Bitwa pod Dyrrachium miała miejsce
10 lipca
48 p.n.e.
podczas wojny domowej Juliusza Cezara 49 p.n.e. - 45 p.n.e..
W
Hiszpanii
Cezar
pokonał armie
Pompejusza
, jednak jego podkomendnym walczącym w
Afryce
i nad
Adriatykiem
wiodło się znacznie gorzej.
Cezar
postanowił więc zaatakować
Pompejusza
bezpośrednio, i wziąwszy ze sobą 15000 żołnierzy (w tym Legio IX Hispana i Legio IV Macedonica) ruszył z Hiszpanii do
Brundisium
w
Italii
, następnie przebył Adriatyk i
4 stycznia
48 p.n.e.
wylądował w
Epirze
, zajmując twierdze Oricum i Apollonia. Idąc na północ w kierunku
Dyrrachium
, natknął się na obwarowaną armię
Pompejusza
, liczącą 45000 żołnierzy.
Pompejusz
, od chwili, gdy jego flota kontrolowała Adriatyk, nie widział powodu, by ryzykować starcie.
Wiosną 48 p.n.e. odciętej od źródeł zaopatrzenia armii
Cezara
zagroził głód. Nie zmieniły tej sytuacji posiłki przybyłe pod wodzą
Marka Antoniusza
, zwiększające liczebność armii
Cezara
do 25-35 tys. żołnierzy.[1]
Nie mogąc już dłużej czekać
Cezar
postanowił stoczyć bitwę i zniszczyć armię
Pompejusza
. Gdy Pompejuszowi udało się zrobić wyrwę na prawym skrzydle
Cezara
, morale wojsk
Cezara
podupadło, co doprowadziło do masowej ucieczki z pola bitwy, i to pomimo osobistych wysiłków
Cezara
, by powstrzymać panikę. Zamiast ruszyć w pościg i całkowicie zmieść armię
Cezara
,
Pompejusz
wydał rozkaz wstrzymania ataku, sądząc, że armia
Cezara
, w znacznej części złożona z weteranów, nie mogłaby ulec panice. Doszedł zatem do wniosku, że panika była pozorowana i
Cezar
chciał w ten sposób wciągnąć go w pułapkę. Nie była to jednak prawda, a
Cezar
, szczęśliwy że przeżył, powiedział, "Dziś zwycięstwo było po stronie nieprzyjaciół, ale żaden z nich nie odniósł z tego korzyści".
Cezar
(stracił w bitwie 1000 żołnierzy) wycofał się do
Tesalii
.
Pompejusz
, gdy zorientował się w swej pomyłce, ruszył za nim. W miesiąc później doszło do
bitwy pod Farsalos
, gdzie
Cezar
, który pod Dyrrachium cudem uniknął katastrofy, odniósł nad ścigającym go
Pompejuszem
znakomite zwycięstwo.
Uwagi
- ↑ W infoboksie opisu bitwy w angielskiej wikipedii podano, że
Cezar
pod Dyrrachium miał 15000 żołnierzy. W tym samym tekście jest napisane, że
Cezar
wraz z 15000 żołnierzy wylądował w Epirze, a później wzmocnił go
Marek Antoniusz
. Zatem po dostarczeniu posiłków przez
Marka Antoniusza
armia
Cezara
powinna mieć więcej niż początkowe 15000 żołnierzy. W bitwie pod Dyrrachium
Cezar
stracił 1000 żołnierzy, a miesiąc później pod Farsalos miał mieć 24-34 tys. żołnierzy. Czyli pod Dyrrachium powinien mieć 25-35 tys. żołnierzy