Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Tour de France

Tour de France

Peleton podczas jednego z etapów Tour de France

Tour de France ( pol. Wyścig Dookoła Francji) - znany też, jako: Le Grand Boucle (pol. Wielka Pętla) lub Le Tour (pol. Wyścig) – wieloetapowy, trzytygodniowy szosowy wyścig kolarski , organizowany cyklicznie na terenie Francji - a nierzadko również krajów ościennych - najczęściej w lipcu (czasami na przełomie czerwca i lipca).

Tour de France przeprowadzany jest corocznie od 1903 - z wyjątkiem dwóch przerw, mających miejsce w latach 1915 - 1918 (działania militarne I wojny światowej ) i 1940 - 1946 (działania militarne II wojny światowej ). Całkowita długość trasy wyścigu liczy obecnie ponad 3 000 kilometrów , choć w przeszłości bardzo często przekraczała ona 4 000 km, a między 1911 i 1931 - nawet 5 000 km.

Tour de France z Giro d'Italia oraz Vueltą a España jest jednym z trzech najważniejszych wyścigów kolarskich świata. Jego ogromny prestiż wiąże się przede wszystkim z długą historią (najstarszy wśród wszystkich obecnie rozgrywanych wyścigów, z którego swój początek brały pozostałe toury), wielką tradycją (zawsze startowali w nim wszyscy najlepsi kolarze danego okresu), skalą trudności (niezwykle trudne technicznie etapy w Alpach i Pirenejach), a przede wszystkim niesłychaną siłą medialną (np. w 2005 jego przebieg relacjonowało 78 kanałów telewizyjnych w 180 państwach świata ). Dlatego występ w nim stanowi marzenie każdego zawodnika uprawiającego tę dyscyplinę sportu , często ważniejszą niż igrzyska olimpijskie , czy mistrzostwa świata (przykład Lance Armstrong ). Tour de France to także impreza z największą pulą nagród - w 2007 łączna ich wysokość wynosiła 3 200 000 euro (z czego 450 000 euro dla zwycięzcy). Od 2005 należy do elitarnego cyklu ProTour .

Spis treści

Historia

Początki Tour de France

Pierwszy wyścig odbył się w 1903 z inicjatywy Henri Desgrange - założyciela gazety L'Auto (protoplasty obecnego dziennika sportowego L'Équipe). Został on stworzony, by konkurować z dwoma innymi: Paris-Brest et retour (sponsorowanego przez Le Petit Journal) oraz Bordeaux-Paris (sponsorowanego przez Le Vélo). Z inicjatywą jego organizacji wystąpił 20 listopada 1902 w paryskiej kawiarni "Café de Madrid" jeden z redaktorów - Géorges Lefèvre. Po raz pierwszy o chęci przeprowadzenia wyścigu oficjalnie napisano 19 stycznia 1903 . Promocja Tour de France natychmiast okazała się sukcesem dla gazety. Jej nakład wzrósł z 25 000 w 1902 do 65 000 pod koniec 1903. W 1908 dziennik czytało ćwierć miliona ludzi, zaś w trakcie TdF' 1923 L'Auto codziennie kupowało 500 000 czytelników. Rekord padł w 1933 , gdy nakład gazety Desgrangego wyniósł 854 000 egzemplarzy.

Historyczny premierowy wyścig rozpoczął się 5 lipca 1903 w Montgeron (przedmieścia Paryża) przed kawiarnią "Reveil Matin". Składał się z 6 etapów, łączących największe francuskie aglomeracje: Paryż , Lyon , Marsylię , Tuluzę , Bordeaux i Nantes . Zwyciężył faworyt - Francuz Maurice Garin , ze średnią ponad 25 km/h. Nagrodą za historyczne zwycięstwo było 3 000 franków . Drugi Lucien Pothier stracił do Garina prawie 2 godziny i 50 minut.

Wyścig coraz prędzej się rozwijał. W 1905 postanowiono skrócić nieco etapy, wynoszące wcześniej ponad 400 km. Zamiast tego, wyścig został jednak wydłużony do jedenastu etapów, których liczbę sukcesywnie zwiększano również w kolejnych latach. W ostatniej edycji przedwojennej (w 1914 ), kolarze mieli do pokonania 15 etapów - w sumie 5 414 km. Pierwszy TdF lat międzywojennych był jednocześnie najdłuższym w historii - zwycięzca wyścigu ( Firmin Lambot ) musiał pokonać aż 5 560 km.

Dyrektorzy wyścigu

Doping

We wczesnych latach Tour de France kolarze jako dopingu używali między innymi alkoholu i eteru , aby znieczulić się na ciągły ból w trakcie długiej jazdy. W późniejszych latach doping w TdF przybierał coraz bardziej skomplikowane i trudniejsze do wykrycia formy. Do walki z dopingiem zaangażowało się nie tylko UCI i organizatorzy Touru, ale także lokalne władze, policja i sądy .

Dnia 13 lipca 1967 Brytyjczyk Tom Simpson zmarł w trakcie wspinaczki na Mont Ventoux wskutek zawału serca spowodowanego nadużyciem amfetaminy . Dodatkowo, wpływ na jego śmierć mógł mieć ówczesny zakaz pobierania na trasie więcej niż czterech bidonów, czyli ok. dwóch litrów wody. Słowa, które powiedział przed śmiercią są znane do dziś "wsadźcie mnie na rower"[1].

Tour de France 1998 był prawdopodobnie najbardziej skandalicznym w historii. Skandal wybuchł 8 lipca 1998 , gdy francuska policja aresztowała Willy'ego Voeta, jednego z lekarzy drużyny Festina . Oskarżono go o posiadanie dużej ilości nielegalnych recept na narkotyki , erytropoetynę (EPO), hormon wzrostu , testosteron i amfetaminę [2].

Jego prawnikiem był Thibault de Montbrial, zaś za jego wspólnika uznano Richarda Virenqua . Ujawnił potem wiele powszechnych praktyk ze świata kolarstwa. które opisał w książce Massacre a la Chaîne[3]. Po procesie sądowym w 2000 , stało się oczywiste, że kierownictwo teamu Festina celowo organizowało doping w swoich szeregach. Jedną z ważniejszych decyzji było zatrudnienie doktora Erica Rijkaerta, który miał nadzorować procesy dopingowe w ekipie. Powszechnie wówczas stwierdzono, że doping jest niestety dość popularny, ale rzadko wykrywalny wśród kolarzy.

Dwa tygodnie po aresztowaniu Willy'ego Voeta, 23 lipca 1998, francuska policja przeprowadziła niezapowiedziane kontrole w pokojach hotelowych i autobusach zespołów i kolarzy. Środki dopingujące znaleziono w samochodach holenderskiej ekipy TVM[4]. Następne wyścigi były zagrożone. Zaraz po tym jak wiadomość o akcji policji rozeszła się wśród zawodników w trakcie siedemnastego etapu rajdu, zorganizowali oni siedzący protest i odmówili kontynuowania rajdu. Po negocjacjach prowadzonych przez Jean-Marie Leblanc, dyrektora Tour de France, policja zgodziła się ograniczyć najcięższe praktyki, dzięki czemu zawodnicy zgodzili się kontynuować rajd. Wielu zawodników i drużyn zostało wykluczonych i jedynie 111 zawodników ukończyło etap, jadąc bez numerów startowych i w zupełnym spokoju.

W 2000 stało się jasne, że kierownictwo i lekarze drużyny Festina byli odpowiedzialni za doping wśród swoich zawodników. Richard Virenque , czołowy zawodnik Festiny w końcu przyznał się na procesie, po tym jak został wyśmiany za utrzymywanie, że jeśli był pod wpływem narkotyków, to nie był tego do końca świadomy ("à l'insu de mon plein gré")[5].

Tuż przed Tourem 2003 Hiszpan Jesus Manzano udzielił jednej z hiszpańskich gazet wywiadu, w którym powiedział, że kierownictwo jego drużyny, Kelme zmuszało go do zażywania niedozwolonych substancji w trakcie Vuelta a Espana 2002 [6]. Wyjawił także techniczne szczegóły, w jaki sposób kolarze unikali wykrycia dopingu. Jego "nagrodą" był zakaz startu w Tourze 2004 .

Dowodów na istnienie dopingu nie brakowało, jednak w 2004 pojawiły się nowe wiarygodniejsze metody jego wykrywania. W styczniu, Philippe Gaumont zawodnik z drużyny Cofidis powiedział prowadzącym dochodzenie oraz prasie, że sterydy , hormony wzrostu , EPO i amfetamina były epizodem w drużynie[7].

W tym samym roku Mistrz Świata w Jeździe Indywidualnej na Czas, David Millar został zdyskwalifikowany, gdyż był podejrzanym w sprawie wykrytej przez francuską policję, dotyczącej znalezienia narkotyków i środków dopingujących w siedzibie Cofidisu . Millar przyznał się do stosowania dopingu[8]. Jego kara została skrócona za to, że pomógł w wykryciu sposobów, którymi kolarze unikają wykrywania dopingu.

Kontrowersje związane z dopingiem nie ominęły również siedmiokrotnego mistrza Lanca Armstronga , jednak nigdy nie było przeciw niemu dowodów. Częściowo podejrzenia rzucił na Armstronga jego kolega z włoskiej drużyny, lekarz Michele Ferrari, który przyznał się do zapisywania dopingu atletom . Pojawiły się również zarzuty mówiące, że Armstrong nie jest w stanie tak jeździć bez dopingu.

Pod koniec sierpnia 2005, miesiąc po tym jak Lance Armstrong odniósł po raz siódmy zwycięstwo, francuska gazeta sportowa L'Equipe twierdziła, że ma niepodważalne dowody na stosowanie przez Armstronga dopingu (EPO) w 1999 [1] [9]. Twierdzenia opierały się na testach starych próbek moczu przeprowadzonych przez Francuskie Laboratorium Narodowe Wykrywające Doping (fr. LNDD) dla celów naukowych. Armstrong zaprzeczył jakoby stosował EPO a kierownictwo wyścigów nie pociągnęło go do odpowiedzialności z powodu braku pewności co do pochodzenia badanej próbki, braku jej duplikatu oraz stosowanych metod badawczych do tak starej próbki. W tym samym roku Armstrong poddany został testowi na obecność hormonu glucocorticosteroid[10], którego wynik był pozytywny. Armstrong tłumaczył to zewnętrznym stosowaniem maści zawierającej kortyzon na bolące "siodełko" i przedstawił receptę na tę maść. Zawartość wykrytej substancji znacznie przekraczała zawartość stosowaną w maściach.

Najbardziej niepokojącym środkiem dopingującym ostatnich lat jest erytropoetyna (EPO), hormon stymulujące czerwone krwinki. Jest ona łatwo podawalna i praktycznie niewykrywalna po zaledwie kilku dniach choć jej efekty pozostają przez kilka tygodni. EPO jest prawdopodobnie najpopularniejsza i najbardziej uniwersalna wśród zawodników Tour de France a władze zawodów wielokrotnie były krytykowane za brak bardziej zdecydowanych działań. Naukowcy odkryli, że obecnie stosowane metody wykrywania dopingu mogą powodować zafałszowanie wyników.

Obserwatorzy zauważyli, że średnia prędkość z jaką pokonywany jest Tour de France nadal wzrasta, podczas gdy unowocześnienia i ulepszenia w treningu i rowerach mają marginalne znaczenia. Twierdzą, że prędkość rośnie przede wszystkim dzięki narkotykom, które nie są możliwe do wykrycia obecnie stosowanymi testami antydopingowymi.

Zmarli

  • 1995 ( 18 lipca , etap 15): Włoch Fabio Casartelli upadł na zjeździe z Col de Portet d'Aspet przy prędkości 88 km/h. Casartelli, który nie miał założonego kasku, zmarł w drodze do szpitala.
  • 1967 ( 13 lipca , etap 13): Anglik Tom Simpson zmarł wskutek zawału serca na podjeździe pod Mont Ventoux . W jego krwi znaleziono amfetaminę i alkohol . Jego śmierć wymogła na organizatorach decyzję o rozpoczęciu kontroli antydopingowych.
  • 1935 : Hiszpan Francisco Cepeda w trakcie zjazdu z Col du Galibier spadł z roweru uderzając głową o kamień. Po trzech dniach zmarł w szpitalu.
  • 1910 : Francuz Adolphe Helière utonął w morzu w trakcie dnia odpoczynku.

Pierwsze trójki

lprokkmzwycięzcakraj2. miejscekraj3. miejscekrajraport
97 2010 3.642 Alberto Contador   Hiszpania Andy Schleck   Luksemburg Denis Mienszow   Rosja TdF 2010
96 2009 3.459 Alberto Contador   Hiszpania Andy Schleck   Luksemburg Lance Armstrong   Stany Zjednoczone TdF 2009
95 2008 3.556 Carlos Sastre   Hiszpania Cadel Evans   Australia Denis Mienszow   Rosja TdF 2008
94 2007 3.570 Alberto Contador   Hiszpania Cadel Evans   Australia Levi Leipheimer   Stany Zjednoczone TdF 2007
93 2006 3.656 Oscar Pereiro   Hiszpania Andreas Klöden   Niemcy Carlos Sastre   Hiszpania TdF 2006
92 2005 3.607 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Ivan Basso   Włochy Jan Ullrich   Niemcy TdF 2005
91 2004 3.391 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Andreas Klöden   Niemcy Ivan Basso   Włochy TdF 2004
90 2003 3.350 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Jan Ullrich   Niemcy Aleksander Winokurow   Kazachstan TdF 2003
89 2002 3.276 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Joseba Beloki   Hiszpania Raimondas Rumšas   Litwa TdF 2002
88 2001 3.453 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Jan Ullrich   Niemcy Joseba Beloki   Hiszpania TdF 2001
87 2000 3.662 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Jan Ullrich   Niemcy Joseba Beloki   Hiszpania TdF 2000
86 1999 3.870 Lance Armstrong   Stany Zjednoczone Alex Zülle   Szwajcaria Fernando Escartin   Hiszpania TdF 1999
85 1998 3.850 Marco Pantani   Włochy Jan Ullrich   Niemcy Bobby Julich   Stany Zjednoczone TdF 1998
84 1997 3.950 Jan Ullrich   Niemcy Richard Virenque   Francja Marco Pantani   Włochy TdF 1997
83 1996 3.907 Bjarne Riis [11]   Dania Jan Ullrich   Niemcy Richard Virenque   Francja TdF 1996
82 1995 3.653 Miguel Induráin   Hiszpania Alex Zülle   Szwajcaria Bjarne Riis   Dania TdF 1995
81 1994 3.978 Miguel Induráin   Hiszpania Piotr Ugriumow   Łotwa Marco Pantani   Włochy TdF 1994
80 1993 3.714 Miguel Induráin   Hiszpania Tony Rominger   Szwajcaria Zenon Jaskuła   Polska TdF 1993
79 1992 3.983 Miguel Induráin   Hiszpania Claudio Chiappucci   Włochy Gianni Bugno   Włochy TdF 1992
78 1991 3.914 Miguel Induráin   Hiszpania Gianni Bugno   Włochy Claudio Chiappucci   Włochy TdF 1991
77 1990 3.504 Greg LeMond   Stany Zjednoczone Claudio Chiappucci   Włochy Erik Breukink   Holandia TdF 1990
76 1989 3.285 Greg LeMond   Stany Zjednoczone Laurent Fignon   Francja Pedro Delgado   Hiszpania TdF 1989
75 1988 3.286 Pedro Delgado   Hiszpania Steven Rooks   Holandia Fabio Parra   Kolumbia TdF 1988
74 1987 4.231 Stephen Roche   Irlandia Pedro Delgado   Hiszpania Jean-François Bernard   Francja TdF 1987
73 1986 4.094 Greg LeMond   Stany Zjednoczone Bernard Hinault   Francja Urs Zimmermann   Szwajcaria TdF 1986
72 1985 4.109 Bernard Hinault   Francja Greg LeMond   Stany Zjednoczone Stephen Roche   Irlandia TdF 1985
71 1984 4.021 Laurent Fignon   Francja Bernard Hinault   Francja Greg LeMond   Stany Zjednoczone TdF 1984
70 1983 3.809 Laurent Fignon   Francja Angel Arroyo   Hiszpania Peter Winnen   Holandia TdF 1983
69 1982 3.507 Bernard Hinault   Francja Joop Zoetemelk   Holandia Johan Van der Velde   Holandia TdF 1982
68 1981 3.753 Bernard Hinault   Francja Lucien Van Impe   Belgia Robert Alban   Francja TdF 1981
67 1980 3.842 Joop Zoetemelk   Holandia Hennie Kuiper   Holandia Raymond Martin   Francja TdF 1980
66 1979 3.765 Bernard Hinault   Francja Joop Zoetemelk   Holandia Joaquim Agostinho   Portugalia TdF 1979
65 1978 3.908 Bernard Hinault   Francja Joop Zoetemelk   Holandia Joaquim Agostinho   Portugalia TdF 1978
64 1977 4.096 Bernard Thévenet   Francja Hennie Kuiper   Holandia Lucien Van Impe   Belgia TdF 1977
63 1976 4.017 Lucien Van Impe   Belgia Joop Zoetemelk   Holandia Raymond Poulidor   Francja TdF 1976
62 1975 4.000 Bernard Thévenet   Francja Eddy Merckx   Belgia Lucien Van Impe   Belgia TdF 1975
61 1974 4.098 Eddy Merckx   Belgia Raymond Poulidor   Francja Vicente Lopez-Carril   Hiszpania TdF 1974
60 1973 4.090 Luis Ocaña   Hiszpania Bernard Thévenet   Francja José Manuel Fuente   Hiszpania TdF 1973
59 1972 3.846 Eddy Merckx   Belgia Felice Gimondi   Włochy Raymond Poulidor   Francja TdF 1972
58 1971 3.608 Eddy Merckx   Belgia Joop Zoetemelk   Holandia Lucien Van Impe   Belgia TdF 1971
57 1970 4.254 Eddy Merckx   Belgia Joop Zoetemelk   Holandia Gösta Pettersson   Szwecja TdF 1970
56 1969 4.117 Eddy Merckx   Belgia Roger Pingeon   Francja Raymond Poulidor   Francja TdF 1969
55 1968 4.492 Jan Janssen   Holandia Herman Van Springel   Belgia Ferdinand Bracke   Belgia TdF 1968
54 1967 4.758 Roger Pingeon   Francja Julio Jiménez   Hiszpania Franco Balmamion   Włochy TdF 1967
53 1966 4.322 Lucien Aimar   Francja Jan Janssen   Holandia Raymond Poulidor   Francja TdF 1966
52 1965 4.177 Felice Gimondi   Włochy Raymond Poulidor   Francja Gianni Motta   Włochy TdF 1965
51 1964 4.504 Jacques Anquetil   Francja Raymond Poulidor   Francja Federico Bahamontes   Hiszpania TdF 1964
50 1963 4.137 Jacques Anquetil   Francja Federico Bahamontes   Hiszpania José Perez-Frances   Hiszpania TdF 1963
49 1962 4.274 Jacques Anquetil   Francja Josef Planckaert   Belgia Raymond Poulidor   Francja TdF 1962
48 1961 4.397 Jacques Anquetil   Francja Guido Carlesi   Włochy Charly Gaul   Luksemburg TdF 1961
47 1960 4.173 Gastone Nencini   Włochy Graziano Battistini   Włochy Jan Adriaensens   Belgia TdF 1960
46 1959 4.391 Federico Bahamontes   Hiszpania Henry Anglade   Francja Jacques Anquetil   Francja TdF 1959
45 1958 4.319 Charly Gaul   Luksemburg Vito Favero   Włochy Raphaël Geminiani   Francja TdF 1958
44 1957 4.665 Jacques Anquetil   Francja Marcel Janssens   Belgia Adolf Christian   Austria TdF 1957
43 1956 4.498 Roger Walkowiak   Francja Gilbert Bauvin   Francja Jan Adriaensens   Belgia
42 1955 4.495 Louison Bobet   Francja Jean Brankart   Belgia Charly Gaul   Luksemburg
41 1954 4.656 Louison Bobet   Francja Ferdi Kübler   Szwajcaria Fritz Schär  Szwajcaria
40 1953 4.476 Louison Bobet   Francja Jean Mallejac   Francja Giancarlo Astrua   Włochy
39 1952 4.898 Fausto Coppi   Włochy Stan Ockers   Belgia Bernardo Ruiz   Hiszpania
38 1951 4.690 Hugo Koblet   Szwajcaria Raphaël Geminiani   Francja Lucien Lazarides   Francja
37 1950 4.773 Ferdi Kübler   Szwajcaria Stan Ockers   Belgia Louison Bobet   Francja
36 1949 4.808 Fausto Coppi   Włochy Gino Bartali   Włochy Jacques Marinelli   Francja
35 1948 4.922 Gino Bartali   Włochy Brik Schotte   Belgia Guy Lapebie   Francja
34 1947 4.640 Jean Robic   Francja Edouard Fachleitner   Francja Pierre Brambilla   Włochy
*****************************
33 1939 4.224 Sylvère Maes   Belgia René Vietto   Francja Lucien Vlaemynck   Belgia
32 1938 4.687 Gino Bartali   Włochy Félicien Vervaecke   Belgia Victor Cosson   Francja
31 1937 4.415 Roger Lapébie   Francja Mario Vicini   Włochy Leo Amberg  Szwajcaria
30 1936 4.418 Sylvère Maes   Belgia Antonin Magne   Francja Félicien Vervaecke   Belgia
29 1935 4.338 Romain Maes   Belgia Ambrogio Morelli   Włochy Félicien Vervaecke   Belgia
28 1934 4.470 Antonin Magne   Francja Giuseppe Martano   Włochy Roger Lapébie   Francja
27 1933 4.395 Georges Speicher   Francja Learco Guerra   Włochy Giuseppe Martano   Włochy
26 1932 4.479 André Leducq   Francja Kurt Stoepel   Niemcy Francesco Camusso   Włochy
25 1931 5.091 Antonin Magne   Francja Jef Demuysere   Belgia Antonio Pesenti   Włochy
24 1930 4.822 André Leducq   Francja Learco Guerra   Włochy Antonin Magne   Francja
23 1929 5.257 Maurice Dewaele   Belgia Giuseppe Pancera   Włochy Jef Demuysere   Belgia
22 1928 5.476 Nicolas Frantz   Luksemburg André Leducq   Francja Maurice Dewaele   Belgia
21 1927 5.340 Nicolas Frantz   Luksemburg Maurice Dewaele   Belgia Lucien Vervaecke   Belgia
20 1926 5.745 Lucien Buysse   Belgia Nicolas Frantz   Luksemburg Bartolomeo Aimo   Włochy
19 1925 5.440 Ottavio Bottecchia   Włochy Lucien Buysse   Belgia Bartolomeo Aimo   Włochy
18 1924 5.425 Ottavio Bottecchia   Włochy Nicolas Frantz   Luksemburg Lucien Buysse   Belgia
17 1923 5.386 Henri Pélissier   Francja Ottavio Bottecchia   Włochy Romain Bellenger   Francja
16 1922 5.375 Firmin Lambot   Belgia Jean Alavoine   Francja Félix Seller   Belgia
15 1921 5.485 Léon Scieur   Belgia Hector Heusghem   Belgia Honoré Barthelemy   Francja
14 1920 5.503 Philippe Thys   Belgia Hector Heusghem   Belgia Firmin Lambot   Belgia
13 1919 5.560 Firmin Lambot   Belgia Jean Alavoine   Francja Eugene Christophe   Francja
*****************************
12 1914 5.380 Philippe Thys   Belgia Henri Pélissier   Francja Jean Alavoine   Francja
11 1913 5.287 Philippe Thys   Belgia Gustave Garrigou   Francja Marcel Buysse   Belgia
10 1912 5.289 Odile Defraye   Belgia Eugene Christophe   Francja Gustave Garrigou   Francja
09 1911 5.343 Gustave Garrigou   Francja Paul Duboc   Francja Emile Georget   Francja
08 1910 4.734 Octave Lapize   Francja François Faber   Luksemburg Gustave Garrigou   Francja
07 1909 4.497 François Faber   Luksemburg Gustave Garrigou   Francja Jean Alavoine   Francja
06 1908 4.488 Lucien Petit-Breton   Francja François Faber   Luksemburg Georges Passerieu   Francja
05 1907 4.488 Lucien Petit-Breton   Francja Gustave Garrigou   Francja Emile Georget   Francja
04 1906 4.545 René Pottier   Francja Georges Passerieu   Francja Louis Trousselier   Francja
03 1905 2.994 Louis Trousselier   Francja Hyppolite Aucouturier   Francja Jean-Baptiste Dortignacq   Francja
02 1904 2.428 Henri Cornet   Francja Jean-Baptiste Dortignacq   Francja Alois Catteau   Belgia
01 1903 2.428 Maurice Garin   Francja Lucien Pothier   Francja Fernand Augereau   Francja

Koszulki

Podczas wyścigu prowadzone są różne klasyfikacje zawodników, najlepszy kolarz w danej kategorii otrzymuje koszulkę jej lidera, w której kontynuuje wyścig na następnym etapie. Te koszulki to:

Le maillot jaune

Żółta koszulka (Le maillot jaune), zakładana przez lidera klasyfikacji generalnej, jest najcenniejsza. Jest przyznawana w oparciu o zsumowane czasy zawodnika ze wszystkich etapów. Zawodnik z najmniejszym czasem jest liderem. Desgrange utworzył ją w 1919 , gdyż chciał, aby lider wyróżniał się w peletonie. Wybrano żółty kolor koszulki, gdyż strony jego gazety L'Auto były właśnie żółte. Do klasyfikacji są także przyznawane tzw. bonusowe sekundy, odejmowane od czasu trzech najlepszych zawodników na metach etapów, bądź na premiach lotnych, na trasie etapów. W 2005, za podium etapów odejmowano kolejno: 20, 12 i 8 sekund, zaś za trzy czołowe miejsca na premiach lotnych: 6, 4 i 2 sekundy. Od TdF w roku 2008 bonifikaty zostały zlikwidowane.

Zielona koszulka (Le maillot vert) to koszulka sprinterów. Jedzie w niej lider klasyfikacji punktowej. Na końcu każdego etapu przyznawane są punkty za dojechanie na metę na czołowych pozycjach. W zależności od etapu, ich zwycięzcy otrzymują różną ilość punktów. I tak na przykład - zwycięzca etapu płaskiego - 35 punktów, pagórkowatego - 25 punktów, górskiego - 20 punktów, a jazdy na czas - 15 punktów. Punkty są przyznawane także za wcześniej wspomniane lotne premie - podobnie jak sekundy - 6 punktów dla zwycięzcy, 4 dla drugiego i 2 punkty dla trzeciego zawodnika. Pierwszym zwycięzcą klasyfikacji punktowej był, w 1953 roku, Szwajcar, Fritz Schaer. Najczęściej zaś z zielonym trykotem do domu wracał Niemiec, Erik Zabel - sześć zwycięstw z rzędu ( 1996 - 2001 )

W białej koszulce w czerwone grochy (Le maillot à pois rouges lub Polka dot jersey), jedzie najlepszy kolarz w klasyfikacji górskiej (tzw. góral). Podczas etapów górskich na trasie znajdują się premie górskie, skategoryzowane od kategorii pierwszej (trudne podjazdy) do czwartej (najłatwiejsze). Jest także piąta, specjalna kategoria, z najtrudniejszymi podjazdami wyścigu (tzw. hors category - HC). Dla porównania - zwycięzca premii górskiej czwartej kategorii otrzymuje 3 punkty, zaś zwycięzca premii hors category - 20 punktów. W roku 2006 wprowadzono nowy punkt do regulaminu: ostatnia górska premia kategorii pierwszej lub hc jest punktowana podwójnie.

Klasyfikacja została dodana do wyścigu w 1933 . Sama koszulka jest noszona przez kolarzy od 1975 roku. Rekordzistą zwycięstw w niej jest Francuz Richard Virenque , który wygrywał siedmiokrotnie ( 1994 - 1997 , 1999 , 2003 - 2004 ). Po sześć zwycięstw mają na swoim koncie Hiszpan Federico Bahamontes i Belg Lucien Van Impe .

Biała koszulka (Le maillot blanc) jest własnością najlepszego młodzieżowca (kolarza do lat 25), na podstawie czasów z klasyfikacji generalnej. Wprowadzono ją w 1978 . Najwięcej razy (3 z rzędu) zdobywał ją Jan Ullrich .

Istnieją także dwie mniej prestiżowe klasyfikacje, bez własnych koszulek. Pierwsza z nich to klasyfikacja aktywnych. Po każdym etapie komisja sędziowska wybiera kolarza, który na jego trasie był najaktywniejszy. W nagrodę kolarz na następny etap wyrusza z czerwonym numerem startowym. W historii prowadzono także klasyfikację generalną na najaktywniejszego, lecz od 2004 roku najaktywniejszy kolarz całego Touru nie jest wyłaniany. Druga z klasyfikacji to klasyfikacja drużynowa, ustalana na podstawie sumy czasów trzech najlepszych zawodników z każdego zespołu.

Na koniec każdego etapu liderzy danej kategorii są oficjalnie dekorowani poszczególnymi koszulkami.

Zwycięzcy klasyfikacji pobocznych

lprokklasyfikacja punktowaklasyfikacja górskaklasyfikacja młodzieżowaklasyfikacja drużynowa
97 2010 Alessandro Petacchi   Włochy Anthony Charteau   Francja Andy Schleck   Luksemburg Team RadioShack   Stany Zjednoczone
96 2009 Thor Hushovd   Norwegia Franco Pellizotti   Włochy Andy Schleck   Luksemburg Astana   Kazachstan
95 2008 Óscar Freire   Hiszpania Bernhard Kohl   Austria Andy Schleck   Luksemburg Team CSC Saxo Bank   Dania
94 2007 Tom Boonen   Belgia Mauricio Soler   Kolumbia Alberto Contador   Hiszpania Discovery Channel   Stany Zjednoczone
93 2006 Robbie McEwen   Australia Michael Rasmussen   Dania Damiano Cunego   Włochy T-Mobile Team   Niemcy
92 2005 Thor Hushovd   Norwegia Michael Rasmussen   Dania Jarosław Popowycz   Ukraina Discovery Channel   Stany Zjednoczone
91 2004 Robbie McEwen   Australia Richard Virenque   Francja Władimir Karpiec   Rosja T-Mobile Team   Niemcy
90 2003 Baden Cooke   Australia Richard Virenque   Francja Denis Mienszow   Rosja Team CSC   Dania
89 2002 Robbie McEwen   Australia Laurent Jalabert   Francja Ivan Basso   Włochy ONCE - Eroski   Hiszpania
88 2001 Erik Zabel   Niemcy Laurent Jalabert   Francja Oscar Sevilla   Hiszpania Kelme   Hiszpania
87 2000 Erik Zabel   Niemcy Santiago Botero   Kolumbia Francisco Mancebo   Hiszpania Kelme   Hiszpania
86 1999 Erik Zabel   Niemcy Richard Virenque   Francja Benoit Salmon   Francja Banesto   Hiszpania
85 1998 Erik Zabel   Niemcy Christophe Rinero   Francja Jan Ullrich   Niemcy Cofidis   Francja
84 1997 Erik Zabel   Niemcy Richard Virenque   Francja Jan Ullrich   Niemcy Telekom   Niemcy
83 1996 Erik Zabel [12]   Niemcy Richard Virenque   Francja Jan Ullrich   Niemcy Festina   Hiszpania
82 1995 Laurent Jalabert   Francja Richard Virenque   Francja Marco Pantani   Włochy ONCE   Hiszpania
81 1994 Dżamolidin Abdużaparow   Uzbekistan Richard Virenque   Francja Marco Pantani   Włochy Festina   Hiszpania
80 1993 Dżamolidin Abdużaparow   Uzbekistan Tony Rominger   Szwajcaria Antonio Martin   Hiszpania Carrera   Włochy
79 1992 Laurent Jalabert   Francja Claudio Chiappucci   Włochy Eddy Bouwmans   Holandia Carrera   Włochy
78 1991 Dżamolidin Abdużaparow   Uzbekistan Claudio Chiappucci   Włochy Alvaro Mejia   Kolumbia Banesto   Hiszpania
77 1990 Olaf Ludwig   Niemcy Thierry Claveryolat   Francja Gilles Delion   Francja Z   Francja
76 1989 Sean Kelly   Irlandia Gert-Jan Theunisse   Holandia Fabrice Philipot   Francja PDM   Holandia
75 1988 Eddy Planckaert   Belgia Steven Rooks   Holandia Erik Breukink   Holandia PDM   Holandia
74 1987 Jean-Paul Van Poppel   Holandia Luis Herrera   Kolumbia Raúl Alcalá   Meksyk Systeme U   Francja
73 1986 Eric Vanderaerden   Belgia Bernard Hinault   Francja Andrew Hampsten   Stany Zjednoczone La Vie Claire   Francja
72 1985 Sean Kelly   Irlandia Luis Herrera   Kolumbia Fabio Parra   Kolumbia La Vie Claire   Francja
71 1984 Frank Hoste   Belgia Robert Millar   Wielka Brytania Greg LeMond   Stany Zjednoczone Renault   Francja
70 1983 Sean Kelly   Irlandia Lucien Van Impe   Belgia Laurent Fignon   Francja TI - Raleigh   Holandia
69 1982 Sean Kelly   Irlandia Bernard Vallet   Francja Phil Anderson   Australia Coop-Mercier   Francja
68 1981 Freddy Maertens   Belgia Lucien Van Impe   Belgia Peter Winnen   Holandia Peugeot   Francja
67 1980 Rudy Pevenage   Belgia Raymond Martin   Francja Johan Van de Velde   Holandia Miko-Mercier   Francja
66 1979 Bernard Hinault   Francja Giovanni Battaglin   Włochy Jean-René Bernaudeau   Francja Renault   Francja
65 1978 Freddy Maertens   Belgia Mariano Martinez   Francja Henk Lubberding   Holandia Miko-Mercier   Francja
64 1977 Jacques Esclassan   Francja Lucien Van Impe   Belgia Dietrich Thurau   Niemcy TI - Raleigh   Holandia
63 1976 Freddy Maertens   Belgia Giancarlo Bellini   Włochy Enrique Martinez-Heredia   Hiszpania KAS   Hiszpania
62 1975 Rik Van Linden   Belgia Lucien Van Impe   Belgia Francesco Moser   Włochy GAN-Mercier   Francja
61 1974 Patrick Sercu   Belgia Domingo Perurena   Hiszpania KAS   Hiszpania
60 1973 Herman Van Springel   Belgia Pedro Torres   Hiszpania BIC   Francja
59 1972 Eddy Merckx   Belgia Lucien Van Impe   Belgia GAN-Mercier   Francja
58 1971 Eddy Merckx   Belgia Lucien Van Impe   Belgia BIC   Francja
57 1970 Walter Godefroot   Belgia Eddy Merckx   Belgia Salvarani   Włochy
56 1969 Eddy Merckx   Belgia Eddy Merckx   Belgia Faema   Belgia
55 1968 Franco Bitossi   Włochy Aurelio Gonzalez   Hiszpania   Hiszpania
54 1967 Jan Janssen   Holandia Julio Jiménez   Hiszpania   Francja
53 1966 Willy Planckaert   Belgia Julio Jiménez   Hiszpania KAS   Hiszpania
52 1965 Jan Janssen   Holandia Julio Jiménez   Hiszpania KAS   Hiszpania
51 1964 Jan Janssen   Holandia Federico Bahamontes   Hiszpania Pelforth-Sauvage   Holandia
50 1963 Rik Van Looy   Belgia Federico Bahamontes   Hiszpania Saint Raphael-Geminiani   Francja
49 1962 Rudi Altig   Niemcy Federico Bahamontes   Hiszpania Heylett - Saint Raphael   Francja
48 1961 André Darrigade   Francja Imerio Massignan   Włochy   Francja
47 1960 Jean Graczyk   Francja Imerio Massignan   Włochy   Francja
46 1959 André Darrigade   Francja Federico Bahamontes   Hiszpania   Belgia
45 1958 Jean Graczyk   Francja Federico Bahamontes   Hiszpania   Belgia
44 1957 Jean Forestier   Francja Gastone Nencini   Włochy   Francja
43 1956 Stan Ockers   Belgia Charly Gaul   Luksemburg   Belgia
42 1955 Stan Ockers   Belgia Charly Gaul   Luksemburg   Francja
41 1954 Ferdi Kübler   Szwajcaria Federico Bahamontes   Hiszpania   Szwajcaria
40 1953 Fritz Schaer   Szwajcaria Jesús Loroño   Hiszpania   Holandia
39 1952 Fausto Coppi   Włochy   Włochy
38 1951 Raphäel Geminiani   Francja   Francja
37 1950 Louison Bobet   Francja   Belgia
36 1949 Fausto Coppi   Włochy   Włochy
35 1948 Gino Bartali   Włochy   Belgia
34 1947 Pierre Brambilla   Włochy   Włochy
*************
33 1939 Sylvére Maes   Francja   Belgia
32 1938 Gino Bartali   Włochy   Belgia
31 1937 Félicien Vervaecke   Belgia   Francja
30 1936 Julián Berrendero   Hiszpania   Belgia
29 1935 Félicien Vervaecke   Włochy   Belgia
28 1934 René Vietto   Francja   Belgia
27 1933 Vicente Trueba   Hiszpania   Francja
26 1932   Włochy
25 1931   Belgia
24 1930   Francja

Gratyfikacje

  • 450 000€ : zwycięzca wyścigu (żółta koszulka)
  • 25 000€ : zwycięzca klasyfikacji sprinterskiej (zielona koszulka) i klasyfikacji górskiej (koszulka w grochy)
  • 20 000€ : zwycięzca klasyfikacji młodzieżowej (biała koszulka)
  • 50 000€ : zwycięstwo w klasyfikacji drużynowej
  • 8 000€: zwycięstwo etapowe
  • 10 000€ : zwycięstwo w czasówce drużynowej
  • 800€ : zwycięstwo na premii sprinterskiej
  • 350€ : dzień jazdy w żółtej koszulce
  • 300€ : dzień jazdy w koszulkach: zielonej, białej i białej w czerwone grochy

Etapy

Płaskie

Najsłynniejszym płaskim etapem Tour de France jest etap z metą na Polach Elizejskich (Champs-Élysées) w Paryżu . Od 1975 kończy on trzytygodniową rywalizację, jest on wg przepisów normalnym etapem, liczy mniej więcej 170 km. Ostatnie 20 km takiego etapu składa się z okrążeń na bruku Pól Elizejskich (jednak znacznie łatwiejszego niż bruk z Paryż-Roubaix ). Najczęściej bywa on etapem przyjaźni, przeznaczonym dla sprinterów, gdyż czołówka klasyfikacji generalnej jest już ustalona. Bywały jednak wyjątki od tej zasady. W 1987 przed etapem na Polach Elizejskich liderem był Stephen Roche z 40-sekundową przewagą nad Pedro Delgado . Delgado zaatakował na trasie ostatniego etapu, licząc na odzyskanie zwycięstwa ostatniego dnia (ostatecznie jednak, peleton dogonił go i Roche wygrał Tour).

W 1989 etap do Paryża był 24-kilometrową czasówką . Dzięki świetnej postawie i zwycięstwu na niej, Greg LeMond został zwycięzcą całego Tour de France z przewagą zaledwie 8 sekund nad poprzednim liderem - Laurentem Fignonem .

Także etapy pierwszego tygodnia są najczęściej płaskie.













Górskie

Pierwszym podjazdem w historii Tour de France był w 1903 Col de la République w Masywie Centralnym , lecz pierwszym szczytem ponad 1000 m był w 1905 Ballon d'Alsace (Balon Alzacki) w Wogezach . Od tego czasu na Ballon d'Alsace wspinano się 24-krotnie (ostatni raz 10 lipca 2005 , w stulecie pierwszej wspinaczki na szczyt) z czego czterokrotnie umieszczano tam metę etapów.

Inne najsłynniejsze podjazdy Tour de France to:

Za granicą

Wiele etapów rozgrywanych jest za granicą (w Niemczech , Beneluksie , Szwajcarii , Hiszpanii , Andorze , Wielkiej Brytanii , Monako , Irlandii i we Włoszech ). W planach jest także rozpoczęcie Touru od etapu w Nowym Jorku lub jednej z francuskich kolonii zamorskich. Póki co jednak, organizatorzy odkładają te plany z powodów logistycznych .

Miejsca startów wyścigu poza Francją:

rokmiastokraj
1954 Amsterdam Holandia
1958 Bruksela Belgia
1965 Kolonia Niemcy
1973 Scheveningen Holandia
1975 Charleroi Belgia
1978 Lejda Holandia
1980 Frankfurt Niemcy
1982 Bazylea Szwajcaria
1987 Berlin Niemcy
1989 Luksemburg Luksemburg
1992 San Sebastian Hiszpania
1996 's-Hertogenbosch Holandia
1998 Dublin Irlandia
2002 Luksemburg Luksemburg
2004 Liège Belgia
2006 Esch-sur-Alzette Luksemburg
2006 Huy Belgia
2007 Londyn Wielka Brytania

Najczęściej zagraniczne etapy kończono w:

Terminologia

Flamme rouge

Większość terminów używanych w Tour de France jest także używana w innych wyścigach kolarskich. Istnieje jednak kilka wyrażeń specyficznych dla Touru.

  • course - cała kolumna wyścigu od tête de la course (grupa prowadząca) do arriere de la course (grupa zamykająca stawkę)
  • hors catégorie - góra "ponad kategorią", niesamowicie trudna do pokonania
  • flamme rouge - trójkątna, czerwona chorągiewka wisząca w centrum łuku reklamowego na kilometr przed metą - w slangu kolarskim oznacza po prostu kilometr do mety
  • lanterne rouge - czerwona latarnia - określenie dla ostatniego kolarza w klasyfikacji generalnej
  • tifosi - włoscy fani
  • voiture balai - samochód sędziowski, który jedzie na końcu wyścigu i zbiera z trasy kolarzy, którzy nie są w stanie jechać dalej, bądź mają zbyt dużą stratę do peletonu. W Polsce odpowiednikiem jest tzw. trupiara.

Przeciętny uczestnik

Każdy zawodnik startujący w Tour de France musi mieć świetne warunki i być świetnie przygotowanym. Najlepiej pokazuje to analiza zawodników z Tour de France 2005 :

Rekordy

Zwycięstwa

Drugie miejsca

Dni w koszulce lidera

Najlepszy góral

Najlepszy sprinter

Zwycięstwa etapowe

Zwycięstwa etapowe w jednym Tourze

Zwycięstwa etapowe - kraje

Najwięcej startów

Starty Polaków

Zobacz też

Przypisy

  1. Remembering a sensation ( ang. ). BBC, 4 października 2004. [dostęp 11 lipca 2009].
  2. Michel Henry: Willy Voet, 53 ans, soigneur chez Festina. Ses aveux sur le dopage généralisé ont fait dérailler le monde de la petite reine. Ex-magicien dose ( fr. ). La Liberation, 2 grudnia 1998. [dostęp 11 lipca 2009].
  3. Chain reaction that roused cycling from drugs stupor ( ang. ). The Guardian, 26 marca 2001. [dostęp 11 lipca 2009].
  4. Chronology of 1998 Tour de France drug scandal ( ang. ). CNN Sport Illustrated, 22 września 1998. [dostęp 11 lipca 2009].
  5. Richard Virenque divorce...de son plein gré ( fr. ). [dostęp 11 lipca 2009].
  6. Jeff Jones: Bad blood between Manzano and Kelme ( ang. ). [dostęp 11 lipca 2009].
  7. Alasdair Fotheringham: Cycling: Gaumont admits using and distributing EPO ( ang. ). The Independent, 27 stycznia 2004. [dostęp 11 lipca 2009].
  8. Cyclisme - Dopage - Millar dans la tourmente ( fr. ). L'Equipe, 25 czerwca 2004. [dostęp 11 lipca 2009].
  9. Lance Armstrong: soupçons de dopage et faits ( fr. ). 3 lipca 2009. [dostęp 11 lipca 2009].
  10. Did Lance cheat ? ( ang. ). [dostęp 11 lipca 2009].
  11. W dn. 7 czerwca 2007 został skreślony z listy zwycięzców wyścigu po tym, jak przyznał się do stosowania dopingu podczas Touru - Riis out of the Tour record books, cyclingnews.com, 7 czerwca 2007
  12. koszulka została mu odebrana po tym, jak w maju 2007 przyznał się do stosowania w tym czasie EPO - Tour to strip Zabel of 1996 green jersey, cyclingnews.com, 14 lipca 2007

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Tour de France":

Grenoble ...

Koszykówka ...

1884 ...

Taylor Swift ...

Teatr Nasz ...

Tadeusz Boy-Żeleński ...

Stepan Bandera ...

Kraina historyczna ...

Stanisław Ossowski ...

William-Adolphe Bouguereau ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Tour de France":

Czasowniki Frazowe - Phrasal verbs, część 1 (plansza 9) ...

Bezosobowa Strona Bierna (plansza 17) ...

Bezosobowa Strona Bierna (plansza 8) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie