Bazyli II w jedenastowiecznym manuskrypcie
Bazyli II Bułgarobójca (
gr.
Βασίλειος Β΄ Βουλγαροκτόνος, Basileios II Boulgaroktonos; ur.
958
, zm.
15 grudnia
1025
) -
cesarz bizantyjski
w latach
976
-1025 (tytularny od
963
) z dynastii macedońskiej.
Był synem
Romana II
i cesarzowej Teofano. Bazyli II przywrócił cesarstwu świetność nieznaną od czasów
Justyniana Wielkiego
. Koronowany na cesarza w wieku 5 lat, od 976 władał samodzielnie. Dokonał zmian w feudalnej strukturze państwa, konfiskując dobra wielkich możnowładców, które później rozdał zaufanym, choć mniej zamożnym ludziom. Prowadził długoletnią wojnę z
Bułgarią
(szereg kampanii w latach 990-1014), zakończoną w
1014
rozbiciem armii bułgarskiego cara Samuela pod
Biełasicą
. Z tej bitwy, która zahamowała rozwój potęgi Bułgarów, wywodzi się jego przydomek - Bazyli rozkazał oślepić tysiące bułgarskich jeńców, zostawiając co setnego z jednym zdrowym okiem, aby mógł zaprowadzić swój oddział do domu. Car Samuel zmarł od szoku wywołanego widokiem powracających wojsk. W
1018
wcielił zachodnią Bułgarię do cesarstwa po zwycięskiej bitwie pod
Durazzo
.
Dzięki temu zwycięstwu możliwe było ponowne wcielenie
Serbii
do państwa bizantyńskiego. Kolejne zdobycze terytorialne osiągnął pokonując na zachodzie Normanów i książąt południowych Włoch. Za jego czasów Cesarstwo osiągnęło swoje apogeum, a także największe w średnim okresie terytorium rozciągające się od Armenii po Serbię. Zmarł w trakcie przygotowań do planowanej wyprawy na Sycylię.
Siostra Bazylego, Anna, wyszła za mąż za
wielkiego księcia kijowskiego
-
Włodzimierza I Wielkiego
. Po śmierci Bazylego kolejnym cesarzem został jego młodszy brat -
Konstantyn VIII
.
Bibliografia
-
Aleksander Krawczuk
Poczet Cesarzy Bizantyjskich wyd. Iskry, Warszawa 2006
- Historia Świata 800-1000-Furia Normanów tekst Stephen G. Hyslop; wyd. Amber Warszawa 1999