Syn Boży (Syn Boga, Słowo Boże, Logos) – tytuł przysługujący w
Nowym Testamencie
Jezusowi Chrystusowi
. W większości wyznań chrześcijańskich nazywana jest tak druga
Osoba
Trójcy Świętej
.
Biblia
W
Starym Testamencie
synami Bożymi kilkukrotnie nazywani są aniołowie,
naród wybrany
, Izrael, został nazwany pierworodnym synem Bożym (Wj 4,22; Jr 3,19), wreszcie synami Bożymi nazywani są władcy z dynastii Dawidowej. Po zburzeniu Jerozolimy tytuł Syn Boży przypisano obiecanemu Mesjaszowi, którego typem był
Dawid
. Tytuł „Syn” lub „Syn Boży” jest, obok tytułu Χριστός (
Pomazaniec
, Mesjasz, Chrystus), najważniejszym tytułem chrystologicznym w Nowym Testamencie. Występuje on we wszystkich tradycjach Nowego Testamentu[1].
Teologia chrześcijańska
Według większości
wyznań Chrześcijańskich
Słowo Ojca za sprawą
Ducha Świętego
wcieliło
się w
człowieka
i narodziło się jako
Jezus Chrystus
, aby przez swoją śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie
zbawić
ludzkość. Jezus Chrystus jako Syn Boży, Wcielone Słowo, jest równy Bogu Ojcu i Duchowi Świętemu co do bóstwa, majestatu, wieczności i wszechmocy[2]. Syn Boży ma podwójne narodziny - odwieczne z
Boga Ojca
i doczesne z
Maryi
. Jest równocześnie w pełni Bogiem i w pełni człowiekiem (ciało i
dusza
) - jedną osobą, na którą składają się bóstwo oraz
człowieczeństwo
, dwie natury połączone
unią osobową
.
W wyznaniach
antytrynitarskich
uznawany jako Syn Boga, ale Mu nierówny i niedzielący z Bogiem Ojcem jednej natury.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Termin Syn Boży w Starym i Nowym Testamencie. W:
Marek Jerzy Uglorz
: Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam i na wieki. Chrystologiczne wyznanie Listu do Hebrajczyków. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna, 2009, ss. 47–49. .
- ↑ Por.
KKK
456-463