Mieczysław Oborski
Mieczysław OborskiMieczysław Oborski |
pułkownik
dyplomowany
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego
1900
Radomyśl
| Data i miejsce śmierci |
6 lutego
1953
Polska
,
Warszawa
,
więzienie mokotowskie
| Przebieg służby | Lata służby | 1921-1953 | Siły zbrojne | Wojsko Polskie | Jednostki |
17 Pułk Artylerii Lekkiej
,
3 Dywizja Piechoty Legionów
,
Sztab Generalny Wojska Polskiego
,
2 Dywizja Strzelców Pieszych
,
4 Dywizji Piechoty
, Główny Inspektorat Artylerii WP | Stanowiska | dowódzca plutonu a następnie baterii w
17 Pułku Artylerii Lekkiej
w Gnieźnie, pierwszy oficer sztabu
3 Dywizja Piechoty Legionów
, Szefostwo Komunikacyjne
Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
, dowódzca Oddziału IV 2
Dywizji Strzelców Pieszych
, polski komendant obozu w Durensoth, zastępca komendanta obozu w
Winterthur
, szef sztabu
4 Dywizji Piechoty
, szef sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa, szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego w Głównym Inspektoracie Artylerii WP | Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, II wojna światowa | Odznaczenia | | Krzyż Walecznych (1921) |
| Złoty Krzyż zasługi |
| Srebrny Krzyż Zasługi (1937) |
| Krzyż Wojenny (Francja) (1945) |
|
Arkadiusz Mieczysław Oborski (ur.
2 lutego
1900
w
Radomyślu
na
Ukrainie
,
zamordowany
6 lutego
1953
w
więzieniu mokotowskim
w
Warszawie
) –
pułkownik
dyplomowany
artylerii
Wojska Polskiego
. Był synem Leona i Ludwiki ze Skulskich. Po ukończeniu Kijowskiego Korpusu Kadetów studiował w Oficerskiej Szkole Artylerii w
Kijowie
. Działał w kołach zrzeszających Polaków w
Rosji
, w sierpniu 1917 wstąpił do Polskiej Ligi Walki Czynnej, a w listopadzie tego roku przeszedł do
I Korpusu Polskiego w Rosji
, w styczniu 1918 walczył na froncie, ranny. Latem 1919 podczas próby przedostania się do Polski aresztowany, więziony w Kijowie i
Charkowie
. Wrócił do kraju w sierpniu 1921 i zgłosił się ochotniczo do wojska. Studiował w
Szkole Podchorążych Piechoty
w Warszawie, w Oficerskiej Szkole Artylerii w
Toruniu
. W
17 Pułku Artylerii Lekkiej
w
Gnieźnie
dowodził
plutonem
, a w 1931
baterią
. Z dniem 4 stycznia 1932 powołany został na dwuletni Kurs 1931-1933 w
Wyższej Szkole Wojennej
w Warszawie. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Dowództwa
3 Dywizji Piechoty Legionów
w
Zamościu
, na stanowisko pierwszego oficera sztabu. W następnym roku przeniesiony został do Szefostwa Komunikacji
Sztabu Głównego WP
. Podczas
kampanii wrześniowej
przedostał się ze sztabem do
Rumunii
, internowany w obozie
Calimanesti
. Uciekł z obozu i przez
Jugosławię
i
Włochy
dotarł do
Francji
. Tu w
2 Dywizji Strzelców Pieszych
jako szef Oddziału IV. Dywizję wcielono do 45. korpusu francuskiej 8. Armii. W czerwcu 1940 dywizja została internowana w
Szwajcarii
. Podówczas był w stopniu majora polskim komendantem obozu w Durensoth, a następnie zastępcą komendanta obozu uniwersyteckiego w
Winterthur
, najliczniejszego z działających w
Szwajcarii
. W 1944 został przerzucony do
Wielkiej Brytanii
, gdzie objął stanowisko szefa sztabu
4 Dywizji Piechoty
. W grudniu 1945 powrócił do Polski, został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa. We wrześniu 1946 przeniesiony został do Głównego Inspektoratu Artylerii WP, na stanowisko szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego. W 1947 awansowany do stopnia pułkownika. We wrześniu 1950 został starszym pomocnikiem szefa Oddziału Operacyjnego Dowództwa Artylerii WP do spraw studiów. Zatrzymany 21 maja 1952 przez funkcjonariuszy
Informacji Wojskowej
i oskarżony o działalność w rzekomych strukturach konspiracji w wojsku. 14 sierpnia 1952 ława
NSW
pod przewodnictwem ppłk. Juliusza Krupskiego skazała go w procesie Sn.16/52 po wymuszonych zeznaniach na podst 86 §1,2 KKWP na karę śmierci [1] 4 września 1952 Zgromadzenie Sędziów
NSW
utrzymało wyrok w mocy. 18 listopada 1952 [2]
Prezydent Bierut
odmówił skorzystania z prawa łaski, o czym zawiadomiono NSW dopiero 3 lutego, najprawdopodobniej, ażeby móc jeszcze wyłudzić ostatnie zeznania [3]. Wyrok wykonano 6 lutego 1953. Świadkiem wywoływania na śmierć był Władysław Boczula z Uciechowa [4]. Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Grób symboliczny znajduje się na
Cmentarzu Wojskowym
w
Kwaterze "na Łączce"
. Zrehabilitowany w 1956.
Ordery
i
odznaczenia
Przypisy- ↑ "Księga najwyższego wymiaru kary" w Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. ABC Future, Warszawa, 2000.
- ↑ M.Szejnert, str.75
- ↑ M.Szejnert, j.w.
- ↑ M.Szejnert, str.230
Źródła i bibliografia- Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945-56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. , zob też
Straceni w Więzieniu mokotowskim
.
- Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Wyd. ANEKS, Londyn 1990.
- AAN, Kancelaria Cywilna Prezydenta RP, 829 0340/52; AI MON, NSW, 160/91/847, 923
- ibidem, NPW, 161/91/1844–1850
- AIPN, Teczki więźniów 1953, Oborski Mieczysław
- J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
- Jerzy Poksiński, Victis honos..., wg indeksu;
Inne hasła zawierające informacje o "Mieczysław Oborski":
Kazimierz Wołkowycki
...
1972
...
1986
...
Ignacy Hołowiński
...
Orlęta Lwowskie
...
Stanisław Szczęsny Potocki
...
1908
...
Mikołajki
...
Zakon Kaznodziejski
...
1951
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Mieczysław Oborski":
230a Kryzysy ideologiczne, gospodarcze i społeczne w Polsce Ludowej (plansza 12)
...
231 Upadek komunizmu w Polsce. Początki III RP (plansza 7)
...
231 Upadek komunizmu w Polsce. Początki III RP (plansza 13)
...
|