Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Porównanie umiejętności mówienia i pisania

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 3428 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Umiem mówić po polsku, więc, skoro znam słownictwo i gramatykę, to umiem mówić również po angielsku. Nie jest to tak do końca prawdziwe stwierdzenie. Każdy język rządzi się swoimi prawami, ma swoje zasady, sformułowania czy ramy kulturowe, których należy przestrzegać. Mówienie, spośród umiejętności kształconych w procesie uczenia języka obcego, wydaje się być najważniejsze. Stwierdzamy wszak, że mówimy po angielsku.


     Aby odnieść sukces w nauczaniu mówienia, uczniowie, jak również nauczyciel prowadzący, muszą spełniać kilka warunków. Po pierwsze, uczniowie muszą maksymalnie wykorzystać czas na swoje wypowiedzi – nauczyciel powinien pełnić rolę pomocnika (np. w doborze słów) lub doradcy. Poza tym, wszyscy uczniowie uczestniczą w dyskusji, nie tylko ci, którzy są bardziej gadatliwi czy też biegli w znajomości języka. Ważne jest też odpowiednie umotywowanie ucznia do wypowiedzi. Musi on być zainteresowany tematem, przez co będzie chciał przedstawić swój punkt widzenia bądź dowiedzieć się czegoś nowego. Wtedy, oczywiście gdy zaistnieje taka potrzeba, nauczyciel musi zrobić wszystko, by pomóc uczniom pozbyć się zahamowań spowodowanych obawą przed występem na forum publicznym, czy też strachem przed byciem skrytykowanym. Czasami powodem niechęci do mówienia jest fakt, że uczeń, po prostu, nie ma nic do dodania, lub poziom znajomości języka nie jest wystarczający, dlatego wybór odpowiedniego tematu pełni tu kluczową rolę.
     Pisanie, pomiędzy umiejętnościami językowymi, jest unikalne ponieważ daje piszącemu możliwość komunikowania się w dowolnym czasie i na każdą odległość. Jednakże, gdy ja uczyłam się angielskiego, nigdy nie myślałam o tym w ten sposób. Wszystkie ćwiczenia polegały na mechanicznym powtarzaniu czynności, np. układanie podobnych zdań w celu zapamiętania danej struktury. Czasami ćwiczenia polegały na uzupełnianiu luk wyuczonymi zwrotami, które miałam zwyczaj tłumaczyć bezpośrednio na i z polskiego. Teraz wiem, że te ćwiczenia być może polepszyły moją znajomość gramatyki, ale z pewnością nie nauczyły mnie jak pisać w języku angielskim. Co więcej, bezpośrednie tłumaczenie nie zawsze jest możliwe a nawet niepożądane. Jako nauczyciel zauważyłam, że moi uczniowie podczas pisania zazwyczaj tłumaczą słowo w słowo, ale nie robią tego gdy mówią. Dlatego też, jednym z największych problemów w uczeniu pisania jest fakt, że uczniowie próbują tłumaczyć dosłownie, często z marnym wynikiem, szczególnie jeśli idzie o gramatykę. Aby temu zapobiegać należy stworzyć sytuacje, w których uczniowie będą w stanie pisać z taką samą łatwością z jaką mówią.
      Ewa i Michael Sharwood – Smith stwierdzili, że język jest przede wszystkim "prawdziwą mową", a negatywne nastawienie do metody gramatyczno – tłumaczeniowej, do której wykorzystywano głównie pisanie, spowodowało, że nauczyciele nie poświęcali zbyt dużo czasu na nauczanie pisania . Nie wystarczy skupić się nad gramatyczną poprawnością zdania; zdanie musi być komunikatywne. Tekst pisany musi być zrozumiany i zrozumiany we właściwy, pożądany sposób. Uczenie pisania powinno dotyczyć nie tylko składni i funkcji leksykalnych, ale również konstruowania komunikatywnych informacji. Uczniowie powinni czuć, że to, co piszą jest powiązane z dniem codziennym i ma konkretne znaczenie również poza klasą, nie jest abstrakcyjne. Stworzenie atmosfery, w której komunikacja międzyludzka jest najważniejsza i nie zależy od ćwiczeń w pisaniu, powinno być główną zasadą w uczeniu pisania. Pisania, które ma na celu utrwalenie słownictwa lub wyćwiczenie konstrukcji gramatycznych, nie należy uważać za komunikacyjne.
     Może ono służyć do tych celów, ale tylko jako narzędzie. Piszemy po to, by podzielić się swoimi opiniami, uczuciami lub po prostu przekazać informacje. Umiejętność pisania daje uczniom możliwość eksperymentowania z językiem. To nie tylko odkrywanie znaczenia, ale też zwracanie uwagi na formy i struktury. Konieczne jest aby nauczyciel reagował na zawartość napisanego tekstu. Uczniowie muszą być świadomi, że piszą nie tylko po to, by udowodnić nauczycielowi opanowanie zasad, ale również po to, by wyrazić swoje poglądy i uczucia. Piszący nie tworzą przecież w "próżni", zawsze istnieje jakiś kontekst, czasami jest nim szkoła, czasami dom czy też cały świat. W literaturze dotyczącej nauczania pisania znajdujemy opinie, że tylko swobodne tworzenie ma sens, toteż uczniowie głównie nad tym powinni się skupić. Jednakże, jeśli zgodzimy się z tym stwierdzeniem znaczyłoby to, że powinniśmy przestać martwić się gramatyką czy leksyką zdania .
     Ann Raimes podaje wiele powodów na potrzebę pisania przez uczniów. Pierwszym z nich jest notowanie lub mechaniczne pisanie w celu utrwalenia konstrukcji, również wypowiedzi. Drugi, to pisanie dla wprawy, dotyczące zasad gramatycznych, "wzory form lingwistycznych i retorycznych" . Uczniowie pracują nad tekstem po to, by zauważyć związki pomiędzy znaczeniem, stylem i zasadami pisania. Trzeci powód to imitowanie. Uczniowie zaopatrzeni we wzory oraz niezbędne informacje sami tworzą tekst. Jednak w tym przypadku istnieje zagrożenie, że po otrzymaniu tekstu modelowego, uczniowie będą go tak zwięźle imitować, że popełnią plagiat. Kolejnym typem pisania jakiego uczymy, jest pisanie w celach komunikacyjnych. Tu najważniejszą rzeczą jest nauczyć się brać pod uwagę zarówno autora jak i czytelnika. Nauczyciel nie jest prawdziwym odbiorcą. Toteż, aby ćwiczenia takie były komunikacyjne na płaszczyźnie nauczyciel – uczeń, jak również uczeń – uczeń, są one oparte na wymianie informacji, gdzie możliwe jest obserwowanie reakcji czytelnika. Następny rodzaj to pisanie dla zdobycia biegłości w posługiwaniu się językiem pisanym. Tutaj kładziemy nacisk na potrzebę zrozumienia tekstu bardziej niż na jego całkowitą poprawność gramatyczną przy pisaniu wstępnego szkicu pracy.
     Efekt końcowy powinien być poprawny, co nie znaczy jednak, że zawartość jest mniej ważna. Podczas pisania opowiadań, esejów i tekstów, które zazwyczaj zajmują dłuższy okres czasu, uczniowie nie muszą być absolutnie poprawni pod względem gramatyki, dopóki nie przygotują ostatecznej wersji swojej pracy. Ale, tak naprawdę, pisanie zawsze jest pisaniem by się uczyć. Pisanie to "sposób na naukę języka jak również na poszerzanie wiedzy na temat, o którym piszemy" . Obejmuje ono piszącego, czytelnika jak i sam tekst. Pisanie i uczenie się są ściśle związane ze sobą. Oba są "wybiórcze", "aktywne", "osobiste" a przez to "komunikatywne i interaktywne" .
     Musimy się uporać z wieloma problemami podczas pisania. Musimy mieć wyraźnie określony cel, więc należy wziąć pod uwagę odbiorców, jak również znaczenie i przejrzystość zawartości tekstu. Z drugiej jednak strony nie wolno zapominać o konstrukcji zdania, zasadach gramatycznych i odpowiednim doborze słów. Aby tekst był zrozumiały i komunikatywny powinniśmy pamiętać również o zasadach organizacji całego tekstu, które wymagają spójności w obrębie każdego paragrafu jak i całości tekstu.
     Dla wielu uczniów pisanie jest dużo bardziej skomplikowane niż wypowiedź ustna. Porównując obie te umiejętności zauważymy, że w przypadku tej drugiej mamy natychmiastową odpowiedź, reakcję. Mówienie może umotywować uczniów, dać im szansę by się dobrze bawić, podczas gdy z pisaniem jest odwrotnie. Być może powodem tego jest konieczność poprawności. Wypowiedź ustna, nawet z błędami gramatycznymi, może być zrozumiana i zaakceptowana, podczas gdy pisemna byłaby nie do przyjęcia. Co więcej, pisanie wymaga dużo więcej czasu na przygotowanie. Wymaga dużej koncentracji, poprawności gramatycznej i interpunkcyjnej, jak również czytelnego pisma.
     Tekst zapisany jest dostępny dla czytelnika w każdej chwili i daje możliwość zapoznawania się z jego zawartością według własnych potrzeb tj. sami ustalamy prędkość i wielokrotność czytania, czy też interpretację danego tekstu, podczas gdy język mówiony pojawia się w "danej chwili" i słuchacz musi dostosować się do niego . Mówienie jest umiejętnością wrodzoną, natomiast pisanie nabytą, a język ojczysty ucznia ma duży wpływ na użycie języka obcego . Może to spowodować "nie angielsko – brzmiącą" wymowę, co z kolei może zrażać niektórych uczniów; ci będą woleli pozostać na uboczu. Nie znaczy to jednak, że nie są zainteresowani tym, co się dzieje na lekcji. Aby uniknąć takich sytuacji nauczyciel powinien poprowadzić na tyle ciekawą dyskusję, by ich zaangażowała do tego stopnia, że zapomną iż używają języka obcego.
     Państwo Sharwood w swojej książce stwierdzają, że w początkowym stadium nauki mówienie nie pociąga za sobą wzbogacania słownictwa. To właśnie pisanie pokazuje osiągnięcia ucznia i jednocześnie jest dowodem na to, czy uczniowie opanowali zasady leksykalne i gramatyczne. Uczenie pisania powinno składać się z różnych ćwiczeń, ponieważ każdy tekst pisany zawiera wiele aspektów językowych i komunikacyjnych .
     Uczniowie bardzo często przyjmują, że pisanie w języku obcym podlega tym samym zasadom co w ich języku ojczystym. Jednakże, nie wystarczy wiedzieć, że "piszemy od lewej do prawej" . Doświadczenia w pisaniu w języku ojczystym daje im możliwość by pochwalić się znajomością zasad języka polskiego. To może z kolei spowodować potrzebę udowodnienia, że są w stanie zrobić to samo w języku angielskim. Z drugiej jednak strony wpływ wiedzy kulturowej sprawia, że uczniowie uczący się jak wyrazić swoje myśli w języku angielskim, nie tworzą tekstu, ale tłumaczą go z języka polskiego.
     Najlepszym sposobem na rozwijanie swoich umiejętności pisarskich jest "peer-correction", czyli wzajemne czytanie i dyskutowanie tekstu przez uczniów. Niektórzy nauczyciele sądzą, że uczenie pisania nie jest konieczne. Gdy ja uczyłam się języka nie było ono uważane za oddzielną umiejętność, której należy uczyć. Aby uniknąć czasochłonnego sprawdzania uczniowie pisali jedynie bardzo proste teksty np. pocztówki, które były dość łatwe do skorygowania. Dla wielu uczniów pisanie kojarzyło się jedynie z pracą domową, bądź z egzaminami. Podczas współpracy pomiędzy sobą nad pisanym tekstem, uczniowie nie boją się korekty ze strony nauczyciela. Okazuje się, że zwracają uwagę zarówno na zawartość tekstu, jak również na jego formę. W ten sposób pomagają sobie nawzajem, ale też odkrywają zasady, których sami muszą przestrzegać, co z kolei jest niezbędne w późniejszym stadium pisania, czyli gdy autor sam pracuje nad efektem końcowym własnego tekstu.
     Każdy autor powinien być w stanie ocenić swój tekst obiektywnie i ewentualnie go udoskonalić , a "peer – correction" jest najlepszym sposobem, by przygotować uczniów do samodzielnej ewaluacji tekstu . Nauczyciel powinien uświadomić uczniów, że nie mogą oczekiwać od niego wszystkich odpowiedzi. Jeśli korekty pochodzą tylko od nauczyciela, to uczniowie automatycznie przestają się interesować samodzielną pracą nad tekstem. Skupiają się jedynie nad ilością błędów, a nie nad ich rodzajem. A w nauczaniu pisania przecież chodzi o to, by uczniowie doświadczyli sami przebiegu tego procesu i byli w stanie poradzić sobie z błędami. Nauczyciel nie musi zaznaczyć każdego błędu, a pisząc komentarz do pracy, powinien umieścić uwagi negatywne jak również pozytywne, które pomogą uwierzyć autorowi, że jest w stanie pisać w języku obcym. Fakt, że ich prace są komunikatywne, chociaż wcale nie doskonałe, motywuje ich do dalszej pracy.
     Czasami uczniowie piszą na tematy, które nauczycielowi wydają się właściwe. Niestety mogą one być nieodpowiednie do możliwości intelektualnych ucznia, lub, po prostu, nie interesujące. Brak jakiegokolwiek doświadczenia na dany temat sprawia, że jest on nieodpowiedni. Ćwiczenia wykonywane w klasie, z nauczycielem, mają przygotować ucznia do stworzenia tekstu, który powstaje w ostatniej fazie procesu przeprowadzonego w klasie. Fakty z naszego życia są bardzo dobrymi tematami w pisaniu. Wydarzenia opowiadane przez nauczyciela mogą pomóc w stworzeniu wzajemnego zaufania, które jest ważne w procesie uczenia się. Niekiedy nauczyciel może przygotować informacje (np. artykuły z gazet) dotyczące danego tematu. Może być to również jego krótka wypowiedź. W takich jednak przypadkach niezbędne jest, by ostrzec uczniów by, nie używali zbyt wyrafinowanego języka, gdyż efekt końcowy może brzmieć sztucznie.
     Również przemawianie na forum publicznym może być trudne dla ucznia. Tutaj nauczyciel musi być bardzo taktowny. On również będzie odpowiedzialny za niepowodzenie ucznia . Im bardziej kontrolujemy pisanie, tym mniej błędów pojawia się w tekście. Przez zredukowanie swobodnego pisania w początkowym stadium nauki, a rozwijanie go później, pozwalamy uczniom odnieść sukces.
     Ucząc tworzenia dłuższej wypowiedzi pisemnej nauczyciel musi być w stanie rozpoznać możliwości uczniów. Prace powinny być oparte na materiałach wcześniej opracowanych i przedyskutowanych w klasie tak, aby uczniowie skupili się na dobraniu prawidłowego słownictwa czy odpowiedniego stylu. W ten sposób wzbogacają swoje umiejętności językowe. Często zdarza się bowiem, że uczniowie używają wymyślnego słownictwa np. ten wybitny myśliciel zamiast on .
     Zadaniem nauczyciela jest również zapoznanie uczniów z organizacją pracy pisemnej. Muszą wiedzieć, że każda praca powinna posiadać wstęp przedstawiający temat, po którym następuje rozwinięcie zawierające szczegółową analizę tematu. Przydatne może być tutaj układanie pod-tytułów do każdego paragrafu, co nie pozwoli piszącemu odbiec od danego zagadnienia. I wreszcie zakończenie, w którym autor wyjawia swoją opinię na dany temat.
      Tworząc wypowiedź pisemną nie mamy możliwości wykorzystywania takich środków jak w trakcie mówienia. Nie możemy gestykulować, wykorzystywać języka ciała, mimiki twarzy, intonacji czy odpowiedniego akcentu. Efektywne pisanie wymaga spełnienia wielu warunków: zorganizowania i opisywania danego zagadnienia w odpowiedni sposób; całkowitej poprawności językowej, tak aby nie powstawały niejasności dotyczące znaczenia przekazywanej informacji; wykorzystania skomplikowanych struktur gramatycznych i odpowiedniego doboru słownictwa. Nawet ci, którzy są biegli w pisaniu w języku ojczystym muszą przyswoić formy, spośród których będą dokonywać wyboru.
      Jest wiele sposobów uczenia pisania począwszy od robienia notatek aż po pisanie poezji. Teksty mogą być narracyjne, gdy opisujemy sekwencję wydarzeń; opisowe, gdy prezentują wygląd zewnętrzny postaci czy opis miejsca akcji; mogą dotyczyć życia codziennego, zawierać instrukcje, prezentować różne poglądy. Dobrym pomysłem na przygotowanie uczniów do napisania tekstu jest wykorzystanie obrazków. Mogą to być zdjęcia z przyjęcia weselnego. Uczniowie, patrząc na nie, próbują opisać wydarzenia. W takiej sytuacji, aby uniknąć dosłownego tłumaczenia z polskiego na angielski, uczniowie powinni zacząć od gromadzenia słownictwa na zasadzie skojarzeń. Potem, przyjmując role gości weselnych, wykorzystają je do przeprowadzenia dialogów. Taka organizacja ćwiczenia może zapewnić spontaniczność i prawdziwość wypowiedzi. Jednocześnie uczniowie przygotowują się do następnego zadania, którym może być napisanie listu opisującego całe wydarzenie. Z kolei zestaw obrazków będzie przydatny przy pisaniu opowiadania. Po wstępnym zapoznaniu się z nimi uczniowie mogą wymienić się pomysłami w grupie, co z pewnością uatrakcyjni efekt końcowy. Wszyscy lubimy opowiadania, i, zazwyczaj, uczniowie mają mnóstwo świetnych pomysłów. " Naturalne dążenie aby odkryć co wydarzy się w opowiadaniu może być z powodzeniem wykorzystane na lekcji języka obcego" .
     Dobrym ćwiczeniem może być również pisanie kontynuacji lub dokończenia opowiadania. Aby ich do tego przygotować można zacząć od opowiadania w grupach historyjek, które uczniowie znają. Szczególnie dlatego, że będąc w grupie nie będą się obawiać błędów, ponieważ nie będą rozmawiać bezpośrednio z nauczycielem.
     Jako nauczyciel zauważyłam, że uczniowie wolą swobodne pisanie niż tradycyjne ćwiczenia. Wykazują możliwość komunikowania się, a przede wszystkim są zrozumiani. Lubią zadania, które wymagają użycia wyobraźni. Na przykład, gdy mają ustnie opisać jakiś przedmiot, tak, by druga osoba była w stanie go narysować, utrwalają słownictwo dotyczące podawania instrukcji. To, z kolei, pomoże im napisać np. krótką notkę dotyczącą spotkania w konkretnym miejscu. Również wywiady dają możliwość wykazania się pomysłowością. Temat najpierw przedyskutowany jest dużo bardziej przystępny w trakcie późniejszego opisywania w artykule. Poza tym, podczas takiego wywiadu uczniowie udają, że są kimś innym, a tym samym łatwiej jest im grać swoje role . Mogą również układać dialogi pomiędzy osobami na zdjęciu. Większości uczniów spodoba się z pewnością pomysł przedstawiania krótkich skeczy opartych na prawdziwych wydarzeniach mających miejsce w lokalnej społeczności. Mogą odgrywać role policjantów i świadków włamania.
     Celem takiego ćwiczenia byłoby napisanie krótkiego raportu. Po przedyskutowaniu propozycji wybudowania supermarketu w okolicy uczniowie powinni być w stanie wypowiedzieć się za lub przeciw tej inwestycji. Rozpoczynając od formułowania haseł na transparenty, będą przygotowywać się do napisania ulotki, raportu, czy wreszcie tekstu przemówienia. Takie wydarzenia mogą być również opisywane w formie pamiętnika, w postaci prostych zdań opisujących rzeczy warte zrobienia, miejsca czy wydarzenia warte zobaczenia. Również pisanie pamiętnika jest bardzo pomocne w nauce języka. Jest to twórczość zupełnie prywatna, niezależna od odbiorcy, ale nie znaczy to, że nie możemy jej wykorzystać w klasie. Uczniowie pisząc o sprawach osobistych mogą odkryć, że są w stanie napisać z dnia na dzień coraz więcej. Tutaj piszący jest jedynym odbiorcą. Nie musi pisać absolutnie poprawnie, ponieważ w ten sposób przyzwyczaja się do języka i jego charakterystyki. Pisanie można również wykorzystać do ewaluacji przeprowadzonej lekcji prosząc uczniów, aby wyrazili swoją opinię o lekcji.
     Pisanie jest to sprawność, która może być nauczana przy pomocy materiałów podręcznikowych. Niestety, bardzo często, pomijana jest przez autorów . Traktowana jest niejednokrotnie jako marginalna w stosunku do mówienia, co jak sądzą niektórzy badacze jest pozostałością po metodzie audiolingwalnej. Poza tym często uważa się, że komunikacja – jak określana w podejściu komunikacyjnym – to jedynie komunikacja werbalna. Nie jest również całkowicie słusznym pogląd, że pisanie jest nabywane automatycznie, jakby przy okazji uczenia się innych sprawności.
     Jeśli chodzi o uczenie mówienia, to nauczyciele często zakładają, że konwersacje odnoszą się jedynie do zastosowania wcześniej poznanych zasad gramatycznych i słownictwa. Toteż podczas takich lekcji będą stosowane ćwiczenia dotyczące mechanicznego powtarzania konstrukcji opartych na schemacie, jak również dyskusje mające na celu znalezienie rozwiązania danego problemu. Prawdą jest, że te techniki pomogą rozwinąć umiejętności uczniów, jednakże, jeśli chcemy uczyć mówienia naprawdę dobrze, musimy wziąć pod uwagę wiedzę posiadaną przez native speakers. Należy również pamiętać o tym, które z funkcji konwersacji są najważniejsze. Będą się one zmieniać zależnie od poziomu zaawansowania czy potrzeb danego ucznia. Niemniej jednak, umiejętność konwersacji jest nam niezbędna, aby przekazać i odebrać informacje, podjąć współpracę czy dzielić się własnymi doświadczeniami. A uczniowie nie będą w stanie dokonać tego poprzez analizowanie zasad, ale tylko i wyłącznie, ucząc się przez wykonywanie. W ten sposób otrzymują mniej lub bardziej skonkretyzowany wzór, który w pewien sposób oddaje zachowanie native speakers w realnym świecie.
     Wiemy jednak, że uczniowie potrzebują wskazówek i poparcia w początkowych stadiach nauki. Temu służą ćwiczenia oparte na kontrolowaniu zachowań i reakcji uczącego się. Wierzymy też, że można poprawić ich wypowiedzi poprzez rozwijanie ich świadomości dotyczącej znajomości zasad konwersacji.
     Kolejnym bardzo ważnym elementem jest reakcja na to, co zostało wypowiedziane. Uczniowie powinni być w stanie ocenić swoje postępy, tak by móc określić zagadnienia wymagające przećwiczenia.
     Pomimo tego, że kompetencja w posługiwaniu się językiem obcym jest osiągana dzięki ćwiczeniom wyrabiającym płynność mówienia lub poprzez interakcje mające miejsce poza salą lekcyjną, ćwiczenia wykonywane pod kontrolą nauczyciela również rozwijają pewność w przeprowadzaniu rozmów. Wielu uczniów musi pokonać niezliczone bariery psychologiczne zanim zaczną posługiwać się językiem obcym. Dla niektórych mówienie w klasie jest problemem, ponieważ są tam przez cały czas obserwowani zarówno przez nauczyciela jak i przez kolegów. Dla innych klasa nie stwarza żadnych problemów, natomiast wyjście poza nią i sprawdzenie swoich umiejętności w realnym świecie jest wręcz niewykonalne. Jeszcze inni uczniowie będą unikać jakichkolwiek wypowiedzi.
     Ćwiczenia promujące wzajemne zaufanie zmniejszą poczucie zagrożenia wśród uczniów. Można tu zastosować gry "Find someone who" polegające na znalezieniu w danej grupie osób spełniających kryteria wyznaczone w kwestionariuszu; "Guess who" jest podobną zabawą, w której należy odgadnąć kto odpowiada danym informacjom; możemy poprosić uczniów o wypisanie kilku dat dotyczących ważniejszych wydarzeń z ich życia po to, by następnie, w parach mieli szansę opowiedzenia o swoim życiu. Tego typu ćwiczenia mogą być stosowane niezależnie od poziomu zaawansowania.
     Należy jednakże pamiętać, że uczniowie powinni znać te same zasady konwersacji, z których korzystają native speakers. Ta wiedza niejednokrotnie jest osiągana podświadomie, w wyniku długotrwałego kontaktu z językiem. Jednakże, dla wielu uczniów, proces ten mógłby być znacznie krótszy dzięki wykorzystaniu ćwiczeń promujących:
  • poprawną wymowę,
  • rozwijanie zdolności interpretowania wypowiedzi a przez to ułatwienie interakcji,
  • poczucie "stosowności" wypowiedzi i jej wpływu na odbiorcę,
  • znajomość konstrukcji językowych,
  • znajomość kultury danego kraju.
     Ćwiczenia takie będą oparte na odkrywaniu zasad, obserwacjach ale też i na prostej imitacji. Przy niewielkim nakładzie pracy ćwiczenia takie mogą być stosowane na każdym poziomie. Uczniowie będący w początkowym stadium nauki chętnie zajmą się obserwacją, imitacją, podczas gdy bardziej zaawansowani woleć będą dyskusje, dopasowywanie czy imitowanie tych aspektów języka, których nie byli w stanie opanować wcześniej.
     Jako przykład takiego typu zadań wymienię ćwiczenia:

Keep Talking, polegające na wychwyceniu słów, których używamy chcąc zyskać czas na zastanowienie w trakcie wypowiedzi: Well, ...... , So....... , You know...... , Er, ........... , etc.;

Encouragement, zwraca uwagę na wyrażenia, które mają zachęcić mówiącego do rozwinięcia wypowiedzi:
A: The play was terrible.
B: Terrible? Really?
A: Yes, .................. ;
     Gestures, by uświadomić uczniom znaczenie języka ciała: po obejrzeniu nagrania występu polityka lub innej osoby publicznej, analizujemy gesty jakie wykonał oraz ich znaczenie dla wypowiedzi;

True or False?, kwestionariusz zawierający informacje dotyczące zasad dobrego wychowania obowiązujących w kraju, którego języka nauczamy.
     I wreszcie ćwiczenia rozwijające biegłość językową. Jeśli uczniowie mają stać się kompetentni we władaniu danym językiem zadania, które otrzymują na lekcjach, muszą:
  • zapewniać wykorzystanie języka w "prawdziwym świecie", nie tylko w obrębie klasy,
  • umożliwiać uczniom wyrażanie swoich opinii i uczuć,
  • zapewniać możliwość u życia języka w konkretnym, określonym celu.
W klasach, gdzie wszyscy uczniowie są jednej narodowości, następujące kroki z pewnością umotywowałyby uczniów do użycia języka obcego:
  • wyznaczenie konkretnego celu użycia języka,
  • w początkowych stadiach nauki ograniczenie użycia języka obcego do krótkich, w miarę prostych zadań,
  • nagradzanie uczniów za podjęty wysiłek,
  • wyjaśnianie, że nie błędy są najważniejsze ale komunikowanie się,
  • przedyskutowanie wykorzystania języka ojczystego w trakcie wykonywania ćwiczeń oraz spróbowanie pokazania uczniom, że są w stanie powiedzieć to samo za pomocą języka obcego.
Jako przykład takiego typu zadań wymienię ćwiczenia:

Habits, uczniowie wyrażają swoje opinie: uczniowie analizują między sobą przygotowaną przez nauczyciela listę pytań dotyczących przyzwyczajeń, by następnie powiedzieć, które im przeszkadzają, na które nie zwracają uwagi, itd. W ten sposób mogą poznać się bliżej, jak również przeanalizować zachowanie swoje i innych, oraz pewne cechy kulturowe.
How much energy do you have?, uczniowie opisują swój dzień: wykorzystując poniższą tabelę najpierw sami określają rutynę swojego dnia, po to by później porównać ja z wynikami innych. Następnie mogą zebrać wyniki i przeanalizować je pod względem przyczyn i skutków ich zachowania oraz wymieniając doświadczenia mogą radzić sobie nawzajem co zmienić w swoim życiu by mieć lepsze samopoczucie.

How much energy do you have? Frequently Sometimes Seldom or never
  1. Do you wake up feeling tired?
  2. Are you too exhausted to go out in the evening?
  3. Do you fall asleep in a chair watching TV or reading a book?
  4. Do you smoke, drink coffee, or eat something sweet to give you an energy boost?
  5. Do everyday activities such as shopping, housework, gardening, make your legs and arms feel tired?
  6. Does tiredness affect your ability to think and concentrate?
  7. Does fatigue make you irritable with your family and friends?
  8. Do you long to have more energy?
  9. Do your muscles ache at the end of a normal working day?
  10. Do you find that your contemporaries have more stamina than you for certain tasks?
      Wszystkie te ćwiczenia sprawdzą się w klasie jeśli tylko zostaną dobrze przygotowane. Nauczyciel musi przewidzieć jakie tematy czy problemy do dyskusji będą interesujące dla uczniów. Ważne jest, aby wyznaczyć zadania stosowne do poziomu uczniów oraz zapewnić im niezbędne słownictwo czy też materiały dodatkowe. Od dobrego pomysłu na lekcję jeszcze długa droga do sukcesu w jej przeprowadzeniu.
     Podsumowując, mówienie czy to w języku ojczystym czy obcym, jest przyswajane wcześniej niż pisanie. Z kolei, gdy rozpoczynamy naukę pisania, najpierw zajmujemy się prostymi strukturami z sytuacji życiowych, by później przejść do bardziej skomplikowanych, a w efekcie końcowym, nawet do tworzenia literatury. By lepiej poznać język i pojąć jego zasady, potrzebujemy przykładów jego autentycznego zastosowania czyli takich, które pojawiają się w sytuacjach dnia codziennego, ilustrują użycie form lingwistycznych w kontekście realnej sytuacji. Dlatego też sądzę, że reklama wykorzystująca zwięzły, ale interesujący sposób przekazu i prowokująca natychmiastową reakcję, jest dobrym materiałem motywującym uczniów do posługiwania się językiem obcym. Jej bogactwo, ale jednocześnie też i prostota stosowanych form, sprawiają, że uczniowie chętnie podejmą się zadań opartych na reklamach. Te zaś dają nam, nauczycielom, bardzo atrakcyjny, zarówno wizualnie jak i językowo, materiał, z którego, jak postaram się pokazać w części dalszej mojej pracy, możemy stworzyć ciekawą lekcję. Co więcej, tak ogromny wybór reklam umożliwia nam pozyskanie odpowiedniego materiału do każdego zagadnienia językowego.


por. Sharwood – Smith Ewa i Michael, O Pisaniu w Języku Obcym WSiP, 1977, s.5 tamże, s. 59
Raimes Ann, Why write? From purpose to pedagogy., English Teaching Forum, 1987, nr 4, s.36
Raimes Ann, Techniques in teaching writing, Oxford University Press, 1983, s.39
Raimes Ann, Techniques in teaching writing, Oxford University Press, 1983, s. 40
por. Ur Penny, A Course in Language Teaching, Cambridge University Press, 1996, s.160
por. Daoud Sada A, Four Strategies for Increasing Oral Production in the EFL Classroom, w: English Teaching Forum, 1994, nr 2, s. 42.
por. Sharwood – Smith Ewa i Michael, O Pisaniu w Języku Obcym WSiP, 1977, s.16
Hudelson Sarah, Write on, Prentice Hall, 1989, s. 40
por. Bowen Tim and Jonathan Marks, Inside Teaching, Heineman, 1994, s. 144
por. Sharwood – Smith Ewa i Michael, O Pisaniu w Języku Obcym WSiP, 1977, s. 85
tamże, s.85.
Raimes Ann, Techniques in teaching writing, Oxford University Press, 1983, s.34
tamże, s.79
tamże, s.74.
por. Lipińska Ewa, "Sprawność pisania w nauczaniu języka obcego", w Języki Obce w Szkole, 2000, nr 5.
por. Nolasco Rob i Lois Arthur, "Conversation", Oxford University Press, 1987, s. 25.
tamże, s.51.
tamże, s.79.
tamże, s. 82.

Dorota Sulińska

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie