Wnętrze świątyni w Długiej Kościelnej Msza Święta sióstr kapłanek w kaplicy w Felicjanowie Uroczysta procesja w Felicjanowie na uroczysość Zesłania Ducha Świętego Kościół Katolicki Mariawitów w Rzeczypospolitej Polskiej – wspólnota
chrześcijańska
prawnie działająca na terenie
Polski
. Siedzibą władz Kościoła jest miejscowość
Felicjanów
w
powiecie płockim
. Zwierzchnikiem Kościoła jest siostra
biskupka
Damiana Maria Beatrycze Szulgowicz
. Kościół liczy 2 120 wyznawców, 20 placówek i 12 duchownych, w tym 8 kobiet.
Mariawityzm
wyodrębnił się z polskiego
Kościoła rzymskokatolickiego
w
1906
roku. Powodem secesji było niezaakceptowanie przez
hierarchię polską
i
papieża
w Rzymie działalności
Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów
, które powstało na skutek objawienia
Dzieła Wielkiego Miłosierdzia
, jakie otrzymała siostra zakonna
Maria Franciszka Kozłowska
2 sierpnia
1893
roku w
Płocku
.
Nazwa
Między
1906
rokiem a
1909
rokiem wspólnota mariawitów funkcjonuje jako samodzielne wyznanie, lecz nie jako Kościół w rozumieniu
katolickim
. Dopiero po konsekracji biskupa Kowalskiego,
5 października
1909 roku, stała się ona
Kościołem
przyjmując nazwę Kościół Katolicki Mariawitów. W 1919 roku Kościół dając wyraz swej przynależności do
Unii Utrechckiej
zrzeszającej
Kościoły starokatolickie
przyjął nazwę na Staro-Katolicki Kościół Mariawitów.
Podczas rozłamu w
mariawityzmie
obydwie strony starały się zachować dotychczasową nazwę Kościoła: Starokatolicki Kościół Mariawitów, w rezultacie zwolennicy
arcybiskupa
Kowalskiego
powrócili do pierwotnej nazwy z czasów życia Mateczki, która brzmiała: Kościół Katolicki Mariawitów.
W języku potocznym dla rozróżnienia dwóch polskich nurtów w mariawityzmie, stosuje się określenie: denominacja felicjanowska, nurt abp. Kowalskiego lub mariawityzm reformowany.
Historia
W wyniku rozłamu w Kościele Mariawickim, zapoczątkowanego jesienią
1934
roku, a zakończonego formalnie uchwałą
kapituły generalnej
z dnia
29 stycznia
1935
roku, nastąpił podział wśród duchowieństwa,
sióstr zakonnych
i wiernych na dwie grupy. Po stronie dotychczasowego zwierzchnika
Jana Marii Michała Kowalskiego
opowiedziało się 9
biskupek
, 10
kapłanów
(w tym 5 za granicą), 50 kapłanek, 80 sióstr zakonnych[1] oraz około 7000 wiernych. Podział liczbowy wiernych w parafiach ukształtował się w stosunku 4:1 na korzyść grupy płockiej, z tym, że około 30% wyznawców odeszło w ogóle od mariawityzmu. Po rozłamie w łonie mariawityzmu za arcybiskupem Kowalskim opowiedzieli się wszyscy duchowni przebywający poza granicami Polski, w wyniku czego Kościół Katolicki Mariawitów posiadał placówki we
Francji
, na
Litwie
i w
Wielkiej Brytanii
. Arcybiskup Kowalski, pod wpływem również płockich administracyjnych organów państwowych, zrzekł się urzędu,
Świątyni i klasztoru w Płocku
. Został przewieziony z grupą stu dwunastu zwolenników z Płocka do odległego o 18 km Felicjanowa. W okresie sporu o utrzymanie dotychczasowej nazwy Starokatolicki Kościół Mariawitów, grupa felicjanowska powróciła do nazwy z okresu życia Założycielki, to jest Kościół Katolicki Mariawitów.
Arcybiskup Kowalski, osiadły w Felicjanowie, kontynuował wydawanie listów pasterskich. Listem pasterskim z dnia
12 maja
1935 roku udzielił władzy kapłańskiej całemu ludowi mariawickiemu. Była to oficjalna realizacja ogłoszonego wcześniej tak zwanego kapłaństwa ludowego. Tuż po tym z rąk trzech sióstr biskupek: Honoraty Próchniewskiej, Melanii Kubickiej i Dezyderii Spodarówny sakrę biskupią otrzymał największy zwolennik arcybiskupa Kowalskiego - kapłan
Stanisław Maria Tytus Siedlecki
, proboszcz z
Łowicza
. Ten pośpiech w święceniach oraz wprowadzenie powszechnego kapłaństwa ludu był realizacją zamierzeń arcybiskupa Kowalskiego, z drugiej zaś strony tłumaczyć można to brakiem kadr do obsady placówek parafialnych. Zwierzchnik Kościoła wprowadził publiczny kult św. Marii Franciszki; zmienił liturgię Mszy Świętej, a listem pasterskim z dnia
25 lipca
1935 roku ogłosił świętość Założycielki Feliksy Marii Franciszki Kozłowskiej i stanął w jej obronie.
9 lipca
1936
arcybiskup
Michał
został osadzony w więzieniu na zasadzie niewykonywanego wyroku z
22 października
1931
, a następnie, na żądanie biskupa
Klemensa Marii Filipa Feldmana
, Urząd Wojewódzki w
Warszawie
zabezpieczył majątek
Felicjanów
przed, jak mówi pismo: rozgrabieniem go przez pozostałe siostry mariawitki. Po powrocie z więzienie arcybiskup Kowalski ogłosił jeszcze nową naukę o
Trójcy Świętej
.
4 września
1938
roku arcybiskup Kowalski konsekruje kapłana
Paula Marię Marca Fatôme
na biskupa Kościoła Katolickiego Mariawitów we Francji. Po śmierci biskupa Fatôme placówka w
Nantes
ulega likwidacji.
Po wybuchu
II wojny światowej
w
1939
arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski wystosował list do
Kanclerza III Rzeszy
Adolfa Hitlera
, w którym między innymi sprzeciwiał się aneksji
Gdańska
oraz wzywał go do uznania w mariawityzmie Dzieła Miłosierdzia Bożego i zaprzestania przelewu krwi. Spowodowało to zainteresowanie się okupanta niemieckiego tą niewielką wspólnotą religijną i zakwalifikowania jej jako niebezpiecznej dla planów politycznych III Rzeszy na ziemiach polskich.
25 stycznia
1940
arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski został aresztowany przez
Gestapo
i uwięziony w
Płocku
, a następnie 25 kwietnia 1941 roku wywieziony do
obozu w Dachau
za nienawiść do narodu niemieckiego. Chodziło o napisane przed wybuchem wojny artykuły polityczne Gdańsk i Prusy Wschodnie powinny wrócić do Polski oraz Lucyfer.
Jako więzień
obozu koncentracyjnego
przebywał wśród księży rzymskokatolickich. Wśród nich był biskup pomocniczy z
Włocławka
Michał Kozal
. Biskup
Franciszek Korszyński
w książce Jasne promienie w Dachau wspomina o postawie Kowalskiego z wielkim uznaniem. Liczący siedemdziesiąt lat starzec, wyróżniał się swoją otyłością i przeżył w obozie prawdziwe męczeństwo. Namawiany przez księży-współwięźniów, by wyrzekł się swoich wierzeń i wrócił do
Kościoła rzymskokatolickiego
- zdecydowanie odmawiał. Zachowywał się godnie, dużo się modlił, znosił po bohatersku swoje cierpienia. Zginął w wieku 70 lat dnia
18 maja
1942
, jako obozowy numer 24542, wywieziony z Dachau w transporcie inwalidzkim i zagazowany w
Hartheim
pod
Linzem
.
Wkrótce po aresztowaniu arcybiskupa zostali wywiezieni do
obozów w Działdowie
, a potem Dachau trzej duchowni: Aleksander Maria Stefan Szulgowicz, Piotr Maria Dominik Dąbrowski i Wacław Maria Augustyn Gapiński, którzy tam zginęli. W marcu 1941 roku nastąpiło wysiedlenie wszystkich mieszkańców Felicjanowa. Do obozów w Działdowie i
Pomiechówku
wywieziono 158 osób, z których większość następnie deportowano do
Generalnej Guberni
.
Po wyzwoleniu, do zdewastowanego przez Niemców Felicjanowa wrócili pozostali przy życiu jego mieszkańcy, doprowadzając obiekty do stanu użytkowego. Po śmierci arcybiskupa Kowalskiego na czele Kościoła Katolickiego Mariawitów stanęła przełożona Zgromadzenia Sióstr Mariawitek, siostra
arcykapłanka
Antonina Maria Izabela Wiłucka
. Arcykapłanka kierowała Kościołem aż do śmierci
28 listopada
1946
roku, pozostawiając o sobie wśród mariawitów bardzo pozytywną opinię, po śmierci uznana została przez wiernych za świętą
męczennice
.
W chwili jej śmierci mariawityzm felicjanowski miał jeszcze osiem sióstr biskupek: Marię Celestynę Karczewską (1899-1977), Marię Dilektę Rasztawicką (1905-1995), Marię Honoratę Klichowską-Próchniewską (1878-1962), Marię Melanię Kubicką {1895-1956), Marię Eufemię Nyk (1898-1981), Marię Dezyderię Spodar (1902-1993), Marię Emmę Piotrowską (1901-1994), Marię Michaelę Wnuk (1907-1982), dwóch biskupów: Marię Tytusa Siedleckiego (1869-1955) i Paula Marię Marka Fatôme we Francji (1873-1951) oraz dwóch biskupów-elektów: Józefa Marię Rafaela Wojciechowskiego (1917-2005) i Marię Natanaela Golacika (1918-1984). Wcześniej zmarli biskupi Litwy: Antoni Maria Feliks Tułaba (1873-1944) i Józef Maria Antoni Hrynkiewicz (1866-1938).
W
1946
na czele Kościoła Katolickiego Mariawitów stanął biskup
Józef Maria Rafael Wojciechowski
. Na początku
1950
roku utworzona została Rada Przełożonych z nowo wybranym ministrem generalnym, arcybiskupem Wojciechowskim, jako przewodniczącym. W 1960 roku Urząd do Spraw Wyznań zatwierdził statut Zgromadzenia Sióstr Mariawitek w Felicjanowie, a w 1968 roku statut Kościoła Katolickiego Mariawitów, uchwalony przez Kapitułę Generalną w dniu
14 maja
1967
roku.
9 października
1984
odbyło się spotkanie pomiędzy przedstawicielami
Kościoła Rzymskokatolickiego
oraz
Kościoła Katolickiego Mariawitów
na temat wzajemnego uznania sakramentu chrztu.
30 maja
1993
w święto
Zesłana Ducha Świętego
siostry
Damiana Maria Beatrycze Szulgowicz
i
Hanna Maria Rafaela Woińska
zostały pokonsekrowane na nowe biskupki Kościoła[2]. Po śmierci arcybiskupa Józefa Marii Rafaela Wojciechowskiego, siostra Beatrycze została nowym zwierzchnikiem Kościoła Katolickiego Mariawitów, nie przyjęła jednak przysługującego jej tytułu arcykapłanki.
Po transformacji ustrojowej w Polsce nastąpiło ostateczne uregulowaniu położenia prawnego Kościoła ustawą z dnia
20 lutego
1997
roku o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego Mariawitów w RP.
Ekumenizm
Po
II wojnie światowej
Kościół Katolicki Mariawitów podjął starania o przyjęcie do
Chrześcijańskiej Rady Ekumenicznej w Polsce
. Wkrótce starania te zostały przerwane z powodu niejasnego stanowiska kierownictwa tej organizacji. Wspólnota prowadziła rozmowy na temat zjednoczenia z
Kościołem Starokatolickim Mariawitów
. Mimo podjętych prób w latach:
1947
,
1953
,
1962
i
1968
; nie doszło do zjednoczenia obydwu denominacji mariawickich.
9 października
1984
doszło do spotkania pomiędzy przedstawicielami
Kościoła Rzymskokatolickiego
oraz Kościoła Katolickiego Mariawitów na temat sakramentu
chrztu
. W wyniku spotkania oświadczono, że strona Kościoła rzymskokatolickiego nie ma żadnych wątpliwości co do ważności chrztu udzielanego w Kościele Katolickim Mariawitów, to samo oświadczenie złożył przełożony Kościoła Katolickiego Mariawitów arcybiskup Maria Rafael Wojciechowski. Po podpisaniu porozumienia strona rzymskokatolicka zwróciła się do Kościoła Katolickiego Mariawitów o dodatkowe wyjaśniania w sprawie rozumienia Trójcy Świętej w tym wyznaniu. Wyjaśnień tych nie udzielono do dziś.
Aktualnie przedstawiciele Kościoła Katolickiego Mariawitów biorą udział w nabożeństwach ekumenicznych i innych uroczystościach niektórych mniejszościowych
Kościołów chrześcijańskich w Polsce
. Kościół felicjanowski nie utrzymuje oficjalnych kontaktów z mariawitami żyjącymi poza granicami Rzeczypospolitej.
Doktryna
Kościół Katolicki Mariawitów opiera swoją naukę na
Piśmie Świętym
jako głównym fundamencie. Uznaje naukę Kościoła powszechnego wyrażoną w
symbolach wiary
, w kanonach siedmiu pierwszych
soborów ekumenicznych
oraz w
Tradycji
zinterpretowanej przez
Ojców Kościoła
. Kościół opiera swoją naukę i życie także na Objawieniach
Dzieła Wielkiego Miłosierdzia
św. Marii Franciszki Kozłowskiej
i na Tradycji mariawickiej, do której zalicza głównie pisma arcybiskupa
Michała Kowalskiego
, komentujące życia i Objawienia Mateczki, i rozwijające naukę mariawicką. Kościół Mariawitów odrzuca
dogmat o prymacie jurysdykcyjnym i nieomylności papieża
oraz naukę o
odpustach
.
Mariawici felicjanowscy nauczają, że św. Maria Franciszka jest Oblubienicą
Chrystusa
, która dopełniła Dzieła Odkupienia i zapoczątkowała erę
Ducha Świętego
. Uważają ją za niewiastę z
Apokalipsy
obleczoną w słońce i przybraną w pas arcykapłański. Święta Maria Franciszka Kozłowska została zrównana w kulcie z
Matką Bożą
. Ku jej czci wprowadzono kilka świąt kościelnych, modlitw oraz litanii. Według teologii Kościoła Katolickiego Mariawitów kult Mateczki - Małżonki Chrystusowej oraz Matki Bożej obejmie w przyszłości cały świat.
Kościół Katolicki Mariawitów rozwinął chrześcijańską naukę o
Trójcy Świętej
, to znaczy naukę o udziale wszystkich Trzech Osób Boskich w Dziełach Odkupienia i Odnowienia człowieka przez cześć
Przenajświętszego Sakramentu
, a także o obecności Trójcy Świętej w Eucharystii, przez Którą Bóg ma dokonać ostatecznego zbawienia świata.[3] Koncepcja ta zakłada, że tak, jak Druga Osoba Trójcy Świętej - Syn Boży wcielił się w Jezusa Chrystusa, tak
Bóg Ojciec
wcielił się w
Maryję
, a
Duch Święty
w Marię Franciszkę Kozłowską. Mariawici felicjanowscy uznają Jezusa, Maryję oraz Marię Franciszkę Kozłowską za członków
Trójcy Świętej
wcielonej (tj. uznanie ich jako Osób Boskich).[4].
Arcybiskup Jan Maria Michał Kowalski jest obdarzany szczególną czcią oraz tytułem świętego męczennika. Mariawici uważają, że to o nim prorokowali polscy wieszcze narodowi, jak
Adam Mickiewicz
i
Juliusz Słowacki
. Juliusz Słowacki wieszczył o nim w wierszu o papieżu słowiańskim. W podobnym duchu uważają, że o Polsce i o mariawityzmie wieszczyli
Zygmunt Krasiński
,
Maria Konopnicka
,
Stanisław Wyspiański
oraz
Kornel Ujejski
. Kościół Katolicki Mariawitów naucza, iż Msza Święta sprawowana w grzechu ciężkim lub za pieniądze jest nieważna.
Kościół Katolicki Mariawitów przyjmuje siedem katolickich
sakramentów
świętych, przy czym podczas
chrztu świętego
udzielany jest także sakrament
bierzmowania
oraz pierwszej Komunii Świętej. Mariawici felicjanowscy odrzucają spowiedź uszną, uznają jedynie
spowiedź powszechną
przed Chrystusem. Władzę sprawowania sakramentów świętych mają wszyscy wierni.
Kult
Najwyższą cześć mariawici oddają
Bogu
w
Trójcy Przenajświętszej
jedynemu,
Ojcu
,
Synowi
i
Duchowi Świętemu
. Centralnym elementem kultu oddawanego Bogu jest Msza Święta, która jest uobecnieniem zbawczej
Ofiary Chrystusa
. Głównym zadaniem mariawitów jest szerzenie czci dla Przenajświętszego Sakramentu, która w życiu wiernych ma się wyrażać w częstym i
godnym
przyjmowaniu Komunii Świętej oraz odprawianiu
adoracji ubłagania
. Każdy z wyznawców powinien odprawiać godzinną adorację Przenajświętszego Sakramentu raz w tygodniu oraz wspólną uroczystą raz w miesiącu a także uczestniczyć w niedziele i święta we Mszy Świętej. Duchowieństwo i siostry zakonne mają obowiązek odprawiać adorację codziennie.
W Kościele mariawitów wszystkie czynności liturgiczne oraz Msze Święte są odprawiane są w języku narodowym od
1907
. Większości nabożeństw towarzyszy wystawienie Przenajświętszego Sakramentu. Komunia Święta udzielana jest wiernym pod postaciami chleba i wina. Msza Święta sprawowana jest przodem do
tabernakulum
, w obrządku zbliżonym do
rytu trydenckiego
. Cała liturgia mariawicka koncentruje się na Eucharystii, która jest na pierwszym planie. Na zakończenie Mszy Świętej odmawiane są modlitwy do Ducha Świętego.
Kościół Katolicki Mariawitów oddaje także cześć
świętym
,
aniołom
i
męczennikom
. Szczególnym szacunkiem darzeni są: św. Maria Franciszka Kozłowska,
św. Franciszek z Asyżu
,
św. Michał Kowalski
,
św. Izabela Wiłucka
,
św. Klara
,
św. Józef
,
św. Anna
,
św. Alfons
,
św. Ludwik
,
św. Maria Magdalena
,
św. Hildegarda
a także
apostołowie
i
ewangeliści
. W kulcie świętych jednak zachowuje się właściwy umiar i powagę, przytacza ich jako wzory do naśladowania, a opierając się na wierze w
świętych obcowanie
, Kościół uznaje ich za specjalnych pośredników między ludem a Chrystusem.
Kościół wierzy, że Bóg sprawuje cuda w duszy człowieka, nie uznaje więc cudownych
relikwii
,
kultu obrazów i figur
. Nie odrzuca jednak wielkiego poszanowania, jakim powinno się otaczać obrazy treści religijnej oraz relikwie i pamiątki po świętych. Mariawici felicjanowscy odrzucają wszelkie
sakramentalia
a także wszelkie praktyki pokutne i obowiązkowe
posty
. Zniesione zostały wszystkie dodatkowe ceremonie jakie dotychczas miały miejsce w czasie nabożeństw
Wielkiego Tygodnia
, łącznie ze święceniem olejów, ognia,
wody
, cierni,
kredy
czy
ubieraniem
grobów. W nabożeństwach tych centralne miejsce zajmuje uroczysta Msza Święta oraz adoracja Przenajświętszego Sakramentu połączona z rozważaniem
Męki Pańskiej
.
Do ksiąg liturgicznych Kościoła Katolickiego Mariawitów należą:
Mszał
,
rytuał
,
Brewiarz
Eucharystyczny i
Psałterz
do Ducha Przenajświętszego.
Szaty liturgiczne
używane są w dwóch kolorach: białym i fioletowym. Siostry
biskupki
, zamiast
mitry
, na welony zakładają haftowane
diademy
. Kapłaństwo ludowe nie używa
ornatów
ani
kap
, ewentualnie
komżę
i
stułę
. Jeśli zaś kapłan ludowy czy kapłanka przewodniczą na wspólnych zgromadzeniach modlitewnych, wówczas sprawują je w szatach liturgicznych. Dla wiernych świeckich przeznaczona jest do odprawiania na co dzień
Msza Święta Ludowa
.
Duchowni
Kościół Katolicki Mariawitów pod względem struktury duchowej składa się z kapłaństwa służebnego oraz
kapłaństwa ludowego
.
Kapłaństwo służebne, zwane także kapłaństwem hierarchicznym, składa się z
mężczyzn
i
kobiet
, którzy ukończyli wydział teologii
starokatolickiej
na
Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie
lub Seminarium Duchowne Kościoła Katolickiego Mariawitów w
Felicjanowie
oraz uzyskali akceptację władz kościelnych. Kapłaństwo służebne tworzą
biskupi
,
kapłani
i
diakoni
. Ich zadaniem jest opieka duszpasterska nad wiernymi oraz duchowe wsparcie i kierownictwo nad kapłaństwem ludowym i całym Kościołem.
Kapłani należą do
Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów
a kapłanki do
Zgromadzenia Sióstr Mariawitek
. W Kościele Katolickim Mariawitów kapłani służebni mają obecnie wolność wyboru odnośnie stanu cywilnego: mogą zawrzeć związek małżeński z kapłanką albo też żyć w samotności. Kościół zaleca aby kapłani zawierali
związki małżeńskie
z
siostrami zakonnymi
co ma służyć ich wewnętrznemu rozwojowi, jak i pełnionej misji. Wszystkich duchownych obowiązuje zachowanie ducha
franciszkańskiego
a w ich pracy ma przyświecać hasło: Wszystko na większą chwałę Bożą i cześć Najświętszej Maryi Panny.
Biskupem Kościoła Katolickiego Mariawitów może być kapłan bądź kapłanka wybrana przez kapitułę generalną, konsekrowana przez przynajmniej jednego biskupa Kościoła. Aktualnie episkopat w Kościele tworzą: biskupka
Damiana Maria Beatrycze Szulgowicz
zwierzchnik Kościoła, biskupka
Hanna Maria Rafaela Woińska
kustoszka warszawska oraz biskupka elekta Maria Alma Białkowska. Zwierzchnikowi Kościoła Katolickiego Mariawitów przysługuje tytuł
arcybiskupa
w przypadku mężczyzny lub
arcykapłanki
w przypadku kobiety.
Kapłaństwo ludowe, zwane także powszechnym, składa się z wiernych
mężczyzn
i
kobiet
. Każdy z członków Kościoła Katolickiego Mariawitów może sprawować sakramenty święte i nie potrzebuje do tego żadnego dodatkowego wykształcenia. W wielu parafiach kapłani ludowi przewodniczą wspólnym zgromadzeniom liturgicznym, nazywani są wtedy liderami wspólnoty. Kapłaństwo ludowe ma obowiązek sprawować swoje kapłaństwo w łączności z przełożonymi i w zależności od nich.
Wszystkie posługi w Kościele są bezpłatne, zgodnie z zaleceniem Chrystusa: Darmoście wzięli, darmo dawajcie (Mt 10,8). Duchowieństwu wolno jest przyjmować dobrowolne ofiary za posługi religijne, ale nie może ich żądać.
Organizacja
W myśl statutu Kościoła kieruje nim Rada Przełożonych złożona z trzech osób: arcybiskupa jako przewodniczącego, przełożonej Zgromadzenia Kapłanek oraz sekretarza wybranego przez kapitułę generalną. Zwierzchnią władzą jest kapituła generalna, w skład której wchodzą wszyscy duchowni, po trzech przedstawicieli ze zgromadzeń zakonnych oraz po jednym delegacie świeckim z każdej
parafii
i
filii
.
Statut określa, że pod względem struktury duchowej Kościół ten składa się z czterech ugrupowań:
- kapłanów i biskupów pracujących służebnie
- trzech zgromadzeń zakonnych (męskie, żeńskie i
tercjarze
)
- kapłaństwa powszechnego ludowego
- ogółu wiernych
Administracyjnie Kościół podzielony jest na dwie
kustodie
:
płocko-łódzką
z siedzibą w Felicjanowie i
warszawsko-lubelską
z siedzibą w Warszawie. Ponadto w
Krakowie
znajduje się
placówka unijna płocko-felicjanowska
. Wspólnota posiada 20 placówek, z czego 16
parafii
. Tylko jedna parafia posiada świątynię w
Długiej Kościelnej
, zaś reszta ośrodków to kaplice domowe. Siedzibą władz zwierzchnich Kościoła jest
Felicjanów
w gminie
Bodzanów
. Znajduje się tam
klasztor
z kaplicą Nieustającej Adoracji Ubłagania.
W Kościele Katolickim Mariawitów w Polsce pracuje 11 duchownych: 3 biskupki i 8 kapłanek. Reszta to kapłani ludowi. W Polsce żyje około 2,5 tysiąca mariawitów felicjanowskich, z czego 2 120 przypisanych jest do konkretnych parafii. Największe skupiska mariawitów są na
Mazowszu
, głównie w okolicy
Łodzi
,
Strykowa
,
Łowicza
,
Płocka
,
Warszawy
i
Sulejówka
.
Kontakt
- Kościół Katolicki Mariawitów w RP
- Felicjanów k.
Płocka
- 09-470
Bodzanów
- tel. 0-24-260-70-10
Przypisy
- ↑ Winiarczyk-Kossowska Małgorzata, Ustawy III Rzeczypospolitej o stosunku państwa do Kościołów chrześcijańskich, Elipsa, Warszawa 2004
- ↑ Józef Maria Rafael Wojciechowski, Pisma Wybrane - Dzieło Bożego Ratunku, Felicjanów 2003, s. 272
- ↑ Józef Maria Rafael Wojciechowski, Pisma Wybrane - Dzieło Bożego Ratunku, Felicjanów 2003, s. 118
- ↑ Józef Maria Rafael Wojciechowski, Pisma Wybrane - Dzieło Bożego Ratunku, Felicjanów 2003, s. 103-104
Źródła
- Józef Maria Rafael Wojciechowski, Pisma Wybrane - Dzieło Bożego Ratunku, Felicjanów 2003
- Stanisław Rybak, Mariawityzm - studium historyczne, Warszawa 1992
- Tomasz Dariusz Mames, Mysteria Mysticorum - szkice z duchowości i historii mariawitów, Kraków 2009
- Winiarczyk-Kossowska Małgorzata, Ustawy III Rzeczypospolitej o stosunku państwa do Kościołów chrześcijańskich, Warszawa 2004
Linki