów i przygotujcie się do snu. Ja jeszcze chwilę posiedzę.
Dzieci żegnają się z matką, odchodzą, Tadeusz wraca.
Tadeusz (nieśmiało): -Mamusiu, ja już nie chcę być królem… Ja nie chcę być królem.
Pani Maria siada na fotelu, kolana okrywa wełnianą, kraciastą chustką. Sięga ręką do lampy naftowej, żeby ją rozjaśnić. Rozkłada arkusiki papieru, bierze pióro. Zaczyna pisać:
A jak poszedł król na wojnę,
Grały jemu surmy zbrojne,
Grały jemu surmy złote
Na zwycięstwo, na ochotę…
A jak poszedł Stach na boje,
Zaszumiały jasne zbroje,
Zaszumiało kłosów pole
Na tęsknotę, na niedolę…
A na wojnie świszczą kule,
Lud się wali jako snopy,
A najdzielniej biją króle,
A najgęściej giną chłopy.
Szumią orły chorągwiane,
Skrzypi kędyś krzyż wioskowy…
Stach śmiertelną dostał ranę,
Król na zamek wracał zdrowy…
Konopnicka gasi lampkę, odchodzi od stołu, udaje się do sypialni dzieci.
Agnieszka CZUDEC
SP w Racławówce
Bibliografia:
Maria Konopnicka A jak poszedł król na wojnę. W: Maria Nagajowa Polska mowa. Podręcznik do kształcenia literackiego i kulturalnego oraz do ćwiczeń w mówieniu i pisaniu dla klasy czwartej szkoły podstawowej. Warszawa 1986
Stanisław Ryszard Dobrowolski A jak poszedł król…. W: Maria Nagajowa Polska mowa. Podręcznik do kształcenia literackiego i kulturalnego oraz do ćwiczeń w mówieniu i pisaniu dla klasy czwartej szkoły podstawowej. Warszawa 1986
|
