Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną. Ukraińska Wojskowa Organizacja
Ukraińska Wojskowa OrganizacjaUkraińska Wojskowa Organizacja (UWO) (
ukr.
Українська Військова Організація, Ukrajinśka Wijśkowa Orhanizacija (УВО)) – nielegalna organizacja ukraińska w
II Rzeczypospolitej
. Cele organizacjiDo najważniejszych celów stawianych sobie przez organizację należały: - zbrojna walka o utworzenie niezależnego państwa ukraińskiego poprzez oderwanie od
Państwa Polskiego
województw:
lwowskiego
,
tarnopolskiego
i
stanisławowskiego
[1]
- zamachy terrorystyczne
- sabotaż
- działalność szpiegowska na rzecz Niemiec
- różnego rodzaju szkolenia wojskowe młodzieży, przede wszystkim: terrorystyczne, szpiegowskie, wywiadowcze, dla prowokatorów i dywersantów (m.in. w szeregach
Reichswehry
)[2]
- przeciwdziałanie porozumieniu
Ukraińców
z
Polską
(poprzez wywoływanie konfliktów między ludnością polską a ukraińską) oraz
ZSRR
.
HistoriaOrganizacja powołana została
31 sierpnia
1920
w
Pradze
, na I Zjeździe Zagranicznym Przedstawicieli Ukraińskich Organizacji Wojskowych. Wzięli w nim udział przedstawiciele Korpusu
Strzelców Siczowych
,
Ukraińskiej Halickiej Armii
(głównie jej
6 Brygady
), Związku Oficerów Ukraińskich z Wiednia, tzw. "sotni robotniczych" z
Rusi Zakarpackiej
oraz emigracji ukraińskiej z Ameryki. Na czele utworzonego Kolegium Naczelnego UWO stanął sotnik Iwan Nawroćkyj. Oprócz niego członkami Kolegium zostali : Mychajło Matczak, Jarosław Czyż,
Jurij Polianśkyj
,
Wołodymyr Cełewycz
.
20 lipca
1921
roku władzę w organizacji objął
Jewhen Konowalec
. Sprawował ją do
22 października
1922
roku, do swego wyjazdu za granicę[3]. Szefem sztabu był ppłk
Jurko Otmarsztejn
, zajmował się on równocześnie organizacją działania UWO na terenie
USRR
. Podobną działalność prowadził również, jako jego zastępca ppłk.
Jurko Tjutjunnyk
, oraz oficerowie:
Iwan Andruch
, M. Opoka, W. Romanyk, Nerosłyk, Reszetuch. Pierwsi dwaj zostali zabici w Kijowie po wykryciu
Centralnego Ukraińskiego Komitetu Powstańczego
. W 1925 roku Kwatera Główna UWO została przeniesiona do
Berlina
[4]. Od
1929
UWO formalnie stała się częścią
Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów
, jednak działała jako autonomiczny Wydział Bojowy, a ostatecznie o połączeniu organizacji zdecydowano na konferencji w Pradze w dniach 3-6 czerwca
1933
. Nielegalnym organem prasowy UWO była "Surma", drukowana w międzywojennych granicach
Litwy
i przemycana do
Małopolski Wschodniej
. Działalność szpiegowskaUWO było przez cały czas swojego istnienia finansowane, wspierane i kontrolowane przez wywiad niemiecki, a kierownictwo UWO utrzymywało stałe kontakty z niemieckimi oficerami[5]. Wywiadem organizacji kierował
Roman Suszko
. W celu kontrolowania UWO
Niemcy
oddelegowali do niej w charakterze kierownika politycznego
Riko Jary'ego
(oficera wywiadu austriackiego, a potem niemieckiego), który pod pretekstem prowadzenia badań naukowych szpiegował na rzecz
Abwehry
i zbierał dane o sytuacji w
Polsce
i jej potencjale zbrojeniowym[4]. UWO od 1922 roku, w zamian za wsparcie materialne i naiwne obietnice polityczne, przekazywała Niemcom materiały wywiadowcze[2]. W 1922 roku członkowie UWO, zgodnie z porozumieniem ukraińsko-niemieckim, odbywali przeszkolenie w Reischwehrze. Rok później w
Monachium
powstał specjalny ośrodek szkoleniowy dla
Ukraińców
, a w 1924 zorganizowano kolejny szkolący dywersantów, terrorystów i szpiegów. Kandydatów mających odbyć takowe szkolenia typował Związek Ukraińskich Oficerów w Niemczech (założony w 1921 r.). Poza tym w
Wolnym Mieście Gdańsku
od 1928 zaczęto szkolić ukraińskich dowódców,
Abwehra
zorganizowała także szkolenia w
Czechosłowacji
. Dodatkowe kursy (dla osób mających prowadzić wywiad i dywersję w
ZSRR
) urządzano w
Królewcu
, było one organizowane przez niemiecką Abwehrgruppe przy sztabie 1 Dywizji w tym mieście[4]. Dowódcy UWO Działania terrorystyczne i sabotażowe UWO[6]-
25 września
1921
– nieudany zamach na
Józefa Piłsudskiego
(tzw.
ukraiński zamach na Józefa Piłsudskiego
)
- maj
1922
– zniszczenia w okolicach
Przemyśla
(spalenie magazynów wojskowych, uszkodzenie linii kolejowej i sieci telegraficznej)
- lato 1922 – podpalenie 2.300 stogów zboża i licznych budynków gospodarczych w polskich folwarkach
- 1922 - zamach na wojewodę lwowskiego Kazimierza Grabowskiego i na ukraińskiego profesora Sydira Twerdochliba (kandydata
UNDO
do Sejmu RP w wyborach 1922 roku, działający na rzecz zbliżenia polsko-ukraińskiego)
- 1922 - wysadzenie składu pocisków artyleryjskich w
Rzeszowie
, wysadzenie mostu kolejowego w
Jaworowie
, zniszczenie urządzeń wodnych w
Lubaczowie
, akty dywersyjne na kolei: na linii
Lwów
-
Bóbrka
, w
Gródku Jagielońskim
, na linii
Stanisławów
-
Kołomyja
,
Lwów
-
Sapieżanka
,
Lwów
-
Żółkiew
.
-
30 maja
1924
– napad na ambulans pocztowy pod
Kałuszem
-
28 listopada
1924 – napad na ambulans pocztowy pod Kałuszem
- 1924 - nieudany zamach na prezydenta
Stanisława Wojciechowskiego
-
19 marca
1925 – napad na pocztę główną we Lwowie
- lato 1925 – napad na ambulans pocztowy pod
Bohorodczanami
, napad na urząd skarbowy w
Dolinie
, napad na urząd skarbowy w
Śremie
-
19 października
1926
- zabicie lwowskiego kuratora szkolnego
Stanisława Sobińskiego
- zabicie ukraińskiego dziennikarza Sidora Twerdochliba
Tadeusz Olszański
ocenia, że w czasie samego przebiegu wyborów do Sejmu Polskiego w 1922 roku, UWO i ukraińscy komuniści dokonali około 2300 podpaleń i trzydzieści osiem aktów dywersji na kolei na szkodę państwa polskiego[7]. O terrorystycznym i sabotażowym charakterze UWO świadczą przemówienia działaczy tej organizacji, które pojawiały się w organie prasowym "Surma", m.in.: | Terrorem i sabotażami należy odstraszyć polskie zajdy od wstępowania na nasze ziemie. Niech każdy polski kolonista będzie świadomy tego, że musi stracić ziemię prędzej czy później, czym prędzej pozbędzie się ziemi sam, tym lepiej dla niego, gdyż nie naraża swojego życia i majątku. [8] |
Wcześniej konspiracyjna organizacja o tej samej nazwie została utworzona przez oficerów
Legionu Ukraińskich Strzelców Siczowych
wiosną
1917
. W jej skład wchodzili:
Wytowśkyj
,
Osyp Bukszowanyj
,
Iwan Syjak
i
Hryhorij Kossak
. Organizacja uległa samorozwiązaniu jesienią 1917 na prośbę
Jewhena Petruszewycza
i
Kostia Łewyckiego
[9]. Bibliografia- Ryszard Torzecki, Kwestia ukraińska w Polsce w latach 1923-1929 Kraków, Wydawnictwo Literackie, 1989,
- Roman Wysocki – Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów w Polsce w latach 1929-1939, Lublin 2003,
Przypisy- ↑ Florentyna Rzemieniuk, Unici Polscy 1596-1946, Siedlce 1998, s. 202
- ↑ 2,0 2,1 K. Grunberg, B. Sprengel, Trudne sąsiedztwo, Warszawa 2005, s. 355
- ↑ Działaczem UWO był od 1920 do 1929 roku
- ↑ 4,0 4,1 4,2
Ryszard Torzecki
, Kwestia ukraińska w polityce III Rzeszy (1933-1945),
Warszawa
1972, s. 36-27, 40-42, 63
- ↑ Między innymi
Jewhen Konowalec
utrzymywał kontakty z kolejnymi szefami Reischwery: pułkownikiem Friedrichem Gemppem (1921-1925), majorem Gunterem Schwantensenem (1925-1929), pułkownikiem
Ferdinandem von Bredowem
(1929-1932), komandorem Conradem Patzigiem (1932-1934), a od stycznia 1935 z admirałem
Wilhelmem Canarisem
. K. Grunberg. B. Sprengel Trudne sąsiedztwo, Warszawa 2005, s. 355
- ↑ Władysław Kubów, Terroryzm na Podolu, Warszawa 2003.
- ↑
Tadeusz Olszański
, Historia Ukrainy XX wieku, Warszawa 1994, s. 128
- ↑
Władysław Filar
, Ukraińsko-polska konfrontacja zbrojna na Wołyniu w latach II wojny światowej: źródła konfrontacji, przebieg i skutki [w:] "27 Dywizja Wołyńska AK" Biuletyn Informacyjny, nr 2 (78), Warszawa kwiecień-czerwiec 2003, s. 43
- ↑ Michał Klimecki - "Polsko-ukraińska wojna o Lwów i Galicję Wschodnią 1918-1919", s. 30-31
Inne hasła zawierające informacje o "Ukraińska Wojskowa Organizacja":
Rodzimy Kościół Polski
...
Biskup
...
Nadciśnienie tętnicze
...
Adwentyzm
...
Studia
...
1972
...
Uniwersytet Witolda Wielkiego
...
Szkoci
...
Dezercja
...
Widmo
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Ukraińska Wojskowa Organizacja":
01 Znaki drogowe - znaki uzupełniające (plansza 23)
...
208 Walki o granice II Rzeczypospolitej (plansza 3)
...
219 Kultura, nauka i oświata w okresie II wojny światowej (plansza 7)
...
|