Frank Charles Carlucci III (ur.
18 października
1930
) –
amerykański
działacz państwowy
,
dyplomata
i funkcjonariusz wywiadu, który w latach
1987
-
1989
pełnił funkcję sekretarza obrony w
gabinecie
prezydenta
Ronalda Reagana
, a przedtem także doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego.
Przed pracą w administracji
Urodził się w
Scranton
w Pensylwanii. Jego rodzicami byli Frank senior oraz Roxanne Carlucci. Ukończył prestiżowy
Uniwersytet Princeton
w
1952
, gdzie zajmował wspólny pokój w akademiku z
Donaldem Rumsfeldem
. Następnie kontynuował naukę w
Harvard Business School
(
1954
-
1955
). Ponadto w latach
1952
-
1954
był
oficerem
US Navy
.
W latach
1956
-
1969
pracował w departamencie stanu. Ponadto brał udział
CIA
w misji do
Konga
w
1961
, gdzie, dzięki swej sprawności fizycznej, brał udział w uwolnieniu obywateli amerykańskich z rąk lokalnych gangsterów.
W filmie Lumumba (
2002
) sugerowano, iż był wtedy, jako funkcjonariusz CIA, zamieszany z zamordowanie byłego premiera Konga,
Patrice Lumumby
(duży udział amerykańskiego wywiadu w tym wydarzeniu został dowiedziony). Sam Carlucci publicznie temu zaprzeczał, a także uzyskał od sądu zakaz użycia jego nazwiska w filmie w czasie wyświetlania go w USA.
Rodzina
Z pierwszą żoną, Jean Anthony (ślub w
1954
, rozwód w
1974
) ma trójkę dzieci: córki Karen i Kristin oraz syna Franka IV. Jego drugą i obecną żoną jest Marcia McMillan Myers (od
1976
).
W rządzie
We wczesnych latach 70. był protegowanym swego dawnego kolegi Donalda Rumsfelda, który wspierał jego karierę w administracji. W czasie, gdy
Caspar Weinberger
był sekretarzem zdrowia i edukacji w gabinecie
Richarda Nixona
, Carlucci pełnił funkcję jego zastępcy.
Następnie piastował godność
ambasadora
w
Portugalii
(
1974
-
1977
) i zastępcy dyrektora CIA
Stansfielda Turnera
(w
demokratycznej
administracji
Jimmy'ego Cartera
) od
1978
do
1981
.
Ponownie był zastępcą Weinbergera, tym razem sekretarza obrony (w latach
1981
-
1983
). Po odejściu Johna Poindextera ze stanowiska doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego w wyniku afery
Iran-Contras
w
1986
zajął jego miejsce. Zaś po odejściu również zamieszanego w aferę Weinbergera, prezydent Reagan mianował go sekretarzem obrony.
Jako szef
Pentagonu
Carlucci dał się poznać jako zwolennik większego niż poprzednik odprężenia i współpracy z blokiem wschodnim, jaka cechowała ostatnie lata prezydentury Reagana, w przeciwieństwie do poprzednich.
Sekretarzem obrony pozostał do końca kadencji Reagana.
Dalsze życie
Sektor prywatny
W latach
1992
-
2003
był prezesem Carlyle Group (prezesem emerytowanym do
2005
). Jest także związany m.in. z
General Dynamics
, Westinghouse, Ashland Oil, Neurogen, CB Commercial Real Estate,
Nortel
, BDM International i
Quaker Oats
. Prócz tego jest wspólnikiem lub współwłaścicielem wielu innych korporacji.
Organizacje
Jest związany z
Project for the New American Century
,
neokonserwatywnym
zapleczem intelektualnym. Ponadto zasiada w zarządzie Middle East Policy Council. Jest też członkiem zarządu
RAND Corporation
i jednym z prezesów Advisory Board for RAND's Center for Middle East Public Policy.
Jest też członkiem Komisji Trójstronnej.
5 stycznia
2006
brał udział, wraz z pozostałymi byłymi sekretarzami obrony i stanu, w spotkaniu w
Białym Domu
w celu dyskusji nad polityką zagraniczną administracji
George'a W. Busha
.
Zobacz też