Po śmierci
księcia śląskiegoHenryka Brodatego
w
1238
margrabiowie
brandenburscy
Otton III i Jan I podjęli działania w celu opanowania
ziemi lubuskiej
. Współdziałając z
księciem pomorskimBarnimem I
przeprawili się przez
Odrę
i zajęli
Santok
. Równolegle Barnim odebrał
Henrykowi PobożnemuCedynię
i Kiniec, przesuwając granice swojego księstwa na linię rzeki
Myśli
. Kolejnym krokiem młodych książąt niemieckich miało być zajęcie
Lubusza
i opanowanie całej
ziemi lubuskiej
. W tym celu nawiązali bliższe kontakty z
margrabią MiśniHenrykiem III Dostojnym
i
arcybiskupem Magdeburga
Wilbrandem. Latem
1239
ruszyła wielka wyprawa, na czele której stanął arcybiskup Wilbrand oraz jeden z margrabiów brandenburskich. Działania niemieckie nie zaskoczyły Henryka Pobożnego. Książę śląski w porę zorganizował silną odsiecz i pobił wojska niemieckie oblegające Lubusz. Henryk Pobożny odniósł wspaniałe zwycięstwo zadając agresorom wysokie straty. Klęska poróżniła arcybiskupa i młodych margrabiów, dając początek nowej wojnie pomiędzy Brandenburczykami a margrabią Miśni. Wkrótce po odparciu najazdu Henryk Pobożny odzyskał Santok, pozostawiając jednak w rękach księcia pomorskiego Barnima Cedynię i Kiniec.
Bibliografia
Benedykt Zientara
, Henryk Brodaty i jego czasy, wyd. TRIO 2005, str. 391-392
Inne hasła zawierające informacje o "Bitwa pod Lubuszem (1239)":