Tytuł doktora w
Kościele katolickim
określa tych
świętych
, którzy wnieśli znaczący wkład w pogłębienie zrozumienia
misterium
Boga i wydatnie powiększyli bogactwo doświadczenia chrześcijańskiego. O ile tytuł
Ojca Kościoła
zarezerwowany jest dla osobistości z jego pierwszych wieków, to tytuł doktora stosowany jest do świętych każdej praktycznie epoki.
Pierwszym, który przekazał listę powszechnie uznanych doktorów Kościoła, był w
VIII w.
św. Beda Czcigodny
(w 1899 roku również ogłoszony doktorem Kościoła). Obejmuje ona następujących świętych (w nawiasie data ustanowienia):
Dołączyli do nich czterej doktorzy
Kościoła wschodniego
:
W średniowieczu:
W
XVI w.
papież
Pius V
rozciągnął na cały Kościół wspólne rubryki liturgiczne, odnoszące się do celebrowania dni wspomnień świętych doktorów. W
1970
r. papież
Paweł VI
przyznał tytuł doktora Kościoła dwóm kobietom:
św. Katarzynie ze Sieny
i
św. Teresie z Ávila
(w
1970
r.), a
Jan Paweł II
–
św. Teresie z Lisieux
(w
1997
r.).
W roku
2000
r. lista doktorów Kościoła liczyła trzydzieści trzy osoby.
Pozostali, wyżej niewymienieni doktorzy Kościoła to:
Źródła
- Ks. Ryszard Groń, Doktor Kościoła [w:] Leksykon duchowości katolickiej, Lublin-Kraków 2002.
Zobacz też