Witalij Łazarewicz Ginzburg (
ros.
Виталий Лазаревич Гинзбург,
4 października
1916
w
Moskwie
-
8 listopada
2009
tamże) –
rosyjski
fizyk
teoretyk i
astrofizyk
, laureat
Nagrody Nobla
z fizyki w
2003
roku[1].
Biografia
Urodził się w rodzinie pochodzenia
żydowskiego
. Jego ojciec, Łazar Jefimowicz Ginzburg (
1863
-
1942
), był inżynierem, absolwentem
Uniwersytetu Technicznego
w
Rydze
. Jego matka, Augusta Beniaminowna Ginzburg (z domu Wildauer) (
1882
-
1920
), była lekarzem, pochodziła z
Jełgawy
w
guberni kurlandzkiej
.
W
1938
roku ukończył fizykę na
Uniwersytecie Moskiewskim
, a w
1940
roku obronił
doktorat
, w
1942
roku uzyskał
habilitację
. Od 1942 roku pracował na wydziale teoretycznym Instytutu Fizyki
Radzieckiej
, a następnie
Rosyjskiej Akademii Nauk
. Na stanowisku jego dyrektora zastąpił
Igora Tamma
. W
1966
roku uzyskał tytuł
akademika
. Zmarł 8 listopada 2009 roku. Pochowany jest na
Cmentarzu Nowodziewiczym
w Moskwie.
Osiągnięcia
Do jego największych osiągnięć należy opracowanie w
1950
roku
teorii nadprzewodnictwa
wspólnie z
Lwem Landauem
. Za pionierski wkład w rozwój teorii
nadprzewodnictwa
i
nadciekłości
został uhonorowany Nagrodą Nobla, wspólnie z
Anthony Leggettem
i
Aleksym Abrikosowem
.
W
1984
uzyskał
Medal im. Mariana Smoluchowskiego
, a w
1995
został wyróżniony Złotym Medalem im. Łomonosowa.
Został odznaczony m.in.
Orderem Zasług dla Ojczyzny
I i III klasy,
Orderem Lenina
, dwukrotnie
Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy
oraz dwukrotnie
Orderem "Znak Honoru"
. Laureat
Nagrody Stalinowskiej
(1953) i
Nagrody Leninowskiej
(1966).
Przypisy
Linki zewnętrzne