Colleen Jones |
Państwo | | Kanada |
Kanada
Nowa Szkocja
|
Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia
1959
Halifax
|
Gra | praworęczna |
Klub | Mayflower Curling Club |
Drużyna |
Skip | Colleen Jones |
Trzecia | Heather Smith-Dacey |
Druga | Blisse Comstock |
Otwierająca | Teri Lake |
Występy |
MŚ
| 6 (1982, 1999, 2001-2004) |
Tournament of Hearts
| 20 (1979, 1980, 1982, 1984, 1986, 1989, 1991-1994, 1996, 1997, 1999-2006) |
Dorobek medalowy |
Mistrzostwa świata
|
Złoto
|
Lozanna 2001
|
Srebro
|
Winnipeg 2003
|
Złoto
|
Gävle 2004
|
Tournament of Hearts
|
Srebro
| 1980 |
Złoto
| Regina 1982 |
Srebro
| Charlottetown 1984 |
Złoto
| Charlottetown 1999 |
Złoto
| Sudbury 2001 |
Złoto
| Brandon 2002 |
Złoto
| Kitchener 2003 |
Złoto
| Red Deer 2004 |
Brąz
| London 2006 |
Canadian Olympic Curling Trials
|
Brąz
| Regina 2001 |
Canadian Mixed
|
Złoto
| 1993 |
Złoto
| 1999 |
Colleen Jones (ur.
16 grudnia
1959
w
Halifaksie
),
kanadyjska
curlerka
i prezenterka telewizyjna. W latach
2010
i
2004
jako kapitan reprezentacji kraju sięgnęła po złote medale
mistrzostw świata
.
Colleen Jones wystąpiła aż w 20 mistrzostwach Kanady, sześciokrotnie zdobywała tytuł mistrzyni, co jest najlepszym wynikiem w historii[1].
Kariera sportowa
Jones zaczęła grać w curling w wieku 16 lat, w miejscowym Mayflower Curling Club. Bardzo szybko osiągnęła wysoki poziom gry, już po trzech latach, w 1979 jako druga w zespole Penny LaRocque wystąpiła na mistrzostwach Kanady. W tym samym roku dotarła do finału Canada Games[2].
W następnym sezonie Jones stworzyła swoją własną drużynę, z którą wygrała mistrzostwa Nowej Szkocji. Na Canadian Ladies Curling Association Championship 1980 zajęła drugie miejsce. Dwa lata później z innymi zawodniczkami ponownie zagrała na mistrzostwach kraju. Turniej ten zakończył się sukcesem, Jones stała się najmłodszą kapitan w historii oraz uzyskała pierwszy tytuł mistrzowski dla Nowej Szkocji. Zespół wyjechał na
MŚ 1982
, gdzie po dwóch meczach barażowych zajął 5. miejsce[3]. W 1984 przegrała finał rywalizacji krajowej na rzecz
Connie Laliberte
.
Dalsze występy Jones na Tournament of Hearts w latach 1986-1997, a było ich 8 kończyły się na miejscach od 5. do 9. Przełomowy okazał się rok 1999. Nowa Szkocja pod ponownym przywództwem Colleen Jones awansowała do finału, który wygrała pokonując 4:6 obrończynie tytułu (Cathy Borst)[4]. Podobnie jak na swoim pierwszym występie na arenie międzynarodowej, Jones zajęła 5. lokatę na
MŚ 1999
[5].
Jako Team Canada te same zawodniczki zawiodły na Scott Tournament of Hearts 2000 zajmując 7. miejsce. Po roku zespół wrócił do wysokiej dyspozycji, która utrzymywała się przez kolejne lata. Collen Jones w 2001 po raz trzeci uzyskała możliwość reprezentowania Kanady na MŚ. W rundzie grupowej
zawodów w Lozannie
Kanadyjki przegrały tylko jeden mecz – przeciwko USA i awansowały do fazy-play off. Po pokonaniu w półfinale Dunek, wynikiem 5:2 przeciwko Szwecji (
Anette Norberg
) zdobyły złote medale[6].
Zespół z Nowej Szkocji nie oddał tytułu mistrzyń Kanady przez kolejne trzy lata. W finałach Sherry Anderson, Cathy Cunningham i Marie-France Larouche nie udało się pokonać Jones. W tym okresie drużyna utrzymywała również wysokie rezultaty w rywalizacji międzynarodowej, w każdym z występów w latach 2002-2004 wychodziła z Round Robin. W
2002
Kanadyjki przegrały półfinał ze Szkocją (Jackie Lockhart) oraz mały finał z Norwegią (
Dordi Nordby
) i pozostały bez medalu[7]. Jako gospodyni turnieju w
2003
Jones zrewanżowała się Nordby w półfinale. W ostatnim meczu Kanadyjki nie zdołały pokonać Amerykanek (
Debbie McCormick
) i wynikiem 3:5 zdobyły srebrne medale[8]. Rok później Kanadyjki ponownie znalazły się w finale, jednak tym razem wysoko pokonały Norweżki (Dordby) i zespół Jones uzyskał swój drugi tytuł mistrzyń świata[9].
Na Scott Tournament of Hearts 2005 zespół spisywał się już gorzej, został ostatecznie wyeliminowany w tie-breaker przez Sandy Comeau z
Nowego Brunszwiku
. Drużyna zdołała po roku awansować jeszcze do półfinałów, gdzie przegrała 4:10 z
Jennifer Jones
(Team Canada)[10]. Po sezonie 2005/2006 doświadczona ekipa Colleen Jones rozpadła się. Sama Jones jako trzecia dołączyła do Kay Zinck, pozostałe zawodniczki utworzyły własną drużynę, której skipem była Mary-Anne Arsenault.
Colleen Jones występowała jako trzecia tylko przez rok. W następnym sezonie stworzyła nową drużynę i po zakończeniu rozgrywek w 2007 postanowiła zawiesić karierę.
24 marca
2010
na antenie CBC ogłosiła swój powrót do rywalizacji[11].
Dwukrotnie uczestniczyła w
Canadian Olympic Curling Trials
, w 2001 zajęła 3. miejsce. Jones rywalizowała w kategorii
mikstów
, 8 razy wygrywała mistrzostwa Nowej Szkocji i dwukrotnie zdobyła tytuł mistrzowski w
zawodach krajowych
(1993 i 1999)[12].
Wielki Szlem
* - turniej nie zaliczany wówczas do cyklu
Wielkiego Szlema
| - Legenda
— | = turniej nie odbył się | A | = nie uczestniczyła | x | = nie zakwalifikowała się do fazy finałowej | QF | = ćwierćfinał | SF | = półfinał | F | = finał | W | = zwycięstwo |
---|
|
Drużyna
| Czwarta | Trzecia | Druga | Otwierająca |
---|
2010/2011 | Colleen Jones | Heather Smith-Dacey | Blisse Comstock | Teri Lake |
2007/2008 | Georgina Wheatcroft | Kate Hamer | Darah Provencal |
2007/2006 | Kay Zinck | Colleen Jones | Mary Mattatall | Monica Moriarty1 |
1998/2006 | Colleen Jones | Kim Kelly | Mary Anne Arsenault | Nancy Delahunt |
1996/1997 | Helen Radford | Kim Kelly |
1995/1996 | Kay Zinck |
1993/1994 | Angie Romkey | Kim Kelly |
1992/2993 | Heather Rankin | Kay Zinck | Mary Ann Arsenault |
1991/1992 | Mary Mattatall | Kim Kelly | Sue Green |
1990/1991 | Nancy Reid |
1988/1989 | Monica Moriarity | Kelly Anderson |
1985/1986 | Penny LaRocque | Cathy Caudle | Sue Robinson |
1983/1984 | Wendy Currie | Monica Jones1 | Barbie Jones Gordon |
1981/1982 | Kay Smith |
1979/1980 | Sally Saunders | Margie Knickle |
MNS 1979 | Penny LaRocque | Brenda Shutt | Colleen Jones | Charmaine Murray |
- 1 - Monica jest siostrą Colleen, Moriarty to nazwisko po mężu
Drużyna mikstowa
| Czwarty/-a | Trzeci/-a | Drugi/-a | Otwierający/-a |
---|
1998/1999 | Paul Flemming | Colleen Jones | Tom Fetterly | Monica Moriarity |
1996/1997 | Scott Saunders | Tom Naugler | Helen Radford |
1995/1996 | Kent Saunders | Diana Johnson |
1992/1994 | Tom Fetterly | Helen Radford |
1987/1988 | Kent Saunders | Barb Gordon |
1982/1983 | Dave Delahunt | Monica Jones |
1979/1980 | Paul Arbuckle | Margie Knickle |
Kariera telewizyjna i życie osobiste
Colleen Jones jest prezenterką pogody i sportu w publicznej telewizji
CBC
, najczęściej występuje w dni powszednie w programie CBC News: Morning[13]. Karierę rozpoczęła w 1982 w stacji radiowej CHUM, w 1984 zaczęła pracę w CTV Television Network. Do nadawcy publicznego trafiła po kolejnych dwóch latach. Dla CBC relacjonowała zmagania z pięciu igrzysk olimpijskich poczynając od 1988. W 2010 komentowała
olimpijski turniej curlingu
dla amerykańskiej stacji
NBC
[14]. Ukończyła
Uniwersytet Dalhousie
[15]. Jest mężatką, ma dwójkę synów - Zacha i Luke'a.
Przypisy
Linki zewnętrzne