Orlik grubodzioby (Aquila clanga) –
gatunek
dużego, wędrownego
ptaka
drapieżnego z
rodziny
jastrzębiowatych
.
Występowanie
Zamieszkuje pas od północno-wschodniej Europy do wschodniej Azji. Dość często zalatuje też do Europy Zachodniej, aż po Wielką Brytanię. To gatunek wędrujący sezonowo. Zimuje w południowej Azji, południowo-wschodniej Europie i na
Bliskim Wschodzie
. Jego niska liczebność sprawia, że jest najmniej poznanym europejskim ptakiem drapieżnym.
- W
Polsce
skrajnie nieliczny ptak lęgowy, głównie na wschodzie (15-20 par)[3]. Regularnie lęgnie się tylko na Bagnach Biebrzańskich, w pozostałych regionach pojedyncze lęgi są mniej powtarzalne. Najczęściej spotyka się w czasie przelotów - wiosną w kwietniu i jesienią od września do listopada. Kiedyś był liczniejszym gatunkiem, a w 1959 roku widziano go nawet w Bieszczadach, było to najbardziej wysunięte na południe stanowisko. Orlikom z Doliny Biebrzy ornitolodzy doczepili nadajniki satelitarne PTT, co pozwoliło określić miejsce ich zimowania - w parku narodowym w Zambii.
Charakterystyka
Cechy gatunku
Ptak o krępej sylwetce. Samica jest trochę większa o samca. Obie płci ubarwione jednakowo. Upierzenie jednolicie brązowe z matowym, szarym odcieniem (może wydawać się wręcz czarne), z wierzchu jednolite, od spodu
pokrywy
skrzydłowe są ciemniejsze niż
lotki
. Skrzydła długie i szerokie, tępo zakończone, w locie lotki palczasto rozłożone. Większość ptaków ma na spodzie skrzydeł jasną sierpowatą plamę, gdzie łączą się lotki pierwszorzędowe z pokrywami. Kuper pozostaje biały. Ogon jest krótki.
Dziób
ciemny, nogi żółte. U dorosłych orlików tęczówka jest ciemnobrązowa. O tym, że są to orły właściwe świadczy całkowicie upierzony skok, z nogawicą dużo węższą niż u orła przedniego. U bardzo ciemnych młodych ptaków zaznaczają się 2-3 jasne paski na czerniawych pokrywach skrzydeł, tworzące rząd kropkowanych plamek (tzw. perły). Orliki prowadzą skryty tryb życia.
Spokrewniony jest blisko z orlikiem krzykliwym, do którego jest też bardzo podobny, choć nieco ciemniejszy, większy i masywniejszy. Sugerowanie się białymi plamami na kuprze nie jest pewne, bo nie zawsze występuje. U obu występują dwie formy: jasna i ciemna, ale nie zaznaczają się zbyt wyraźnie. Oba też podobnie szybują w powietrzu - mają lekko opuszczone "oklapnięte" skrzydła. W locie przypomina orła przedniego.
Orlik grubodzioby z białymi paskami na wierzchniej stronie skrzydeł, Indie
Wymiary średnie
- Długość ciała
- ok. 65 cm
- Rozpiętość skrzydeł
- 160 cm
- Masa
- ok. 1200–1600 g
Biotop
Bagna
w pobliżu podmokłych lasów liściastych i
jeziora
otoczone lasami. Zasiedla też duże łąki, łęgi, olsy i mokradła. Preferuje tereny równinne ze starymi drzewostanami, najlepiej ponad 60-letnimi. Wybiera głębsze partie kompleksów w których wzdłuż rozrzedzonych drzew może wznieść się na pagórki.
Okres lęgowy
Toki
Toki mają miejsce wiosną. Orlik w czasie lotu godowego wznosi się bardzo wysoko, po czym zaczyna lotem nurkowym opadać w dół. Kolejny wzlot na dużą wysokość wykonuje szybowaniem na rozpostartych skrzydłach.
Gniazdo
W koronie drzewa liściastego, znacznie rzadziej iglastego, tuż przy pniu. Orlik buduje gniazdo z gałęzi, suchych korzeni i patyków, wyścieła je trawą, mchem, puchem i świeżymi zielonymi gałązkami brzozy, jemioły lub świerku. Ma kolisty kształt i średnicę 100 cm, a wysokość 0,9 m. Może znajdować się na 11-14 metrach wysokości, ale też zdarzają się lęgi na 4,5 metrach. Jedno miejsce lęgowe zajmowane jest przez parę sezonów. W przeciwieństwie do orlika krzykliwego orlik grubodzioby w czasie wyprowadzania lęgów może odganiać bieliki.
Jaja
Wyprowadza jeden lęg w roku, w maju. W zniesieniu, pod koniec kwietnia, zazwyczaj 2 białe jaja, brunatno nakrapiane o wymiarach 68,2 x 54,2 mm.
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres około 42-44 dni przez obydwoje rodziców, już od pierwszego jaja. 2 młode wykluwają się asynchronicznie pod koniec maja lub na początku czerwca. Matka karmi głównie starsze pisklę, które agresywnie atakuje młodsze, aż w końcu je pożera. Ostatecznie przeżywa tylko jedno młode. Okazuje się zatem, że drugi potomek pełni jedyne rolę rezerwową - przeżywa wtedy, gdy ze starszego jaja nie wylęgnie się pisklę. U orlika grubodziobego zachodzi zatem obligatoryjny kainizm. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 55 dniach. Młode orlika grubodziobego w porównaniu z orlikiem krzykliwym są gęsto cętkowane i mają biały kuper. Pełną samodzielność uzyskują po 60-65 dniach.
Pożywienie
Orlik w czasie czatowania
Je padlinę, poluje też na średniej wielkości kręgowce -
ssaki
do wielkości zająca, ptaki do rozmiarów cietrzewia,
gady
i
płazy
. Uzupełnienie stanowią duże owady. Preferuje norniki, a z większych ssaków łasice i gronostaje. Wśród ptaków chwyta skowronki, potrzosy, krzyżówki, a nawet na zimowisku może polować na żurawie.
Poluje na ziemi lub chwyta zdobycz w powietrzu w locie poszukiwawczym. Może też czatować. Żerowanie może zajmować od 0,5 do 7,5 godziny dziennie. Samce najchętniej wyruszają na łowy w godzinach południowych, od 10-14. Skuteczność łapania zwierzyny ocenia się na ok. 35%. Najczęściej łowiskami są łąki, które znajdują się w pobliżu lęgowisk.
Ochrona
W Polsce objęty
ochroną gatunkową ścisłą
. Wokół gniazd orlików grubodziobych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 200 m, a okresowo (od 1.03 do 31.08) – w promieniu do 500 m od gniazda.[4] Inne działania polegają na ograniczaniu zarastania jego żerowisk poprzez wypas lub wykaszanie łąk. Dyrektywa Ptasia uznaje orlika grubodziobego za gatunek krytycznie zagrożony. Poza tym niekiedy ratuje się drugie pisklę w lęgu i sztucznie wychowuje. Status ten wynika ze skrajnie niewielkiej populacji i zmian środowiska, gdzie dochodzi do osuszania terenów podmokłych.
Zobacz też
fauna Polski
,
ptaki Polski
.
Przypisy
- ↑
Aquila clanga
w: Integrated Taxonomic Information System (
ang.
)
- ↑
Aquila clanga
. Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (
ang.
)
- ↑ Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk: Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. Wrocław: PTPP "pro Natura", 2003, s. 240. .
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną,
Dz. U. z 2004 r. Nr 220, poz. 2237
Bibliografia
- Pavel Vasak: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993. .
- Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009. .
- Mizera T., Maciorowski G.:
Orlik grubodzioby
. Warszawa: MUZA, 2009.