Święta Kinga, Kunegunda (ur.
Ostrzyhom
,
5 marca
1234
, zm.
24 lipca
1292
) – córka króla
Węgier
Beli IV
i
Marii Laskariny
oraz siostra
bł. Jolanty
,
święta
Kościoła katolickiego
Biografia
Kunegunda była siostrą
św. Małgorzaty Węgierskiej
,
Konstancji
, księżnej ruskiej, oraz
bł. Jolanty
. W Wojniczu królewna została zaręczona z księciem Sandomierskim Bolesławem synem Leszka Białego. Poślubiona
księciu sandomierskiemu
Bolesławowi Wstydliwemu
według kanonicznej formy
sponsalia de futuro
. Podobno przyniosła mu w
posagu
4 tysiące
grzywien
, a według podania również sól węgierską, którą zaczęto wówczas w
Bochni
i
Wieliczce
wydobywać na większą skalę. Chociaż sól bocheńską i wielicką znano w Polsce już wcześniej, to jednak pewne jest, że właśnie za czasów Kingi rozwinęło się jej wydobywanie, prawdopodobnie za sprawą sprowadzonych przez nią górników węgierskich. W
1257
roku otrzymała od męża ziemię sądecką i
Pieniny
. Wykorzystując stan anarchii na Węgrzech księżniczka Kinga, dążąca do zacieśnienia związków
Spisza
z Polską, obsadziła ten teren swoimi wojskami, które stacjonowały tam aż do śmierci księżniczki w 1292. Po śmierci męża (
1279
) założyła w
Starym Sączu
klasztor
klarysek
i uposażyła go przywilejem w roku
1280
. Odtąd zamieszkiwała w tym klasztorze, choć musiała go opuścić pod koniec
1287
roku, kiedy wraz z dwiema siostrami (Jolantą i Konstancją) oraz innymi siedemdziesięcioma zakonnicami uciekła na
Zamek Pieniński
bronić się przed
najazdem tatarskim
. Powróciwszy zimą
1288
do klasztoru w
Starym Sączu
mieszkała w nim aż do śmierci,
24 lipca
1292
roku.
Pierścień św. Kingi
Według legendy, gdy polski książę krakowsko-sandomierski
Bolesław
poprosił o rękę
węgierskiej
królewny Kingi, ta zwróciła się do swego ojca, aby w wianie nie dawano jej
złota
i kosztowności, gdyż niosą za sobą pot i łzy ludzkie. Nie chciała też roju służby, bo ta jest znamieniem pychy. Życzyła sobie tylko jednego skarbu –
soli
, którą chciała dać swej przyszłej ojczyźnie.
Król
Węgier podarował jej więc najbogatszą kopalnię
Siedmiogrodu
w
Marmarosz
(
Prajd
). Kinga biorąc ją w posiadanie, wrzuciła do szybu swój zaręczynowy pierścień, zaś w drodze do kraju swego męża zabrała ze sobą doświadczonych górników węgierskich. W Polsce kazała im szukać soli. Gdy ją wreszcie znaleźli (w
Bochni
i
Wieliczce
) to jak pisze
Ksiądz Piotr Skarga
, "w pierwszym bałwanie (bryle) soli, który wykopano, pierścień się on jej znalazł, który ujrzawszy Kunegunda i poznawszy, dziękowała Panu Bogu, który dziwy czyni tym, którzy Go miłują". Kinga jest rozpamiętywana do dziś w polskich bajkach i książkach.
Kult
Kinga została
beatyfikowana
przez
Aleksandra VIII
w
1690
a
kanonizacji
dokonał
16 czerwca
1999
Jan Paweł II
w
Starym Sączu
.
Obowiązkowe wspomnienie liturgiczne
w Kościele katolickim obchodzone jest
24 lipca
.
Patronat
W
1715
papież Benedykt XIII
ogłosił bł. Kingę patronką
Królestwa Polskiego i Litwy
.
W
1901
biskup
Leon Wałęga
obrał bł. Kingę patronką
diecezji tarnowskiej
. Kinga jest również opiekunką ubogich i
górników solnych
.
16 stycznia
2007
r., podczas opłatkowego spotkania miast i gmin papieskich, ks. bp
Piotr Libera
ogłosił, że Św. Kinga została – stosowną decyzją
Stolicy Apostolskiej
– ustanowiona patronką
Polskich Samorządowców
[1][2].
Ikonografia
W
ikonografii
św. Kinga przedstawiana jest w stroju
klaryski
lub księżnej, w ręku trzyma makietę klasztoru ze Starego Sącza, czasami bryłę soli w której bywa pierścień.
Galeria
Obraz ilustrujący legendę o pierścieniu Świętej Kingi | | Pomnik Św.Kingi w klasztorze Klarysek w Starym Sączu | |
| |
Zobacz też
Bibliografia
- ↑
Św. Kinga patronką samorządów. [opublikowano: 2007-01-16
- ↑
Św. Kinga patronką samorządu terytorialnego
[opublikowano: 2007-01-17]
Linki zewnętrzne