Kultura elitarna (wysoka) - najważniejsza część
kultury symbolicznej
danego
społeczeństwa
.
Korzysta z zasobów
kultury
narodowej i stanowi podstawę przekazu tradycji oraz dorobku społeczeństwa. Kulturę tę przekazuje szkoła,
teatr
, galeria sztuki, biblioteka, sala koncertowa i powszechny dostęp do informacji. Ten rodzaj kultury tworzą
elity
twórcze, tj. ludzie wykształceni, którzy nabywają kompetencje zarówno tworzenia, jak i odbioru sztuk drogą kształcenia się. Często mówi się, że kultura wysoka jest kulturą
inteligencji
. Potencjalnie adresowana jest do wszystkich. Składają się na nią treści formułowane w różnych kodach i przekazywane za pomocą różnych
mediów
– wymaga bardzo szerokich kompetencji kulturowych odbiorcy. Bez podstawowej wiedzy historycznej i teoretycznej nie zrozumiemy wybitnych dzieł
literatury
,
muzyki
czy sztuk plastycznych. Nabywanie jej polega na żmudnej i długotrwałej pracy. Jedną z jej cech jest zaangażowanie w problemy natury ogólnej oraz bardzo często wyrażana wprost niechęć do
kultury masowej
. Kultura wysoka utożsamiana jest ze
sztuką
będącą wytworem artysty. Jej literatura (pisana lub drukowana) cieszy się szczególnym szacunkiem.
Elity kulturalne tworzyła dawniej
arystokracja
w
XIX
wieku już ze względu na sam fakt urodzenia w takiej a nie innej rodzinie.
Bardzo ważna była rola wieszczów narodowych w epoce
romantyzmu
, w których poszukiwali
autorytetów
moralnych i duchowych. Byli nimi np.
Adam Mickiewicz
,
Juliusz Słowacki
,
Cyprian Kamil Norwid
,
Stanisław Wyspiański
czy
Stefan Żeromski
.
Z definicji: do elity kulturowej należą osoby tworzące, przechowujące i przekazujące wzory kultury uważane za najważniejsze.
Współcześnie, osobą uważaną za członka elit kulturalnych nie zostaje się przez sam fakt urodzenia, lecz na drodze swojej własnej pracy dzięki posiadanym zdolnościom.