IS-2 Mucha |
Dane podstawowe |
Państwo |
Polska
|
Producent | Instytut Szybownictwa |
Typ | szybowiec treningowo wyczynowy |
Konstrukcja | drewniano metalowa |
Załoga | 1 |
Historia |
Data oblotu | 24 kwietnia 1948 |
Dane techniczne |
Wymiary |
Rozpiętość | 15
m
|
Długość | 6,8 m |
Wysokość | 1,6 m |
Powierzchnia nośna | 15 m² |
Masa |
Własna
| 170 kg |
Użyteczna | 90 kg |
Startowa
| 260 kg |
Osiągi |
Prędkość minimalna | 40 km/h |
Prędkość dopuszczalna
| 225 km/h |
Prędkość min. opadania | 0,68 m/s (55 km/h) |
Doskonałość max.
| 23,1 (63 km/h) |
Współczynnik obciążenia konstrukcji | +4,5G -3G |
Dane operacyjne |
Użytkownicy |
Polska
|
|
IS-2 Mucha – drugi
powojenny
polski
szybowiec
skonstruowany w Instytucie Szybownictwa (późniejszy Szybowcowy Zakład Doświadczalny) w
Bielsku Białej
. Jeden z najbardziej popularnych szybowców w latach 40. i 50., który pozwolił osiągnąć polskim szybownikom światowy poziom wyszkolenia i umiejętności.
Historia
Ideą przyświecającą powstaniu Muchy było zbudowanie szybowca, który miał zastąpić używane w aeroklubach, poniemieckie Schneider Grunau Baby. Miała być to konstrukcja tania w masowej produkcji i użytkowaniu o dobrych osiągach w lotach treningowych i wyczynowych oraz prostej budowie. W
1946
roku inżynier Franciszek Kotowski i inżynier Irena Kaniewska rozpoczęli pracę nad szybowcem wykorzystując doświadczenia zdobyte podczas prawie równolegle projektowanego innego szybowca Instututu Szybownictwa
IS-1 Sęp
. Gotowa Mucha (SP-561) po raz pierwszy wzniosła się w powietrze
24 kwietnia
1948
roku, za jej sterami siedział pilot doświadczalny Piotr Mynarski. Rok później,
21 maja
oblatano wersję seryjną IS-2 Mucha-bis o numerze SP-887. W porówaniu z prototypami wprowadzono kilka zmian. Jednoczęściową, odejmowaną osłonę kabiny pilota, zamiast kawałków bieżnika opony samochodwej, które amortyzowały przednią płozę szybowca, wprowadzono nadmuchiwaną dętke. Pierwszych dziesięć Much-bis posiadało
hamulce aerodynamiczne
IAW opracowane w Instytucie Aerodynamicznym w Warszawie, wszystkie następne Muchy posiadały już zmienione hamulce. Wykonane z blachy, płytowe, opracowane w Instytucie Szybownictwa ze zmienionym mechanizmem ich otwierania. Umieszczono je po obydwu stronach skrzydeł. Doświadczenia zebrane podczas używania odmiany seryjnej pozwoliły na dokonanie kolejnych modyfikacji szybowca. Poprawiono szczelność kabiny, zamontowano pod kadłubem kółko ułatwiające manewrowanie szybowcem na ziemi, usztywniono napęd hamulców aerodynamicznych, poprawiono zamontowanie usterzenia wysokości. Tak zmodyfikowany szybowiec otrzymał oznaczenie IS Mucha-ter i
10 października
1950
roku po raz pierwszy wzbiła się w powietrze (egzemplarz o numerze SP-1046). Łącznie wyprodukowano 20 Much-bis i 116 Much-ter. Jeden egzemplarz Muchy-ter (SP-1000) przekazano do
NRD
. Szybowce produkowano w zakładach w
Jeżowie
,
Poznaniu
,
Gdańsku
i
Łodzi
.
Konstrukcja
Mucha była jednomiejscowym, wolnonośnym
górnopłatem
o drewnianej konstrukcji. Do budowu używano wysokogatunkowego drewna
sosny
, z metalu wykonano okucia główne, pasy dźwigara skrzydła i główną wręge. Skrzydło jednodźwigarowe o obrysie trapezowym wyposażone w
lotki szczelinowe
oraz płytowe hamulce aerodynamiczne. Podwozie stałe składające się z drewanianej płozy podkadłubowej, za którą znajdowało się koło ułatwiającej manewrowanie szybowcem na ziemi oraz płozy ogonowej. Kadłub o konstrukcji półskorupowej, kryty drewanianą sklejką.
Linki zewnętrzne
Bibliografia