Scholastyka - okres w rozwoju
filozofii
chrześcijańskiej
(właściwie
katolickiej
), który rozpoczął się około
XII
wieku. Obejmował wiele nurtów filozoficznych, których wspólną cechą było podejmowanie problemu zgodności prawd wiary chrześcijańskiej z rozumem naturalnym. Powstała z potrzeby pełnego zrozumienia tego, w co się wierzy (zgodnie z formułą
św. Anzelma z Canterbury
: fides quaerens intellectum – wiara szukająca rozumienia). Również metoda (scholastyczna) polegająca na rozwiązywaniu problemów poprzez racjonalne badanie argumentów za i przeciw.
Podstawowe założenie scholastyki: Dogmaty i prawdy wiary są niepodważalne, można je jednak uzasadnić za pomocą rozumu.
Metody rozumowego dowodzenia oparte były na pismach logicznych
Arystotelesa
i
Boecjusza
.
Scholastyka stała się podstawą
teologii
, czyli nauki o Bogu.
Najbardziej znanym filozofem i teologiem scholastycznym był
św. Tomasz z Akwinu
, który połączył myśl chrześcijańską z arystotelizmem. Wielkim myślicielem średniowiecza, zasłużonym dla rozwoju scholastyki był także
Albert Wielki
.
Ze względu na rygorystyczne stosowanie jednego, ustalonego sposobu rozumowania, z czasem scholastyka zdobyła sobie wielu przeciwników. Dziś potocznie "scholastyka" oznacza metodę nauczania polegającą na udowadnianiu z góry przyjętych praw.
Najwybitniejsi filozofowie scholastyczni
Wczesna scholastyka (
XII wiek
)
Klasyczny okres rozwoju scholastyki (
XIII wiek
)
Późna scholastyka średniowieczna (
XIV
-
XV wiek
)
Polska scholastyka
Filozofia scholastyczna czasów odrodzenia i kontrreformacji
Neoscholastyka
- odnowienie
tomizmu
w
XIX
i
XX wieku