Jean-François Millet, Zbieracze, 1857
Constant Troyon, Droga na targ, 1859
Barbizończycy, Szkoła z Barbizon – grupa francuskich malarzy, działająca w latach 1830-1860 w okolicach
Barbizon
(stąd nazwa) i tworząca głównie pejzaże.
Grupa malarzy, pod przewodnictwem
Théodora Rousseau
, uciekła od ekspansywnego miasta na wieś, aby uniknąć związanej nieodłącznie z cywilizacją dehumanizacji. Jako swoje miejsce odosobnienia wybrali wioskę Barbizon w okolicach
Fontainebleau
, gdzie mogli bez skrępowania szukać natchnienia w naturze podczas spacerów po tamtejszych lasach. Większość Barbizończyków przeprowadziła się do wioski w latach 40. XIX wieku.
Pejzażyści z Barbizon posługują się spokojną paletą ziemistych barw, a za pomocą cierpliwego kładzenia barwnych plam i smug uzyskują efekt migotania światła między gałęziami drzew. Rysują z natury, później dopracowując płótno w pracowni. Płótna są zwykle niewielkie (do metra szerokości).
Trudno właściwie mówić o wyraźnej indywidualności poszczególnych twórców. Jedni malarze preferowali czysty pejzaż, inni decydowali się na portretowanie zwierząt, np. krów lub zwierząt leśnych. Inni kierują się w stronę
naturalizmu
, przedstawiając sceny z życia tamtejszych wieśniaków.
Oprócz Théodore'a Rousseau w Barbizon malowali także:
Camille Corot
,
Jean-François Millet
,
Charles-François Daubigny
,
Jules Dupré
,
Narcisse Díaz de la Peña
,
Constant Troyon
.
Théodore Rousseau, Dolina w górach Owernii, 1830 | Narcisse Díaz de la Peña, Pejzaż | Camille Corot, Souvenir de Mortefontaine, ok. 1864 |
Bibliografia
- Patricia Fride R. Carrassat, Isabelle Marcadé, Style i kierunki w malarstwie, Warszawa 1999; s. 62-63.