Gatunek charakterystyczny –
gatunek
(lub niższy rangą
takson
), który występuje głównie w określonym
syntaksonie
, czyli na pewnym terytorium ma "punkt ciężkości" występowania w danym syntaksonie. Oznacza to że:
- w innych syntaksonach nie spotyka się go wcale lub bardzo rzadko,
- występuje z istotnie większym stopniem
stałości
w danym syntaksonie,
- osiąga w nim większy stopień żywotności.
Przyczyną występowania danych gatunków w określonych zespołach roślinnych jest fakt, że gatunki te mają ściśle określone wymagania środowiskowe w zakresie
tolerancji ekologicznej
. Gatunek może być charakterystyczny generalnie, terytorialnie, regionalnie lub lokalnie.
W
syntaksonomii
gatunki charakterystyczne oznaczane są skrótem Ch. Wraz z
gatunkami wyróżniającymi
i
gatunkami towarzyszącymi
tworzą tzw.
charakterystyczną kombinację gatunków
danego syntaksonu.
Tak np. w zespole górskich
ziołorośli i traworośli
(Calamagrostietum villosae) rosnąć będą takie rośliny, które do życia potrzebują dosyć żyznej ziemi, dobrze nasłonecznionego, wilgotnego środowiska o przepuszczalnym podłożu, z przepływającą dobrze natlenioną wodą. Warunki takie znajdują się w okolicach potoków górskich, źródeł, kotlinek zasilanych wodą wypływającą spod skał, na wilgotnych polanach śródleśnych i obrzeżach lasów.
Bibliografia
-
Władysław Matuszkiewicz
: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. .