Ernest Orlando Lawrence (ur.
8 sierpnia
1901
w Canton w
Dakocie Południowej
, zm.
27 sierpnia
1958
w
Palo Alto
w
Kalifornii
) –
amerykański
fizyk
, laureat
Nagrody Nobla
za wynalezienie i udoskonalenie
cyklotronu
oraz za wyniki uzyskane przy jego użyciu, w szczególności odnoszące się do pierwiastków sztucznie
promieniotwórczych
.
Ukończył uniwersytet stanowy w Dakocie Południowej w
1922
, trzy lata później otrzymując doktorat z
Yale
, gdzie pracował do
1927
, między innymi prowadząc eksperymenty z
efektem fotoelektrycznym
.
W
1928
przyjął ofertę pracy na
Uniwersytecie Kalifornijskim
w
Berkeley
, a już dwa lata później został profesorem tej uczelni.
Koncepcję nowej metody przyspieszania cząstek w
cyklotronie
opracował w
1929
. W
1931
potencjał 1800 woltów pozwolił na nadanie jonom wodoru energii rzędu 80000
elektronowoltów
w urządzeniu o średnicy 4,5 cala[1]. Kolejne udoskonalane modele były coraz większe i pozwalały na uzyskiwanie eksperymentów z cząstkami o większych energiach. W
1939
za te prace otrzymał
Nagrodę Nobla
.
W czasie
II wojny światowej
Lawrence przyłączył się do szeregu projektów które ostatecznie znalazły realizację w rozpoczęciu
projektu "Manhattan"
. Był zwolennikiem elektromagnetycznej metody separacji wzbogaconego uranu; zaprojektował i zbudował calutron – wyspecjalizowaną odmianę
spektometru masowego
, służącą do pozyskiwania wzbogaconego
uranu
.
Po wojnie Lawrence był zwolennikiem i orędownikiem programów tzw. "Dużej Nauki", prowadząc kampanię na rzecz dotacji ze strony państwa na duże programy naukowe.
Pierwiastek o liczbie atomowej 103, odkryty w
1961
, został nazwany na jego cześć
lawrencium
(Lr, Lorens).
Przypisy