Józef Jan Budynowicz (zm.
1887
) – polski fortepianomistrz, majster cechowy, podstarszy (
1864
-
1878
) i starszy cechowy (
1878
-
1887
)[1]. Od
1840
do
1887
prowadził wytwórnię
fortepianów
i
pianin
w
Warszawie
przy ulicy Długiej, od około
1884
roku przy ulicy Leszno 8. Na warszawskiej wystawie w
1845
przedstawił fortepian palisandrowy, inkrustowany, 7-
oktawowy
z mechaniką angielską systemu Breitkopfa i Härtla, z osadą młotków wzmocnionych blachą mosiężną. Brzmienie i sprawność instrumentów Budynowicza oceniano bardzo wysoko. Jako pierwszy w kraju zastosował w fortepianie metalową ramę odlewaną (odlew wg jego modelu wykonała fabryka Braci
Evans
) uzyskując na nią patent 15\27 VIII 1847.
W
1849
r. Budynowicz zatrudniał 8 pracowników przy rocznej produkcji wartości 2.100 rubli,
1857
– 17 pracowników. Czwartą część produkcji eksportowano do
Rosji
. Była to wówczas druga co do wielkości, po
Krallu i Seidlerze
, warszawska firma o ugruntowanej już opinii.
Na wystawie warszawskiej w
1857
eksponowała fortepian palisandrowy z mechaniką wiedeńską.
W
1870
zatrudniała 12 pracowników przy produkcji 45 instrumentów rocznie. Łącznie fabryka wyprodukowała około 5000 instrumentów. Zachowało się do dzisiaj wiele fortepianów w zbiorach prywatnych, niestety często są one w stanie nie nadającym się do gry. Jedyny bardzo dobrze utrzymany fortepian Budynowicza w stanie koncertowym znajduje się w rękach prywatnych.
Numery seryjne produkcji
- ok. 1847 - 50 r. - 211
- ok. 1885 r. - 4699
Nagrania
Przypisy
- ↑ Na podstawie książki B. Vogla "Fortepian polski"
Mechanizm staroniemiecki z fortepianu marki J. Budynowicz z 1850 r.