Rafał Krajewski herbu Jasieńczyk (odm.), ps. Wujaszek, August, Helena, (ur.
24 października
1834
w Łempicach Wielkich (obecnie
Łępice
w
gminie Pokrzywnica
), zm.
5 sierpnia
1864
w
Warszawie
) – dyrektor Wydziału Spraw Wewnętrznych w
powstaniu styczniowym
.
W
1850
wstąpił do warszawskiej
Szkoły Sztuk Pięknych
, którą ukończył celująco w
1854
. W
1857
uzyskał patent architekta. Projektował i budował wiele stołecznych kamienic. Według jego projektu odbudowano m.in. spalony w powstaniu
Ratusz Warszawski
.
Politycznie związany był ze środowiskiem
millenerów
Edwarda Jürgensa
. W grudniu
1862
wyjechał za granicę w tajnej misji politycznej. W połowie lutego
1863
wrócił do kraju i wszedł do sformowanej przez
Stefana Bobrowskiego
Komisji Wykonawczej.
Romuald Traugutt
mianował go dyrektorem Wydziału Spraw Wewnętrznych.
10 marca
1864
został przez
Rosjan
aresztowany, więziony był w
X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej
[1]. Nie dał się złamać w śledztwie pomimo bicia, głodzenia i przetrzymywania w lochu. Dopiero
22 kwietnia
, wobec obciążających go zeznań 16 świadków przyznał się do kierowania WSW.
19 lipca
sąd wojenny skazał go na karę śmierci. Stracony
5 sierpnia
na stokach Cytadeli Warszawskiej wraz z
Romualdem Trauguttem
,
Józefem Toczyskim
,
Romanem Żulińskim
i
Janem Jeziorańskim
.
Przypisy
Bibliografia
- Krzysztof Krajewski Siuda Rafał Krajewski 1834-1864 Pułtusk 2006