Michaił Tomski prawdziwe nazwisko Jefremow, bolszewik (ur.
31 października
1880
osada Kołpino gubernia
petersburska
, zm.
23 sierpnia
1936
).
Pochodził z rodziny robotnika fabrycznego. Ukończył w
1892
szkołę podstawową , po czym dwa lata uczył się w szkole przyzakładowej i w wieku czternastu lat zaczął pracę w Zakładach Smirnowa. Od początku pracy został wciągnięty do pracy w związkach zawodowych handlowców. Od
1904
w
Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji
. Za działalność związkową wciągnięty na czarną listę policyjną, ukrywał się. W maju
1908
zatrzymany i więziony przez okres roku. Po uwolnieniu w
1909
emigrował do Francji. Po powrocie założył w Moskwie pismo Sztandar Robotniczy. Pod konie 1909 ponownie zatrzymany i więziony przez dwa lata bez sądu, po czym skazany na pięć lat ciężkich robót. Po abdykacji
Mikołaja II
zwolniony dekretem
Rządu Tymczasowego
z zesłania, powrócił do Moskwy. Od
1917
w Piotrogrodzkim Komitecie Partii. Brał udział w
rewolucji lutowej
, w czasie której tworzył Rady Delegatów Robotniczych. w czasie
rewolucji październikowej 1917
naczelny redaktor pisma "Metalurg". Po rewolucji przewodniczący Moskiewskiego Komitetu Związków Zawodowych. Przewodniczący Ogólnosowieckiej Rady Związków Zawodowych od
1918
-
1921
, od 1922 - 1929, w 1921 wyznaczony na przewodniczącego Komisji Turystyki Ogónosowieckiego Komitetu Wykonawczego i członek Rady Komisarzy Ludowych Rosji Sowieckiej. Członek Komitetu Centralnego WKP(b) w l.
1919
-
1934
, członek
Biura Politycznego
WKP(b)
od
1923
-
1930
. Wchodził w skład Biura Organizacyjnego i członek zwyczajny Biura Organizacyjnego KC WKP(b) w 1921, 1924 i 1925 . W
1920
wybrany sekretarzem Międzynarodowego Związku Handlowców. W 1929 przewodniczący Ogólnosowieckiego Zjednoczenia Przemysłu Chemicznego, zastępca przewodniczącego Rady Gospodarki Narodowej ZSRR.
Od stycznia 1929 wraz z
Nikołajem Bucharinem
w opozycji wobec
Stalina
, w związku z polityką przyspieszonej
industrializacji
i związanym z tym programem przymusowej
kolektywizacji rolnictwa
w ZSRR. Oskarżony o odchylenie prawicowe, w
1930
zmuszony do rezygnacji i pozbawiony stanowisk partyjnych i państwowych. W l. 1930 - 1936 przewodniczący Zjednoczenia Wydawnictw Państwowych (Gosizdat).
U progu
wielkiej czystki
, zagrożony aresztowaniem 23 sierpnia 1936 roku popełnił samobójstwo strzałem z pistoletu na swej podmoskiewskiej
daczy
. Oskarżony pośmiertnie w procesie "dwudziestu jeden" w marcu
1938
. W czerwcu
1988
rehabilitowany i przywrócono mu członkostwo w partii od 1904 r.
Bibliografia