Milleryzm –
protestancka
tradycja religijna, związana z nauczaniem
amerykańskiego
farmera,
Williama Millera
,
baptystycznego
pastora
, byłego
kapitana
Armii Stanów Zjednoczonych
. Cechą wyróżniającą milleryzmu jest wiara w bardzo bliskie
powtórne przyjście Chrystusa
. Milleryzm jest pojęciem określającym ruch Millera w latach
1831
-
1844
. Współczesny milleryzm nazywany jest raczej
adwentyzmem
.
Przebudzenie adwentowe
Wykres z 1843 r. wydany przez Joshua V. Himes'a, stanowił podstawę do milleryckich obliczeń proroczych
Miller był przekonany, że w
Biblii
zawarta jest ukryta data ponownego przyjścia na Ziemię
Jezusa Chrystusa
i
sądu ostatecznego
. Opierając się na badaniach
Pisma Świętego
, a dokładnie proroctwa zawartego w
Księdze Daniela
(Dn. 8,14) uznał początkowo, że Mesjasz przyjdzie na Ziemię około
1843
roku.
Ten ruch ożywienia religijnego w latach
1831
-
1844
, przede wszystkim w
Stanach Zjednoczonych
, nazwano przebudzeniem adwentowym lub ruchem drugiego adwentu, gdyż jego istotą była wiara w rychłe
powtórne przyjście
Jezusa Chrystusa
. Na podstawie proroctw z biblijnej
Księgi Daniela
datę tę wyznaczono na
22 października
1844 roku. Wkrótce ruch zwolenników Millera osiągnął ponad sto tysięcy wyznawców. Wielu sprzedało farmy i porzuciło swoją pracę, koncentrując się na pokucie i głoszeniu Ewangelii.
Wielkie rozczarowanie
Brak oczekiwanego pojawienia się Mesjasza 22 października 1844 roku, a także po tej dacie, nazwano wielkim rozczarowaniem. Po rozczarowaniu część wyznawców ruchu uznała obliczenia za błędne, czasem podając inne możliwe daty, a część przypisała im inne znaczenie.
W wyniku rozczarowania wiele tysięcy spośród uczestników ruchu millerowskiego odeszło od niego. Część z nich zwróciła się jednak ku Biblii w poszukiwaniu przyczyn rozczarowania. Wkrótce doszli oni do wniosku, że powyższa data została wyliczona prawidłowo, ale milleryści błędnie zinterpretowali wydarzenia z nią związane. Poszukujący doszli do przekonania, że proroctwo Biblii przepowiadało, iż Jezus nie powróci w 1844 roku, ale że rozpocznie wtedy specjalną służbę w niebie dla tych, którzy idą w Jego ślady. Zinterpretowali oni proroctwo jako wejście
Jezusa Chrystusa
do miejsca najświętszego
niebiańskiej świątyni
oraz rozpoczęcie drugiej fazy Jego pośrednictwa w celu ostatecznego oczyszczenia zbawionych z grzechu, zanim powróci na Ziemię. Stąd też zaczęli wyznawać wiarę w arcykapłańską służbę Jezusa Chrystusa w niebiańskiej świątyni, odpowiedniczki dawnej ziemskiej.
Kontynuatorzy
Większość millerytów (ok. 75%[]), którzy postanowili kontynuować tradycje swego założyciela skupiło się wokół
Chrześcijańskiego Kościoła Adwentystów
, z początku najliczniejszego z wszystkich
kościołów adwentystycznych
. Wśród pozostałych wspólnot
adwentystycznych
, zachowujących niedzielę, wyróżnić możemy:
Adwentyści Dnia Siódmego
Niewielka grupa byłych uczestników przebudzenia millerowskiego, którzy rozczarowanie tłumaczyli jako złą interpretację "świątyni" z
Dan.
8,14, wkrótce skonsolidowała się wewnętrznie i dała początek największemu z współczesnych
kościołów adwentystycznych
, tj.
Kościołowi Adwentystów Dnia Siódmego
[1]. Na powstanie tego nowego ruchu olbrzymi wpływ miała
Ellen White
.
Obecnie Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie jest jedynym przedstawicielem doktryny
adwentyzmu dnia siódmego
. Ważniejsze z pozostałych Kościołów to:
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny
,
Kościół Reformowany Adwentystów Dnia Siódmego
,
Kościół Adwentystów Odpocznienia Sabatu
. Ideą wiodącą wśród
adwentystów
, oczyszczoną jednak z teologicznych uchybień milleryzmu, jest przede wszystkim drugi adwent Pana. Obecnie
adwentyści
, jako jedyni chrześcijanie teologicznie wyznają wiarę w istnienie Przybytku Pańskiego w niebie (
świątyni niebiańskiej
), gdzie arcykapłanem jest sam
Jezus Chrystus
. Ta świątynia była wzorem dla świątyni w Izraelu (pokazana Mojżeszowi przez Boga na górze Synaj – Księga Wyjścia 25,8-9).
Z ruchu millerowskiego, początkowo ponaddenominacyjnego wywodzą się także
Badacze Pisma Świętego
,
Świadkowie Jehowy
i inne wyznania.
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Warto zauważyć, że chrześcijanie, którzy niefortunnie wyznaczyli czas powrotu Chrystusa na rok 1844, nie byli Adwentystami Dnia Siódmego, co się czasem błędnie tym ostatnim przypisuje. Ci bowiem powstali po załamaniu się dziewiętnastowiecznego przebudzenia adwentowego i po upadku milleryzmu.