|
Rabarbar ogrodowy
Rabarbar ogrodowy | Gatunek leczniczy |
Rabarbar ogrodowy (
syn:
rabarbar zwyczajny, rzewień ogrodowy, rzewień zwyczajny) Rheum rhaponticum
L.
–
gatunek
byliny
należący do rodziny
rdestowatych
. Pochodzi z obszarów
Azji Środkowej
,
Bułgarii
i prawdopodobnie południowej
Syberii
[2]. W
Polsce
jest
uprawiany
. Morfologia- Pokrój
- Bylina o wysokości do 1,5 m. Jej część podziemną stanowi grube, skrócone kłącze, zwane karpą. Z dolnej części karpy wyrastają częściowo zdrewniałe korzenie spichrzowe, w których gromadzone są zapasy pokarmowe. Młode rośliny wykształcają najpierw
korzeń palowy
, który z czasem tworzy korzeń spichrzowy. Z niego wyrastają włókniste korzenie które odrastają co roku na nowo. Z pąków znajdujących się na szczycie karpy wyrastają liście i pędy. Rabarbar zapada w stan spoczynku fizjologicznego, który trwa do
grudnia
.
-
Łodyga
- W pierwszych 2 latach jest silnie skrócona i rozgałęziona. Tworzy wraz z pączkami i korzeniami spichrzowymi karpę. Pęd kwiatostanowy, dochodzący do wysokości 2
m
po wydaniu nasion zamiera.
-
Liście
- Mają długie i grube ogonki oraz duże blaszki liściowe. Barwa ogonków liściowych może być czerwona, różowa lub zielona.
ZmiennośćTworzy
mieszańce
z rabarbarem kędzierzawym (Rheum hybridum J.A.M. Murray)[3]. Zastosowanie-
Roślina uprawna
. Jest często uprawiany jako
warzywo
uprawiane dla różowych, jadalnych ogonków liściowych.
-
Kulinaria
. Służy jako dodatek do
soków
(np. z
malinami
), tudzież placków drożdżowych, rzadziej do drożdżówek. Popularny jest też
kompot
z rabarbaru. Może być również wykorzystywany do produkcji wina owocowego, lub spożywany na surowo z cukrem. Charakteryzuje się kwaskowatym smakiem. Zawiera dużo żelaza,
kwas jabłkowy
i znaczącą ilość
kwasu szczawiowego
przez co usuwa z organizmu
wapń
i tworzy trudno rozpuszczalny
szczawian wapnia
, który może odkładać się jako
kamienie nerkowe
.
UprawaRozmnażany jest głównie przez podział karpy. Uprawiany z nasion nie zachowuje cech rośliny, z której pochodzą nasiona. Odcinki mające przynajmniej 1 pąk sadzi się wiosną lub jesienią, tak, by pąki znajdowały się przynajmniej 5 cm pod ziemią. Ogonki liściowe można zrywać dopiero w drugim roku po posadzeniu. Kwiatostany należy usuwać zaraz po po ich pojawieniu się, gdyż wytwarzanie bezużytecznych dla nas nasion osłabia roślinę. Dobrze udaje się na dość wilgotnych, głębokich i średnio zwięzłych glebach. Wymaga silnego nawożenia. Nie powinno się go uprawiać na glebach mokrych i kwaśnych. Jest wytrzymały na mróz, dość dobrze znosi suszę, ale przy silnych upałach dobrze jest go podlewać[4]. Przypisy- ↑ Stevens P.F.:
Caryophyllales
(
ang.
). Angiosperm Phylogeny Website, 2001–. [dostęp 2009-10-07].
- ↑ Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. .
- ↑ Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. .
- ↑ Encyklopedia ogrodnictwa. Warszawa: 1995, ss. 216-217. .
Inne hasła zawierające informacje o "Rabarbar ogrodowy":
Dżem
...
Francuski kalendarz rewolucyjny
...
Farerowie
...
Zioła
...
Koper ogrodowy
...
Grenada (miasto w Hiszpanii)
...
Fiołek
...
Koper (roślina)
...
Kwietnik (ogród)
...
Liść
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Rabarbar ogrodowy":
Rolnictwo w Polsce (plansza 22)
...
Rolnictwo w Polsce (plansza 9)
...
Świat roślinny i zwierzęcy w Polsce (plansza 21)
...
|
|
|
|